ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

Λεμονανθοί και γιασεμιά, φούλια, γαρδένιες δυόσμος,                                                     

διαντσέτα και τριανταφυλλιές ο ψυχικός σου κόσμος!

Οι πόρτες του παράδεισου για σέν'άνοίξαν όλες                                                                 

 γιατί ‘χες χάρες όμορφες σαν τσι καρνάδες  βιόλες.

 

ΑΝΤΩΝΗΣ ΜΑΝΟΥΣΟΥ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(Σαράντα μέρες από το φευγιό του)*

Κωστή Ι. Μπουρμπάκη

Μεγάλος είναι ο πόνος μου και πώς να περιγράψω                                                              

 μπάρμπα τα μεγαλεία σου εις το χαρτί να γράψω.

Με ορφάνια εμεγάλωσες, με κακουχίες και φτώχεια                                                                     

μα είχες καρδιά που έμοιαζε σ’ αρχοντικά μετόχια.

Εχάρισέ σου ο Θεός εγγόνια απ’ τα παιδιά σου                                                                             

μα όμως δεν τα χάρηκες ως ήθελε η καρδιά σου.

Φαρμακωμένο σου ‘παιξε ο χάροντας το βόλι                                                                    

κι επήρε σε παντοτινά στου Άδη το περβόλι.

Μπάρμπα μου, αητέ περήφανε, εχάθηκες για πάντα                                                                       

μα θα στολίζεις όμορφα του Άδη κάθε μπάντα.

Πόνο μεγάλο άφησες, μπάρμπα στο μισεμό σου                                                                                  

κι οι πέτρες εδακρύσανε στον αποχωρισμό σου

Εις τσι Κατούνες τα πουλιά θα κελαηδούν θλιμμένα                                                                          

για τον δικό σου τον χαμό κι αυτά  θα  ‘ν’  λυπημένα.

Τση μοίρας σου ήτανε γραφτό να σ’ αλαργοξορίσει                                                                             

και το κορμί σου έστειλε του χάρου να τ’ ορίσει.

Μα δε θα σβήσει η μνήμη σου θα σε θυμούνται όλοι                                                                  

γιατί η καρδιά σου έμοιαζε μ’ Άνοιξης περιβόλι.

Παντοτινά στη σκέψη μας η μνήμη σου θα μείνει                                                                           

δεν είναι ξύλο να καεί με μιας εις το καμίνι.

Θα ‘ναι αιωνία η μνήμη σου, μπάρμπα μου, στους αιώνες                                                            

γιατί η ζωή σου ήτανε αγάπη και αγώνες.

Με την αξία σου κέρδισες εχτίμηση μεγάλη                                                                                 

γιατί έκαμες παντού καλά και έλεγες χαλάλι.

Στσι ταπεινοφροσύνες σου έμοιαζες των αγγέλω                                                                     

και εις τσι μεγαλοσύνες σου ούλων των αρχαγγέλω.

Να ‘χεις καλό Παράδεισο μπάρμπα μου αγαπημένε                                                         

ξεδιαλεγμένε, άρχοντα, περίσσια παινεμένε.

Φιλήσυχος, πονόψυχος με αρετές μεγάλες                                                                            

μα  ανέβηκες πολύ νωρίς του ουρανού τσι σκάλες.

Καλό σου κατευόδιο μπάρμπα μου νοικοκύρη                                                                        

που έμοιαζες πάντα με καλό κι άξιο καραβοκύρη.

Σ’ ούλα τα φύλλα τση καρδιάς σ’ έχω ζωγραφισμένο                                                                 

και εις το μεγαλύτερο άγιο καμωμένο.                                                                                  

Λεμονανθοί και γιασεμιά, φούλια, γαρδένιες δυόσμος,                                                     

διαντσέτα και τριανταφυλλιές ο ψυχικός σου κόσμος!

Οι πόρτες του παράδεισου για σέν'άνοίξαν όλες                                                                 

 γιατί ‘χες χάρες όμορφες σαν τσι καρνάδες  βιόλες.                                                                  

Άνθρωπος του φιλότιμου, τσ’ αληθινής προόδου                                                                      

 του διαλεμένου κι όμορφου, του παινεμένου ρόδου.

Εις τση αυλής μας τη δροσιά μπλειο δε θα ξανακάτσεις                                                             

ποτέ μου δεν θα ξαναπώ να ο μπάρμπας μου ο Κακάτσης.

Όσα άστρα έχει ο ουρανός κι αν γράψω ευχαριστώ σου,                                                   

λίγα θα είναι όλα αυτά, μυριάδες θα χρωστώ σου!

*Είκοσι δυο (22) από τις ογδόντα οχτώ (88) μαντινάδες  στη  μνἠμη  του. 

Κωστής Ι. Μπουρμπάκης