ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Όνειρο Ιουλιανής νύχτας

Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

Όνειρο Ιουλιανής νύχτας

Τα ψηλά κυπαρίσσια [ή μήπως πρόκειται για αρμυρίκια (;)] λιχνίζουν την ιουλιανή κάψα και τη μετατρέπουν διαρκώς σε δροσιά. Χαρά Θεού, λοιπόν, για μένα, όπως και για τους πολλούς γνωστούς και τους άγνωστους συνοδίτες μου να βαδίζουμε υπό σκιάν, ακούγοντας τους κελαηδισμούς των πουλιών, τυλιγμένοι στους ανασαμούς της αρίγανης, του θύμου, της δάφνης και του φλισκουνιού.

Στάση Αγίων Αναργύρων, φωνάζει κάποιος εκ των συνοδιτών με τραγουδιστή φωνή και μας δείχνει ένα πάλλευκο εκκλησάκι στο πρώτο πλάτεμα να μας περιμένει. Το δάφνινο στεφάνι της ορθάνοιχτης εξώθυρας μαρτυρά τη γιορτή που είχε στήσει τ’ αντίσκηνά της πέριξ, τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το ν’ ανάψουμε κερί στο μανουάλι των όποιων προσδοκιών μας και να κάνουμε τον σταυρό μας στο εικονοστάσι των όποιων ενθυμημάτων μας!

Στάση Αγίας Κυριακής… Στάση Αγίας Μαρίνας… Στάση Προφήτη Ηλία… Στάση Αγίας Αννας… Στάση Αγίας Παρασκευής… Στάση Αγίου Παντελεήμονα, του “πρώτου γιατρού του κόσμου”, “απού γιατρεύει τσι πληγές και διασκορπά τσοι πόνους”. Τις όποιες πληγές, τους όποιους πόνους. “Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα” τραγουδεί στεντορεία τη φωνή ένας από τους γνωστούς σ’ εμένα και σ’ όλους συνοδίτης, ο Σταμάτης Κραουνάκης…

Μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη

«Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια […]. Άμυνα περί πάτρης: θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας». Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (εφ. “Ακρόπολις”, 1896).

«Πόσο τυχεροί είμαστε που αξιωθήκαμε να διαβάσουμε έστω και λίγο ως έφηβοι Παπαδιαμάνη, κάτι σκίρτησε στην ψυχή μας έκτοτε», μου γράφει μεταξύ των άλλων ο καλός μου φίλος, φίλος ζωής, Αναστάσης (Τάσος) Βαλμάς που κατοικοεδρεύει στον Αγιο Λουκά της Εύβοιας και επιμένει να επικοινωνεί γραφτά μαζί μου. «Θέλω να βρεθούμε ένα Σαββατοκύριακο στην Αθήνα (Μοναστηράκι, Αγιο Ελισσαίο, Ψυρρή) για να νιώσουμε το παπαδιαμάντειο αεράκι να μας σκέπει. Να ζήσουμε έναν εσπερινό στο εκκλησάκι του».

Συνεχίζουμε και μάλιστα μετά “ιερής μανίας” να διαβάζουμε τα “γραμμένα” απ’ τον Άγιο των Νεοελληνικών μας Γραμμάτων. Και ο φίλος μου και εγώ. Περισσότερο από ποτέ τον τελευταίο καιρό. Να ξαναδιαβάζουμε είναι το σωστό. Ισως γιατί μας συγκινεί περισσότερο τώρα, απ’ ό,τι στα μαθητικά μας χρόνια το ύφος του, ως αντανάκλαση του ήθους του. «Δεν γνωρίζω αν αληθεύει ή είναι μύθος, αλλά είναι τόσο ανθρώπινος που υποκλίνομαι έως εδάφους στην ψυχούλα του», μου γράφει στο προαναφερθέν γράμμα ο Αναστάσης. Κι εγώ, φίλε!

«Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην ελθέ». Το μετάνιωσε πικρά ο Νίκος Καζαντζάκης που δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Ζορμπά να τ’ αφήσει όλα και να πάει στη Σερβία για να δει την πράσινη “ωραιοτάτην” πέτρα. Μου το θύμισε κι αυτό με το γράμμα του ο φίλος μου. Και βέβαια τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη: «Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί,/ όπου και να θολώνει ο νους σας,/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».

Χανιώτικα νέα (12.07.2016)

Read more: http://www.haniotika-nea.gr/oniro-ioulianis-niktas/#ixzz4EC39VeUe 
Under Creative Commons License: Attribution Non-Commercial 
Follow us: @HaniotikaNea on Twitter | haniotika.nea on Facebook