Ένας Άγιος ταξιδεύει...
Η αλληλογραφία μας
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Ένας Άγιος ταξιδεύει...
«Έχει η Αίνος ξακουστές πλεούμενες φεργάδες/ έχει καραβοκύρηδες και καραβοκυράδες/ έχει καραβομαραγκούς καράβια π’ αρματώνουν/ που φεύγουν στην Ανατολή και πάνε και στη Δύση/ φέρνουν χρυσό κι ασημικό και κεντητά μαντήλια/ τα βάζουν οι νοικοκυρές και παν στην εκκλησία»… Για την εκκλησία του Αγίου Εύπλου που σώζεται ακόμα στο λιμάνι της Αίνου, ο λόγος. Σε παρακείμενο χρόνο που έχει γίνει, ωστόσο, (φευ!) υπερσυντέλικος, η αναφορά.
Αγνωστος στους πολλούς ακόμα και στους θρησκευόμενους ο Αγιος Εύπλος (Εύπλους) τη μνήμη του οποίου τιμά η εκκλησία μας στις 11 Αυγούστου. Αγνωστος και σ’ εμένα μέχρι το καλοκαίρι του 1986, όταν τον συνάντησα “ευλογούντα και αγιάζοντα” στο τέμπλο του μικρού εκκλησακιού, που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι που γεννήθηκε η Ευδοκία στη Χώρα της Σαμοθράκης. Τι όνομα κι αυτό του Αγνώστου Αγίου!
Στην Κατάνη της Σικελίας, όπου και ήταν διάκονος, έζησε τα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα, ο Αγιος Εύπλους. Ηταν θερμός κήρυκας του Ευαγγελίου και όπως λέει, πάλι, το συναξάρι του, βρήκε μαρτυρικό θάνατο (τον θανάτωσαν τυλιγμένο μέσα σε δέρμα βοδιού και τον άφησαν εκτεθειμένο στον ήλιο) μην αρνούμενος τον Χριστό. Μεγαλομάρτυρας για την εκκλησία μας!
Άι Ευόπλο λένε στη Σαμοθράκη τον Αγιο Εύπλο και τον θεωρούν προστάτη των ναυτικών στα ταξίδια τους, μαζί με τον Αγιο Νικόλαο. Οπως τον θεωρούσαν και οι κάτοικοι της φημισμένης για τη ναυτοσύνη της παραθαλάσσιας πόλης της Αίνου στην Ανατολική Θράκη (ανήκει σήμερα στην Τουρκία). Απ’ την Αίνο (άγνωστο πώς “έφτασε” εκεί απ’ την Κατάνη), το πιο πιθανόν να “μετοίκησε” στη Σαμοθράκη, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Και στην Αλεξανδρούπολη, πάντως, τον έχουν τελευταία περί πολλού τον Αγιο και τον θεωρούν προστάτη των ναυτικών. Πανομοιότυπος ο ναός που έκτισαν οι Αλεξανδρουπολίτες το 1997 στο λιμάνι της πόλης τους, εκεί που φεύγουν τα πλοία για Σαμοθράκη, μ’ αυτόν της Αίνου. «Έχουν να θυμούνται πολλοί πολλά», μου είπε πρόπερσι ένας φίλος με καταγωγή απ’ την Αίνο, σε μια επίσκεψή μου.
Εύπλος, Εύπλοος, Εύπλους, Ευ-πλους… Ηταν και το όνομά του ένας επιπρόσθετος λόγος να τον “αγαπήσω” αυτόν τον άγιο και να του τάξω, με το που τον πρωτοσυνάντησα ένα εικονοστάσι, όταν θα το επέτρεπαν οι συνθήκες. Αξιώθηκα να το κάμω στην αυλή του σπιτιού μου και να το γιορτάζω με την παραμονή της Χάρης του, ύστερα από 20 χρόνια, ακριβώς τα μισά δηλαδή, απ’ αυτά που, όπως έλεγε η μάνα μου, περιμένουν οι Αγιοι… Ευλογία!
Η αλληλογραφία μας
Χαρούλα Ι. Τζιγκουνάκη – Πετρογλάκη, μαντιναδολόγο: «Θα το φωνάξω ν’ ακουστεί στην Κρήτη πέρα ως πέρα, περήφανους μας έκανες αθάνατε πατέρα». Όλοι όσοι ανατραφήκαμε με τα “ριζίτικα” θα τραγουδούμε μ’ εσένα τη μαντινάδα αυτή που έχεις βάλει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου “Ιωάννης Γ. Τζιγκουνάκης – Ριζίτικοι σκοποί με το Γριβογιάννη”, που επιμελήθηκες και κυκλοφορήθηκε πέρυσι. Και μεγάλος Δάσκαλος «ο Γριβογιάννης, ο αθάνατος γλεντιστής του Αποκόρωνα», όπως τον αποκαλεί ο Θεόδωρος Φραγγεδάκης και όχι μόνο. Αυτά μόνο και μόνο για να συνοδεύσω τις ευχαριστίες μου για την “αγαπητική” αφιέρωση του βιβλίου, τα έσοδα απ’ την πώληση του οποίου (να το πούμε κι αυτό) διατίθενται στο πρόγραμμα “Βοήθεια στο Σπίτι” του Ιδρύματος “Αγία Σοφία” και στη γενέτειρά του τον Τζιτζιφέ, που τόσο αγάπησε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου