ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Επίκαιρες σκέψεις για τη Βικτωρία Θεοδώρου

 ΑΥΡΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΑΓΕΡΑΣ... ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΗ...

Παρατηρήτρια πίσω από τη λευκή κουρτίνα: 

Ειρήνη Σπανουδάκη.

19,20,21,22,23,24,25 Αυγούστου βρισκόμαστε στο νοσοκομείο του Ελληνικού ερυθρού σταυρού. Εδώ που εικοσάχρονη φοίτησε, εργάστηκε και απομακρύνθηκε η Βικτωρία Θεοδώρου. Είχε ζητήσει πραγματική εκπαίδευση και όχι τόσες αγγαρείες μαζί με άλλες δύο Επισκέπτριες Αδερφές της τριετούς σχολής του Ερυθρού Σταυρού της οδού Λαμψάκου. Η υπογραφή της διαμαρτυρίας με κιμωλία στον πίνακα την καθόρισε. Νύχτα στην Αθήνα του 46 χάθηκε. Νύχτα στην Αθήνα του 2016 με "το πέλμα σε σαρκοβόρο στρώμα"* ξαναγύρισε εδώ. Κατάλευκα σεντόνια, κεντημένα μαξιλάρια με κόκκινα γράμματα Ν.Ε.Ε.Σ. Γιατροί και νοσοκόμες άλλου τύπου.

Ποιον ωφελήσανε οι αγώνες της Βικτωρίας; Μάλλον όλους μας.

Στους λευκούς διαδρόμους περπατά νοερά αέρινη, με τη λευκή στολή, με το βιαστικό βήμα της. Διαφημίσεις, μακιγιάζ και πλαστικό δεν τα γνωρίζει. "Αδελφή,αδελφή!", ακούει φωνές. Να τους προλάβει όλους. Τα κρεβάτια γεμάτα πληγωμένους του πιο τρομερού τελευταίου πολέμου. Να φροντίσει τώρα και την ίδια. Το εικοσάχρονο πρόσωπο πάνω από το ενενηντάχρονο σκύβει, παίρνει την πίεση, τον πυρετό. Δεν τρομάζει. Χαμογελούν η μία στην άλλη, αναγνωρίζονται. Τι καθρέφτης! Τι βλέμμα στοργικό, αδελφικό, της ειρήνης!

Τελειώσανε οι πόλεμοι, λέει στην όρθια, η ξαπλωμένη Βικτώρια, Κρύα τα ντουφέκια. Τώρα άλλοι είναι οι εχθροί... Να πάρεις τη σκυτάλη, το μολύβι, το φτερό του λαγού του. Το φύλο σας και προπαντός το άλλο να μην το ανταγωνίζεστε. Ο χρόνος όλα τα απαλύνει, κι αυτό θα περάσει. Όσο για το θάνατο, δε μας αφορά. Όταν εκείνος έρθει, εμείς θα έχουμε φύγει. Ποτέ δε θα συναντηθούμε. **

Η μία νοσηλεύτρια βεβαιώνει στην άλλη: vieillir en beauté. 

Θάνατος, Κάτω Κόσμος δεν υπάρχει

Μην τους ακούς που λένε...

Ποτέ δε συναντήσαμε το Μαύρο Καβαλάρη.

Αύρες είμαστε, Αγέρας

Στα φύλλα κατοικούμε

Γι' αυτό φθινόπωρο, να 'σαι προσεκτική.***

 

Δημοσιεύθηκε και στα "Χανιώτικα νέα' (31.08.2016)