ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Στων αστεριώ το πέλαγος

           



Στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, τώρα και εννιά μέρες, ο γνωστός, κυρίως ως μαντιναδολόγος – ριμαδόρος, Χανιώτης Ηλίας Σταματάκης. «Στων αστεριών το πέλαγος» για να χρησιμοποιήσω τον τίτλο του μοναδικού βιβλίου με μαντινάδες, ρίμες, ποιήματα και ακροστιχίδες που αξιώθηκε να βγάλει το 2000 κι είχα την τιμή να παρουσιάσω ένα αυγουστιάτικο βράδυ, της ίδιας χρονιάς, ένα μαγικό βράδυ που έλαμπε στον ουρανό το φεγγάρι, Θεού θάμαση, στην αυλή των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της Νέας Χώρας. Η αρχή της γνωριμίας μας, που εξελίχθηκε σε φιλία, και της συνεργασίας μας αργότερα “Στα πεταχτά” των “Χανιώτικων νέων” για 12 χρόνια.

«Στων αστεριώ το πέλαγος απόψε το φεγγάρι/ πάει ταξίδι στ’ όνειρο κι είπα ντου να με πάρει» η πρώτη, εν είδει προμετωπίδας μαντινάδα του βιβλίου, που είναι αφιερωμένο στον Μίκη Θεοδωράκη και στη μνήμη των: Μάνου Χατζιδάκι, Νίκου Γκάτσου, Γιάννη Ρίτσου, Γεωργίου Σουρή, Βιτσέντζου Κορνάρου, των γονιών του και του αδελφού του Κώστα.

«Η μαντινάδα σήμερο σ’ ένα πιστό τζη ορτάκη/ μήνα του καλοτάξιδος, Ηλία Σταματάκη/ Στο πέλαγος των αστεριώ ταξίδεψες, Ηλία,/ κι είναι η καλοσύνη σου στην πλώρη κι η φιλία!». Ο αποχαιρετισμός του εκ των κορυφαίων μαντιναδολόγων του νησιού μας Κωστή Λαγουδιανάκη απ’ τη σελίδα του στο Βιβλίο των Προσώπων (φέισμπουκ) την ημέρα της κηδείας του Ηλία (στις 7 Οκτωβρίου τ.ε. στον Αγιο Νικόλαο της Σπλάντζιας). «Στων αστεριώ το πέλαγος σήμερο ταξιδεύεις/ και με τις μαντινάδες σου τον ουρανό μαγεύεις», η δική μου αποχαιρετιστήρια μαντινάδα. «Τση μαντινάδας ο αητός αν έφυγε κι εχάθη/ έργο αφήνει πίσω του ξετρουλιαχτό καλάθι» η μαντινάδα του Εννιαχωριανού (Γιάννη Μαλαξιανάκη).

«Η μαντινάδα μου μικρή χωρίς αμφιβολία/ να περιγράψει δεν μπορεί την τέχνη του Ηλία», ο αποχαιρετισμός της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Στο μνήμα σου, Ηλία μου, ο ήλιος παραστέκει/ και στέφανο αμάραντο από το φως σου πλέκει» η μαντινάδα αποχαιρετισμού του φίλου ιερωμένου, συνεργάτη των “πεταχτών”, όπως οι δύο προηγούμενοι και, βέβαια, ο Ηλίας. «Τ’ Αριστοφάνη το παιδί και του Σουρή τ’ εγγόνι/ εγλάκισε και μείναμε με λυγισμένο γόνυ» η μαντινάδα του Γιώργου Καμβυσέλλη, που, επίσης διαβάστηκε, όπως και οι άλλες, στον επικήδειο που εκφώνησα.

Γεννημένος ποιητής (η μαντινάδα είναι το πιο δύσκολο είδος ποίησης) ο Ηλίας Σταματάκης, έγραφε με μοναδική ευκολία, ανά πάσα στιγμή, και επί παντός επιστητού, ποιήματα, ρίμες, νάκλια, ακροστιχίδες, μα προπάντων μαντινάδες και είχε βραβευτεί, κατ’ επανάληψη σε πανελλήνιους και παγκρήτιους διαγωνισμούς. Εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, μαντινάδες του δημοσιεύθηκαν κατά καιρούς στα “Χανιώτικα νέα”, οι περισσότερες, ωστόσο, (γύρω στις 5.000) μένουν αδημοσίευτες. Εξ αδιανεμήτου πλούτος για όλους μας, ιδιαίτερα για τη λαϊκή μας παράδοση, στο περβόλι της οποίας υπήρξε μια ζωή μπιστικός δραγάτης.

Οι μαντινάδες του Ηλία Σταματάκη στάζουν ποίηση. Μου άρεσε και να του το λέω και να του το γράφω, για να το υπογράφω “Στα πεταχτά”, προπάντων για τις ερωτικές του που είναι αξεπέραστες. Να κλείσω όμως με μια μαντινάδα του για την Κρήτη. Πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα ωραίος ως Κρητικός ο Ηλίας. Και γιατί του εδόθη το χάρισμα να υπηρετεί τον ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο, μια ζωή, και να κλείνει σ’ ένα δίστιχο όλο το μεγαλείο της κρητικής και της κριτικής ματιάς. «Χριστέ μου πως θα το ’θελα να διάω σε κορφάλι,/ να καμαρώνω από κει της Κρήτης μας τα κάλλη». Διάεις στο κορφάλι τ’ ουρανού και της καρδιάς μας, Ηλία!

Χανιώτικα νέα (14.10.2016)