ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Στα βήματα του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη

«Το Ακρωτήρι, ακριβώς απέναντί μου, αγναντεύω…/ την τιμή των τετιμημένων βράχων,/ στ’ ακροβλέφαρα της μνήμης ζυγιάζοντας./ Το άρωμα της αγιοσύνης, στην κολυμπήθρα των ήχων,/ βαφτίζοντας./ Τους σταυρωμένους Χριστούς των πυραύλων,/ στο μπαλκόνι της καρδιάς, υποδεχόμενος./ Τους καπνούς της όποιας ευζωίας,/ μ’ όλους τους πόρους του κορμιού,/ εισπνέοντας./ Το σύρσιμο των μηχανοκίνητων σκουληκιών/ στις στοές των κούφιων σπλάχνων/ διαισθανόμενος./ Το Ακρωτήρι ακριβώς απέναντί μου,/ αγναντεύω./ Και ιδού!/ Την αιμάτινη πορεία/ των γυμνών σου πελμάτων,/ ξεχασμένη Ερημίτη ακολουθώντας,/ στη σπηλιά της άσκησής σου,/ ανυπόδητος, προσέρχομαι./ Όμως, εσύ,/ γνωρίζοντας των κακών κυνηγών/ τις αχρείες ορέξεις,/ έχει απέλθει/ κρατώντας, στο τριμμένο σου ράσο, μια μικρούλα καρδιά που χτυπούσε ακανόνιστα./ Σε διαδήλωση, μαζί με κάποιους άκουρους νέους,/ μου είπαν πως βρίσκεσαι,/ τις ροές των δακρύων,/ των ωραίων, μεγάλων, ματιών τους συλλέγοντας». Το ποίημα του γράφοντος “Ακρωτήρι” (Όταν γίνεις ποίημα”, εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης”, Χανιά 2013).

Πεδίο των τελευταίων Κρητικών Επαναστάσεων εναντίον των Τούρκων η Χερσόνησος του Ακρωτηρίου, που αποκαλείται Αγιο Ορος της Κρήτης, λόγω των πολλών μοναστηριών που έχει. Εδώ είναι εγκατεστημένες και οι Αμερικανονατοϊκές βάσεις. Ευρύτερα γνωστή είναι και η χαράδρα του Κουρουπητού που μέχρι πριν λίγα χρόνια χρησιμοποιείτο ως σκουπιδότοπος. Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε δυο μέρες μετά τη μεγάλη διαδήλωση της 20ης Ιουλίου 1990 στη Νομαρχία Χανίων. Την ημέρα αυτή που υπογραφόταν στη Βουλή των Ελλήνων η συμφωνία για την παραμονή των βάσεων στην Ελλάδα, οι διαδηλωτές που εξέφραζαν την αντίθεσή τους βρήκαν αντιμέτωπες τις δυνάμεις των ΜΑΤ. Ακολούθησαν άγριες συμπλοκές και ρίψη δακρυγόνων. Ο “ξεχασμένος Ερημίτης” είναι ο και προστάτης του Ακρωτηρίου ο τοπικός Αγιος Ιωάννης, που ασκήτεψε για πολλά χρόνια στην περιοχή Γουβερνέτο και τον γιορτάζουμε σήμερα, 7 Οκτωβρίου. Ένας θρύλος λέει ότι πυροβολήθηκε κάποια μέρα από κυνηγό που τον πέρασε για ζώο. Ο κυνηγός αυτός ακολουθώντας το αίμα έφτασε μέχρι τη σπηλιά  της άσκησής του, όπου τον βρήκε νεκρό…

“Στα βήματα του Οσίου Ιωάννη του Ερημίτη και των συν αυτώ 98 Θεοφόρων Πατέρων” ο τίτλος του τελευταίου (23ου!) βιβλίου του και συνεργάτη της εφημερίδας μας, επιτίμου προέδρου του Ορειβατικού Συλλόγου Χανίων, πάντα αειθαλούς, Αντώνη Πλυμάκη. “Σπουδαίο και πολύτιμο” το χαρακτηρίζει προλογίζοντάς το, μετά τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο από Κυδωνίας και Αποκορώνου αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος Αθανασιάδης καθώς «παρουσιάζει με τρόπο παραστατικό τους Αγίους μεγάλους ασκητές (σ.σ. ήρθαν στην Κρήτη από την Αίγυπτο) οι οποίοι ετελείωσαν την ζωή των εις το Ακρωτήρι και εις τον Αζωγυρέ Σελίνου».
Το Ακρωτήρι ακριβώς απέναντί μου, τυχαίνει ν’ αγναντεύω κι ενώ γράφω τούτη τη Στάση, παραμονή της Χάρης του Αγίου Ιωάννη του Ερημίτη. Τελειωμό δεν έχουν των “κακών κυνηγών οι αχρείες ορέξεις”, απανταχού της γης, σκέφτομαι.

Η αλληλογραφία μας

Παντελή Ι. Μαριακάκη, εκπαιδευτικό – θεολόγο, Αθήνα: Διάβασα με ξεχωριστό ενδιαφέρον το βιβλίο σας “Ορθοδοξία και Ελληνισμός: η προσφορά του Νεροχωρίου – Δημ. Δ/σμα Παϊδοχωρίου στην Ορθοδοξία και τον Ελληνισμό” (εκδ. ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗΣ), με πρόλογο του συγχωριανού σας, μακαριστού σήμερα μητροπολίτη Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίου Γαλανάκη. Εκ βαθέων οι ευχαριστίες μου για την προσφορά του σ’ εμένα ως ιεροψάλτη στα φετινά “Ειρηναία” και στον Πολιτιστικό Σύλλογο των Νεροχωριανών – Παϊδοχωριανών – Μπαμπαλιανών της Αθήνας “Η Παναγία”. Πάντα άξιος!