Τρέχω για τον “Ορίζοντα”
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
Δωρητές συναισθημάτων
 |
| Από την συνέντευξη Τύπου (πριν από την Εκδήλωση) |
«Τη θρησκεία μου ονόμασαν ποίηση/ εκεί δεν έχει θεούς παρά μόνο πίστη».
Η πρώτη πτυχή με τίτλο “Ποίηση” απ’ το ποίημα “Τρίπτυχο” του Γιώργου Δουατζή. «Κάθε πρωί τον φυλάκιζα/ Εκείνος έφτιαχνε σκάλες με στίχους/ ως τον ουρανό πανύψηλες/ Και κάθε σούρουπο τον έβρισκαν ανάμεσά τους/ να μοιράζει φωτοστέφανα στους αδύναμους». Η δεύτερη με τίτλο “Ποιητής”. «Μαζί αιωρούμαστε/ στη μεγάλη μοναξιά/ στις οδύνες της γέννας/ στο σκληρό σκάψιμο/ στην απόλυτη ευθύνη/ στο βάρος του καθαρτήριου λόγου/ στις ανάσες των καταδύσεων/ στην κατάργηση του χρόνου/ στο άπειρο», η τρίτη με τίτλο “ποιητές” (βλ. Ποιητική συλλογή “Το κόκκινο κασκόλ”, εκδ. “Μανδραγόρας”, 2016).
Με αφορμή την ξεχωριστή και πρωτότυπη μουσική – ποιητική εκδήλωση “Διάλογος” (αυτοσχεδιασμοί του πιανίστα Γιώργου Ψυχογιού πάνω στην ποίηση του Γιώργου Δουατζή και με απαγγελία του ηθοποιού Βαγγέλη Λιοδάκη) που διοργάνωσε το περασμένο Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου στο Ωδείο Χανίων, ο ιδιαίτερα δραστήριος Σύλλογος “Οι Φίλοι των Γραμμάτων και των Τεχνών”, με πρόεδρο τον και συνεργάτη της εφημερίδας μας, καθηγητή – ερευνητή Δημήτρη Δαμασκηνό, η παρούσα “Στάση”. Εν είδει χαιρετισμού. Κι ας μην ήμουν παρών (ήταν και η απονομή των βραβείων του 3ου Διαγωνισμού Αφίσας στο Μουσείο Τυπογραφίας της εφημερίδας μας, το ίδιο βράδυ) σ’ αυτήν τη μοναδική, όπως πληροφορήθηκα από πολλές πηγές, μουσικοποιητική πανδαισία.
Δωρητής (και μάλιστα γενναίος) συναισθημάτων, όπως έχει επισημάνει η κριτική, ο δημοσιογράφος – ποιητής ή ο ποιητής – δημοσιογράφος, αν προτιμάτε, Γιώργος Δουατζής. Μια ζωή καθώς μετρά μέχρι τώρα, με τη συμπλήρωση 40 χρόνων εκδοτικής του παρουσίας, είκοσι τέσσερα (24) βιβλία, με τελευταίο “Το κόκκινο κασκόλ”. Τον ίδιο χαρακτηρισμό μπορεί να δώσει κάποιος και στον “εξαίσιο” (κατά Γ. Δουατζή και όχι μόνο) και στον επίσης “μανιώδη” της ποιότητας φίλο μου Δημήτρη Δαμασκηνό. Γενναίοι δωρητές συναισθημάτων κι αυτοί. Δωρεάν έλαβον, δωρεάν δίδουν… Ευτυχής συγκυρία η συνάντησή τους!
Τρέχω για τον “Ορίζοντα”
«Σάββατο βράδυ… ετοιμάζοντας την τσάντα μου για τον αγώνα της επομένης, διάφορες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου. Μήπως να μην πάω; Το έχω κάνει δυο φορές, φτάνει. Πού να… κολυμποποδηλατοτρέχω Κυριακάτικα! Γιατί να το ξανακάνω; Τι έχω να κερδίσω; Κυριακή πρωί… αποφάσισα τελικά να πάω. Και ευτυχώς γιατί θα ήταν τόσα πολλά αυτά που θα είχα χάσει…».
«Πρώτοι απ’ όλους οι εθελοντές. Τόση ενέργεια, τόση ζωντάνια, τόσο μεράκι. Λες και το κάνουν για πρώτη τους φορά. Όμως τα πρόσωπά τους πλέον μου είναι γνώριμα και βλέπω το ίδιο πάθος όπως και τις προηγούμενες φορές. Τη μεγάλη τους προσπάθεια όλα να γίνουν τέλεια, για το κοινό καλό, για τον “Ορίζοντα”.Χωρίς αντάλλαγμα.
Ενα μεγάλο “μπράβο” γι’ αυτά τα παιδιά που κάθε χρόνο χαρίζουν απλόχερα αμέτρητες ώρες για τον ιερό αυτό σκοπό, για τον “Ορίζοντα”, τον Σύλλογο που έχει προσφέρει τόσα πολλά στην τοπική κοινωνία». «Είδα φίλους και γνωστούς να έχουν την ίδια όρεξη με πέρυσι, να είναι εκεί για τον “Ορίζοντα” και για να αθληθούν και για να περάσουν ωραία. Αλλωστε το ποιος θα βγει πρώτος μικρή σημασία έχει. Είδα παλιούς συναθλητές μου από τον στίβο να τρέχουν μαζί με τα παιδιά τους. Είδα πολύ κόσμο να έχει έρθει και να ενθαρρύνει τα “υπερκοπέλια” σε κάθε τους προσπάθεια.
Είδα έναν ήλιο καταπληκτικό, μια φανταστική μέρα. Ακόμα και ο καιρός ήταν σύμμαχος εθελοντής για να πάνε όλα κατ’ ευχήν».
Αποσπάσματα από ένα κείμενο που έγραψε πρόπερσι ο γιος μου ο Θεοκλής (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 20.10.2014) για τη συμμετοχή του στον “αγώνα για τη ζωή” που διοργανώνει ο Σύλλογος “Ορίζοντας” κάθε χρόνο με τον γενικό τίτλο “Υπερκοπέλι”. Και βέβαια, πήρε μέρος μαζί με πολλούς άλλους Χανιώτες κι εφέτος, προχθές, Κυριακή 2 Οκτωβρίου, δεύτερη μέρα του ιδιαίτερου αυτού “αγώνα για τη ζωή”… Ο “Ορίζοντας” παραμένει πάντα ιδέα!
Χανιώτικα νέα (04.10.2016)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου