ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ως πτηνά δειλά εν μέσω τρικυμίας

Γράφει ο Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης

«Πάνω στην άκρη τ’ ουρανού στην τέλειωση του κόσμου/ μοναστηράκι έχτιζεν η Παναγιά Παρθένος./ Ουλ’ οι γι’ αγγέλοι κουβαλούν κι οι γι Αποστόλοι χτίζουν,/ που τ’ Ορος παίρνουν το νερό, ’που την Αξιά το χώμα,/ και στην Κωνσταντινούπολη κάνουν τα κεραμίδια». Το ένα απ’ τα δύο ριζίτικα τραγούδια, που τραγούδησαν στεντορεία τη φωνή στην πριν από λίγες ημέρες αποσπερίδα, την οποία διοργάνωσε η Ενορία του Καθεδρικού Ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου, οι τραγουδιστάδες των “Κρητικών Μαδάρων”. Αμέσως μετά την ομιλία του φιλολόγου Γεωργίου Λουπάση, με θέμα “Η Παναγία στην πίστη, το δόγμα και τη λατρεία της εκκλησίας μας” και πριν απ’ την ομιλία του δασκάλου λαογράφου Σταμάτη Αποστολάκη με θέμα “Η Παναγία στη δημοτική μας ποίηση”.

Αφιερωμένη στην Παναγία τέσσερις μέρες πριν τη Μεγάλη των Εισοδίων της Γιορτή, που πανηγυρίζει η Πόλη μας, η προαναφερθείσα εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε εντός του Ναού και περιελάμβανε επίσης, εκτός απ’ το άγνωστο στους πολλούς δεύτερο ριζίτικο “Πέρα στην πέρα γειτονιά, την παραπέρα ρούγα”, τρεις ύμνους στην Παναγία από τη Χορωδία, “Στέφανος Μελωδών”, του πρωτοψάλτη Κωνσταντίνου Στεφανάκη και μια ακόμα ομιλία του δασκάλου – λογοτέχνη Βασίλη Χαρωνίτη με θέμα “Η Παναγία στις διηγήσεις και στα ακούσματα του λαού μας”. Για ένα πανηγύρι στην Χάρη Της, πριν από το πανηγύρι της Χάρης Της με παρόντα, και ευλογούντα τον τοπικό επίσκοπο, τον μητροπολίτη Κυδωνίας και Αποκορώνου Δαμασκηνό Παπαγιαννάκη, ο λόγος. Ευλογία για μένα η ανάθεση του ρόλου του συντονιστή απ’ το ιερατικό προϊστάμενο του Ναού παπα-Στυλιανό Θεοδωρογλάκη.

«Της Θεομήτορος Ναόν ω διαβάτα βλέπεις/ ον τέκνα ωκοδόμησαν πιστά της Εκκλησίας/ προσφεύγοντα πτηνά δειλά εν μέσω τρικυμίας/ υπ’ αυτήν την πτέρυγα της ουράνιας σκέπης». Δεν υπάρχει φορά που θα περάσω μπροστά από την Χανιώτισσα Παναγία, την Παναγία της Τριμάρτυρης, και να μη διαβάσω το συμβολικό επίγραμμα που έγραψε ο ποιητής της “Κρητηίδος και της “Χρυσομαλλούσης των Σφακίων” ο Αντώνης Αντωνιάδης, και το οποίο βρίσκεται χαραγμένο στην πρόσοψη και το ανώτατο αέτωμά του. Πώς να μην το κάνω και ενώ προσερχόμουν για την εκδήλωση!

Τραγουδάμε ριζίτικα τραγούδια για την Παναγία… Ψέλνουμε ύμνους για την Παναγία… Μιλάμε για την Παναγία… Παραμονές της Μεγάλης των Εισοδίων της Γιορτής. Εντός του Μεγάλου Ναού της που έκτισε, πάνω σ’ ένα παλιό σαπουνάριο, η ευσέβεια των Χανιωτών, στην καρδιά της πόλης. Ως δειλά πτηνά εν μέσω τρικυμίας… Ευλογία!

Η αλληλογραφία μας

Γιάννη Θ. Πολυράκη, γεωπόνο – συγγραφέα, Καμπάνι Ακρωτηρίου: Και σε ρόλο Παπαδιαμάντη των Σφακίων ο εξ’ Αγίου Ιωάννου των Σφακίων ορμώμενος ξεχωριστός πνευματικός του τόπου μας Γιάννης Θ. Πολυράκης. Εγραψα κι αυτήν τη φράση, μαζί με δεκάδες άλλες, στο σημειωματάριο μου, ενώ διάβαζα το τελευταίο σου βιβλίο “Πέτρινα χρόνια σε πέτρινο τόπο”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα και είχες την καλοσύνη να μου το στείλεις με μια αγαπητική αφιέρωση. Τι καλά να γινόταν μια παρουσίαση του βιβλίου αυτού στην αυλή της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου ή και στα Κρούσια, όπου το μητάτο της οικογένειας του “ασπρομάλλη σήμερα Γιάννη” και ν’ ανασταίνονταν τα πρόσωπα των πραγμάτων και τα πράγματα των προσώπων των πέτρινων χρόνων της 10ετίας του 1950, μια άλλη… Κι αν με συγκίνησες με τα γραφόμενά σου, κι αν μου ξύπνησες μνήμες, φίλε! Ναι, έχει δίκιο ο Gabriel Garsia Marquez όταν γράφει ότι «αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι και πώς το θυμάσαι…».

Χανιώτικα νέα (22.11.2016)