ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Το κάψιμο της σημαίας

«Πάντα κι όπου σ’ αντικρύζω/ με λαχτάρα σταματώ/ και περήφανα δακρύζω/ ταπεινά σε χαιρετώ./ Δόξα αθάνατη στολίζει/ κάθε θεία σου πτυχή/ και μαζί σου φτερουγίζει/ της πατρίδας η ψυχή/ […] Σε θωρώ κι αναθαρεύω/ και τα χέρια μου χτυπώ,/ σαν αγία σε λατρεύω/ σαν μητέρα σ’ αγαπώ./ Και απ’ τα στήθη μου ανεβαίνει/ μια χαρούμενη φωνή:/ να ’σαι πάντα δοξασμένη/, ω Σημαία γαλανή!». Από το ποίημα “Η σημαία” του Ι. Πολέμη.

«Μέσα μας βαθιά για σένα/ μια λαχτάρα πάντα ζει/ Σύμβολο είσαι της πατρίδας/ και της λευτεριάς μαζί./ Γαλανόλευκη η θωριά σου,/ και φαντάζεις μες στο νου/ σαν το κύμα, σαν το γέλιο/ του πελάου και τ’ ουρανού./ Της τιμής και της ανδρείας/ την αστείρευτη πηγή/ του λευκού σταυρού σου η χάρη/ δυναμώνει κι ευλογεί./ Κι όσοι χάνονται για σένα/ σπώντας σίδερα βαριά/ ξεψυχούν και τραγουδάνε./ Χαίρε, ω, χαίρε, Λευτεριά». Το ποίημα “Στη σημαία μας” του Στέλιου Σπέραντσα.

«Αυτό είναι το ιερό πανί το γαλανό και τ’ άσπρο,/ κομμάτι από ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό,/ που είναι λευκό σαν τον αφρό του κύματος που ανθίζει/ σε περιγιάλι ολόμορφο, σε πέλαο μακρινό./ Αυτό είναι το ιερό πανί, που όταν περνά μπροστά μας,/ υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταρά η καρδιά μας […]». Από το ποίημα “Υμνος της σημαίας” του Στέφανου Δάφνη.

Να μην κάνω στάση στο κάψιμο της σημαίας της προάλλες, γι’ άλλη μια χρονιά τέτοιες μέρες στο Πολυτεχνείο, η πρώτη μου σκέψη. Κι αυτό γιατί ή «ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν» αυτοί που την έκαψαν ή γιατί αν ξέρουν, δεν πρέπει να το αναδεικνύει κανείς. Πώς ν’ αντισταθώ στους στίχους κάποιων ποιημάτων για τη σημαία, που δίδασκα στους μαθητές μου, “όταν ήμουν δάσκαλος”, ωστόσο!

Η πόρτα μου είναι ανοιχτή





Μια απ’ τις πιο φωτεινές πνευματικές ακτίνες στον ουρανό της Κισάμου, της πόλης αλλά και της πάλαι ποτέ ομώνυμης επαρχίας, κι αυτή που εκπέμπει με την παρουσία της και τη σύνολη “ατελείωτη” πολυσχιδή προσφορά της, εδώ και πολλά χρόνια η και τακτική συνεργάτις της εφημερίδας μας, καταξιωμένη λογοτέχνις Φωτεινή Σεγρεδάκη. Κι όχι μόνο της Κίσαμου, βέβαια. Το μέγεθος του ρόλου δεν εξαρτάται πάντα από το μέγεθος της σκηνής.

Και με αφορμή το πρωτότυπο και πλήρες συμβολισμών μουσικοποιητικό δρώμενο της πάντα φωτεινής Φωτεινής με τίτλο “Η πόρτα μου είναι ανοιχτή…”, που παρουσιάστηκε με “πρωταγωνίστρια” την ίδια και “βοηθούς” την Τόνια Μαζοκοπάκη – Χορευτάκη, και τη Γεωργία Τυράκη – Μαραγκουδάκη στις απαγγελίες και τον Χρήστο Παρασκάκη στην προβολή εικόνων, στη φιλόξενη αίθουσα του Δήμου Κισάμου, από τον Φιλολογικό Σύλλογο της πόλης, σε μια όμορφη αποσπερίδα, που “άνοιξε” και “έκλεισε” η πρόεδρος του Συλλόγου Ευτυχία Γεωργακάκη, ανήμερα της μεγάλης γιορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, η παραπάνω αναφορά, και, βέβαια, η παρούσα στάση. Τυχεροί όλοι, όσοι, Κισαμίτες και μη, το παρακολουθήσαμε. Και γιατί “ανοίχτηκαν” για μας νέες πόρτες θέασης του κόσμου…

Συμβολισμοί, αισθητική, στίχοι και τραγουδήματα για την πόρτα, τη θύρα, την (ε)μπασιά στη ζωή μας… Πόρτα-πόρτες… Πόρτες κλειστές, πόρτες μισόκλειστες ή μισάνοιχτες, αν προτιμάτε, και πόρτες ανοιχτές, ορθάνοιχτες. Πόρτες κατ’ αρχάς χανιώτικες, αλλά όχι μόνο. Πόρτες απ’ την εποχή του Μίνωα μέχρι και σήμερα. Ωραίες πύλες και εμπασιές σπηλαίων, πόρτες ζωής και πόρτες θανάτου… “δύο πόρτες έχει η ζωή”…

Μια μαντινάδα για τον καθένα (όλες γραμμένες από την ίδια) που τον περίμενε στο κάθισμά του, το πρώτο “δώρο” της Φωτεινής. Γύρισ’ το φύλλο γύρισ’ το τση πόρτας σου μικρό μου/ να δεις απάνω στο σκαλί, πεσμένο τ’ ονειρό μου”, αυτή που έτυχε σ’ εμένα… Σ’ ευχαριστώ και γι’ αυτό, καλή μου φίλη!

Χανιώτικα νέα (25.11.2016)