ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Εύα, μία λέξη που αρχίζει από “ευ”

Την περασμένη Κυριακή έφυγε για το άλλο ημισφαίριο της ζωής (έχουν και τα ζώα, όλα τα ζώα, το λέει και η λέξη, ζωή, άρα και δικαίωμα διαμονής στο άλλο ημισφαίριό της) η Εύα, η Εύα μας. Διάλεξε τη μέρα, μέρα αργίας, μια μέρα ηλιόλουστη. Για να μη μας ξαργήσει από τις όποιες προγραμματισμένες δουλειές μας. Για να μην προβληματιστούμε απ’ τον επερχόμενο κακό καιρό για την ταφή της. Μας αγαπούσε η Εύα. Οσο κι αν την αγαπούσαμε κι εμείς, λίγο περισσότερο μας αγαπούσε αυτή. Δεν το διαπραγματεύθηκε ποτέ αυτό στα 12 χρόνια, στους 3 μήνες και στις 25 ημέρες που την είχαμε κοντά μας. Ακόμα κι όταν τον πρώτο καιρό, τη μάλωνα για κάτι που έκανε και δεν μου άρεσε…
Μας διάλεξε, δεν τη διαλέξαμε. Αυτή, ούσα κουταβάκι μόλις δυο μηνών, άφησε τ’ αδερφάκια της, που μας γάβγιζαν, κι ήρθε να μπλεχτεί στα πόδια μας, όταν πήγαμε με την Ευδοκία στην αυλή της κυρίας Σοφίας, γι’ άλλο σκοπό και γυρίσαμε με σκυλάκι, στο καινούργιο μας σπίτι, που ήταν τότε σχεδόν μόνο του σ’ ένα απ’ τα Μετόχια των Τσικαλαριών. «Πάρτε το και δεν θα το μετανιώσετε, σας αγάπησε», μάς είπε προφητικά η εκτός όλων των άλλων και μεγάλη προστάτις των αδέσποτων ζώων της περιοχής κυρία Σοφία. Το πήραμε κι αρχίσαμε από εκείνη την ημέρα και κάθε μέρα να την ευγνωμονούμε. Ηταν τόσες, μα τόσες, οι χαρές που μας έδωσε η Εύα μας.
Εύα! Και γιατί η λέξη αρχίζει απ’ το “ευ”, που χρησιμοποιείται, κυρίως, σε λόγιες λέξεις πάντα με τη σημασία του καλός, της δώσαμε, δίχως δεύτερη σκέψη, αυτό το όνομα. Και γιατί απ’ το “ευ” αρχίζουν τα δικά μας ονόματα.
Μα και γιατί το Εύα σημαίνει ζωή. Το συνήθισε απ’ το πρώτο κιόλας βράδυ που συγκατοικήσαμε κι ας μην είχε μάθει ακόμα να κρατά όρθια τ’ αυτιά της. Εκπαιδεύοντας την Εύα…
Εκπαιδευόμενοι της Εύας… Δάσκαλοι της Εύας μα και μαθητές της Εύας. Ενα ολόκληρο βιβλίο θα μπορούσα να γράψω μόνο γι’ αυτά. Και βέβαια πολλά άλλα για τον σύντομο βίο (άδικο ο ένας χρόνος ζωής του σκύλου να λογαριάζεται με εφτά του ανθρώπου) και την “πλούσια πολιτεία” της. Μόνο η ανθρώπινη φωνή έλειπε απ’ αυτό το πανέμορφο και πανέξυπνο ζωντανό που μας έμαθε πολύ περισσότερα από όσα εμείς του (της) μάθαμε. Προπάντων σε συναισθηματικό επίπεδο.
Ο γερμανικός ποιμενικός, είναι ράτσα σκύλου, γνωστή στην καθημερινότητα ως λυκόσκυλο. Είναι ένα ζώο προσεκτικό, επάγρυπνο, περίεργο, υπάκουο, πιστό, με αυτοπεποίθηση, θαρραλέο, ευφυές. Προσδόκιμο ζωής: 9 με 13 έτη… Το ζώο έχει τη δυνατότητα να ζει στα πλαίσια μιας οικογένειας ανθρώπων, αφού ενσωματώνεται εύκολα και γρήγορα και γίνεται πλήρες μέλος της. Εχει πολύ καλές σχέσεις με τα παιδιά. Ταυτόχρονα είναι και καλός φύλακας… Απ’ τη Βικιπαίδεια αυτά. Ετσι, πληροφοριακά για να πάρετε μια ιδέα, όσοι δεν ξέρετε, για τι λογής σκυλί, γενικά, μιλάω. Και για να αντιληφθείτε, τι ήταν, ειδικά για μας, η Εύα, η λυκοσκυλίνα μας.




Αρχόντισσα στην αυλή μας η Εύα. Πάντα εκεί. Περήφανη και φιλική. Πανταχού παρούσα και τα πάντα εποπτεύουσα, μέρα και νύχτα. Εκεί για να μας κατευοδώσει, όταν φεύγαμε, για να μας υποδεχθεί όταν ερχόμαστε, κουνώντας την ουρά της, για να μας συνοδεύσει στους περιπάτους μας, για να κουβεντιάζουμε μαζί της, για να υποδεχθεί τα εγγονάκια μας, για να πάει στα κάγκελα και να τη χαϊδέψουν τα γειτονάκια… Τι φιλία κι αυτή των ανθρώπων, προπάντων των παιδιών, με τους σκύλους!
Της Εύας μας στη συγκεκριμένη περίπτωση! Όλα τα έμβια όντα (όπως και τα άβια αντικείμενα άλλωστε) έχουν προσδόκιμο ζωής, άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η Εύα, αυτό το προσδόκιμο, σχεδόν το εξάντλησε. Ευλογία! Ευλογία και το ότι συναντήθηκαν οι ζωές μας…
Συνεχίζουμε ζώντας και με την ανάμνησή της, με τις ιστορίες της Εύ-ας.
Προπάντων για τα εγγονάκια μου, τον Βαγγέλη (Ευάγγελο), την Ευδοκία και την Ευρυδίκη, το γράφω αυτό. Και για όλα τα παιδιά, τα γειτονάκια της Εύας, που επίσης πολύ την αγάπησαν…

          
Χανιώτικα νέα (04.11.2016)