«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα – πρώτα Δόξα Σοι!/ Εκεί δάφνες και βάγια/ θυμιατό και λιβάνισμα/ τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια./ Στο χώμα το στρωμένο με τ’ αμπελομάντιλα/ κνίσες, τσουγκρίσματα και Χριστός Ανέστη/ με τα πρώτα σμάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Υμνου./ Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου» (Από το “Αξιον Εστί” του Οδυσσέα Ελύτη).
«Ενώνει τις γέφυρες που έκοψε η θύελλα/ κι η πίστη του βγάζει ξανά το ουράνιο τόξο./ Και το καλό και το κακό του ίδιου δέντρου ειν’ οπώρες/ κι ως τα γυρίσματα των εποχών τα καρτερεί. Είναι φτωχός και δεν επαναστατεί, γνωρίζει!/ Κι όμως στην καρδιά του κυοφορούνται οι δίκαιοι πόλεμοι./ Στο φτωχικό του σαν καλά υπάκουα κορίτσια, υπάκουα/ μπαινοβγαίνουν η Ειρήνη, η Δικαιοσύνη κι η Ελευθερία./ Ζει με τους ανθρώπους και μόνος του./ Ποιητής είναι, σοφός, αυστηρός, προφήτης ή άγιος;/ Είναι το φως του κόσμου και το άλας της γης./ Οι ορισμοί δεν τον χωρούν. Είναι δάσκαλος». Απο το ποίημα “Ιδού αυτός” του Κώστα Καλαπανίδα.
«Της Ελλάδας όμορφα/ παιδιά ποιητών φιλοσόφων πολεμιστών/ μαρτύρων αγίων και ηρώων./ Μου είπαν χωρίς να μιλήσουν καν./ Με το φως απ’ τα μάτια τους/ υφαίνω μια σημαία ένα σταυρό ένα κύμα/ τη φέρνω γονατιστός/ Πιό ψηλά πιο ψηλά και πιο πέρα/ Πλαταγίζουν οι σημαίες/ Όταν βγήκαμε έξω μια γαλάζια μολυβιά/ στην άκρη του μετώπου μας/ κι εγώ σα να ‘χα κλέψει και μια άλλη/ πιο κόκκινη». Από την ποιητική συλλογή του Γρηγόρη Γεωργουδάκη “Σκιές κι άστρα”.
“Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυχές!/ Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,/ μην τ’ αρνηθείς!/ Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!/ Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!/ Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει/ Μην κουραστείς./ Ειν’ η ψυχή σου πιο ατσαλωμένη./ Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά/ Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει./ Σκάψε βαθειά./ Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;/ Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί/ Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη./ Υπομονή! Χτίζε σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι». Το ποίημα “Στον Δάσκαλο” του Κωστή Παλαμά.
Χαιρετισμός, τετραφωνος ποιητικός χαιρετισμός, στον Έλληνα Δάσκαλο σήμερα με αφορμή τη Μεγάλη Γιορτή των Τριών Ιεραρχών σε τρεις μέρες. Πάντα προστάτες της Ελληνικής Παιδείας, που επιμένουν να σηκώνουν στις πλάτες τους οι δάσκαλοι, ο Μέγας Βασίλειος ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος!
Η αλληλογραφία μας
• Γιάννη Κουβαρά, δρα Κλασικής Φιλολογίας, ποιητή, Αθήνα:
Σ’ ευχαριστώ που με το βιβλίο σου “Ελύτης – Αναγνωστάκης: Δυο ξένοι(;) στην ίδια πόλη” (εκδ. “Γαβριηλίδης, 2016), μ’ έκανε να νιώσω, όπως κι εσένα «το δέος να μπαίνεις κάτω από τη σκέπη δύο μεγάλων ποιητών», κι έτσι «να μειώνεται κάπως η ψυχολογική σου ανασφάλεια». Σ’ ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνεις να δω με τη δικιά σου, ειδική, ματιά τους δύο “ψηλορείτες” της ποίησής μας. Και βέβαια για όλα όσα τόσο όμορφα και αγαπητικά γράφεις στην αφιέρωση του βιβλίου σου σ’ εμένα. Επιστρέφω σ’ ένα απ’ τα ποιήματα της τελευταίας ποιητικής σου συλλογής “Ονείρου Οδύσσεια” (εκδ. “Γαβριηλίδης”, 2013), σ’ ένα απ’ τα “Ανεπίδοτα (γ)ράμματα” σου: «Γράφω/ Σημαίνει ζητώ παρηγοριά στις λέξεις/ Ζητώ μάταια άσυλο/ ανοίγω μαύρα λαγούμια/ κάτω από τη χιονισμένη σελίδα. Γράφω, γράφεις, γράφει…». Τι ωραίος που είναι και ο “δοκιμιακός” σου λόγος, Ποιητή! «Είναι ιεροτελεστία να διαβάζεις Ελύτη», γράφεις. Και Κουβαρά, είτε γράφει για τον Ελύτη και τον Αναγνωστάκη, είτε δικά του ποιήματα, συμπληρώνω!
• Γιώργο Γιακουμινάκη (Βαγιωνιά), συντ. ανώτερο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ., ποιητή, Αθήνα:
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για το αφιερωμένο στη μάνα Κρήτη, τους απανταχού Αποκορωνιώτες Χανίων και στην οικογένειά σου, τελευταίο σου βιβλίο με τίτλο “Με μαντινάδες τραγουδώ, με ρίμες σας δηγούμαι”, που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα από το Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, (Αθήνα 2016) κι είχες την καλοσύνη· να μου στείλεις. «Από τα αναγραφόμενα και σε αυτό το βιβλίο του, αναδύεται η προσωπική ευαισθησία του συγγραφέα, αλλά συγχρόνως και η εκφραστική πληρότητα, σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που μπορούμε να πούμε πως είναι υποδειγματική», επισημαίνει στο προλογικό σημείωμα της η ποιήτρια συγγραφέας Ζαννέτα Καλύβα – Παπαϊωάννου, μέλος του “Παγκόσμιου Κογκρέσου των Ποιητών”. Τι να προσθέσω εγώ; Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο απ’ τον θαυμασμό μου, ύστερα κι απ’ την “περιδιάβαση” που έκανα στις 180 μεγάλου σχήματος και λίαν επιμελημένες σελίδες του. Πραγματικά «Πανω σε χώματα ιερά είσαι μεγαλωμένος/ και κρητικά ιδανικά πάντα πλημμυρισμένος» για να χρησιμοποιήσω δυο στίχους απ’ την πρώτη ρίμα σου με τίτλο “Η καταγωγή μου”. Καλή συνέχεια στην υπηρεσία του ιαμβικού δεκαπεντασύλλαβου, φίλε!
Χανιώτικα νέα (27.01.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου