Κατάθεση ψυχής, μια ακόμα κατάθεση ψυχή της Μαρινέλλας Βλαχάκη, που της δόθηκε παιδιόθεν η χάρη να θεάται με άκρα ευαισθησία, αλλά και μ’ ένα μοναδικό δυναμισμό ταυτόχρονα, τον κόσμο και τα δρώμενα, και, βέβαια, μια ακόμα προσφορά αγάπης στο πολιτισμικό γίγνεσθαι του τόπου μας, η θεατρική παράσταση “Σιλάνς Σιλβουπλέ” της “Βιολέττας” της, της Θεατρικής Εταιρείας της. Λάβετε φάγετε την αδυναμία μου η φωνή της σ’ ένα πρώτο άκουσμα. Πίετε, πάντες, εκ της δυνάμεώς μου σ’ ένα δεύτερο. Τυχεροί όσοι έχουμε παρακολουθήσει την παράσταση και την ακούσαμε. Είτε είχαμε είτε δεν είχαμε διαβάσει το ομώνυμο βιβλίο της που κυκλοφορήθηκε για πρώτη φορά το 2006 απ’ τον “Κέδρο”, ταράζοντας τα τοπικά, και όχι μόνο, λογοτεχνικά ύδατα. Εξίσου τυχεροί και όσοι θα πάτε στο Ωδείο της πόλεώς μας για να την ακούσετε. Προλαβαίνετε! Σήμερα Παρασκευή στις 9μ.μ., αύριο Σάββατο πάλι στις 9μ.μ. και μεθαύριο Κυριακή στις 7.30μ.μ. οι τελευταίες παραστάσεις…
«Πάντα όταν η μαμά μιλάει με κάποιον κι εγώ πλησιάζω εκείνη λέει σιλάνς σιλβουπλέ, κι αλλάζει η κουβέντα. Νομίζω ότι το σπίτι μας, το χωριό μας, ο κόσμος όλος είναι χτισμένος από μυστικά… Στο σπίτι μας μιλάμε φανερά και ελληνικά μόνο για την κατσίκα μας, για τις ιστορίες από το Παρίσι,για τους πεθαμένους, για τα μνημόσυνα και για τα κακά όνειρα της μαμάς»… Ενα κορίτσι, σ’ ένα χωριό της Κρήτης. Ενα κορίτσι την κοντινή μα και τόσο μακρινή ταυτόχρονα δεκαετία του 1960. Ενα κορίτσι σημαδεμένο από απώλειες, που αισθάνεται σαν την καλαμιά στον κάμπο, με μόνους φίλους τα ζώα. Ενα κορίτσι που βιώνει στο πετσί του την αμορφωσιά, τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες και φυτοζωεί κάτω από την κυριαρχία της σιωπής, στο έλεος των εφιαλτών του. Ενα κορίτσι, που κάποια στιγμή, αρχίζει να γράφει τις σκέψεις του σε χαρτάκια που τα κρύβει στη σχισμάδα ενός βράχου, σαν σπόρους ενός μελλοντικού κυκλάμινου, ενός βιβλίου, που θα γίνει και θεατρική παράσταση, λέμε τώρα… Ποιος είπε ότι δολοφονείται η ελπίδα; Ποιος είπε ότι και μέσα στη μαύρη μαυρίλα δεν υπάρχει μια ιδέα φωτός;
«Κυκλάμινο, κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα/ πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις». Η πρώτη στροφή -από το “λιανοτράγουδο” “Κουβέντα μ’ ένα λουλούδι” του Γιάννη Ρίτσου στον νου μου με το που άρχισε η παράσταση κι έκαμαν την εμφάνισή τους μέσα από τη βαθιά σχισμή ενός βράχου τα καλά κρυμμένα μυστικά μιας ζωής σε κοινή θέα. «Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα – στάλα/ μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα». Και η δεύτερη στροφή απ’ το ίδιο λιανοτράγουδο αμέσως μετά, για να μείνει μόνη της στη συνέχεια μέχρι τέλους. Τι γενναία πράξη η συγγραφή του “Σιλάνς Σιλβουπλέ” και τι γενναία απόφαση η μεταφορά του στο θεατρικό σανίδι από τη συγγραφέα του! «Τίποτα δεν αλλάζει αν εμείς οι ίδιοι δεν σηκωθούμε πάλι όρθιοι και δεν αρχίσουμε να βάζουμε τη μια πέτρα πάνω στην άλλη», γράφει η συγγραφέας Kimberley Freeman στο βιβλίο της “Η σιωπή του Φάρου”, που έτυχε να διαβάζω την ημέρα που είδα την παράσταση.
Για μια παράσταση «ποιητική, υψηλής αισθητικής, παλλόμενη από συγκρατημένη συγκίνηση, δίχως ίχνος βερμπαλισμού, με ρυθμό γρήγορο και συμμετρικό», κάνει λόγο ο και καλός μου φίλος γνωστός σκηνοθέτης (τελευταία δουλειά του το ντοκιμαντέρ “Ο ελκόμενος επί κρημνού, Κρήτη 1947”, που προβλήθηκε πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη) Κώστας Νταντινάκης και απονέμει τα εύσημα στη Μαρινέλλα, αποκαλώντας την “μπρεχτική” ηθοποιό, όσο και στη Μυρτώ Τσιγκουνάκη που υποδύθηκε τη μικρή ηρωίδα. Ενθουσιώδης, ωστόσο, ήταν ο σχολιασμός της παράστασης και από όλους που την είδαν. Εχει τον δικό της τρόπο η Μαρινέλλα να λειτουργεί το “εμείς” της “Βιολέττας” της, ποιος την πιάνει προπάντων, όταν έχει, όπως στο “Σιλάνς σιλβουπλέ” και τον γιο της, τον Λεωνίδα Μαριδάκη, μαζί της επί σκηνής, σε ρόλο μουσικού σχολιαστή!
Χανιώτικα νέα (17.03.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου