«Του Μαγιού ροδοφαίνεται η μέρα/ που ωραιότερη η φύση ξυπνάει/ και την κάνουν λαμπρά και γελάει/ πρασινάδες, αχτίδες νερά./ Ανθη κι άνθη βαστούνε στο χέρι/ παιδιά κι άντρες γυναίκες και γέροι/ ασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,/ όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά./ Ναι χαρείται του κόσμου τη νιότη,/ άνδρες,γέροι, γυναίκες παιδιά». Ημέρα των λουλουδιών παλαιόθεν η Πρωτομαγιά, όπως την γιορτάσαμε, όσοι την γιορτάσαμε “στας εξοχάς”, χθες. Και βέβαια γιορτή της χαράς και της “νιότης του κόσμου”, όπως μας λέει, επίσης τόσο όμορφα, στο ομώνυμο ποίημα του ο Διονύσιος Σολωμός. Μα και ημέρα των εργατών, ημέρα ιστορικής τιμής και μνήμης η Πρωτομαγιά, μην ξεχνιόμαστε.
Κόκκινη απ’ το αίμα που έχει χυθεί στους αγώνες των εργαζομένων η σημερινή μέρα… Απ’ το αίμα των εργατών του Σικάγου του 1886 που διαδήλωναν ειρηνικά με το και σήμερα επίκαιρο σύνθημα: “Οκτώ ώρες δουλειάς, οκτώ ώρες ανάπαυσης, οκτώ ώρες ύπνο”. Απ’ το αίμα των καπνεργατών της Θεσσαλονίκης, που αποτέλεσαν την έμπνευση για να γράψει ο Γιάννης Ρίτσος τον “Επιτάφιο”. Απ’ το αίμα των 200 Ελλήνων πατριωτών που εκτελέστηκαν απ’ τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής στην Καισαριανή το 1944. Κόκκινο το χώμα του αίματος… Κόκκινο το χρώμα του θανάτου… Κόκκινο το χρώμα των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο…
«Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες/ οδηγοί της ελπίδας/ οι πρώτοι νεκροί/ Οχι άλλα δάκρυα/ κλείσαν οι τάφοι/ λευτεριάς λίπασμα/ οι πρώτοι νεκροί»… Και μνήμη Αλέκου Παναγούλη (δικοί του οι στίχοι απ’ το ποίημά του “Πάλης ξεκίνημα” που το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης και το πρωτοτραγούδησε η Μαρία Φαραντούρη) την Πρωτομαγιά. Ηταν 1η Μάη του 1976 όταν βρέθηκε νεκρός από τροχαίο(;) ο Ελληνας που έγραψε στην κυριολεξία με το αίμα του στις φυλακές της Χούντας των Συνταγματαρχών “θα νικήσω, γιατί δεν μπορώ να νικηθώ”.
Από το μέταλλο του Αλέκου Παναγούλη και ο γνωστός, ως Λούης Τίκας Ηλίας Σπαντιδάκης, που ήρθε σαν μετανάστης στα 20 χρόνια του από τα Λούτρα Ρεθύμνης στις ΗΠΑ, αναδείχθηκε σε ηγετική μορφή της Ενωσης Ανθρακορύχων Αμερικής και δολοφονήθηκε στο Λάντλοου, μετά τα γεγονότα της ομώνυμης “σφαγής” λίγες μέρες πριν απ’ την Πρωτομαγιά του 1914. Μυθιστόρημα ο βίος και η πολιτεία του, από τον ελληνοαμερικάνο συγγραφέα Ζήση Παπανικόλα, θρύλος για το αμερικανικό εργατικό κίνημα, τόπος προσκυνήματος ο τάφος του. Ναι, υπάρχει στο Ρέθυμνο οδός Ηλία Σπαντιδάκη…
Μήνας των αντιφάσεων στη λαϊκή συνείδηση γενικότερα ο Μάιος. Μήνας της ζωής αλλά και μήνας του θανάτου, μήνας των δαιμόνων. Ασπίδα μας το στεφάνι. Ενα στεφάνι από αγριολούλουδα στην πόρτα της πατρίδας κι εφέτος την Πρωτομαγιά το ζητούμενο. Ενα στεφάνι “ενότητας και αποφασιστικότητας” όπως είχα γράψει και πριν δύο χρόνια “Στα πεταχτά” (1 Μαΐου 2015). «Πολλών λογιών οι δαιμόνοι που μας έχουν τριγυρίσει και με δική μας ευθύνη και δεν λένε να μας αφήσουν».
Η αλληλογραφία μας
Βασίλη Σημαντηράκη, πρόεδρο Συλλόγου Κισαμιτών Αττικής “Η Κίσαμος”. «Ο Σύλλογος πρέπει να ‘χει συνέχεια και οι Κισαμίτες της Αττικής να έχουν το Σύλλογό τους» γράφετε εν είδει προμετωπίδας στην πρώτη σελίδα του με αρ. 168 φύλλου (Απρίλιος- Μάϊος – Ιούνιος 2017) της εφημερίδας με τα νέα σας, που όπως και τα προηγούμενα μου στείλατε. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας, γενικεύοντας. Ολοι οι Σύλλογοι όλων των “μικρών πατρίδων” πρέπει να έχουν συνέχεια κι όλοι οι “απανταχού” τους Συλλόγους των. Συγχαρητήρια για την ανάληψη της προεδρίας, καλή δύναμη και καλή συνέχεια στην έκδοση της μικρής μεν, σπουδαίας ωστόσο, εφημερίδας σας.
Χανιώτικα νέα (02.05.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου