ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Η ΠΟΛΙΣ ΕΑΛΩ






“Την δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν αυτή· κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών” (Το να σου παραδώσουμε την Πόλη, δεν είναι δικαίωμα ούτε δικό μου, ούτε άλλου απ’ τους κατοικούντες σ’ αυτή· κοινή είναι η απόφαση όλων μας να πέσουμε αμυνόμενοι με τη θέλησή μας και να μην λυπηθούμε για τη ζωή μας). Η απάντηση του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου στον Μωάμεθ όταν του ζητήθηκε να παραδώσει την Βασιλεύουσα. Τα γεγονότα που ακολούθησαν γνωστά. Όρθιος στην Πύλη του Ρωμανού πολέμησε μαζί με τους λίγους συμπολεμιστές του ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, μέχρι τέλους. Απόλυτα συνεπής με τα πιστεύω του. Όπως τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες πριν από 1933 χρόνια. Όπως τον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα 368 χρόνια αργότερα. Ου φεισόμενος της ζωής αυτού.


Ήταν 29 Μαΐου 1453. Σαν χθες. Η πόλις εάλω! Ο τελευταίος αυτοκράτορας σκοτώθηκε. Ο αγώνας των τελευταίων υπερασπιστών, που ήταν Κρητικοί, σε κάποιο προμαχώνα, δεν άλλαζε την κατάσταση. Τα τουρκικά στρατεύματα περιέτρεχαν ήδη, σαν σήμερα, ανά τας οδούς και τας ρύμας της Βασιλεύουσας, σφάζοντας και λεηλατώντας. Ο σουλτάνος των Τούρκων καβάλα στ’ άλογό του όδευε για την Αγία Σοφία. Ωστόσο, όπως είχα γράψει “Στα πεταχτά” και πριν από 7 χρόνια, ο καβγάς των Ενωτικών και των Ανθενωτικών στον λαό, καλά κρατούσε. Και οι συζητήσεις περί του φύλου των αγγέλων επίσης…


Πριν απ’ την όποια εξωτερική άλωση έχει προηγηθεί η εσωτερική άλωση. Τους εχθρούς που υφέρπουν στις φλέβες του έθνους μας, αυτούς να φοβούμαστε περισσότερο. Μεγάλη κουβέντα, που πρέπει κάποτε να την κάνουμε. “Και τέλος πάντων” για να χρησιμοποιήσω έναν στίχο απ’ το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη “Εν μεγάλη ελληνική αποικία” “να τραβούμε εμπρός”. Στο πλαίσιο αυτό οι επετειακές εκδηλώσεις που διοργάνωσαν χθες, ανήμερα της Άλωσης, η Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου στο Πνευματικό Κέντρο “Κωνσταντινουπολειάδα” της Ενορίας Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης Νέας Χώρας και η Μητρόπολη Κισάμου και Σελίνου στους χώρους του Τσατσαρωνάκειου Πολυκέντρου της.

«Όμως απ’ τ’ άλλα πιο πολύ με άγγιζε το άσμα/ το Τραπεζούντιον με την παράξενή του γλώσσα/και με την λύπη των Γραικών των μακρινών εκείνων/ που ίσως όλο πίστευαν που θα σωθούμε ακόμη./ Μα αλίμονον μοιραίον πουλί “απαί την Πόλην έρται”/ με στο “φτερούλν’ αθε χαρτίν περιγραμμένον/ κι ουδέ στην άμπελον κονεύ’ μηδέ στο περιβόλι/ επήγεν και εκόνεψεν στου κυπαρίσ’ την ρίζαν”./ Οι αρχιερείς δεν δύνανται (ή δεν θέλουν) να διαβάσουν/ “Χέρας υιός Γιανίκας έν” αυτός το παίρνει το χαρτί,/ και το διαβάζει κι ολοφύρεται./ “Σίτ’ αναγνώθ’ σίτ’ ανακλαίγ’ σίτ’ ανακρούγ’ την κάρδιαν./ Ν’ αοιλλή εμάς, να βάι εμάς, η Pωμανία πάρθεν”». Από το ποίημα του Κ.Π. Καβάφη “Πάρθεν”.


Η αλληλογραφία μας

Στρατή Βρουβάκη, εκδότη – διευθυντή της τριμηνιαίας εφημερίδας “Νίππος”, Αθήνα: Να χαιρετήσω κι εγώ με ενθουσιασμό το γεγονός ότι ο Σύλλογος του χωριού μας στην Αθήνα “Ο Τίμιος Σταυρός”, έκλεισε 50 χρόνια συνεχούς παρουσίας στον πολιτιστικό χώρο, αλλά και το ότι η εφημερίδα μας, έγινε 41 ετών και έφτασε το 151ο φύλλο! Να ‘σαι καλά Στρατή και να συνεχίσει να πορπατείς στη “στράτα” που άνοιξαν οι παλιοί μας. Πάντα άξιος, πάντα μπροστάρης! Καταλαβαίνω την αγωνία σου να μαζέψεις το υλικό, θαυμάζω τον αγώνα σου!

Χανιώτικα νέα (30.05.2017)