ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Λ.ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ: Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ




«Πάει καιρός που το ταβάνι στάζει μνήμες/ Όσο και να προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα/ Δεν τα καταφέρνω/ Γι’ αυτό φέρνω ειδικούς/ Μήπως και βρω και μιαν άκρη/ Ένας μου είπε:/ Τόση υγρασία που είναι κλεισμένη/ Στη μνήμη/ Τη βαραίνει/ Άλλος:/ Να σκάψω το ταβάνι/ Και να φτιάξω τη μνήμη από την αρχή/ Και ένας τρίτος:/ Τόσο ελαφριά που είναι/ Δεν μπορεί να κρατηθεί και πέφτει/ Κανείς τους δεν μου είπε/ Πόσο ακόμη θ’ αντέχω/ Να σκουπίζω το πάτωμα/ Ψάχνοντας να σε βρω». Το ποίημα του Λεωνίδα Κακάρογλου “Η μνήμη δεν τελειώνει”.
“Μνήμη σχεδόν πλήρης”, ο τίτλος της προηγούμενης, ένατης κατά σειρά ποιητικής συλλογής του ξεχωριστού, και για την προσφορά του στο τοπικό πολιτισμικό “γίγνεσθαι”, συμπολίτη μας, πολιτικού μηχανικού στο επάγγελμα και καταξιωμένου ανά το πανελλήνιο ποιητή Λεωνίδα Κακάρογλου, που κυκλοφορήθηκε το 2014 απ’ το “βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ”. “Η μνήμη δεν τελειώνει”, ο τίτλος του πρώτου απ’ τα 36 ποιήματα της τελευταίας ποιητικής του συλλογής, με τίτλο “Οι τίγρεις των δωματίων”, που εκδόθηκε πρόσφατα πάλι από το “βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ”.
Πρωτίστως ποιητής της μνήμης ο Λεωνίδας Κακάρογλου. Της μνήμης που πονά μα και ταυτόχρονα γιατρεύει… Της μνήμης που είναι γεμάτη με αγκάθια μα και με τριαντάφυλλα… Της μνήμης των προσώπων, μα και της μνήμης των πραγμάτων… Της μνήμης των ημερών που παρήλθαν και επανέρχεται σαν ανάμνηση στον ενεστώτα χρόνο μα και της μνήμης των ημερών που έρχονται και εμφανίζεται λουσμένη μ’ ένα υπερκόσμιο φως, πάλι στον ενεστώτα χρόνο. Αυτά στο περίπου σκεφτόμουν, ενώ παρακολουθούσα την παρουσίαση της περί ης ο λόγος ποιητικής συλλογής…
«Θέλω να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη», «ευχόταν» και «προσευχόταν» ο Γιώργος Σεφέρης. Το ‘χει πετύχει αυτό από τα 10 του χρόνια (που άρχισε κατά δήλωσή του στο τέλος της εκδήλωσης, να γράφει) και το “λαλεί και πάει”, ο Λεωνίδας Κακάρογλου. Eνα το κρατούμενο! Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο. Ποίηση είναι επικοινωνία. Ποίηση είναι “μεταλαβιά” από το ίδιο δισκοπότηρο…
Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε (κι είμαστε αρκετοί) στην παρουσίαση της τελευταίας δουλειάς του Λεωνίδα. Αυτό σκέφτομαι, αναθιβάλοντας τα που “έλαβαν χώραν”: Τις αισθαντικές απαγγελίες των ποιημάτων του Ποιητή απ’ τη χαρισματική ηθοποιό Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, τις σε βάθος και πλάτος, πλην όμως σύντομες αναλύσεις της Κακαρόγλειας ποίησης απ’ τις καταξιωμένες φιλολόγους Χριστίνα Λιναρδάκη και Άννα Λαμπαρδάκη, τις “θεσπέσιες” μουσικές ανάσες που παρέμβαλαν οι πολλά υποσχόμενοι Λευτέρης και Δέσποινα Βαϊγκούση, με το βιολί του ο πρώτος και με το βιολοντσέλο της η δεύτερη, τον άψογο συντονισμό της όλης εκδήλωσης απ’ τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Βασίλη Κουϊκόγλου και, βέβαια, το συγκινητικό “κλείσιμο” απ’ τον ίδιο, που το “μετέφρασα” σαν ένα «λάβετε φάγετε την αδυναμία μου», αλλά και ως ένα «πίετε εκ της δυνάμεώς μου πάντες»…



Η αλληλογραφία μας

Λεωνίδα Μυλωνάκη, γιατρό – συγγραφέα, Χανιά: “Αστέρια!” και τα “Επτά αστέρια στο βοριά”, τα εφτά σου αισθαντικά διηγήματά σου, που κυκλοφορήθηκαν πρόσφατα σε βιβλίο, τρία χρόνια μετά τον “Ζαέρη” σου. Το πρώτο που έχω να πω για να συνοδεύσω τα από καρδιάς”συγχαρητήριά” μου. Ότι πρόκειται για μια συλλεκτική έκδοση, “χάρμα ιδέσθαι”, το δεύτερο. Από κει και πέρα τα μύρια όσα που δεν θα με έφταναν εφτά σελίδες εφημερίδας για να τα αραδιάσω. Να αρκεστώ προσώρας μόνο σε τούτο. Ολοι οι πάλαι ποτέ συμμαθητές σου στο ένδοξο Γυμνάσιον Βάμου, προπάντων εμείς που αγαπούσαμε το “τόπι”, νιώθουμε περήφανοι για σένα Λεωνίδα από τους Μαχαιρούς!

Χανιώτικα νέα (30.06.2017)

         

ΠΟΙΗΣΗ

ΣΤΟ ΤΑΜΕΙΟ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη
το σαπιοκάραβό τους...
Και, βέβαια θα περάσει το στενό
έστω με μικρές απώλειες,
όπως λέει το σενάριο,
όμως,
λίγο ακόμη, πολύ λίγο, θα κρατήσει
το ταξίδι.
Στο στούντιο έχει ήδη γραφτεί
το επόμενο επεισόδιο
μ' εκείνον πρωταγωνιστή,
τον τελευταίο σύντροφο του Οδυσσέα.

Πάλι ξεμένει από δουλειά!
Πάλι στο ταμείο ανεργίας....

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
( Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "ΌΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ")

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Αδιαφορώντας για την Ιστορία – ξεπουλώντας την Ιστορία

                                                           
Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Το Ιτζεδίν λοιπόν συνεχίζει να εκπέμπει S.O.S. Το Κολοράντο ενδιαφέρθηκε, το Ηράκλειο ενδιαφέρθηκε! Εμείς;
Μήπως περιμένουμε τη λύση ενός επενδυτή που θα το μετατρέψει σε μία πολυτελέστατη ξενοδοχειακή μονάδα, δίνοντας μας τότε ζεστό-ζεστό το παραδάκι κι εμείς ή κάποιοι από εμάς να το δεχθούμε αφού δεν θα έχουμε κάποια άλλη… καλύτερη λύση; Μήπως τελικά τότε, θα τρέχουμε και δεν θα προλαβαίνουμε όπως ακριβώς -ή κάπως έτσι- ισχύει και στην περίπτωση με το κτήριο της Μεραρχίας στο Καστέλι;
ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ...

Ο Βασίλης Κεγκέρογλου, βουλευτής Ηρακλείου με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη έκανε πρόσφατα μία παρέμβαση στους υπουργούς Εσωτερικών Π. Σκουρλέτη, Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λ. Κονιόρδου, Οικονομικών Ε. Τσακαλώτο για το φρούριο Ιτζεδίν επισημαίνοντας μεταξύ άλλων ότι είναι «επιτακτική ανάγκη η συντήρηση, η ανάπλαση και η ανάδειξή του» αφού πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για το μοναδικό οθωμανικό φρούριο της Κρήτης, βρίσκεται και σε τραγική κατάσταση ρημάζοντας παρόλο που είναι χαρακτηρισμένο ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο!
Ο κ. Κεγκέρογλου αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στις αναφορές του Τοπικού Τύπου (βλ. “Χ.Ν.”: 9-6-17, 14-6-17, 15-6-17), για την επικρατούσα κατάσταση και με αφορμή την επίσκεψη των Αμερικανών φοιτητών στο Ιτζεδίν και την εκπόνηση εργασίας για τη συντήρηση και ανάδειξή του.
Ολα τα παραπάνω μας δίνουν τροφή για άπειρες σκέψεις από τις οποίες θα παρουσιάσουμε μόνο κάποιες σήμερα.
Π.χ. ένας βουλευτής Ηρακλείου που ενδιαφέρεται πέραν των ορίων της εκλογικής του περιφέρειας.
Π.χ. ένας βουλευτής που διαβάζει τον Τύπο του νησιού κι όχι μόνο της δικής του περιφέρειας, κάνει άμεσα ενέργειες για ένα πολύ σημαντικό και ενδιαφέρον θέμα που πολλάκις έχει απασχολήσει τουλάχιστον τα “Χ.Ν.” που συνεχώς τα τελευταία χρόνια επισημαίνουν την κατάσταση στο Ιτζεδίν. Εδώ αναφέρω ενδεικτικά τις πολλές “αναφορές” (έρευνες, εργασίες κ.λπ.) που μέσα από τα “Χ.Ν.” έχει παρουσιάσει η και συνεργάτις της εφημερίδος μας κα Ειρήνη Καλαϊτζάκη, η οποία συνεχώς επανέρχεται στο θέμα, αφού το Ιτζεδίν εκπέμπει S.O.S. εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Εξάλλου πριν από κάποιες μέρες και η δημοσιογράφος των “Χ.Ν.” Ελένη Φουντουλάκη στον επίλογο σχολίου της σημείωνε: «Βέβαια οι προτάσεις αυτές που οραματίζονται οι φοιτητές προϋποθέτουν την άρση της ετοιμορροπίας του μνημείου που καθημερινά καταρρέει… Και το κυριότερο; Να το διεκδικήσει επισήμως, δηλαδή εγγράφως ο δήμος Χανίων ή ο δήμος Αποκορώνου (ή και 2 Δήμοι μαζί, γιατί όχι;) από την ΕΤΑΔ, δηλαδή την Εταιρία Ακινήτων του Δημοσίου -που σκοπό έχει την αξιοποίηση της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου- πριν το μνημείο περάσει στα χέρια… επενδυτή! Ιδού η Ρόδος λοιπόν, για τους Δήμους Χανίων και Αποκορώνου αλλά και για την Αντιπεριφέρεια», σημείωνε χαρακτηριστικά.
Το Ιτζεδίν λοιπόν συνεχίζει να εκπέμπει S.O.S. Το Κολοράντο ενδιαφέρθηκε, το Ηράκλειο ενδιαφέρθηκε! Εμείς;
Μήπως περιμένουμε τη λύση ενός επενδυτή που θα το μετατρέψει σε μία πολυτελέστατη ξενοδοχειακή μονάδα, δίνοντας μας τότε ζεστό-ζεστό το παραδάκι κι εμείς ή κάποιοι από εμάς να το δεχθούμε αφού δεν θα έχουμε κάποια άλλη… καλύτερη λύση; Μήπως τελικά τότε, θα τρέχουμε και δεν θα προλαβαίνουμε όπως ακριβώς -ή κάπως έτσι- ισχύει και στην περίπτωση με το κτήριο της Μεραρχίας στο Καστέλι; Ο κ. Κεγκέρογλου έδωσε το έναυσμα, να δούμε οι δικοί μας τι θα κάνουν. Και τι έχουν άραγε να πουν και για την περίπτωση της Μεραρχίας… οι δικοί μας!

Χανιώτικα νέα (28.0.2017)

          

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΓΕΙΑ ΣΟΥ!

Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου και τ’ άλλα παιδιά του Κώστα Πολίτη. Τους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας στο μπάσκετ, πριν από 30 χρόνια, Ιούνιο μήνα… Να μπουν στην οκτάδα των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης, ο στόχος τους. Τον ξεπέρασαν κατά εφτά θέσεις κι ανέβηκαν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, σ’ αυτό των πρωταθλητών. Μπροστά σ’ ένα κοινό που παραληρούσε και σε μια χώρα που παραμιλούσε. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
Με τον Ζαγοράκη, τον Δέλλα, τον Νικοπολίδη, τον Χαριστέα και τ’ άλλα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ…  Τους παιχταράδες της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, πριν από 13 χρόνια, Ιούνιο και Ιούλιο… Να κάνουν έστω μία νίκη, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ο στόχος τους. Απιαστο όνειρο ακόμα και η πρόκριση σ’ αυτήν. Κι όμως! Αυτοί ήταν εκείνοι που σήκωσαν το “τιμημένο” στον ουρανό της Λισσαβόνας κι έβγαλαν τους όπου γης Ελληνες στους δρόμους και στις πλατείες να πανηγυρίζουν. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
Με τη Μάλτση, την Σπανού, την Καλτσίδου, την Χριστινάκη και τ’ άλλα παιδιά του Κώστα Κεραμιδά. Τις ωραίες ως Ελληνίδες κοριτσάρες της γυναικείας Εθνικής μας ομάδας στο μπάσκετ, που έγραψαν τον φετινό Ιούνη στην Πράγα, μια ακόμα λαμπρή σελίδα, κι ας μην κατέκτησαν μετάλλιο. Τι καλά να τα κατάφερναν να έμπαιναν στην εξάδα των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης και να προκρίνονταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σκέφτονταν πριν αρχίσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τελικά βρέθηκαν στην τέταρτη θέση, κι αυτό μόνο λίγο δεν είναι. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
«[…] Κι είτε με τις αρχαιότητες/ είτε με ορθοδοξία/ των Ελλήνων οι κοινότητες/ φτιάχνουν άλλο γαλαξία./ Να κι ο Μπάμπης που ‘χει πιει/ κι η Λυδία ντρέπεται/ που όλο εκείνη βλέπετε βρε/ κι ο Αχιλλέας και η Ζωή/ μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί./ Τότε η Έλενα η χορεύτρια/ σκύβει στη μεριά του Τάσου/ και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά/ Εθνική Ελλάδος γεια σου!» Διονύσης Σαββόπουλος, εν έτει 1983. Σε ρόλο προφήτη… εν πλάτει!


Για τον Έλληνα ο λόγος


«Μπροστά στο Δικαστήριο της αδέκαστης Ιστορίας, ο Έλληνας αποδείχτηκε ανέκαθεν κατώτερος από τις περιστάσεις, παρότι από άποψη διανοητική κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Ελληνας είναι ευφυέστατος αλλά και οιηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και γεμάτος από προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Εχτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των ερίδων. Ανέδειξε το Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει. Θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον κυνηγήσει. Γέννησε το Βενιζέλο για να (σ.σ.: αποπειραθεί) να τον δολοφονήσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει. Εφερε το ’21 για να το διακυβεύσει. Δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να την κηδεύσει. Τη μια στιγμή κόβεται για την αλήθεια και την άλλη μισεί εκείνον που αρνείται να υπηρετήσει το ψεύδος. Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, με αβέβαιες διαθέσεις, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας. Οικτίρατέ τον, θαυμάστε τον, αν θέλετε. Ταξινομείστε τον, αν μπορείτε!!! N. Kelly,  Αμερικανός δικαστής(;)
Χρόνια τώρα κυκλοφορεί στον Τύπο (τα τελευταία και μάλιστα ευρύτατα, στον ηλεκτρονικό) το παραπάνω κείμενο σε διάφορες παραλλαγές. Δημοσιεύθηκε (λένε) για πρώτη φορά σε μια εφημερίδα της Ουάσινγκτον το 1938 ως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός ενός λαού, σ’ έναν μεγάλο διαγωνισμό που έγινε και στον οποίο πήραν μέρος ένα εκατομμύριο άτομα…

Χανιώτικα νέα (27.06.2017)

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

                                    Ο ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ

Γράφει ο Αυγερινός Ανδρέου

Διαχρονικά ο λαός είναι εκείνος, που σε κάθε περίσταση ανεβαίνει τον Γολγοθά και σταυρώνεται σκληρά. Πάντα οι εξουσιαστές και οι δυνατοί των καιρών είναι αυτοί που του κλέβουν το δίκιο του, που συμπιέζουν τις μυλόπετρες του κακού, που του φέρνουν αίματα και δάκρυα. Η απόγνωση πάντα σύντροφός του. Και στην ταπεινή του καλύβη, παλαιότερα, και στο φτωχικό του σπιτάκι αργότερα και σ’ ένα διαμέρισμα της ταπεινής πολυκατοικίας στους καιρούς μας. Τα δάκρυά του κρουνηδόν καταρρέοντα από τους οφθαλμούς του, όταν του άρπαζαν μέρος μέγα της σοδειάς του για άδικους φόρους, όταν διήρπαζαν τους καρπούς των ετήσιων κόπων του, όταν του άρπαζαν παράνομα από την αγκαλιά του τον γιο του για αναγκαστική στράτευση. Στην άκρη του αλωνιού του πικρά έκλαυσε επί δεκαετίες για την σκληρότητα του χωροφύλακα και του φοροεισπράκτορα. Στη μέση του αγρού του εσυλλογίσθη ότι είναι μάταιος πλέον κάθε αγώνας. Εδιάβαινε κάποτε τις πόρτες του ανελεήμονος δανειστού και του υπόσχετο τόσον καρπόν ως τόκο, όσος πλησίαζε να είναι ίσος με το ποσό του δανείου. Κι αργότερα τις πόρτες των τραπεζιτών, που απλώς άλλαζαν μορφή και τυραννικό συνειδός. Και φόροι, πολλοί φόροι διαχρονικοί. Και ο απλός λαός βλέπει διαχρονικά τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Βλέπει τους κομματάρχες και τους πολιτικούς, τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους ν' αλλάζουν συνεχώς θέσεις αναλόγως των αναγκών τους, σαν να αλλάζουν τα κουμπιά από τα υποκάμισά τους. Στις 13 Απριλίου 1869 η εφηερίδα “ Παλιγγενεσία ” έγραφε: “ Διά το να ελλείπουσι παντελώς αι πολιτικαί αρχαί από των ημετέρων πολιτικών βλέπομεν τους αλλόκοτους εκείνους και τραγελαφικούς συνδυασμούς μεταξύ προσώπων, άτινα μέχρι χθες επρέσβευον δήθεν όλως αντιθέτους αρχάς και επολεμούντο αμοιβαίως μέχρι αίματος”. Σχεδόν 150 χρόνια μετά τα ίδια δεν έχουμε; Συνταιριάζουν και συγκυβερνούν οι ριζοσπάστες αριστεροί με τους δεδηλωμένους ακροδεξιούς, οι ζηλωτές χριστιανοί με τους άθεους, οι εθνοφρονούντες με τους ριξάσπιδες και απάτριδες. Και όλα αυτά βέβαια δήθεν, γιατί η αλήθεια είναι τίποτε δεν πιστεύουν απ' όλα αυτά. Απλώς έκτισαν έναν δικό τους βωμό της εξουσίας και τον προσκυνούν ολημερίς και ολονυκτίς. Σκέπτεται ο απλός άνθρωπος του λαού τι να κάνει. Να μείνει έξω από τα κόμματα και είναι αξιοπρεπής αλλά πεινασμένος ή να εισέλθει σε αυτά, να απολέσει την αξιοπρέπειά του, αλλά να πάρει το μερτικό του ή και κάτι παραπάνω; Και βασικά να μην εργάζεται. Θυμάται ο τάλας πολίτης τον ορισμό που έδωσε για τα κόμματα, με σαρκασμό και με κριτικό πνεύμα ο Εμμανουήλ Ροϊδης:

“ Κόμμα είναι ομάς ανθρώπων, ειδότων να αναγιγνώσκουσι και ν' ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν ζητούσιν, ν' αναβιβάσωσιν αυτόν, διά παντός μέσου, εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι”! Με λίγα λόγια τα ίδια χέρια να κρατούν πάντα την τσάπα  και τον ιδρώτα τους να τον καρπούνται οι επιτήδειοι ξαπλωμένοι τον ίδιο χρόνο στους παχείς ίσκιους των δένδρων. Οι πολιτικοί, κατ’ επάγγελμα ψεύτες, δεν άφησαν τον σταυρωμένο λαό να τρώει γλυκό ψωμί, ν’ απολαύσει τους καρπούς της γης, καταβρεχόμενους με τους αιματηρούς ιδρώτες του. Ορμαθοί φορολογικών νόμων, αναπλεκόμενων, αλληλοεπικαλυπτόμενων, παρανοϊκών. Σμήνη υπαλλήλων οικονομικών, δικαστικών, διοικητικών, εκκλησιαστικών, δημοτικών, κλητήρων, αστυνομικών, περικυκλώνουν τα σπίτια του σταυρωμένου λαού, για να συνάξουν και να αρπάξουν και τον τελευταίο κόκκο του καρπού, τον οποίο εσύναξε. Και το χειρότερο όλων: Ο καθένας έχει γίνει, με νόμους των εξουσιαστών, εισπράκτορας φόρων από τους άλλους πολίτες! Και όλοι μαζί να θέτουν τα χρήματα εις τον μεγάλο κρατικό «κορβανά». Η κινητή και ακίνητη περιουσία των απλών ανθρώπων υπό κατάσχεση και πλειστηριασμό. Και όταν αυτός δεν επιτυγχάνει ή δεν αποφέρει καρπούς ικανούς, ο οφειλέτης θα συρθεί στην ειρκτή. Και τα χρήματα, οι φόροι, γιατί συγκεντρώνονται; Τι χρειάζονται; Ένα πολύ μικρό ποσοστό των τεραστίων ποσών των εσόδων, ξαναγυρίζει ανταποδοτικά στο λαό, για να γίνουν κάποια έργα και για να παρασχεθούν κάποιες υπηρεσίες. Πόσο είναι αυτό το ποσοστό; Όσο ακριβώς οι εξουσιαστές δεν μπορούν να ενθυλακώσουν, να διασκορπίσουν, να διαμοιράσουν σε εν δυνάμει υποψήφιους ψηφοφόρους και να φυγαδεύσουν σε ασφαλέστερους τόπους της αλλοδαπής. Στους καιρούς μας η δεκάτη των Οθωμανών τυράννων ομοιάζει με υπερχειλή ευτυχία! Αυτά που πληρώνει ο σταυρωμένος λαός και αυτά που δεν εσοδεύει απ’ τους κόπους του, προσεγγίζουν περίπου ποσοστό 80%! Με αυτά τα υπέρογκα χρηματικά ποσά, τα γιομάτα αίμα και δάκρυα, θα καλυφθούν οι υψηλές αμοιβές των εξουσιαστών και των συνεργατών τους (συμβούλους τους ονομάζουν τώρα), θα καλυφθούν οι δημόσιες δαπάνες των αργόμισθων, θ’ αντιμετωπισθούν οι πολυτελείς δαπάνες, οι πλασματικές υπερωρίες, οι φοροαπαλλαγές των ημετέρων, τα έξοδα των αεροπλάνων για τις κατ’ ιδίαν μετακινήσεις και τόσα άλλα ωραία και νόστιμα. Και μ’ όλα αυτά ο κομματικός στρατός και θ’ αυξάνει και θα δυναμώνει, πάντα έτοιμος με την ψήφο ανά χείρας, να ψηφίσει ελεύθερα! για το καλό της πατρίδας. Σταυρωμένε λαέ, το όρνεο θα συνεχίζει για αιώνες να κατατρώγει το ήπαρ του Προμηθέα!

ΠΟΙΗΣΗ

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

Καλός τόπος για νυχτερίδες-
χρόνια τώρα- με το έμπα της μέρας,
το ρημαγμένο εκκλησάκι μας.
Πολύς ο περιεστώς λαός
και σήμερα.
Ένα πληγωμένο, από σφαίρα κακού κυνηγού.,
περιστέρι,
που βρήκε προστασία στα χαλάσματα,
ο ιερέας.

Και για να έχουν
καλόν ύπνο οι νυχτερίδες
και για να ξαναπετάξει
το πληγωμένο περιστέρι
το κερί στο μανουἀλι της θύμησης.


ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ")

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Γ' ΤΑΞΗ 5ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Καλοί μου φίλoι, καλό Σαββατοκύριακο!
Για το πρόγραμμα “Αναζητώντας τον Νίκο Καζαντζάκη” με το οποίο ασχολήθηκαν τη φετινή σχολική χρονιά, αλλά και για το σχετικό ομώνυμο δρώμενο που παρουσίασαν σαν επιστέγασμα της προσπάθειάς τους, στις 25 Μαΐου στο θέατρο “Βλησίδης”, μάς μιλούν τα Τριτάκια του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων. Τριάντα τρεις χιλιάδες τριακόσιες τριάντα τρεις φορές(!), όσοι είναι οι στίχοι της “Οδύσσειας” του Μεγάλου Κρητικού Συγγραφέα, ένιωσα την ανάγκη να ευχαριστήσω και να συγχαρώ τις δασκάλες των τμημάτων, την Παυλίνα Δούμου και τη Ρούλα Μουστάκα, (όπως και τη δασκάλα Γυμναστικής και τον δάσκαλο Μουσικής του Σχολείου, Τόνια Καπετανάκη και Νίκο Περράκη) και, βέβαια, τα παιδιά, τα φιλαράκια τα καλά, για την καταπληκτική, με όλη τη σημασία της λέξης παράσταση (ύστερα απ’ την πολύμηνη “καζαντζάκεια” περιπλάνησή τους) που είχα την ευλογία να παρακολουθήσω (βλ. “Μια στάση εδώ, μια στάση εκεί”, 2 Ιουνίου 2017). Το επαναλαμβάνω και σήμερα απ’ τον Παιδότοπο, με αφορμή την φιλοξενία των υπέροχων εργασιών τους… Και για τη λειτουργία του “διαταξικού” εμείς, συγχαρητήρια, καλές μου συναδέλφισσες, Παυλίνα και Ρούλα!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος






Στην πολύμηνη πορεία του προγράμματός μας “Αναζητώντας τον Νίκο Καζαντζάκη” ανακαλύψαμε:
• Τη χαρά της δημιουργίας -δηλαδή ψάξαμε και βρήκαμε καινούργια πράγματα.
• Πώς ήταν τα σχολεία, η κοινωνία, οι αξίες και οι αντιλήψεις της εποχής εκείνης.
• Την περιπλάνηση και το ταξίδι.
• Την εμπιστοσύνη, τη συνεργασία και κερδίσαμε τη φιλία του άλλου τμήματος.
• Τη δύναμη να είμαστε μαζί και να περνάμε καλά.
• Το να λέμε “ευχαριστώ” στον Νίκο Καζαντζάκη γι’ αυτά που μας έμαθε.
• Τα βιβλία και τα υπέροχα αποφθέγματά του.
Ανακαλύψαμε ακόμη:
• Οτι έχουμε πολλά ταλέντα: παίξαμε ρόλους, ζωγραφίσαμε, φανταστήκαμε, ονειρευτήκαμε.
• Οτι παρόλο που είμαστε τριτάκια φτάσαμε πολύ ψηλά.
• Οτι οι δασκάλες μας βοήθησαν στην αναζήτησή μας και στο να γίνουμε μια ομάδα.
• Τελικά ανακαλύψαμε την αγάπη, τη χαρά και τον Νίκο Καζαντζάκη. Τα καταφέραμε. Μπράβο μας!!!
Ομαδική εργασία Γ1 τμήματος
(Αρσένης, Κυριακή, Μαριλένα, Ειρήνη, Δημήτρης, Αλμπι, Αγγελική, Σήφης, Μέλπω, Ελευθερία, Ρούσσος, Νικολέτα, Στέλιος, Κατιάνα)






[…] Μου άρεσε ιδιαίτερα η παράσταση που ακολούθησε και πιστεύω ότι θα είναι μια μεγάλη εμπειρία  για μένα. Δεν θα την ξεχάσω ακόμα κι όταν γεράσω!…
Όμως στενοχωρήθηκα που τέλειωσε αυτό το καταπληκτικό πρόγραμμα. Ενιωσα υπέροχα όταν οι δασκάλες μας βρήκαν χρόνο να μας πάνε στον τάφο του Νίκου Καζαντζάκη. Στον τάφο του έγραφε:
«ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ».
Εύα Τζίκα (Γ2)





[…] Χάρηκα που κάναμε αυτό το πρόγραμμα. Το θέατρο που κάναμε είχε πολλά δρώμενα από τη ζωή και τα έργα του Ν.Κ. «Τα ταυροκαθάψια» με τον φοβερό ταύρο, τον Άγγελο, «Το κρέας δικό σου…» με τον φίλο μου τον Γιάννη, «Η Νέα Παιδαγωγική» με τον φοβερό δάσκαλο τον Αλμπι, το «Σώπα δάσκαλε». Ημουν ωραίος νομίζω όταν είπα: «Σώπα δάσκαλε! Σώπα ν’ ακούσουμε το πουλί!»…
Αντώνης Λάτος (Γ2)

[…] Απ’ όλη αυτή την εμπειρία μάθαμε πολλά πράγματα, όπως κάποια αποφθέγματα του Καζαντζάκη και κάποια από τα βιβλία που έχει γράψει. Επίσης μάθαμε για τη ζωή του και για τις χώρες που ταξίδεψε.
Μου άρεσε πολύ που εμείς τα παιδιά, ζωγραφίσαμε το σκηνικό της παράστασης. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να κάνουμε ξανά κάτι παρόμοιο, θα το έκανα ευχαρίστως.
Ολυμπία Μαγγιώρη (Γ2)



[…] Κάναμε μια παρουσίαση στο θέατρο “Βλησίδη”, όπου τραγουδήσαμε, χορέψαμε και γελάσαμε πολύ. Πάνω στη σκηνή διασκεδάσαμε με τη “Νέα Παιδαγωγική” και με την Κρινώ, τα Ταυροκαθάψια, τον καπετάν Μιχάλη, τον Ζορμπά και την κυρία Αρετή. Περάσαμε τέλεια και το κοινό μάς χειροκρότησε.
Μελίνα Τζόκα (Γ2)
Ο Νίκος Καζαντζάκης ήταν ένας σπουδαίος συγγραφέας. Έγραψε πολλά βιβλία, αλλά δύο μόνο για παιδιά: “Στα παλάτια της Κνωσσού” και “Ο Μέγας Αλέξανδρος” […]
Μαρία Μπέλλου (Γ2)

Χανιώτικα νέα (24.06.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Οι φωτιές του Άι - Γιάννη

«Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες/ μέσα στη ζεστή νύχτα/ (Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)/ και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν/ πόσο παράξενα μάς κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια/ τα χωνευτήρια των/ ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια/ ανταύγεια)./ Μα εσύ που γνώρισες τη χάρη της πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο/ το βράδυ που έπεσε η γαλήνη/ άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής/ μέσα στο κορμί σου/ τη νύχτα εκείνη του Άι - Γιάννη/ όταν έσβησαν όλες οι φωτιές/ και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ’ αστέρια». Από το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη “Φωτιές του Άι – Γιάννη”.

Αναμνήσεις απ' τις φωτιές του Άι – Γιάννη, όπως αυτές που αναφέρεται ο Γιώργος Σεφέρης. Απ' τα “φουντανάκια” που τα ανάβαμε, όταν ήμουν παιδί, σε κάθε γειτονιά του χωριού, αποσπέρας. Μα και αναμνήσεις από “τσοι κληδόνους”, που τους βγάζαμε πάλι σε κάθε γειτονιά του χωριού, σαν αύριο, ανήμερα τ' Άι - Γιαννιού, με το που ψύχνιαζε. Πάνε, πέρασαν, ανεπιστρεπτί αυτές οι εποχές της “βίωσης” των εθίμων, πάνε και δεν ξανάρχονται. Νοσταλγία...

«Αποστέλλεται παρθένος αγνή, ει δυνατόν Μαρία, εις την πηγήν ήτο φρέαρ μετά λαγήνου κενού και παραγγέλεται αυστηρώς να μη ομιλήση ουδενί καθοδόν πηγαίνουσα, αντλούσα και επιστρέφουσα, ούτε να χαιρετήσει τινά [...] Εκαστος των θελόντων να χρηστηριασθώσι, και διά τους απάντας ακόμη, προετοιμάζει τα μήλα αυτού άτινα περικοσμούσι δια μοσχοκαρφίων (γαρούφαλα) σχηματίζοντες επ' αυτόν διάφορα σχήματα [...] έτεροι σημειούσι τα αρχικά του ονόματος [...] και άλλοι προσδένουσιν επ' αυτών δακτυλίους...». Και αυτό, έτσι στο περίπου, όπως ο Παύλος Βλαστός το περιγράφει (βλ. “Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη” του Νίκου Ψιλάκη) γινόταν τότε. Καλή η όποια αναβίωση, δεν λέω, άλλο πράγμα όμως η βίωση!

Για τον πατέρα

«Ποτέ δεν θυμούμαι να μου 'πε τρυφερό λόγο· μια φορά μονάχα - ήμασταν στη Νάξο, την επανάσταση, και πήγαινα στη φράγκικη Σχολή στους φραγκοπαπάδες· είχαμε δώσει εξετάσεις κι είχα πάρει κάμποσα βραβεία, μεγάλα χρυσοδεμένα βιβλία· δεν μπορούσα μόνος μου να τα σηκώσω, πήρε ο πατέρας μου τα μισά και γυρίσαμε σπίτι. Σε όλο το δρόμο δεν άνοιξε το στόμα· προσπαθούσε να κρύψει τη χαρά του που ο γιος του δεν τον ντρόπιασε· και μονάχα όταν μπήκαμε στο σπίτι, χωρίς να με κοιτάξει: “Δεν ντρόπιασες την Κρήτη”, είπε με κάποια τρυφεράδα. Μα ευτύς θύμωσε με τον εαυτό του που προδόθηκε κι έδειξε πως ήταν συγκινημένος, κι όλη τη βραδιά απέφυγε να με κοιτάξει κι ήταν κατσουφιασμένος». Νίκος Καζαντζάκης από την “Αναφορά στον Γκρέκο”.

«Πήγε ένας πατέρας να ρωτήσει/ πώς πάει ο Νικολάκης του στα γράμματα./ Στα πικρά εργατικά του ρούχα/ στάμπες η αγωνία του σκούρες, μαύρες./ “Ο Νικολάκης, κύριε, είν' ο καλός μου μαθητής./ Όσο μπορείς να τον βοηθήσεις. Κλήμα/ κι αν έχεις στην αυλή, αν χρειαστεί να το πουλήσεις”/ Πέρα, τα ξεφτισμένα τα βουνά,/ σαν πρόσωπα της αργατιάς,/ πώς τα αγλάιζε το φως!/ “Και την καρδιά μου, Δάσκαλε, σαν το ψωμί..”/ πήγε να πει σεμνά και δάκρυσε, και ντράπηκε../ Κι ενώ τον έβλεπε ο δάσκαλος/ να χάνεται πέρα στα ξεφτισμένα τα βουνά:/ “Τι ωραίος, Θεέ μου, είν' ο κόσμος Σου!” είπε/ κι έβγαλε από τη μέσα τσέπη το μαντίλι του, ενώ τα παιδιά φύτευαν ανυποψίαστες κόκκινες φωνές/ ανάμεσα στα πράσινα δέντρα του σχολικού κήπου». Το ποίημα “Ένας πατέρας” του Κώστα Καλαπανίδα.

Στον απόηχο του όποιου εορτασμού της Ημέρας του Πατέρα την περασμένη Κυριακή, τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, τα παραπάνω δύο κείμενα. Τα λένε όλα!

Χανιώτικα νέα (23.06.2017)

ΕΥΔΟΚΙΑ

Δ2 ΤΑΞΗ ΔΗΜ. ΣΧ. ΚΑΛΥΒΩΝ
ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΥΔΟΚΙΑΣ ΣΚΟΡΔΑΛΑ-ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ



Τη φετινή σχολική χρονιά, μαζί με τα παιδιά, αποφασίσαμε να ασχοληθούμε στο πλαίσιο της Ευέλικτης Ζώνης με την παιδική λογοτεχνία. Το βιβλίο της κας Ευδοκίας Σκορδαλά-Κακατσάκη «Με λένε Ελπίδα», ήταν ανάμεσα στις επιλογές μας.
Το ξεχωρίσαμε αμέσως! Η ομορφιά της απλότητάς του και τα αισιόδοξα μηνύματα που περνάει αβίαστα στις παιδικές ψυχές, έκαναν το ταξίδι μας στις σελίδες του να μοιάζει μαγικό. Η ανυπομονησία των παιδιών για την συνέχεια και την εξέλιξη της ιστορίας, συνεχώς εντεινόταν. Αυτό αποτελούσε πραγματικά μια ευχάριστη έκπληξη! Κάθε φορά που ολοκληρώναμε ένα κεφάλαιο, ξεδιπλωνόταν μια συζήτηση που δεν είχε τελειωμό! Ξεχώριζαν λέξεις, φράσεις, εικόνες και γεγονότα της αφήγησης της ιστορίας που τους δημιουργούσαν ανάμεικτα συναισθήματα. Ήταν σαν να συμμετείχαν και τα ίδια στην ιστορία μαζί με την Ελπίδα, την Άχνα και τους υπόλοιπους ήρωες. Έμπαιναν στη θέση των ηρώων και συμμερίζονταν τη χαρά, τη λύπη, την αγωνία τους. Χωρίζονταν σε ομάδες και αποτύπωναν με ζωγραφιές και χρώματα ό,τι τα εντυπωσίαζε. Ώσπου, μια Παρασκευή του Απρίλη, φτάσαμε στο κεφάλαιο «Το συνέδριο των παιδιών». Τότε, μας ήρθε η ιδέα να κατασκευάσουμε κούκλες και να παρουσιάσουμε μια παράσταση κουκλοθέατρου στο σχολείο μας, βασισμένη σ’ αυτό το απόσπασμα του βιβλίου που τόσο πολύ τα συγκίνησε. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής των κούκλων, ξεκινήσαμε εντατικές πρόβες προκειμένου να προλάβουμε την παρουσίαση της παράστασής μας πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις καλοκαιρινές διακοπές. Στην όλη προσπάθεια, συνέβαλαν δημιουργικά η καθηγήτρια εικαστικών του σχολείου μας κα Πέλλα Μόσχου με την πολύτιμη καθοδήγησή της κατά την διάρκεια κατασκευής των κούκλων, καθώς και η δασκάλα του τμήματος υποδοχής κα Μαρία Κοκολάκη με τις εύστοχες σκηνοθετικές της παρεμβάσεις. Η πολυπόθητη μέρα έφτασε! 13/6 και όλα ήταν έτοιμα! Όλο το σχολείο καλωσόρισε με ενθουσιασμό την κα Κακατσάκη, η οποία και αποδέχτηκε με χαρά την πρόσκληση που της είχαμε απευθύνει μερικές μέρες νωρίτερα. Στη συνέχεια, τα παιδιά ενσάρκωσαν τους ρόλους που επέλεξαν να υποδυθούν με εξαιρετική επιτυχία! Στο τέλος, η συγγραφέας δέχτηκε απ’ αυτά καταιγισμό ερωτημάτων και συνομίλησε μαζί τους για αρκετή ώρα. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Παραμυθένια!

Η δασκάλα της Δ΄2 τάξης
δημοτικού σχολείου Καλυβών
Γρηγοράκη Χριστίνα
Μαθητές/τριες
Άγγελος Νικολακάκης, Παναγιώτης Μπουντάκης, Κοσμάς Μπαλαμπάκης, Παναγιώτης Μουσουράκης, Παύλος Σπαθαράκης, Ζωή Σαρτζετάκη, Θεοδώρα Χατζησταύρου, Κριστιάνα Μεμισαχάι, Αλεξάνδρα Ντόκα, Νικολουδάκη Ιωάννα, Νικολουδάκη Ευαγγελία, Ρουμπεδάκη Μαρία, Ελευθερία Τζομπανάκη, Φαμπιάνα Μπραχουσάι, Πέτρος Γιανκόλοβ


Χανιώτικα νέα (20.06.2017)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΜΑΣ




Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη η τελευταία εξέλιξη με την Παλιά Μεραρχία που ατενίζει το παλιό Λιμάνι,  το πολύπαθο, που είναι ακόμη απορίας άξιον πώς… υπάρχει;


Υπάρχει όμως; Ζει η ψυχή του; Αυτή που αντιλαμβανόμαστε όλοι εμείς οι κάτοικοι αυτής της πόλης ή είναι ένα ακόμη ζόμπι ανάμεσα στα τόσα που τριγυρνούν νύχτα – μέρα, προκαλώντας μας να τα δούμε αλλά εμείς φορώντας παρωπίδες δεν αντιλαμβανόμαστε τη ζομπιοποίησή τους;
Η ψυχή της παλιάς πόλης των Χανίων έχει χαθεί προ πολλού. Ισως να ήταν νομοτελειακή αυτή η εξέλιξη, σίγουρα “βοηθήσαμε” κι εμείς, αφού όταν εκείνο εξέπεμπε SOS, εμείς περί άλλα τυρβάζαμε. Κι αν υπήρξαν κάποιες φωνές που μας καλούσαν να δούμε κατάματα την κατάσταση, εμείς στον βωμό του κέρδους και της καπετανοσύνης που καλά κρατεί στα Χανιά, τις παρακούσαμε!
Ωστόσο μια ιστορία εκατοντάδων χρόνων δύσκολα εξαφανίζεται! Ακολουθεί όμως φθίνουσα πορεία και στην περίπτωση του Λιμανιού μας -έως πότε τάχα-  έχει κρατηθεί μια ικμάδα από την πάλαι ποτέ ωραιότητά του. Αυτήν ακριβώς που βλέπουν οι επισκέπτες του και μας επισκέπτονται!


Κάτι τέτοιο δεν θα ’πρεπε να μας καθησυχάζει!

…Εχω την αίσθηση ότι οφείλουμε κάποια στιγμή να σταματήσουμε να ασελγούμε επί του σώματός του και να αναζητήσουμε τρόπους να το επαναφέρουμε πίσω στην κανονικότητα, στη ζωή!
…Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη όλη αυτή η δημιουργούμενη κατάσταση με το θέμα της παλιάς Μεραρχίας! Μπορεί να γίνει ένα ξενοδοχείο εκεί πάνω, μία ακόμη “ασέλγεια”(;) όπως και τόσες άλλες πάνω στην παλιά πόλη των Χανίων.


Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας· πλείστες οι περιπτώσεις που δεν συνάδουν με τον χαρακτήρα της Παλιάς Πόλης των Χανίων. Ο καθείς και η παρέμβασή του και κατά το δοκούν που στο βωμό του κέρδους έχουν μεταβάλλει την παλιά πόλη σε κιτσάτο τσίρκο που… πουλάει(!!!) στην αισθητική του μέσου νεοτουρίστα!
Αυτήν την πανηγυρτζίδικη το δίχως άλλο κατάσταση τη βιώνουμε κυρίως τα καλοκαίρια… μα απέχει παρασάγγας από την… ψυχή του Ενετικού Λιμανιού!


Το Πολυτεχνείο Κρήτης, ίσως πατώντας στην πεπατημένη… έπραξε έτσι για να σώσει ένα ιστορικό κτήριο αλλά ενδεχομένως να υπήρχαν και άλλοι τρόποι ώστε και το κτήριο να σωθεί και να λειτουργήσει υπέρ της διάσωσης της ψυχής του Λιμανιού, της ίδιας της πόλης των Χανιών!

Χανιώτικα νέα (21.06.2017)

          

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ



«Θε μου, και δος μου φώτιση, καρδιά σαν το καζάνι, να κάτσω να συλλογιαστώ το Δάσκαλο τον Γιάννη./ Θε μου, και δος μου λογισμό και μπόρεση ν’ αρχίξω/ το Δάσκαλο τον ξακουστό πρικιά να τραγουδήξω./Θε μου και δος μου απομονή και νουν εις το κεφάλι/ ν’ αναθιβάλω και να πω και τω Σφακιώ τα βάλη./ Ήτον ο Μπέης τση Βλαχιάς κι ο Μπέης ‘που τη Μάνη/ κουρφοκουβέντες είχασι με το Δασκαλογιάννη,/ απούτονε ξεχωριστός, σε πλούτη κι αξιωσύνη,/ με την καρδιά του ν’ ήθελε την Κρήτη Ρωμιοσύνη». Οι πρώτοι στίχοι από το τραγούδι για τον Δασκαλογιάνη του Μπάρμπα – Παντζελιού. Να το ακούς, να το τραγουδά ο, και καλός μου φίλος, Σφακιανός λαογράφος Κανάκης Γερωνυμάκης και να ξεσταίνεσαι!

Ο εορτασμός στην Ανώπολη των Σφακίων, προχθές Κυριακή, 18 Ιουνίου. Λαμπρός και πανηγυρικός! Με  λειτουργία στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου της Ανώπολης,  με επιμνημόσυνη δέηση στο Ηρώο της πλατείας του χωριού, με χαιρετισμούς των διοργανωτών, με ομιλία από τον πρύτανη του Πολυτεχνείου Βασίλη Διγαλάκη, με κατάθεση στεφάνων, με τήρηση ενός λεπτού σιγής, με ανάκρουση του εθνικού ύμνου και, βέβαια, με πεντοζάλι, όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, από τον μουσικοχορευτικό σύλλογο “ΤΑ ΣΦΑΚΙΑ”.

«Μνήμη ήρωος, μίμησις ήρωος», συνήθιζε να λέει σε τέτοιες περιπτώσεις ο μακαριστός παπά – Γιώργης Χιωτάκης. Στη φράση του αυτή, γι’ άλλη μια φορά, ο νους μου. Μιμούμαστε, έστω και κατ’ ελάχιστο, τον ήρωα, στην ιδιωτική μας οδό και στο δημόσιο βίο μας; Μας εμπνέει η ανιδιοτέλειά του, μας διδάσκει κάτι το μαρτυρικό τέλος του; Ή μήπως μοιάζουμε, για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Νίκου Αγγελή από το βιβλίο του για τον ήρωα (Μπάρμπα Μπαντζελιού – Ν. Αγγελή “Δασκαλογιάννης”), με την αγελάδα του Σαβιολή, που “τση καρφώνει ένα δαχτύλι νήμα και δεν κουνά;».


Ο Ιωάννης Βλάχος που πέρασε στην ιστορία, λόγω της μεγάλης του μόρφωσης, με το όνομα Δασκαλογιάννης, γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων το 1722. Ήταν, όπως και ο πατέρας του, καραβονοικοκύρης κι έμπορος, ταξίδευε συχνά κι είχε επαφή με επιφανείς ξένους. Γνώριζε τον Ορλώφ, πιθανολογείται συνάντησή τους πριν από τα γεγονότα του 1770, και τον Παπαζώλη και διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Μπέη της Μάνης Μπενάκη. Ήταν γεννημένος “αρχηγός”. Το κίνημά του, η επανάσταση αυτή των Σφακιανών είναι γεμάτο ρομαντισμό και οράματα. Ο θάνατός του, στο Ηράκλειο, στις 17 Ιουνίου 1771, έγινε με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. “Εξεδάρη ζων”. «Τον Δάσκαλο εγδάρασι κι άλλους, πολλούς επνίξα/ και τσ’ άλλους σ’ αποδέλοιπους στη φυλακή τσοι ρίξα», μας λέει, ο Μπάρμπα – Μπαντζελιός.

«Με μια τσεκουριά δεν πέφτει ο πρίνος». Θυμούμαι συχνά αυτή τη φράση που είπε, μυθιστορηματική αδεία, κατά τον Νίκο Αγγελή, ο Δασκαλογιάννης στην κόρη του τη Μαρία, όταν της παράγγειλε να κεντήσει την πρώτη σημαία του πρώτου σηκωμού. Ισχύει για όλους τους όπου γης αγώνες για ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ο λόγος τούτος. Δεν έχει τέλος ο αγώνας, ο όποιος αγώνας, του καλού ενάντια στο κακό…

Χανιώτικα νέα (20.06.2017)

         

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Ο ΧΑΤΖΗ-ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΤΑΛΙΑΝΗΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΠΟΛΕΜΑΡΧΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
ΚΑΙ Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΩΝ ΣΤΟ ΦΡΑΓΚΟΚΑΣΤΕΛΛΟ

Γράφει ο Αυγερινός Ανδρέου
Χατζή Μιχάλης φώναξε ’πού την ψαρά φοράδα: / –Πρόβαλε Μουσταφά Πασά κοντά στην ευγοράδα, / μην χώνεσαι σαν αλεπού ’πού πίσω απού τ’ ασκέρι / έλα κοντά μου σίμωσε κι η μοίρα ό,τι φέρει. / Μια μπαλωθιά του παίζουνε σαν μαρμαρένιο μπέτη, / μα κείνος δεν τήνε ψηφά σαν παλληκάρι στέκει. / Και σέρνει το σπαθάκι του και μπαίνει στο ντουμάνι / και την Τουρκιά εσάστισε τον πόλεμο που κάνει. / Δεύτερη μπάλα παίζουν του και στο μερό του δίδει, / μα κείνος δεν τήνε ψηφά κι οπίσω δε γυρίζει. / Κεντίζει την φοράδα του και πάει σ’ ένα κάρτο, / κι όντιμος βρίσκει σφαλιχτό, το βουλιασμένο κάστρο. / Μα σα που σ’ ηύρα σφαλιχτό, πειό σου να μην ανοίξεις / για δεν ευρέθηκ’ άνθρωπος όξω να μου βοηθήξει. / Και παίζουσίν τον κι άλλη μια δίδουν του στη μασέλλα, / και εκείνη τον εγκρέμισε απάνω από τη σέλλα. / Μα ελάστε σεις οι Σφακιανοί απού ’στε παινεμένοι / να κάνετε τα δίκια μου ταχιά το μεσημέρι. / Τότες γιουρούντισ’ η Τουρκιά την κεφαλή του εκόψαν / για να την πάνε του Πασά να τόνε δώσει γρόσια. / Κι ο Μουσταφάς ως τ’ άκουσε πολύ του βαρεφάνη / γιατί να τόνε σφάξουνε απού ήτον παλληκάρι. / Κι αν ήθελε γιατρεύγεται, ήθελε τόνε γιάνει, / γιατ’ ήτο συντοπίτης του άντρας και παλληκάρι. / Μ’ ακόμη και το σήμερο στις Δεκαφτά του Μάη / ούλο τ’ ασκέρι φαίνεται με τον Χατζή Μιχάλη. / Και πολεμούν στα σύννεφα κι ακούγονται οι μπουρμπάδες / φωνές κι αλογοπεταλιές στου Καστελιού τση μπάντες. / Ούλοι οι αλλαφρόστρατοι θωρούν τση και τρομάζουν, / μα κείνοι Θεός συγχωρέσει των κανένα δεν πειράζουν». Δεκάδες τραγούδια του ποιητή λαού της Κρήτης εξυμνούν τη μεγάλη θυσία του Ηπειρωτικού εκστρατευτικού σώματος στην Κρήτη, στο Φραγκοκάστελλο στις 18 Μαΐου 1828. Από αυτά το δημοσιευόμενο είναι απόσπασμα ενός μεγάλου τραγουδιού, αντιπροσωπευτικό του κύκλου αυτού, με υψηλή αισθητική και με ακριβή εξιστόρηση των γεγονότων. Το Ηπειρωτικό σώμα πολέμησε στην Κρήτη από τον Ιανουάριο μέχρι τον Μάιο του 1828. Αρχηγός ο γενναίος πολεμιστής Χατζημιχάλης Νταλιάνης από το Δελβινάκι (1775-1828). Συμμετείχε ο λαμπρός αγωνιστής Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης, οι αξιωματικοί Κων/νος Παλάσκας, Γεώργιος Μανιάτης, Νικόλαος Τσομπάνος, Αθανάσιος Βασιλείου, ο Σημαιοφόρος Γιαμπούλης, ο Αθανάσιος Σοιταρής, ο καπετάνιοις του πεζικού Κ. Κάργας και άλλοι. Αρχηγός των Τούρκων ο Μουσταφάς πασάς, από την Αλβανία, ένα παλικάρι κι αυτός.









Υπάρχει μία διαχρονική πολεμική σχέση μεταξύ Ηπείρου και Κρήτης. Οι Ηπειρώτες το 1828 πολέμησαν στην Κρήτη για την ελευθερία, όπως και το 1866-1869 (μεταξύ αυτών και ο συγγραφέας Ζώτος Μολοσσός) και το 1910-1912 (Τιμολέων Βάσος κ.ά.). Οι Κρήτες πολέμησαν, ως εθελοντές, κατά εκατοντάδες στο Μπιζάνι (1912-1913), πρωτύτερα στα 1854 στην Ηπειροθεσσαλία. Στον πόλεμο το 1940, μετά την 8η Μεραρχία της Ηπείρου, πρώτη κατέφθασε η Μεραρχία των Κρητών! Οι επιτυχίες στην Κρήτη του Χατζημιχάλη διαδεχόταν η μία την άλλη. Ωστόσο, στο τέλος Μαΐου 1828 τα πράγματα εξελίχθησαν άσχημα. Σε μάχη σε χαρακώματα κοντά στο Φραγκοκάστελλο, ο Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης κατανίκησε τους Τούρκους. Ο τόπος γέμισε με Τουρκικά πτώματα. Η μάχη συνεχίστηκε με πέτρες, ξύλα, μαχαίρια, σπαθιά και γιαταγάνια. 300 Τούρκοι έχασαν τη ζωή τους και 98 Έλληνες. Νεκρός και ο λαμπρός ήρωας Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης. Η αιματοχυσία μεγαλώνει, όταν το ιππικό ρίχνεται στη μάχη με επικεφαλής τον ίδιο τον Χατζημιχάλη και βοηθό του τον Κων/νο Παλάσκα. Ο Χατζημιχάλης μάχεται ως μαινόμενος ταύρος. Οι Έλληνες ιππείς και τα άλογά τους σκοτώνονται σχεδόν όλοι. Ο Παλάσκας προς στιγμήν αναχαιτίζει τους Τούρκους και δίνει το χρόνο να εισέλθουν οι διασωθέντες Έλληνες στο Φραγκοκάστελλο. Στη συνέχεια ο Χατζημιχάλης προσπαθεί να εισέλθει στο Κάστρο, αλλά τούτο ήτο αδύνατον. Ως άλλος Κυναίγειρος στον Μαραθώνα, κυκλωμένος μάχεται. Σκοτώνεται το άλογό του, θραύεται το σπαθί του. Μάχεται σαν λιοντάρι με τα χέρια και με τα δόντια! Γιομάτος αίματα δεν εννοεί ν’ αφήσει τη μάχη. Ένας Αρβανίτης εξωμότης τον αναγνωρίζει και πολλοί Τούρκοι τον αποτελειώνουν με τα σπαθιά τους. Κόβουν το κεφάλι του και το πηγαίνουν στον Μουσταφά πασά και περιμένουν την ανταμοιβή τους. Όμως, ο Μουσταφάς τους επέπληξε και τους είπε την ιστορική φράση: «Τέτοια παλικάρια δεν πρέπει να φονεύονται»! Το Φραγκοκάστελλο κυριεύτηκε από τον Μουσταφά πασά, ο οποίος προτίμησε να το πάρει με διαπραγματεύσεις. Άφησε τους Έλληνες να φύγουν με τον οπλισμό τους και με τους 40 Τούρκους αιχμαλώτους. 385 Έλληνες νεκροί γέμισαν τον χώρο γύρω από το Φραγκοκάστελλο. Οι Τούρκοι είχαν τετραπλάσιους νεκρούς (γύρω στους 1.600). Άλλοι ομιλούν για 850 Τούρκους νεκρούς και άλλοι για 2.000. Αν συνυπολογισθεί και ο αριθμός των 1.800 νεκρών, που σκότωσαν οι Σφακιανοί κατά την υποχώρηση των Τούρκων, τότε ο συνολικός αριθμός των νεκρών του Μουσταφά πασά είναι περίπου 3.800. Η θυσία του Ηπειρώτη Πολεμάρχου συγκίνησε το Πανελλήνιο.  Οι 4 οπλαρχηγοί του Ιππικού, Κων/νος Παλάσκας, Γιώργιος Μανιάτης, Νικόλαος Τσομπάνος και Αθανάσιος Βασιλείου, σώθηκαν. Επέστρεψαν στην Ελλάδα και πολέμησαν υπό τις διαταγές του Χατζηχρήστου σε Αντίρριο, Ναύπακτο, Μεσολόγγι. Το άλλο θέρος (1829) με άλλους 60 ιππείς του Σώματος αυτού, επανήλθαν στην Κρήτη και πολέμησαν με τους αξίους Κρήτες μαχητές κατά των Τούρκων στην Αγία Κυριακή, στα Χανιά, στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο. Πολλούς θρύλους έπλασε ο Κρητικός λαός, ευαίσθητος εθνικά και ευφάνταστος ψυχολογικά, όπως και παραδόσεις και δοξασίες.

Μία από αυτές τις δοξασίες είναι ο Δροσουλίτες. Πιστεύουν ότι γύρω στις 18 Μαΐου, μία φορά το χρόνο, κοντά στα ξημερώματα (όρθρο), εμφανίζονται ανθρωποειδείς σκιές, ακούγονται πολεμικές ιαχές, κλαγγή όπλων, πέταλα αλόγων και χλιμιντρίσματα. Είτε κάνουν εμφάνιση τέτοια φαινόμενα, είτε όχι, είτε έχουν ή δεν έχουν την όποια επιστημονική εξήγηση, σημασία έχει ότι οι Κρήτες πιστεύουν στερρώς ότι φαίνονται τα οράματα αυτών, οι οποίοι θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Κρήτης. Και κανείς δεν δικαιούται, ούτε πρέπει, να θέσει υπό αμφισβήτηση τον θρύλο αυτό.

Χανιώτικα νέα (16.06.2017)

ΠΟΙΗΣΗ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
                            Στον πατέρα μου

«Άνοιγε τους λάκκους εσύ,
τις ελιές εγώ θα τις φυτεύω».
Διαταγή πάντα ο λόγος του πατέρα.
Ίσα ίσα που ανέπνεε,
όπως έστρωνε το χώμα στα δεντράκια.
«Και την καρυδιά εγώ θα τη φυτέψω»,
μου ’πε την άλλη μέρα,
όταν τελειώσαμε με τις ελιές.
«Λένε πως όποιος φυτέψει καρυδιά,
τη βγάζει δεν τη βγάζει τη χρονιά»,
σκεφτόμουν, ενώ άνοιγα το λάκκο.

Μάζευα τα καρύδια εφέτος,
δεκαοχτώ χρόνια μετά το φευγιό του,
και τα θυμήθηκα.
Κοντά σ’ αυτά και πως στο χρόνο απάνω,
όταν κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του,
μια ήταν η χάρη που μου ζήτησε
-με ανάσα από φιάλη οξυγόνου.
Να βρω τον τρόπο,
να τον πάω μέχρι το χωράφι,
για ν’ αποχαιρετήσει τα δέντρα·
τα τελευταία απ’ τα πολλά που φύτεψε.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
 ( ΄'Όταν γίνεις ποίημα", Χανιά 2013)

ΠΟΙΗΣΗ

ΡΗΤΟΡΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Μπορείς να ψάλλεις
με όλη σου την ευλάβεια
τους ύμνους
που άλλοι έγραψαν,
ευκαιριακέ ψάλτη,
στα αναλόγιά τους;

Μπορείς να τραγουδάς
με όλο σου το πάθος
τα τραγούδια
που άλλοι σου παράγγειλαν,
επαγγελματία τραγουδιστή,
με τα μικρόφωνα τους;

Μπορείς να φωνάζεις
με όλη σου τη δύναμη
τα  συνθἠματα
που άλλοι σου υπαγόρευσαν
πληρωμένε διαδηλωτή
κάτω από τα πανό τους;

Αναφαίρετο το δικαίωμα
στις ρητορικές ερωτήσεις.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ

(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "ΟΠΩΣ ΤΟ ΨΩΜΙ")

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε1 ΔΗΜ. ΣΧ. ΒΑΜΒΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Ε1- Ε2 9ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
Ο ΠΑΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΟΥ Ο ΝΑΒΙΝΤ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!
«Τρεις τάξεις διαφορετικών σχολείων της πόλης μας, ένα μαγικό χαλί, ένας συγγραφέας, ένας ταλαιπωρημένος μικρός ήρωας που αγάπησαν οι μαθητές, πολύ κέφι, χαμόγελα, δώρα και μια φιλία πολλαπλασιασμένη x 60 (όσοι και οι μαθητές) που ζητάει επίμονα συνέχεια, ήταν οι πρώτες ύλες για να ζυμωθεί και να ψηθεί στον φούρνο της παιδικής ανεμελιάς και ζεστασιάς το πιο “εύγεστο” γλυκό της 22ας Μαΐου στις φιλόξενες αυλές και τάξεις του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων».
Πολύ γλαφυρά και παραστατικά μας περιγράφουν στην αρχή του κειμένου που μου έστειλαν ο δάσκαλος της Ε1 τάξης του Δημ. Σχ. Βαμβακόπουλου Γιάννης Πατεράκης και οι δασκάλες των δύο τμημάτων της Ε’ τάξης του 9ου Δημ. Σχ. Χανίων, Στέλλα Μαρεντάκη και Βάσω Νυσταζάκη, την κοινή εκδήλωσή τους για την παρουσίαση του βιβλίου “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές” του Πάνου Χριστοδούλου και για την επίσκεψή του.
Δημοσιογραφικό το “ρεπορτάζ” τους, το υπόλοιπο μέρος του οποίου, μαζί με κάποιες απ’ τις εργασίες των παιδιών και σχετικές φωτογραφίες, φιλοξενούμε στον σημερινό Παιδότοπο. Να προσθέσω, ωστόσο σ’ όλα αυτά, τον κοινό τους, κατά τη γνώμη μου παρονομαστή, που δεν είναι άλλος από τη Δασκαλική Ευθύνη, έτσι όπως οι συγκεκριμένοι δάσκαλοι την αντιλαμβάνονται και την υπηρετούν. Από καρδιάς τα συγχαρητήριά μου για την κοινή σας εκδήλωση, έτσι όπως χάριν των μαθητών σας, την οργανώσατε, Γιάννη, Βάσω και Στέλλα! Πάντα άξιοι, πάντα στις επάλξεις!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος

[…] Στην αρχή μας συστήθηκε ο κύριος Χριστοδούλου, συγγραφέας του βιβλίου “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές” και ο κύριος Πατεράκης, ο δάσκαλος από το σχολείο του Βαμβακόπουλου. Στη συνέχεια παρουσιάσαμε τα θεατρικά δρώμενα και τις εργασίες που είχαμε ετοιμάσει. Η τάξη μου παρουσίασε το θέμα της διαφορετικότητας και η τάξη από το Βαμβακόπουλο δραματοποίησε ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Πολύχρωμα μπαλόνια, ωραίες μουσικές, περσικοί χοροί και ένα ιπτάμενο χαλί μας βοήθησαν να ταξιδέψουμε κι εμείς μαζί με τον Ναβίντ, τον πρωταγωνιστή του βιβλίου. Μετά ο κύριος Χριστοδούλου απάντησε πρόθυμα στις ερωτήσεις που του κάναμε και μας μίλησε για τις εμπειρίες από τη δουλειά του κοντά στους πρόσφυγες. Η ωραία αυτή συνάντηση τελείωσε με κεράσματα, παιχνίδι και νέες φιλίες. Αυτή η μέρα ήταν για μένα από τις ωραιότερες που έχω περάσει στο σχολείο.
Ιάσονας Αναστασάκης
Ε2 τάξη 9ου
Δημ. Σχ. Χανίων













[…] Το Ε1 τμήμα του Δημοτ. Σχ. Βαμβακόπουλου  και τα δύο τμήματα της Ε΄ τάξης του 9ου Δημοτ. Σχ. Χαλέπας συνάντησαν από κοινού τον ξεχωριστό και μοναδικό στην επικοινωνία με τις μικρές ηλικίες, συγγραφέα παιδικών βιβλίων, Πάνο Χριστοδούλου. Κοινό ερέθισμα όλων ήταν το βιβλίο του “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές”. Πρόκειται για 14 εκθέσεις ενός μαθητή Ε΄ τάξης, του Aλκη, γραμμένες με μοναδικό χιουμοριστικό κι ευαίσθητο τρόπο, ώστε μιλάνε κατευθείαν στην ηλικία των 10-12 χρονών και θίγουν καυτά ζητήματα της εποχής μας, το ρατσισμό και την ξενοφοβία, τις ενδοοικογενειακές σχέσεις, το προσφυγικό, τα δικαιώματα των παιδιών κ.λπ. Ο Ναβίντ είναι προσφυγόπουλο στο σχολείο του Αλκη, ένας σύγχρονος μικρός κατ’ ανάγκη Οδυσσέας. Ο Π. Χριστοδούλου έχοντας βρει τον κώδικα επικοινωνίας, γλωσσικής και συναισθηματικής, με τις τρυφερές ηλικίες, μάς παρουσίασε και τα άλλα του βιβλία όπου με όχημα το χιούμορ και τη φαντασία, αλλά και το ποδόσφαιρο, τον χορό, τη μαγειρική κ.ά. αγγίζει μοναδικά κι ευαίσθητα πολλά καυτά θέματα της σύγχρονης εποχής, όπως για παράδειγμα την παράνομη εργασία κι εκμετάλλευση ανηλίκων στο βιβλίο του “Η μπάλα της ζωής τους”.
Οι μαθητές των 2 σχολείων συνομίλησαν με το συγγραφέα, παρουσίασαν δρώμενα κι εργασίες με αφορμή το βιβλίο “Ο Ναβίντ δεν ήρθε για διακοπές”, αντάλλαξαν δώρα, κεράστηκαν, και το κυριότερο γνωρίστηκαν κι έπαιξαν στις ευρύχωρες και φιλόξενες αυλές του 9ου Δημοτ. Σχολείου.
Οταν ολοκληρώθηκε η δράση, επίμονα ζητούσαν και τα 3 τμήματα την επανάληψή της ώστε να ολοκληρωθεί το χτίσιμο μιας ειλικρινούς και αληθινής φιλίας μέσα στην ίδια την πόλη μας. Κι επειδή το κλείσιμο των σχολείων είναι κοντά, η υπόσχεση δόθηκε για τις αρχές του Φθινοπώρου.
Ευχαριστήρια πολλά αξίζουν στους δυο διευθυντές των σχολείων και στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων των σχολείων που συνέδραμαν ηθικά και υλικά τη δράση, όπως και στο ξενοδοχείο ΚΥΔΩΝ της πόλης μας, που πρόσφερε δωρεάν τη διαμονή του συγγραφέα για ένα βράδυ.
Οι δάσκαλοι
Γιάννης Πατεράκης, Βάσω Νυσταζάκη, Στέλλα Μαρεντάκη



Ο συγγραφέας Πάνος Χριστοδούλου μάς τίμησε με την παρουσία του και μας ενημέρωσε για τα δικαιώματα των παιδιών και των προσφύγων. Είχαμε καλή παρέα και κάναμε καινούργιους φίλους, που χρειάζεται κάθε Ναβίντ στη ζωή του. Το 9ο Δημοτικό Σχολείο, μας κέρασε διάφορα γλυκά και στο τέλος υπήρχαν δώρα για όλους. Μείναμε όλοι πολύ ευχαριστημένοι και ελπίζουμε να ξανασυναντηθούμε.
Ε1 Δημ. Σχ. Βαμβακόπουλου

Καλώς ήλθατε κύριε Χριστοδούλου
Υπερηφάνεια και τιμή χαρά του κόσμου ούλου
γιατί μας επισκέφτηκε ο κύριος Χριστοδούλου.
Μαζί με τη δασκάλα μας κάναμε συζητήσεις
για τη φιλία, τη στοργή πώς είναι ν’ αγαπήσεις.
Φίλο καινούργιο κάναμε Ναβίντ το όνομά του
διαβάσαμε, αναλύσαμε τα συναισθήματά του.
Ευχόμαστε όλοι στον Ναβίντ να πάψει να πονάει
κι εμείς θα βοηθήσουμε «στις διακοπές να πάει».
Χάρης Σκορδύλης, Ε2 τάξη 9ου Δημ. Σχ. Χανίων

Χανιώτικα νέα (17.06.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΠΙ ΤΗ ΛΗΞΕΙ ΤΗΣ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή./ Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα./ Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους./ Μπορείς να τους δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους που κατοικεί στο σπίτι του αύριο που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε και στα όνειρά σου./ Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις, όμως να τα κάνεις όμοιά σου./ Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χτες./ Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη./ Κάνε, τοξότη, η σαΐτα που κρατάς να σημαίνει χαρά”. Jahlil Gibran.


«Εάν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, μοιάζω με ένα άψυχο μέταλλο που βουίζει όταν το χτυπήσεις./ […] Όποιος έχει αγάπη είναι μεγαλόψυχος, ανεκτικός, μεγαλόκαρδος, ευεργετικός, ωφέλιμος./ Όποιος έχει αγάπη δεν φθονεί, δεν ξιπάζεται, δεν υπερηφανεύεται./ Όποιος έχει αγάπη δεν κάνει τίποτε το άσχημο, δε ζητάει τα συμφέροντά του, δεν ερεθίζεται από τον θυμό, δεν σκέφτεται ποτέ κακό για τον άλλο, δεν λογαριάζει το κακό που του έκανε ο άλλος./ Δεν χαίρεται όταν βλέπει αδικίες, χαίρεται όταν βλέπει να επικρατεί η αλήθεια./ Σκεπάζει όλες τις ελλείψεις του πλησίον του και δεν τον εξευτελίζει γι’ αυτές./ Πιστεύει πάντα ότι το πρόσωπο που αγαπά είναι πολύ καλό, άψογο σε όλα./ Κι όταν ακόμη, το βλέπει να παρεκτρέπεται, ελπίζει ότι σε όλα θα διορθωθεί σε κάθε λάθος του πλησίον του κάνει υπομονή./ Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ, μένει πάντα πανίσχυρη, ακόμη και μετά τον θάνατο./ Κάθε χάρισμα προφητικό ή γλωσσών ή γνώσεων θα καταργηθεί. Και τα πάντα θα καταργηθούν στην άλλη ζωή, γιατί η τέλεια γνώση θα καταργήσει τη μερική./ Στην παρούσα όμως ζωή μένουν η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη./ Αυτά τα τρία./ Αλλά απ’ αυτά μεγαλύτερη είναι η ΑΓΑΠΗ». Απόστολος Παύλος.

«Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν./ Oταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αναγνώριση, μαθαίνουν ότι είναι καλό να έχουν στόχους./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια, μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους./ Όταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι ένα φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν». Ντόροθυ Λο Νόλτε

Μια απ’ τις “συνήθειες” που απέκτησα, στο μέσο περίπου της δασκαλικής μου σταδιοδρομίας, ήταν να δίνω με τη λήξη κάθε σχολικής χρονιάς, ένα κείμενο, σχετικό με τα παιδιά, στους γονείς των μαθητών μου. Σε τρία απ’ αυτά στάση σήμερα. Επί τη λήξει της φετινής σχολικής χρονιάς, για τους μαθητές, χθες…

           Χανιώτικα νέα (16.06.2017)

ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ (Γ)

1.

Τα όρια του ποιητή
Τα όνειρα του ποιητή
Τα όρια των ονείρων
Τα όνειρα των ορίων

Δίχως όρια
τα όνειρα των ποιητών





2.

Η ωδή της οδού
Η οδός της οδού
Οι ωδές των οδών
Οι οδοί των ωδών

Αναζητώντας την οδό
των ουρανίων ωδών

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
(Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή "Όπως το ψωμί"

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΤΟ ΑΠΕΧΘΕΣ ΒΑΡΟΣ ΕΝΟΣ "ΧΑΡΤΟΓΙΑΚΑ"






Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης
«Κατά την τελευταία μου επίσκεψη στην Ελλάδα μπόρεσα πραγματικά να διαπιστώσω ότι δεν έχει αλλάξει μόνο το κλίμα στη χώρα, αλλά ότι υπάρχει πλέον περισσότερη εμπιστοσύνη για το μέλλον», τάδε έφη Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ, πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
Πού τάχα να τον πήγανε κι είδε αυτό το… όνειρο και θέλησε να το μοιραστεί μαζί μας, σκέφτομαι ’γω!
Ποιος από εμάς εμπιστεύεται το μέλλον σε τούτον εδώ τον τόπο, ποιος που να είναι ένας από εμάς! Ενας από αυτούς που τούτα τα χρόνια βλέπουν να συρρικνώνονται οι προσωπικότητές τους μπροστά στη λαίλαπα των δημοσιονομικών μέτρων.
Τούτα τα λόγια του κ. Σταϊνμάγερ βέβαια δεν πρέπει να μας παραξενεύουν! Ο συγκεκριμένος κύριος ήλθε, του είπαν τι να πει και το ’πε! Και φεύγοντας για την πατρίδα του άφησε τον “γερασμένο” πληθυσμό της χώρας να ψωμοζητά λίγη αξιοπρέπεια· απ’ αυτή που με λύσσα του ‘χουν αρπάξει όλοι αυτοί οι… κύριοι οι κοστουμαρισμένοι που γνωρίζουν μοναχά την ξύλινη γλώσσα της δικής τους πάστας και πιάτσας!
Ο συγκεκριμένος κύριος ήλθε όπως και τόσοι άλλοι που οδηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια μες από τις λεωφόρους της Αττικής γης και τράβηξαν κατά το Μαξίμου, κι έπειτα έκαμε κι αυτός τη δήλωσή του -λες και θα τη θυμόμαστε κι αύριο! Προς τι λοιπόν θα αναρωτηθείτε καταπιάνομαι κι εγώ με μια δήλωση της σειράς;
Δυστυχώς δεν είναι μία, είναι μια καθημερινότητα ν’ ακούμε τέτοιου είδους λόγια κι όταν αυτά προέρχονται από… “επίσημα” χείλη, τόσο μεγαλύτερο το “απεχθές βάρος” τους.
Απεχθές διότι είναι ανακριβές, είναι ψεύτικο, κάλπικο, κοροϊδία. Κι είναι, ακόμη, ένα βάρος από αυτά που συνεχίζουν να μας φορτώνουν οι λογής-λογής χαρτογιακάδες, ντόπιοι και ξένοι πατώντας πάνω στο σβέρκο των πολιτών της χώρας τούτης οι οποίοι κάνουν ουρές στα συσσίτια, που δεν έχουν να πληρώσουν το ηλεκτρικό, που αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση για το σπίτι τους, που ψάχνουν δουλειά σε τούτη τη χώρα κι οι πιο δυνατοί παίρνουν των οματιών τους και αφήνουν πίσω τους μάνες, πατεράδες, φίλους, συγγενείς, το παιδικό τους δωμάτιο, τα όνειρα που έκαναν κάτω από την ελληνικό ουρανό και ήλιο και τρέχουν ανά τον κόσμο για… λίγη ζωή…
Μάλλον ο εν λόγω πρόεδρος δεν τα είδε όλα αυτά, πώς εξάλλου θα μπορούσε, πότε να προλάβει να τα δει;
Ωστόσο ο λόγος του – διαπίστωση, έμεινε… μετέωρος ευτυχώς για λίγες μόνο ώρες να μας κοροϊδεύει μπρος στα μούτρα μας! Ο ίδιος ίσως να μην ευθύνεται. Το πολιτικό παιχνίδι τα χει κάτι τέτοια! Και όσοι το γνωρίζουν, το παίζουν!
Ομως εδώ κ. Σταϊνμάγερ, εμείς ζούμε, δεν παίζουμε!
Ζούμε την πραγματικότητα που ποτέ εσείς και κανένας όμοιός σας δεν πρόκειται να γνωρίσετε ποτέ!

Χανιώτικα νέα  (14.06.2017)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΔΙΒΟΛΗΣ

«Δίχως ήρωες κι αγίους […] Γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι/ στο ανηλέητο “κατηγορώ” της Ιστορίας». Κι αυτοί οι στίχοι από το ποίημά μου “ένα τέλος” στο νου, διαβάζοντας στην εφημερίδα μας για τις λαμπρές εκδηλώσεις που διοργάνωσε η Ενορία Αλικιανού το διήμερο 5 και 6 Ιουνίου, προς τιμήν του Αγίου Γεωργίου του Διβόλη με αφορμή τα 150 χρόνια από τον μαρτυρικό του θάνατο (1867-2017). Παράλληλα με τη φράση: Χρέος μας να αναδεικνύουμε και να τιμούμε τους Αγίους και τους Hρωες του τόπου μας… Oπως τον εξ Αλικιανού Άγιο για παράδειγμα, που άρχισε να μνημονεύει κατά την ευλογία των άρτων o αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος Αθανασιάδης, ως μητροπολίτης Κυδωνίας και Αποκορώνου και εξακολουθεί να μνημονεύει, μαζί με τους άλλους τοπικούς αγίους, ο νυν μητροπολίτης μας Δαμασκηνός Παπαγιαννάκης. Και προς μίμησιν…

«Να γίνει ο Αγιος του Αλικιανού, γνωστός παντού», ο καημός του εφημέριου της τοπικής Ενορίας παπά  Μανόλη Χατζηδάκη, όπως μου τον διατύπωσε πριν από 17 χρόνια, όταν είχα την ευλογία να τύχω, 7 Φεβρουαρίου του 2000 (βλ. “Αυτός ο τόπος ο μικρός ο μέγας “Χ.Ν.” 9.02.2000), στο πανηγύρι του. Ο Αγιος Γεώργιος ο Διβόλης, θεωρήθηκε αυτοδίκαια άγιος, μού είχε πει τότε, μετά τη λειτουργία στο εκκλησάκι του, ο τότε μητροπολίτης μας, και μου εξήγησε ότι δεν υπάρχει διαδικασία αγιοποίησης για τους μάρτυρες. Ηταν ο Γεώργιος Καψωμένος (τι μορφή κι αυτή!) που ανέσυρε απ’ την αφάνεια τον Αγιο τη δεκαετία του 1960, λέει, για να έρθουν μετά η συγγραφή της ακολουθίας του από τον Μοναχό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτου και το κτίσιμο της εκκλησίας του από την Φλωρεντίνη Τζωρτζάκη…

Ο Άγιος Γεώργιος Διβόλης είναι ο τελευταίος από τους τριάντα δύο Κρήτες Αγίους για τους οποίους γράφει στο βιβλίο του ο μακαριστός μητροπολίτης Ρεθύμνου και Αυλοποτάμου Τίτος Συλλιγαρδάκης. Γεννήθηκε στις 24 Μαΐου 1846 στ’ Αλικιανού από τον εκ Φολεγάνδρου ιερέα Νικόλαο Διβόλη και από τη Θερισσιανή Αικατερίνη Μπουζιανοπούλα. Ασχολείτο, όπως ήταν επόμενο, με τη γεωργία, του άρεσε όμως, παρά τον κόπο της ημέρας, να ξαγρυπνά διαβάζοντας συναξάρια αγίων. Στην επανάσταση του 1866 ο Γεώργιος είναι γραμματοκομιστής. Μ’ αυτήν του την ιδιότητα συλλαμβάνεται από τους Τούρκους στον Φουρνέ, στις 5 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή. Φαίνεται ότι έχει “ειδική” μεταχείριση και πολλοί είναι οι Τούρκοι της περιοχής που του ζητούν να τουρκέψει, έστω και για λίγο, για να γλιτώσει. Αυτός όμως έχει επιλέξει τον δρόμο του μαρτυρίου. «Δεν αρνούμαι τον Χριστό μου, δεν γίνομαι Τούρκος, δεν αφήνω την υπέρλαμπρη πίστη μου», επαναλαμβάνει. Εξάλλου οι θρήνοι και τα δάκρυα των άλλων Χριστιανών δεν τον πτοούν. Τα βασανιστήρια δεν τον λυγίζουν. Του κόβουν πρώτα τα αυτιά, μετά τη μύτη, τη γλώσσα, τα χέρια, τα πόδια, τ’ απόκρυφα μέλη. Υστερα του βγάζουν τα μάτια, και τελευταία του κόβουν την κεφαλή. Ο,τι απομένει από το λείψανο, το πετούν σ’ ένα σπήλιο…

«Δίχως μάτια, όμως είσαι πλέον μέτοχος του ακτίστου Φωτός./ Δίχως αυτιά, όμως εσένα σε θωπεύουν τα τεριρέμ των Αγγέλων./ Δίχως γλώσσα, όμως, γεύεσαι πλέον την εκλεκτή αμβροσία των Μεγαλομαρτύρων./ Δίχως μύτη, όμως, Γεώργιε, είσαι πλήρης ευωδίας Πνεύματος Αγίου». Από το ποίημα “Στον Αγιο Νεομάρτυρα Γεώργιο τον Διβόλη” του Κωνσταντίνου Π. Κανέλλου.

Χανιώτικα νέα (13.06.2017)

ΠΟΙΗΣΗ

ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΑΓΙΩΝ





Σ 'ένα από τα δώματα του ουρανού-
πάντα, πάντως, διαφορετικό
και πάντα σε διαφορετική ημερομηνία-
συναθροίζονται στην ετήσιά τους μάζωξη,
δίπλα σ' όλους τους γνωστούς αγίους,
οι άγνωστοι στους ανθρώπους άγιοι-
έτσι ως υπήρξαν επί γης, λίγο πριν την εκδημία τους.
Έρχεται κι ο ίδιος αυτοπροσώπως ο Θεός,
με την μορφή ενός σεβάσμιου παππούλη πάντα,
χωρίς την συνοδεία των αγγέλων του,
μόνο και μόνο για ν' ακούσει
το ανθρώπινο παράπονό τους-
τι δεν έχουν αξιωθεί αυτοί
έστω μια μνεία του ονόματός τους
στα συναξάρια της εκκλησίας...

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
(ανέκδοτο)