«Πάει καιρός που το ταβάνι στάζει μνήμες/ Όσο και να προσπαθώ να λύσω το πρόβλημα/ Δεν τα καταφέρνω/ Γι’ αυτό φέρνω ειδικούς/ Μήπως και βρω και μιαν άκρη/ Ένας μου είπε:/ Τόση υγρασία που είναι κλεισμένη/ Στη μνήμη/ Τη βαραίνει/ Άλλος:/ Να σκάψω το ταβάνι/ Και να φτιάξω τη μνήμη από την αρχή/ Και ένας τρίτος:/ Τόσο ελαφριά που είναι/ Δεν μπορεί να κρατηθεί και πέφτει/ Κανείς τους δεν μου είπε/ Πόσο ακόμη θ’ αντέχω/ Να σκουπίζω το πάτωμα/ Ψάχνοντας να σε βρω». Το ποίημα του Λεωνίδα Κακάρογλου “Η μνήμη δεν τελειώνει”.
“Μνήμη σχεδόν πλήρης”, ο τίτλος της προηγούμενης, ένατης κατά σειρά ποιητικής συλλογής του ξεχωριστού, και για την προσφορά του στο τοπικό πολιτισμικό “γίγνεσθαι”, συμπολίτη μας, πολιτικού μηχανικού στο επάγγελμα και καταξιωμένου ανά το πανελλήνιο ποιητή Λεωνίδα Κακάρογλου, που κυκλοφορήθηκε το 2014 απ’ το “βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ”. “Η μνήμη δεν τελειώνει”, ο τίτλος του πρώτου απ’ τα 36 ποιήματα της τελευταίας ποιητικής του συλλογής, με τίτλο “Οι τίγρεις των δωματίων”, που εκδόθηκε πρόσφατα πάλι από το “βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ”.
Πρωτίστως ποιητής της μνήμης ο Λεωνίδας Κακάρογλου. Της μνήμης που πονά μα και ταυτόχρονα γιατρεύει… Της μνήμης που είναι γεμάτη με αγκάθια μα και με τριαντάφυλλα… Της μνήμης των προσώπων, μα και της μνήμης των πραγμάτων… Της μνήμης των ημερών που παρήλθαν και επανέρχεται σαν ανάμνηση στον ενεστώτα χρόνο μα και της μνήμης των ημερών που έρχονται και εμφανίζεται λουσμένη μ’ ένα υπερκόσμιο φως, πάλι στον ενεστώτα χρόνο. Αυτά στο περίπου σκεφτόμουν, ενώ παρακολουθούσα την παρουσίαση της περί ης ο λόγος ποιητικής συλλογής…
«Θέλω να μιλήσω απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη», «ευχόταν» και «προσευχόταν» ο Γιώργος Σεφέρης. Το ‘χει πετύχει αυτό από τα 10 του χρόνια (που άρχισε κατά δήλωσή του στο τέλος της εκδήλωσης, να γράφει) και το “λαλεί και πάει”, ο Λεωνίδας Κακάρογλου. Eνα το κρατούμενο! Ποίηση είναι η συγκινησιακή χρήση της γλώσσας σε βαθμό υπέρτατο. Ποίηση είναι επικοινωνία. Ποίηση είναι “μεταλαβιά” από το ίδιο δισκοπότηρο…
Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε (κι είμαστε αρκετοί) στην παρουσίαση της τελευταίας δουλειάς του Λεωνίδα. Αυτό σκέφτομαι, αναθιβάλοντας τα που “έλαβαν χώραν”: Τις αισθαντικές απαγγελίες των ποιημάτων του Ποιητή απ’ τη χαρισματική ηθοποιό Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, τις σε βάθος και πλάτος, πλην όμως σύντομες αναλύσεις της Κακαρόγλειας ποίησης απ’ τις καταξιωμένες φιλολόγους Χριστίνα Λιναρδάκη και Άννα Λαμπαρδάκη, τις “θεσπέσιες” μουσικές ανάσες που παρέμβαλαν οι πολλά υποσχόμενοι Λευτέρης και Δέσποινα Βαϊγκούση, με το βιολί του ο πρώτος και με το βιολοντσέλο της η δεύτερη, τον άψογο συντονισμό της όλης εκδήλωσης απ’ τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης Βασίλη Κουϊκόγλου και, βέβαια, το συγκινητικό “κλείσιμο” απ’ τον ίδιο, που το “μετέφρασα” σαν ένα «λάβετε φάγετε την αδυναμία μου», αλλά και ως ένα «πίετε εκ της δυνάμεώς μου πάντες»…
Η αλληλογραφία μας
Λεωνίδα Μυλωνάκη, γιατρό – συγγραφέα, Χανιά: “Αστέρια!” και τα “Επτά αστέρια στο βοριά”, τα εφτά σου αισθαντικά διηγήματά σου, που κυκλοφορήθηκαν πρόσφατα σε βιβλίο, τρία χρόνια μετά τον “Ζαέρη” σου. Το πρώτο που έχω να πω για να συνοδεύσω τα από καρδιάς”συγχαρητήριά” μου. Ότι πρόκειται για μια συλλεκτική έκδοση, “χάρμα ιδέσθαι”, το δεύτερο. Από κει και πέρα τα μύρια όσα που δεν θα με έφταναν εφτά σελίδες εφημερίδας για να τα αραδιάσω. Να αρκεστώ προσώρας μόνο σε τούτο. Ολοι οι πάλαι ποτέ συμμαθητές σου στο ένδοξο Γυμνάσιον Βάμου, προπάντων εμείς που αγαπούσαμε το “τόπι”, νιώθουμε περήφανοι για σένα Λεωνίδα από τους Μαχαιρούς!
Χανιώτικα νέα (30.06.2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου