ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΑ ΤΖΙΤΖΙΚΙΑ

ΦΩΤΟ: Γρηγόρης Γεωργουδάκης

Τζίτζικας ελάλησε, μαύρη ρώγα γυάλισε… Μέρες τώρα έχουν αρχίσει να λαλούν τα τζιτζίκια. Πιστοί κι εφέτος στο ετήσιο ραντεβού τους, οι τραγουδιστάδες – διαλαλητάδες του καλοκαιριού. Πού θα πάει! Θέμα ημερών να γινώσουν τα σταφύλια και κοντά σ’ αυτά τα σύκα, για να μην την “βγάλουμε” μόνο με τ’ αγγούρια. «Ο Προκόπης κόφτει αγγούρια,/ η Αγιά Μαρίνα σύκα,/ και ο Άι Λιας τα σταφυλάκια/ μες στα βεργοπανεράκια», μάς λέει ένα παλιό τραγουδάκι. Το ξέρουν οι τζιτζίκοι, για να πω τα τζιτζίκια στα… νιππιανά, και δεν βάζουν… γλώσσα στο στόμα τους.

Σαν ταπεινό σκουλήκι ζει για πολλά χρόνια (από τέσσερα μέχρι και δεκαεφτά) κάτω απ’ το έδαφος το τζιτζίκι. Κάποτε, βέβαια, φτάνει η στιγμή να βγει στην επιφάνεια, να σκαρφαλώσει στα δέντρα, να βγάλει φτερά και ν’ αρχίσει να τραγουδεί, με την ειδική ηχητική συσκευή που υπάρχει στον θώρακα και στην κοιλιά του. Τότε, όμως, αρχίζει γι’ αυτό και η αντίστροφη μέτρηση, μόνο λίγες εβδομάδες είναι η διάρκεια της ανέμελης ζωής του. Καμιά έγνοια να συνάξει προμήθεια για τον χειμώνα, λοιπόν! Κι ας τα λέει αλλιώς ο Αίσωπος στον γνωστό μύθο του “Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας”.

Ανδρας της θεάς Ηούς, ήταν μάς λέει ένας άλλος, λιγότερο γνωστός μύθος, ο τζίτζικας, που τον έλεγαν Τιθωνό. Να  τον κάνει αθάνατο ήταν το “ρουσφέτι” που ζήτησε η Ηώ απ’ τους προϊσταμένους της Ολύμπιους θεούς, όταν αυτός γέρασε κι όλα έδειχναν ότι πάει για τον Αχέροντα ποταμό. Δεν της χάλασαν το χατήρι αυτοί, την λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σ’ ένα ζαρωμένο έτνομο, που μιλά ακατάπαυστα. Σαν να διαμαρτύρεται, λέω εγώ. Ίσως γιατί ξέχασε η συμβία του να ζητήσει να τον κάνουν και νέο οι Ολύμπιοι…

«Τζιτζίκια στήσαν το χορό/ στο ντάλα μεσημέρι/ και στέκουν γύρω τα παιδιά/ και παίζουν παλαμάκια./ Μια πεταλούδα διάφανη πορτοκαλιά και μαύρη/ στου γέρου κόσμου στάθηκε τα φρύδια επάνω αντήλιο,/ κι έπαιζε και κρυφόγνεφε της πίκρας μαντηλάκι». Να τελειώσω με “Τα τζιτζίκια” του Οδυσσέα Ελύτη, σκεφτόμουν, όταν άρχισα να γράφω τούτη τη Στάση, άλλαξα όμως “καθ’ οδόν” γνώμη. Πιο πολύ ταιριάζει για κλείσιμο το συγκεκριμένο ποίημα, “Τζιτζίκια στήσαν τον χορό”, του Γιάννη Ρίτσου, νομίζω…


Το “εμείς” των Ωραίων Ελλήνων

“Το “εμείς” των Ωραίων Ελλήνων”… Και αυτόν τον τίτλο θα μπορούσε να έχει η όμορφη μουσική εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο θέατρο της Ανατολικής Τάφρου, γι’ άλλη μια χρονιά, ο Δήμος Χανίων και η Κ.Ε.Π.ΠΕ.ΔΗ.Χ. – Κ.Α.Μ. με τη συμμετοχή όλων των Συλλόγων της άλλης Ελλάδας που δραστηριοποιούνται στην πόλη μας. Με την Αδελφότητα Μικρασιατών Ν. Χανίων “Ο Αγιος Πολύκαρπος”, με τον Ποντιακό Σύλλογο “Παναγία Σουμελά” Ν. Χανίων, με τον Σύλλογο Ηπειρωτών Ν. Χανίων, με τον Σύλλογο Θεσσαλών Ν. Χανίων “Νικ. Πλαστήρας”, με τον Σύλλογο Κυπρίων Ν. Χανίων, με τον Σύλλογο Μακεδόνων – Θρακιωτών Ν. Χανίων “Ο Μέγας Αλέξανδρος”, με τον Σύλλογο Πελοποννησίων Ν. Χανίων, με τον Σύλλογο Ποντίων Π.Ε. Χανίων “Η Ρωμανία” και με τον Σύλλογο Ρουμελιωτών Ν. Χανίων. Ολοι οι σύλλογοι μια αγκαλιά… Όλες οι επιμέρους πατρίδες ενωμένες κάτω απ’ τον ίσκιο της ελληνικής σημαίας…
“Ποτέ δεν πρέπει τα κλαδιά τις ρίζες να ξεχνούνε/ γιατί αν ξεραθούν αυτές κι αυτά θα ξεραθούνε”. Δεν ξεχνούν τις ρίζες τους οι συμπολίτες μας που κατάγονται από τα άλλα μέρη της Ελλάδας. Τα παράριζα της κοινής ελληνικής ρίζας τους (μας), διορθώνω…

Χανιώτικα νέα (04.07.2017)