ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

Στον ίσκιο της σημαίας του

Όνειρο για την Οικογένειά μας, την ευρύτερη Οικογένεια των Όπου Γης Κακάτσηδων (Κακατσάκηδων) μια προτομή του προγόνου μας Οπλαρχηγού των Κρητικών Επαναστάσεων και Μέλους της Μεταπολιτευτικής Επιτροπής Θεοκλή Νικ. Κακάτση, στην πλατεία του χωριού μας, του Νίππους Αποκορώνου. Αυτό το όνειρο που γεννήθηκε, πριν από 30 περίπου χρόνια, παραμονή του Αγίου Πνεύματος, ενώ γιορτάζαμε τη Χάρη του στο εκκλησάκι του, που βρίσκεται στη γενέθλια γειτονιά μας, στις Πάνω Κατούνες, γίνεται πραγματικότητα σε λίγες μέρες. Ανεκλάλητη η χαρά μας, γι’ αυτό…

«Ο Δήμος Αποκορώνου, το Κοινωφελές Ίδρυμα “Αγία Σοφία” και οι Οικογένεια Κακάτσηδων (Κακατσάκηδων) σας προσκαλούν στην εκδήλωση τιμής και μνήμης για τον Οπλαρχηγό Θεοκλή Νικ. Κακάτση (Κακατσάκη) που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 23 Αυγούστου 2017 και ώρα 19.30 στο Νίππος Αποκορώνου, με την υποστήριξη της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων και του Εθνικού Ιδρύματος “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”». Τα που αναγράφονται στη σχετική πρόσκληση για την εκδήλωση που αρχίζει με τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Οπλαρχηγού έργο του γλύπτη Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη), ενώ κεντρική ομιλήτρια θα είναι η φιλόλογος ιστορικός Στέλλα Αλιγιζάκη.

Στον ίσκιο τση σημαίας του η μνήμη γονατίζει/ και τσοι αγώνες που ‘δωκε ούλους αναγνωρίζει!

Πάντα κι όπου σ'αντικρίζω







Πάντα κι όπου σ’ αντικρίζω/ με λαχτάρα σταματώ/ υπερήφανα δακρύζω/ ταπεινά σε χαιρετώ./ Δόξα αθάνατη στολίζει/ κάθε θεία σου πτυχή/ και μαζί σου φτερουγίζει/ της πατρίδας η ψυχή./ Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει/ τ’ αγεράκι τ’ αλαφρό,/ μοιάζεις κύμα που σαλεύει/ με χιονόλευκο αφρό”… Οι πρώτες τρεις απ’ τις έξι συνολικά στροφές του ποιήματος “Η σημαία” του Ιωάννη Πολέμη, το οποίο “στεντορεία τη φωνή” “απήγγειλα” στη “Γιορτή της Σημαίας”, όταν πήγαινα στη Β’ Δημοτικού. Σαν να ήταν χθες το θυμούμαι. Και ότι δεν με έβαλε στην Στ’ τάξη, αν και ήμουν ο καλύτερος μαθητής και το περίμενα πώς και πώς, σημαιοφόρο ο δάσκαλος κι αυτό το θυμούμαι. Μέγα το “κέρδος” μου απ’ την πρώτη θύμηση, η πικρία έμεινε από τη δεύτερη. Ποτέ, ωστόσο, δεν αντάλλαξα ως μαθητής τη χαρά της γνώσης, έναντι οποιασδήποτε αμοιβής, οποιουδήποτε επάθλου. Την ίδια φιλοσοφία είχα και ως δάσκαλος για τους μαθητές μου. “Να ξεπερνάτε τον εαυτό σας, μ’ αυτόν η σύγκριση”, τους συμβούλευα…


Πολλή κουβέντα τις τελευταίες ημέρες, προπάντων στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για τους σημαιοφόρους, σαν να ‘ναι αυτό το βασικό πρόβλημα της Παιδείας μας, του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ο πλήρης αποπροσανατολισμός με ευθύνη βασικά του Υπουργείου Παιδείας. Και γιατί επί του προκειμένου, το κυρίαρχο θέμα δεν είναι ποιος θα κρατά τη σημαία στις παρελάσεις, ούτε καν αν θα γίνονται παρελάσεις, όπως γίνονται, αλλά τι “αισθανόμαστε” όταν κρατάμε τη σημαία, όταν αντικρίζουμε τη σημαία. “Σ’ άντρες ωσάν τον Καγιαλέ, έχει η σημαία θάρρη/ που το κορμί για λόγου τζη το κάνουνε κοντάρι”. Μ’ εκφράζει απόλυτα αυτή η μαντινάδα του και καλού μου φίλου, γνωστού μαντιναδολόγου – ριμαδόρου Κωστή Λαγουδιανάκη.

Χανιώτικα νέα (11.08.2017)