ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΑ ΚΟΤΣΙΦΑΚΗΣ – Ο ΚΟΙΝΟΤΑΡΧΗΣ ΜΑΣ

( Με αφορμή το τρίμηνο μνημόσυνό του)

Πάντα ανοιχτά πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής του! Ταιριάζει απόλυτα και στον  Ιωάννη Ανδρέα Κοτσιφάκη, που έφυγε λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα, στα 85 του χρόνια, ήρεμα και ειρηνικά από το τραπέζι της φιλοξενίας του σπιτιού του, όπου κάθονταν με «ακριβή» παρέα για το ἀλλο ημισφαίριο της ζωής, ο στίχος αυτός του Διονυσίου Σολωμού, σε τρίτο πρόσωπο. «Ωραίος ως Έλληνας», για χρησιμοποιήσω τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου, τόσο στην ιδιωτική του οδό όσο και στον δημόσιο βίο του ο για 17 χρόνια πρόεδρος της μικρής μας κοινότητας, της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης κοινότητας Νίππους Αποκορώνου. Και οι λίθοι τούτου του ευλογημένου τόπου, αν σιωπήσουμε εμείς θα μιλήσουν  γι’ αυτόν… Για τον βίο και την πολιτεία του, για τα έργα και τις ημέρες του, για το ήρεμο μα αποφασιστικό ύφος του, για την ανθρωπιά του και την αρχοντιά του. Πάνδημος ο αποχαιρετισμός του πριν από τρείς μήνες στην κεντρική εκκλησία του χωριού μας, στον Τίμιο Σταυρό.

Καλά καλός σύζυγος για τη γυναίκα της ζωής του, την Ιωάννα Σεργάκη από τη Λιτσάρδα, καλά καλός πατἐρας για τα παιδιά του, τον Σταμάτη, την Άννα, τη Χριστἰνα, την Βαγγελιώ και τον Ανδρέα, και καλά καλός παππούς για τα ένδεκα εγγόνια του και τα εννιά δισέγγονά του ο Κοινοτάρχης μας. Κατά κοινή παραδοχή. Ο ορισμός της παραδοσιακής οικογένειας, με όλα όσα αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τα ήθη της γνήσιας κρητικής παράδοσης, η οικογένειά του. Κι αν του άρεσε να σμίγει με συγγενείς και φίλους κάθε καλήν ημέρα στο σπιτικό του. Και για ν’  αναθιβάλλει τα παλιά προβάλοντάς τα στο παρόν και στο μέλλον. Και για να ερμηνεύει τα όποια συμβαίνοντα με βάση την πλούσια εμπειρία του.

Να αντέχει τα χτυπήματα της μοίρας όσο σκληρά κι αν είναι!  Το ξεχωριστό μάθημα αξιοπρέπειας που του δίδαξε ο πατέρας του, ο Κοτσιφαντρέας, ὀπως και στα αδέλφια του άλλωστε, όταν η μητερα του, μια αγία γυναίκα έφυγε πολύ νωρίς για τη Γειτονιά των Αγγέλων. Να δουλεύει σαν δούλος για να μπορεί να ζει σαν άρχοντας, έχοντας πάντα καθαρό κούτελο, ένα άλλο. Τα έμαθε εξίσου καλά και τα δύο. Το πρώτο μάλιστα με δραματικό τρόπο, όταν αναγκάστηκε ύστερα από τον τραγικό θάνατο από χτύπημα της φοράδας τους, του αδελφού του, τού Σταμάτη, να αφήσει την πόλη των Χανίων, όπου είχε τελειώσει την Τεχνική Σχολή «ΔΑΙΔΑΛΟΣ», και δούλευε μετά τη στρατιωτική του θητεία, για να «σταθεί» στον πατέρα του και στις αδελφές του.

Η ζωή του σε άλλη πορεία από αυτή που σχεδίαζε…  Νίππος, τέλη της δεκαετίας του 1950. Ένα «άλλο» χωριό με πολλούς κατοίκους και με δεδομένη την κοινωνική συνοχή, πλην όμως «τριτοκοσμικό». Δίχως δρόμους, δίχως ηλεκτρικό φως, δίχως ύδρευση, δίχως τηλέφωνο, δίχως τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα…

Μην αναρωτιέσαι τι κάνει ο τόπος σου για σένα, αλλά τι κάνεις εσύ για τον τόπο σου!  Δημοτικές εκλογές 1958. Ιδού η ευκαιρία να κάνει όλα όσα οραματιζόταν από τα μικράτα του για το χωριό του. Νόμος γι αυτόν η σε παράφραση φράση του Τζον Φ. Κένεντι που δεν την είχε ακόμα πει. Νόμος σε όλες τις προεδρικές του θητείες, όπως και στις θητείες του ως προέδρου του Γεωργικού Συνεταιρισμού μετά, αλλά και σε όλες τις παρεμβάσεις του μέχρι τέλους. Κι αν έγιναν πράγματα και θαύματα στο χωριό μας επί της προεδρίας του!

Πρωτίστως ανθός της δικής του αγάπης για το Νίππος , που ήξερε καλά την ιστορία του, της δικής του έγνοιας και του δικού του αγώνα τα ωραία που έγιναν, έτσι όπως έγιναν από το Νιππιανό  «εμείς», που ήξερε να το λειτουργεί υποδειγματικά. Το δίκτυο ύδρευσης, και η πλατεία, οι δρόμοι και ο ηλεκτροφωτισμός, το νέο σχολειό και το ηρώο… Και τούτο και το άλλο και το παράλλο, εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες και τις γνωριμίες. Κι όλα με άκρα ανιδιοτέλεια και αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα.

ΚΙ αν έχω να διηγηθώ τα μύρια όσα για το Ήρωα των παιδικών και των εφηβικών μου χρόνων , για τον Κοινοτάρχη μας, τον Γιάννη Ανδρέα Κοτσιφάκη, που ανάμεσα στα άλλα που μας έμαθε, είναι ότι την αγάπη για τον τόπο μας πρέπει να την αποδεικνύουμε με τα έργα μας.

Ανεκτίμητος θησαυρός για μάνα οι κουβέντες που κάναμε τα τελευταία χρόνια στο σπίτι του, όταν είχε μειωθεί κατά πολύ η όρασή του. Ιδιαίτερα αυτές για το χωριό μας, Στο Νίππος γι αυτόν η αρχή και η περίληψη της ελληνικής ιστορίας, μα και η αρχή. Μα στο Νίππος η περίληψη της ομορφιάς  του κόσμου.

Όποιος δεν αγαπά τον τόπο του δεν μπορεί να λέει ότι αγαπά τους άλλους τόπους. Πάντα σκεφτόμουν τα λόγια του Μακαριστού Μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη του Χριστιανού, όταν κουβεντιάζαμε με τον Κοινοτάρχη μας. Αγαπούσε πολύ και τους άλλους τόπους γιατί αγαπούσε πρώτα και μάλιστα «παθολογικά» το Νίππος, βλέπετε. Όπως και όλους τους ανθρώπους γιατί αγαπούσε πολύ τους δικούς του άλλωστε. «Ως ωραίος Έλληνας» και ως χαριτωμένος άνθρωπος! Με ανοιχτά πάντα τα μάτια της ψυχής του. Έτσι θα τον θυμούμαστε, όταν θα τον ανακαλούμε, κι αυτό θα το κάνουμε συχνά , στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης. Προπάντων όταν ο δήμος Αποκορώνου δώσει, ως οφείλει, το όνομά του, σ’ έναν από τους δρόμους του χωριού μας…

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ