ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ

Οι Γ’ Χαιρετισμοί της Παναγίας απόψε, βράδυ Παρασκευής, της Σταυροπροσκύνησης μεθαύριο Κυριακή πρωί. Μιάμιση μέρας δρόμος, μιας σκέψης απόσταση. Απ’ το “Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια” γενικότερα και το “Χαίρε το άνθος της αφθαρσίας” ειδικότερα, στο “Σώσον Κύριε τον λαόν Σου και ευλόγησον την κληρονομίαν Σου”.

Της Σταυροπροσκύνησης. Ολα τα άνθη παρόντα. Τα κατημέρια της παιδικότητας. Τα κρινάκια της εφηβείας. Τα γεράνια της νεότητας. Οι βασιλικοί των ώριμων χρόνων. Ο αροσμαρής της αιωνιότητας. Οσμή ευωδίας πνευματικής. Ο σταυρός πάντα εκεί για προσκύνηση. “Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την Αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν.

«Στους συνεφιασμένους ουρανούς των καιρών μας./ Στα μετέωρα χέρια των ζητιάνων./ Στην καθημερινότητα που μας τρομάζει./ Στις βόμβες που σκοτώνουν αθώους./ Στα τρομαγμένα μάτια των προσφυγόπουλων./ Παντού Σταυρωμένο σε βλέπουμε, Κύριε!/ Κάθε μέρα Μεγάλη Παρασκευή…». (Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή του γράφοντος “Οπως το ψωμί”.

”Επειδή πολύ αγάπησε/ ο ζητιάνος το ξεροκόμματό του,/ το παιδί τη δεκάρα του,/ ο γύφτος το τσαντήρι του/ και η πόρνη την απόγνωσή της,/ πελέκησαν τον σταυρό/ με το ψωμί που βρήκαν/ στο σακκούλι του ζητιάνου, έκαναν τα καρφιά,/ με τη δεκάρα που πήραν/ απ’ την τσέπη του νηστικού παιδιού/ χάλκεψαν την επιγραφή/ με την απόγνωση της πόρνης/ κι ετοίμασαν για τάφο/ το τσαντίρι του γύφτου/ Οταν άφηνε η μέρα/ την τελευταία της πνοή,/ σταύρωσαν ένα κυκλάμινο επειδή πολύ αγάπησε την ομορφιά». Από την ποιητική συλλογή του γράφοντος “ΚΑΖΟΒΑΡ” (Γ’ έκδοση, εκδ. “Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης, Χανιά 2014)

Γυναίκες…

«Ω τι ωραία που είσαι/ Τρέχοντας με το χνούδι της κορυδαλλένιας/ Γύρω απ’ τις μοσκιές που σε φυσούνε/ Καθώς φυσάει ο στεναγμός το πούπουλο./ Μ’ ένα μεγάλον ήλιο στα μαλλιά/ Και με μια μέλισσα στη λάμψη του χορού σου./ Ω τι ωραία που είσαι/ Με το καινούριο χώμα που πονείς/ Από τη ρίζα έως την κορυφή των ίσκιων/ Ανάμεσα στα δίχτυα των ευκάλυπτων./ Με το μισό ουρανό μέσα στα μάτια σου/ Και με τον άλλον στα μάτια που αγαπάς». Από το ποίημα “Η πεντάμορφη στον κήπο” του Οδυσσέα Ελύτη.

«Στη Σμύρνη Μέλπω,/ Ηρώ στη Σαλονίκη,/ στον Βόλο Κατινίτσα έναν καιρό,/ τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν. Λέλα./ Ο τόπος μου ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;/ Αν ξέρω ανάθεμά με!/ Σπίτι-πατρίδα έχω τα μπορντέλα./ Ως κι οι πικροί μου χρόνοι οι παιδικοί μου,/ θολές σβησμένες ζωγραφιές,/ κι είναι αδειανό σεντούκι η θύμησή μου./ Το σήμερα χειρότερο απ’ το χτες/ και το αύριο απ’ το σήμερα θε να’ ναι./ Φιλιά από στόματ’ άγνωστα, βρισιές/ κι οι χωροφύλακες να με τραβολογάνε./ Γλέντια, καυγάδες ως να φέξει,/ αρρώστιες αμφιθέατρο του Συγγρού/ κι ενέσεις εξακόσια έξι./ Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι, όλη η ζωή μου του χαμού./ Μ’ από την κόλασή μου σου φωνάζω:/ Εικόνα σου είμαι, κοινωνία και σου μοιάζω”. Το ποίημα “Αμαρτωλό” της Γαλάτειας Καζαντζάκη.

Αχ, γυναίκες έρημες,/ κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται/ πίσω απ’ τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας./Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο…/ Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,/ τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε – τι να μάθουμε;/ Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,/ πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…/ Λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε/ παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;/ Ερχόμαστε απ’ τον φόβο και τον φόνο, απ’ το αίμα/και την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-/ κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία”. Από το ποίημα “Γυναίκες” του Τάσου Λειβαδίτη.

Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα της Γυναίκας χθες, 8 Μαρτίου. Στον απόηχό της τα παραπάνω ποιήματα.

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 09.03. 2018)