ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΕΠΙΦΩΝΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΕΙΣ

Γεώργιος Ιακωβίδης: Μητέρα και παιδί

Σε 4+1 ποιήματα για τη μάνα η στάση σήμερα. Στον  απόηχο του όποιου εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας για τη Μητέρα, προχθές, δεύτερη Κυριακή του Μάη. Οφειλόμενη και στη μάνα μου γιατί έλειπα και δεν πέρασα απ’ το μνήμα της εφέτος… Αμάραντα άνθη ευλαβείας, κατάθεσης ψυχής σ’ αυτήν τα τέσσερα πρώτα απ’ την ποιητική μου συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα”. Για όλες τις μανάδες, απ’ την τελευταία ποιητική μου συλλογή “Οπως το ψωμί”, που ειρήσθω εν παρόδω, παρουσιάστηκε μετά την Κίσαμο και τα Χανιά και στη Βέροια χθες, το πέμπτο. Πάμε….

«2, 8, 2, 5, 0, 5, 1…/ Τηλεφωνώ./ Να πω στη μητέρα μου/ την “καλημέρα” της καινούργιας μέρας,/ θέλω./ Το τηλέφωνο δεν απαντά./ “H κυρία Ηρα θα την αλλάζει”, σκέφτομαι./ Τηλεφωνώ ξανά, ξανά, ξανά, ξανά…/ Το τηλέφωνο συνεχίζει να μην απαντά./ Εχω ξεχάσει ότι η μάνα μου/ ζει -τώρα και μια εβδομάδα-/στο άλλο ημισφαίριο της ζωής./ Σε άγνωστη διεύθυνση./ Δίχως τηλέφωνο./ Επιμένω/ Κάποτε το τηλέφωνο θα απαντήσει./ Θα το ακούσει όπου κι αν βρίσκεται,/ και θα τρέξει να το σηκώσει./ Η ίδια./ Την ξέρω εγώ καλά τη μάνα μου!» (Το βουβό τηλέφωνο). «Εγώ, μαμά, θα τραβώ την κατσίκα,/ λέει ο Αντώνης μ’ όλο το βάρος/ των τεσσάρων του χρόνων./ Ζηλεύω, ζηλεύω πολύ γιατί το ’πε αυτός,/ που του ρίχνω κοντά δυο χρόνια-αιώνες./ Είστε μικροί και η κατσίκα είναι άγρια!,/ λες δένοντας κόμπο το σκοινί στη μέση σου./ Χέρι ελεύθερο γι’ αυτήν δεν έχεις./ Στο ένα θα κρατάς το καλάθι με το φαγητό/ και το άλλο πρέπει να το κάνεις αγκαλιά για τη Στέλλα που έχει μόλις χρονιάσει./ “Θα τρέχει ο ποταμός, μην πάμε,/ μπορεί και να βρέξει”, κλαψουρίζω./ Δε σηκώνεις κουβέντα:/ “Ο πατέρας σας μας περιμένει να μαζέψουμε τις ελιές”/ Ας τρέχει ο ποαταμός κι ας βρέξει…» (Ας τρέχει κι ας βρέξει). «Τι είναι τα κοπέλια/ και τι είναι οι κοπελιές;/ Τεράστιο το ερώτηματικό/ της θυμωμένης απορίας/ που έβαλε η μάνα μου./ Είχε πάρει το νερό/ τη σταφίδα εκείνη τη χρονιά/ και οι ελιές έδειχναν λίγες,/ Ο πατέρας είχε τις αντιρρήσεις του./ “Σπουδάζουμε τα κοπέλια/ δεν έχουμε δυνάμεις/ για τις κοπελιές”, είχε πει, ξύνοντας το κεφάλι του./ Το θυμωμένο ερωτηματικό/ της γυναίκας του/ του ’ρθε, ωστόσο, κατακέφαλα./ Σώπασε./ Τι ν’ απαντήσει;/ “Ο κύβος”,/ να πάει η Στέλλα στο Πανεπιστήμιο,/ “ερίφθη”. (Τι ν’ απαντήσει). «Οπως έλεγε η μάνα μου./ Οπως έδινε δέκα για να πάρει ένα,/ αν το έπαιρνε κι αυτό, η μάνα μου./ Οπως είχε την πόρτα ανοιχτή/ στους διακονιάρηδες η μάνα μου./ Οπως κάρφωνε τα νύχια στα χέρια της/ για να μην κλάψει η μάνα μου…/ Σε παρατατικό χρόνο η ζωή της μάνας μου/ Σε παρατατικό που δηλώνει ενεστώτα!» (Ενεστωτας). «Μάνα/ Ονομα ουσιαστικό./ Γένους θηλυκού./ Αριθμού ενικού./ Πτώσεως κλητικής./ Μάνα./ Ρήμα του ρήματος αγαπώ./ Φωνής ενεργητικής./ Εγκλίσεως οριστικής./ Χρόνου ενεστώτα./ Μάνα./ Αρθρο./ Προσωπικής αντωνυμίας./ Παθητικής μετοχής./ Διγενούς μονοκατάληκτου επιθέτου./ Μάνα./ Επίρρημα χρονικό./ Σύνδεσμος συμπλεκτικός./ Πρόθεση που φανερώνει τρόπο./ Επιφώνημα για όλες τις χρήσεις”. (Μάνα).
Επιφώνημα για όλες τις χρήσεις. Ο ορισμός για μένα της λέξης μάνα.

Η αλληλογραφία μας

Μαρία Δασκαλάκη, φιλόλογο-συγγραφέα, Ηράκλειο Κρήτης: Μετά “Το μυστήριο του καμένου δάσους” την “Εξερεύνηση στη στοιχειωμένη σπηλιά”, τα “Ιχνη του κρυμμένου θησαυρού”, την “Περιπέτεια στο Μεγάλο Κάστρο”, “Το ξεχασμένο μήνυμα της Καλυδώνας” και “Τα μυστικά του πέτρινου γεφυριού”, “Το χαμένο ημερολόγιο του παππού…”. Ενα ακόμα βιβλίο σου, για παιδιά, απ’ τις εκδόσεις “Μίνωας”, στη σειρά “Μυστική Αποστολή”. Μεγάλοι και παιδιά, τριγυρίζοντας στους πρόποδες του Ψηλορείτη, ξεδιπλώνουν μια Ιστορία που δε γράφτηκε ποτέ σε κανένα βιβλίο δηλώνεις στο οπισθόφυλλο. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, Μαρία, που μου έδωσες τη χαρά να διαβάσω κι αυτό το όμορφο βιβλίο σου για τα θαμμένα στον χρόνο μυστικά της Ελεύθερνας…

(Χανιώτικα νέα, 15.5.2018)