ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΕΥΛΟΓΙΑ...
Να σε φιλοξενεί και να σε κατευοδώνει απ’ την Αξιούπολη του Κιλκίς, όπου βρέθηκες για τον εορτασμό των 100 χρόνων από τη Μάχη του Σκρα, στο ομώνυμο χωριό, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, και με κεντρικό ομιλητή τον ίδιο, η πρώην δήμαρχος της περιοχής Σόνια Συμεωνίδου, είναι κι αυτό ευλογία… Να σε πηγαίνει με το αυτοκίνητό του απ’ την Αξιούπολη στη Βέροια, ένας απ’ τους γκαρδιακούς σου φίλους, ο και συνάδελφος σου στη Δασκαλοσύνη, ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας Χρήστος Ιντος, μέσω Γουμένισσας, όπου κατοικοεδρεύει, ξεναγώντας σε στα “Μυστικά του Βάλτου”, και όχι μόνο, είναι κι αυτό ευλογία… Να φτάνεις στο Εκκοκκιστήριο Ιδεών της Βέροιας δύο ώρες πριν αρχίσει η εκδήλωση της παρουσίασης της ποιητικής σου συλλογής: “Οπως το ψωμί” και να σε υποδέχονται εκεί η και συν-δημιουργός του μοναδικού αυτού χώρου (μαζί με τον σύζυγό της Γιάννη Ναζλίδη) Μαίρη Ναζλίδου, ο και συμπαίκτης σου στο ποδόσφαιρο, μαθητής σου στο Οικοτροφείο Αρρένων Κισάμου του Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη του Χριστιανού, Ανδρέας Μαρολαχάκης και ο καταξιωμένος ανά το Πανελλήνιο Βεροιώτης ποιητής Ηλίας Τσέχος, είναι κι αυτό ευλογία… Να περιδιαβάζεις (σ)τους χώρους του Εκκοκιστηρίου, κάνοντας ξεχωριστή στάση στο “διανυκτερεύον” ποίημα του Γιάννη Ναζλίδη και να αναρωτιέσαι «που κρύβεται το καλοκαίρι, που συνομωτεί», είναι κι αυτό ευλογία… Να βλέπεις να έρχεται ο εκ των ιδρυτών του Συλλόγου Κρητικών Ημαθίας, Κρητίκαρος φίλος σου Δημήτρης Αλιγιζάκης, με τη γυναίκα του τη Γεωργία, τα παιδιά και τα εγγόνια του, είναι κι αυτό ευλογία… Να βλέπεις τον φίλο σου απ’ τα παλιά, πρώην πρόεδρο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδος Χριστόφορο Κορυφίδη, να καταφτάνει από τη Δράμα, όπου ζει, με τη γυναίκα του την Ολυμπία, για το χατήρι σου, είναι κι αυτό ευλογία… Να παίρνει το μάτι σου ότι ανάμεσα στον κόσμο που περιμένει να αρχίσει η εκδήλωση είναι και οι φίλοι ζωής Γιάννης και Ελένη Γαρεδάκη (μαζί με τους Θεσσαλονικιούς φίλους Θανάση Σαλακίδη και τη γυναίκα του τη Μαρία) αυτό κι αν είναι ευλογία…
Να αρχίζει η εκδήλωση με κρητικούς χορούς απ’ το συγκρότημα του Συλλόγου των Κρητικών Ημαθίας, είναι κι αυτό ευλογία…
Να ακούς τους χαιρετισμούς του προέδρου του Συλλόγου των Κρητικών Στέλιου Αλιγιζάκη (γιου του φίλου μου του Δημήτρη) και της προέδρου του Συλλόγου των Φίλων του Ιδρύματος “Ελευθερίου Κ. Βενιζέλου” Αργυρώς Χανιωτάκη – Σμυρλάκη (συνοδοιπόρου σου σ’ αυτήν την όμορφη περιπέτεια),
όπως και τις επίσης αγαπητικές ομιλίες του Ηλία Τσέχου και του Γιάννη Ναζλίδη για την ποίησή σου, είναι κι αυτό ευλογία…
Να μιλάς “ξεστομάτου”, έμπλεως συγκίνησης στο τέλος της εκδήλωσης, είναι κι αυτό ευλογία… Να σε χαιρετούν γνωστοί και άγνωστοι (ανάμεσα σ’ αυτούς ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας “ΛΑΟΣ” Μιχάλης Πατσίκας, οι υπεύθυνοι της ηλεκτρονικής εφημερίδας faretra.info Δήμητρα Σμυρνή και Δημήτρης Τσιμούρας
και άλλοι πολλοί από άλλα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας, είναι κι αυτό ευλογία… Να τραγουδάς ριζίτικα τραγούδια με τους παλιούς και καινούργιους φίλους σου στο γλέντι που οργάνωσε ο Σύλλογος των Κρητικών μετά την εκδήλωση είναι κι αυτό ευλογία… Και να σε πηγαίνει, με το αυτοκίνητό της, περασμένα μεσάνυχτα από τη Βέροια στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, η βιολόγος Κατερίνα Αλιγιζάκη (παιδί κι αυτή του φίλου μου του Δημήτρη) είναι κι αυτό ευλογία…
Να ακούς τους χαιρετισμούς του προέδρου του Συλλόγου των Κρητικών Στέλιου Αλιγιζάκη (γιου του φίλου μου του Δημήτρη) και της προέδρου του Συλλόγου των Φίλων του Ιδρύματος “Ελευθερίου Κ. Βενιζέλου” Αργυρώς Χανιωτάκη – Σμυρλάκη (συνοδοιπόρου σου σ’ αυτήν την όμορφη περιπέτεια),
όπως και τις επίσης αγαπητικές ομιλίες του Ηλία Τσέχου και του Γιάννη Ναζλίδη για την ποίησή σου, είναι κι αυτό ευλογία…
Να μιλάς “ξεστομάτου”, έμπλεως συγκίνησης στο τέλος της εκδήλωσης, είναι κι αυτό ευλογία… Να σε χαιρετούν γνωστοί και άγνωστοι (ανάμεσα σ’ αυτούς ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας “ΛΑΟΣ” Μιχάλης Πατσίκας, οι υπεύθυνοι της ηλεκτρονικής εφημερίδας faretra.info Δήμητρα Σμυρνή και Δημήτρης Τσιμούρας
και άλλοι πολλοί από άλλα ηλεκτρονικά μέσα επικοινωνίας, είναι κι αυτό ευλογία… Να τραγουδάς ριζίτικα τραγούδια με τους παλιούς και καινούργιους φίλους σου στο γλέντι που οργάνωσε ο Σύλλογος των Κρητικών μετά την εκδήλωση είναι κι αυτό ευλογία… Και να σε πηγαίνει, με το αυτοκίνητό της, περασμένα μεσάνυχτα από τη Βέροια στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, η βιολόγος Κατερίνα Αλιγιζάκη (παιδί κι αυτή του φίλου μου του Δημήτρη) είναι κι αυτό ευλογία…
ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ
«Οταν πέθανε πέρυσι ο πατέρας μου δεν πέθανα όπως φοβόμουν./ Οταν πέθανε έναν μήνα μετά ο γάτος μου δεν τρελάθηκα όπως φοβόμουν/ Οταν αποφάσισα (σήμερα κιόλας) να κάνω ευθανασία στη δεκαεξάχρονη πολύ άρρωστη σκυλίτσα μου δεν έκλαψα./ Χτες είδα τις φωτογραφίες των νεκρών στη Γάζα και κοιμήθηκα σχεδόν καλά/ φοβάμαι ότι έχω πεθάνει από καιρο…» (Αντωνία Μποτωνάκη). «Κατακρεουργημένη η ανθρωπιά/ στη Λωρίδα της Γάζας./ Το ρολόι του κόσμου χτυπάει πάλι μεσάνυχτα./ Ατέλειωτη η Μεγάλη Παρασκευή στην Παλαιστίνη./ Θεατής στη Σταύρωση του Ανθρώπου,/ στη σφαγή των παιδιών,/ η Διεθνής Κοινότητα./ Πάντα σε ρόλο Κεντυρίονα./ Μια Παλαιστίνια Παναγιά/ με “κατεβασμένη στα μάτια τη μαύρην ομπόλια”/ έχει στήσει επιτάφιο θρήνο./ “Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,/ που έδυ σου το κάλλος”». (Βαγγέλης Κακατσάκης).
«Οταν πέθανε πέρυσι ο πατέρας μου δεν πέθανα όπως φοβόμουν./ Οταν πέθανε έναν μήνα μετά ο γάτος μου δεν τρελάθηκα όπως φοβόμουν/ Οταν αποφάσισα (σήμερα κιόλας) να κάνω ευθανασία στη δεκαεξάχρονη πολύ άρρωστη σκυλίτσα μου δεν έκλαψα./ Χτες είδα τις φωτογραφίες των νεκρών στη Γάζα και κοιμήθηκα σχεδόν καλά/ φοβάμαι ότι έχω πεθάνει από καιρο…» (Αντωνία Μποτωνάκη). «Κατακρεουργημένη η ανθρωπιά/ στη Λωρίδα της Γάζας./ Το ρολόι του κόσμου χτυπάει πάλι μεσάνυχτα./ Ατέλειωτη η Μεγάλη Παρασκευή στην Παλαιστίνη./ Θεατής στη Σταύρωση του Ανθρώπου,/ στη σφαγή των παιδιών,/ η Διεθνής Κοινότητα./ Πάντα σε ρόλο Κεντυρίονα./ Μια Παλαιστίνια Παναγιά/ με “κατεβασμένη στα μάτια τη μαύρην ομπόλια”/ έχει στήσει επιτάφιο θρήνο./ “Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,/ που έδυ σου το κάλλος”». (Βαγγέλης Κακατσάκης).
Γροθιά στο στομάχι το ποίημα της ποιήτριας Αντωνίας Μποτωνάκη. Απελπισμένη κραυγή διαμαρτυρίας το δικό μου. Εντάξει, θα γραφτούν και κάποια ποιήματα για το τελευταίο (προσώρας, μακάρι να διαψευστώ) μακελειό στην Παλαιστίνη. Δεν αλλάζει, όμως η ποίηση τον κόσμο. Οτι βοηθά, ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο να αλλάξουν οι άνθρωποι οι οποίοι θα αγωνιστούν για να αλλάξει ο κόσμος, είναι μια ελπίδα.
Χανιώτικα νέα (18.05.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου