ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΣΩΜΑΤΩΝ
Των Αγίων Ασωμάτων σήμερα, 13 Ιουλίου δείχνει το ημερολόγιο, και στο εκκλησάκι τους, που είναι στα “μπροσπόδια” του Βαφέ, λίγο πιο πάνω απ’ το Λιμνοπήγαδο, στον ίσκιο της Μαδάρας, ο νους μου. Πολλές οι μνήμες, παλιές και πρόσφατες. Από τα πανηγύρια των Βαφιανών αλωνάρηδων “τω καιρώ εκείνω”, αλλά και απ’ τα παναποκορωνιώτικα πανηγύρια των τελευταίων χρόνων. Οπως και από τις επισκέψεις μου “κατά μόνας” ή με φίλους. Υστερα από την αρχαιολογική παρέμβαση και την εντυπωσιακή αλλά και “σεβαστική” διαμόρφωση του χώρου, που έγινε “φροντίδι και αναλώμασι” του μακαριστού Παναγιώτη Κωστάκι.
Πανηγύρι των αλωνάρηδων, των Βαφιανών αλωνάρηδων, ήταν στα μικράτα μου, το πανηγύρι των Αγίων Ασωμάτων. «Η γιορτή αυτή ήταν η δική τους γιορτή και της έδιναν ιδιαίτερη σημασία. Μια φορά το χρόνο την άσπριζαν και τη στόλιζαν με δάφνες από αυτές που υπάρχουν άφθονες στο χωράφι της εκκλησίας. Το ίδιο το εκκλησάκι είναι χωμένο μέσα στις δάφνες και στις ελιές. Στον εσπερινό και στη λειτουργία όλες οι οικογένειες συμμετείχαν. Αποβραδίς ετοίμαζαν τα σκολιανά τους και πριν ακόμη βγει ο ήλιος κατηφόριζαν όλοι το μικρό καναλάκι για το εκκλησάκι […] Κείνη τη μέρα παράταγαν το αλώνισμα, τα ζώα ξεκουράζονταν στη σκιά. Τα θρινάκια καρφωμένα πάνω στα δεμάτια των σταχιών περίμεναν να περάσει η σκόλη και να κάνουν τον σωρό του καρπού στη μέση του αλωνιού. Και, όπως, μας έλεγαν τότε το εκκλησάκι ήταν παμπάλαιο και οι καλόγεροι που έμεναν εκεί ασχολούνταν με την πηλοποιία. Το χωράφι ήταν κατάσπαρτο αποκόμματα πιθαριών και άλλων πήλινων αντικειμένων. Τα κελιά των καλόγερων φαίνονται ακόμη γκρεμισμένα». Πόσα δε μου θυμίζει με το γραφτό της αυτό η βαφιανή συγγραφέας Ευμορφία Μπουντουράκη – Βαγιάκη! Και για τους Νιππιανούς αλωνάρηδες ήταν αργία την ημέρα της Χάρης των Αγίων Ασωμάτων. Ημουν δεν ήμουν πέντε χρονών όταν ήρθα για πρώτη φορά με τους γονέους μου…
Ηθελε να ‘ναι ένα σημείο αναφοράς για όλο τον Αποκόρωνα κι όχι μόνο, οι Αγιοι Ασώματοι, ο βαφιανής καταγωγής, “ωραίος ως Ελληνας”, πρώτος πρόεδρος της Τράπεζας Χανίων Παναγιώτης Κωστάκις. Να έρχονται εδώ οι γονείς με τα παιδιά τους… Οι πάντες… Ν’ ανάβουν ένα κερί στους Αγίους Ασωμάτους και να προσεύχονται. Να συνομιλούν με την ιστορία διαβάζοντας τις πινακίδες της Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων. Ν’ απολαμβάνουν στα πέτρινα πεζούλια τη σκιά των αιωνόβιων δέντρων και να μυρίζουν την ευωδία της δάφνης, της αρίγανης, της μέντας και της μπαρμπαρούσας. Να γίνει ένα περβόλι των Αγγέλων… Αυτά τέλη της περασμένης εκατονταετίας και αρχές της τωρινής. Α, και ένα σύγχρονο αρχονταρίκι, έναν ανοιχτό για όλους τους επισκέπτες χώρο φιλοξενίας, “με το κλειδί στην πόρτα”, ήθελε. Το αξιώθηκε και αυτό εν έτει 2010, τρία χρόνια πριν από το φευγιό του στον Επουράνιο Αποκόρωνα.
Μου άρεσε, πηγαίνοντας τα τελευταία χρόνια για το Νίππος να περνώ κάποιες φορές και από εκεί. Μα πιο πολύ μου άρεσε να πηγαίνω με φίλους και να τους οδηγώ, αφού ανάβαμε το κερί μας, στο Αρχονταρίκι για έναν καφέ ή για μια τσικουδιά. Παραξενεύονταν που έβλεπαν το κλειδί στην πόρτα, ενώ δεν ήταν κανείς. Και συγκινούνταν όταν διάβαζαν την επιγραφή με καλλιγραφικά γράμματα που υπήρχε πάνω από τη μικρή βιβλιοθήκη: «Παρακαλείσθε να αφήσετε τον χώρο, όπως τον βρήκατε. Ο επόμενος επισκέπτης μπορεί να είναι ο άγγελος της ημέρας»…
Των Αγίων Ασωμάτων σήμερα! Ενα θαύμα του Αρχαγγέλου Γαβριήλ που έγινε σε κάποιο ναό αφιερωμένο σ’ Αυτόν, άγνωστο που και πότε, γιορτάζουμε, λέει….
Χανιώτικα νέα (13.Ιουλίου 2018)
http://www.haniotika-nea.gr/ton-agion-asomaton/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου