ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΔΕΙΚΤΑΚΗ
«Να γίνω βοριάς να φυσήξω/ χαλίκι κι αλμύρα να ρίξω./ Να γίνω Συγκλιό και Γραμπούσα/ τους θρύλους σας πάντ’ αγαπούσα./ Αρντένα να γίνω ν’ αράξω/ στα βράχια ψηλά για να κράξω./ Νοτιάς να γενώ να περάσω/ Συγκλιό και Τσιρίγο να φτάσω./ Δροσούλα και Μπάτης βρεγμένος,/ να διώξω του ήλιου το μένος./ Μορφές και σκιές να αλλάξω/ Κοκκάλα κι Αρμί να τρομάξω./ Στου Μπάλου τη κοίτη ν’ αστράψω/ παλιές ιστορίες να γράψω./ Να γίνω νερό και αλμύρα/ του κάστρου να κάνω τη γύρα./ Να γίνω πετούμενος γλάρος/ χωρίς του κορμιού μου το βάρος./ Πονέντες να γίνω με φόρα/ να κάμω φουρτούνα και μπόρα./ Να πάω στον Άγιο Μύρο/ τα μύρα να νιώσω τριγύρω./ Να κάτσω πρωί στο Τηγάνι/ του σκίνου ο ίσκιος μου φτάνει./ Και σα θα νυχτώσει να φύγω/ γαλήνη να βρω στο Τσιρίγο». Το ποίημα “Γραμπουσιανοί πόθοι” του Θανάση Δεικτάκη.
«Κοντός και λιπόσαρκος ήταν ο παπά – Γιώργης που ιερουργούσε σε παραθαλάσσιο χωριό της Κισάμου. Το ότι ζούσε οφείλονταν σε θαύμα. Την τελευταία στιγμή γλίτωσε την εκτέλεση από τους κατακτητές, τον Ιούλιο του 1941. Τα κατοχικά του βιώματα τον έκαμαν πράο και ολιγαρκή. Ούτε που τον πείραζε που οι χωριανοί του τις περισσότερες φορές δεν πατούσαν το πόδι τους στην εκκλησία, επειδή προτιμούσαν να δουλεύουν στα εύφορα χωράφια τους. Μια Κυριακή πρωί όμως, που στον ιερό ναό δεν υπήρχε ψυχή, ενώ το απέναντι καφενείο ήταν γεμάτο, δεν άντεξε. Παίρνει το θυμιατήρι και τον ψάλτη, καλεί κοντά του και τις τρεις γυναίκες που εκκλησιάζονταν και… μετακομίζει απέναντι. “Για ακούστε εδώ, αμαρτωλοί”, τους λέει δήθεν αυστηρά. “Θέλετε δε θέλετε, έστω και μια φορά στη ζωή σας, θα σας λειτουργήσω”. Δεν έφυγε κανείς από το καφενείο μέχρι την απόλυση». “Το καφενείο των πιστών”, από το βιβλίο του Θανάση Δεικτάκη “Γελάτε κρητικά”.
«Πρόσφατα πήγα στο χωριό μου για να κάτσω να τη θαυμάσω (σ.σ. την καρυδιά) να την περιγράψω και να τη φωτογραφίσω. Αλίμονο! Λίγα κλαδιά της έμειναν. Τα πολλά της τα έκοψαν, τα υπόλοιπα ανόρεκτα στηρίζονται στο χοντρό κορμό της. Οι χωριανοί μου λένε πως τα τελευταία δέκα χρόνια δίψασε. Λίγες οι βροχές, μα και το νερό που κατέβαινε για να ποτίσει δεν περνά πια κοντά από τη ρίζα της. Η βρύση που δρόσιζε τη γη και πρασίνιζε τον τόπο λίγα μέτρα πιο πάνω, που γέμιζε δύο μικρές στέρνες σε άλλα επίπεδα, στέρεψε τελείως. Αιτίες, λένε, οι γεωτρήσεις. Μα ο φετινός χειμώνας ξεκίνησε καλά κι αν συνεχίσει… Μακάρι». Απόσπασμα από το χρονογράφημα “Η καρυδιά του χωριού μου” του Θανάση Δεικτάκη (βλ. βιβλίο του “Οικο-λογίες”, Καστέλλι Κισάμου 2015).
Κεριά στη μνήμη του Θανάση Δεικτάκη τα τρία παραπάνω κείμενά του, με αφορμή το αφιέρωμα – πολυέλαιο για το συγγραφικό και ποιητικό του έργο που έγινε πριν ένα μήνα, στις 9 Ιουλίου συγκεκριμένα, στο πλαίσιο των Γραμπουσίων 2018 στο ενετικό λιμάνι των Χανίων με συνδιοργανωτές τον Δήμο Χανίων και τον Λαογραφικό Όμιλο Χανίων του Γιάννη Αγιασμενάκη και με τη συμμετοχή του Συλλόγου Ριζιτών “Η Κίσαμος” και χορευτικών συγκροτημάτων. Κορυφαία μονάδα της Λαογραφίας της Κισάμου χαρακτήρισε τον Θανάση Δεικτάκη, που έφυγε, ως γνωστό τον Δεκέμβρη του 2016 για το άλλο ημισφαίριο της ζωής, η και τακτική συνεργάτις της εφημερίδας μας γνωστή τοις πάσι, ξεχωριστή λογοτέχνις Φωτεινή Σεγρεδάκη που είχε την ευθύνη της όλης παρουσίασης. Αγαπητική λίαν η αναφορά της στα “Δεικτάκεια” πεπραγμένα που αποτελούν “γεφύρια” για δυνατές μελλοντικές “πατημασιές”. Τόσο σε συγγραφικό όσο και κυρίως σε καθαρά λαογραφικό επίπεδο. Παράδοση δεν είναι μόνο αυτό που παραλαμβάνουμε απ’ τους παλιότερους αλλά και προπάντων, αυτό που εμείς παραδίδουμε στους νεότερους. Πράξη ζωής αυτό για τον για 25 συναπτά έτη πρόεδρο του Συλλόγου Προβολής Κισάμου “Η Γραμπούσα”! Μα και παραγγελιά που έπεσε σε γόνιμη γη. Το έργο του Θανάση Δεικτάκη συνεχίζεται. Και “πατώντας”στο συγγραφικό του έργο συνεχίζεται…
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 10.08.2018)
http://www.haniotika-nea.gr/afieroma-ston-thanasi-diktaki/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου