ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΟΤΑΝ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΦΩΤΟ: Η τελευταία συνάντηση των συμμαθητών

 «Ξανακλείνω με βιασύνη τα μάτια θέλοντας να συνεχίσω την περιπλάνησή μου στα παλιά και το μυαλό μου γυρίζει αυθόρμητα πενήντα ακριβώς χρόνια πίσω στο “δικό μας” Σχολείο. Το Γυμνάσιο Βάμου Χανίων. Εικόνες, συναισθήματα, ήχοι, μυρωδιές, λέξεις, στήνουν χορό στη μνήμη μου χτυπώντας τις πιο ευαίσθητες χορδές της καρδιάς μου».

«Οι “οδοιπόροι” ξεκίναγαν αξημέρωτα από τα χωριά τους, με κάθε είδους καιρικές συνθήκες, για να είναι στην ώρα τους στο σχολείο και μετά την ημερήσια λήξη των μαθημάτων έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν πάνω από δυο ώρες δρόμο. Συνήθως είχαν κάποιο σημείο συνάντησης στην άκρη του χωριού τους και συνέχιζαν ομαδικά τον δρόμο τους. Παλαιότεροι μαθητές σε διηγήσεις τους μάς ανέφεραν ότι επειδή δεν είχαν ευχέρεια να αγοράσουν δεύτερο ζευγάρι παπούτσια, οδοιπορούσαν ξυπόλυτοι και φορούσαν τα παπούτσια τους μόνο όταν έφθαναν στο σχολείο».

«Οσοι μπορούσαν αγόραζαν και τη δερμάτινη σχολική τους τσάντα, που συνήθως την είχαν για όλα τα γυμνασιακά τους χρόνια. Οι υπόλοιποι χρησιμοποιούσαν χειροποίητες πάνινες τσάντες ή “βουριάλια”, όπως έλεγαν τα υφαντά σακίδια που κρέμαγαν στην πλάτη. Δεν ήταν ακόμη λίγες οι φορές που κάποιοι, ειδικά από τους οδοιπόρους, προκειμένου να αποφύγουν το βάρος των βιβλίων κρατούσαν στο χέρι τα εντελώς απαραίτητα».

«Φυσικά δεν υπήρξε περίπτωση για “μπούλινγκ” με τη σημερινή του έννοια. Αν και το ταξίδι των σχολικών χρόνων έληξε προ πολλού και η ζωή μας μπήκε σε μια άλλη διάσταση, παραμένουν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μας ξεκάθαρες εικόνες και συναισθήματα από καθηγητές που μάς ενέπνευσαν, από διαδικασίες και κανόνες, που αν και ήταν πιο αυστηροί απ’ ό,τι σήμερα, πιστεύω πως μάς ωφέλησαν, από ευγενική άμιλλα, από αξίες και ιδανικά που καλλιεργήθηκαν. Τώρα πια ξέρουμε πως εκεί μάθαμε να σεβόμαστε και να προσφέρουμε, να διεκδικούμε σε λογικά πλαίσια, να επιμένουμε και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με υπομονή, ταπεινότητα και εγκράτεια».

«Τα ευτράπελα βέβαια δεν έλειπαν κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Μια φορά, πρέπει να ήταν στην πρώτη τάξη, είχαμε μαθηματικό κάποιον Λουλάκη. Σχετικά μεγάλης ηλικίας αλλά καλός και ευχάριστος καθηγητής. Κάποτε μάς είχε βάλει πρόχειρο διαγώνισμα στη Γεωμετρία και απ’ ό,τι φαίνεται δεν τα είχαμε πάει καλά γενικά. Την επόμενη φορά λοιπόν που είχαμε Γεωμετρία ήταν πολύ θυμωμένος και μάς τα έψαλλε. Στο τέλος μάς παρουσίασε ένα γραφτό, χωρίς να μας πει το όνομα του μαθητή, στο οποίο ο διαγωνιζόμενος συμμαθητής μας, αφού είχε χαράξει, αρκετούς κύκλους με τον διαβήτη έγραφε στο τέλος παραποιώντας την αρχαία ρήση: “Μη μου τους κύκλους τάραττε, Λουλή (Λουλάκη) θεοκατάρατε”…»

«Τις τελευταίες ημέρες πριν το τέλος της γυμνασιακής μας ζωής κουβεντιάζαμε για το ενδεχόμενο μελλοντικών μας συναντήσεων, όπως κάνουν πολλοί απόφοιτοι σχολείων. Συμφωνήσαμε να κάνουμε κάποιες συναντήσεις στον Βάμο […] Έτσι πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντησή μας στις 16.8.1981, μετά από 13 χρόνια από την αποφοίτησή μας. Δεν καταφέραμε να έχουμε “απαρτία” αλλά οι παρόντες ανεβήκαμε με λαχτάρα στην παλιά μας την τάξη, σαν τα χελιδόνια που επιστρέφουν στην γνώριμη φωλιά τους».

“Οταν πηγαίναμε μαζί σχολείο”, ο τίτλος του ξεχωριστού, 132, διανθισμένων με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, σελίδων, βιβλίου που έγραψε (εκδ. Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων Χάρη Πάτση, Αθήνα 2018) ο εκ Φρε Αποκορώνου ορμώμενος, αντιπρόεδρος της Διεθνούς Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, ποιητής Γιώργος Γιακουμινάκης (Βαγιωνιάς). “50 χρόνια μετά ο υπέρτιτλός του”… Απ’ αυτό και με αφορμή την παρουσίασή του, που έγινε στις 19 Αυγούστου τ.ε. στο Γυμνάσιο Βάμου, σε συνάντηση των συμμαθητών, τα παραπάνω αποσπάσματα. Ό,τι κι αν έγραφα εγώ, παρουσιάζοντάς το στις σημερινές Στάσεις, “φτωχό” θα ήταν, σκέφτηκα. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς για την ξενάγηση στα λημέρια των κοινών (δυο χρόνια μεγαλύτερος εγώ) γυμνασιακών μας χρόνων! Πάντα άξιος!

Χανιώτικα νέα (28,09.2018)