Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΛΙΤΣΑΣ, ΤΗΣ ΜΑΚΡΥΛΙΤΣΑΣ
Μια ελιά, μια μικρούλα ελιά, μια ελιά παιδίσκη, η Μακρυλιά. Ενα κακορίζικο πλάσμα με λεπτό κορμό, εκεί γύρω στα 20 εκατοστά του μέτρου, και με καμιά εικοσαριά όλα κι όλα φύλλα, που κατά τα φαινόμενα μια την πότιζαν και τρεις την ξεχνούσαν. Μια μετανάστις από τη Μεσόγειο που περίμενε υπομονετικά στο γλαστράκι της, στο τμήμα του τεράστιου σούπερ μάρκετ, που βρίσκεται στην καρδιά του Λουξεμβούργου, αγοραστή. Εκεί, τα τέλη του περασμένου Μάη, τη συνάντησε ο Γιώργος ο Ελληνας που η τύχη του τον έριξε στα λουξεμβουργιανά εδάφη, υπάλληλο σε κάποια τράπεζα. «Μόνος εγώ, μόνη αυτή», σκέφτηκε και την αγόρασε – στα πέντε ευρώ από τα είκοσι είχε “φυλλορροήσει” η αξία της. «Θα σε λέω Μακρυλιά, γιατί Μακρυλιά λένε το χωριό του πατέρα μου, στην Κρήτη, εντάξει;». Οι πρώτες λέξεις που της είπε, μέσα στο αυτοκίνητο – στη θέση του συνοδηγού την είχε βάλει. «Μη φοβάσαι, θα επιβιώσουμε!», οι δεύτερες, για να στήσει στη συνέχεια ψιλή κουβέντα μαζί της. Ελεγε αυτός, άκουγε, κουνώντας τα φυλλαράκια της, η ελίτσα η Μακρυλίτσα. Ολη την ιστορία της ζωής του, της πολυτάραχης ζωής του, της είπε…
«Οχι, δεν θα σ’ αφήσω να πεθάνεις, μη φοβάσαι», είπε ο Γιώργος ο Ελληνας στη θετή του κόρη, την ελίτσα την Μακρυλίτσα, αργά το βράδυ της έβδομης μέρας του ερχομού της, όταν γυρίζοντας στο σπίτι του τη βρήκε σε κακό χάλι, μόλις τρία φυλλαράκια της είχαν απομείνει. Ανησυχούσε, ωστόσο και συνέχισε να παίρνει και να ξαναπαίρνει τηλέφωνο τους γονείς του στα Χανιά για οδηγίες. Ναι, την έβαλα σε μια μεγαλύτερη γλάστρα… Ναι, την έβγαλα από το μπάνιο στο μπαλκόνι… Ναι της έβαλα λίπασμα… Ναι την ποτίζω μέρα παρά μέρα, σας είπα… Την αγαπάω μπαμπά, πολύ την αγαπάω και της κουβεντιάζω, μαμά…
Ναι, την αγαπούσε πολύ την ελίτσα του, τη Μακρυλίτσα του, η περίληψη της πατρίδας του ήταν και δεν την άφησε να πεθάνει, ο Γιώργος ο Έλληνας… Χαράς ευαγγέλια λοιπόν γι’ αυτόν ένα πρωινό, πρώτες του Ιούλη ήταν, όταν την είδε να πετά “ματάκια”. Ματάκια που γίνονταν μέρα με τη μέρα φυλλαράκια. Αρχισε να τη φαντάζεται δέντρο, όπως αυτά του πατέρα του στη Μακρυλιά, μια φορτωμένη με καρπό ελιά και να κάθεται στον ίσκιο της. «Εδώ στον ίσκιο μου από κάτω ήρθε ο Χριστός ν’ αναπαυθεί/ κι ακούστηκε η γλυκιά λαλιά του λίγο προτού να σταυρωθεί./ Το δάκρυ της δροσιά αγιασμένη έχει στη ρίζα μου χυθεί,/ είμαι η ελιά η τιμημένη». Μέχρι δακρύων η συγκίνησή του όταν θυμήθηκε τους στίχους απ’ το ποίημα του Κωστή Παλαμά που του άρεσε να το απαγγέλει στα δέκα του χρόνια…
Και, βέβαια, θα πάρω πρώτη και καλύτερη μαζί μου, τώρα που θα φύγω απ’ το Λουξεμβούργο και θα πάω για ένα μήνα στα Χανιά, τη Μακρυλίτσα! Η πρώτη σκέψη που έκαμε ο Γιώργος ο Ελληνας. «Και θα τη φυτέψω στον κήπο μας», η δεύτερη. «Και θα επιστρέφω στον ίσκιο της, κάποια στιγμή για πάντα», η τρίτη και δάκρυσε. Ετσι δακρυσμένος την αποχαιρέτησε. “Ραντεβού στα Μεγάλα Χωράφια, καλή μου της είπε”, ενώ την παρέδιδε, μαζί με όλα τα “συμπράγκαλά” του, στο Γραφείο Μεταφορών. Να μην πάθει τίποτε, δυο βδομάδες μέσα στο σκοτάδι, η αγωνία του…
Τελικά, όλα πήγαν καλά… Λίγες μέρες μετά απ’ αυτόν, την εβδομάδα που πέρασε, μαζί με το νοικοκυριό του, έφτασε και η ελιά του, η ελίτσα του, η Μακρυλίτσα του… Ταλαιπωρήθηκε η καημενούλα, αλλά έφτασε. Ιεροτελεστία χαρακτήρισε το φύτεμά της, που θα γίνει σύντομα, η μητέρα του Γιώργου, που ένιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μου την ιστορία της ελίτσας της Μακρυλίτσας (φωτ.) που θ’ αξιωθεί να βρει χώμα και νερό στα πατρογονικά της…
Χανιώτικα νέα (30.10.2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου