ΠΟΙΗΣΗ

ΑΣ ΒΡΕΧΕΙ, ΚΙ ΑΣ ΤΡΕΞΕΙ

«Εγώ, μαμά, θα τραβώ την κατσίκα»,

λέει ο Αντώνης μ’ όλο το βάρος

των τεσσάρων του χρόνων.

Ζηλεύω, ζηλεύω πολύ γιατί το ’πε αυτός,

που του ρίχνω κοντά δύο χρόνια - αιώνες.

«Είστε μικροί και η κατσίκα είναι άγρια»,

λες δένοντας κόμπο το σκοινί στη μέση σου.

Χέρι ελεύθερο γι’ αυτή δεν έχεις.

Στο ένα θα κρατάς το καλάθι με το φαγητό

και το άλλο πρέπει να το κάνεις αγκαλιά

για τη Στέλλα που έχει μόλις χρονιάσει.

«Θα τρέχει ο ποταμός, μην πάμε,

μπορεί και να βρέξει», κλαψουρίζω.

Δε σηκώνεις κουβέντα:

«Ο πατέρας σας μας περιμένει

να μαζέψουμε τις ελιές».

Ας τρέχει ο ποταμός κι ας βρέξει…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
("Ὀταν γίνεις ποίημα", "Πυξίδα της Πόλης", Χανιά 2013)