ἙΧΕ ΤΟΝ ΝΟΥ ΣΟΥ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ"
«Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου. Είναι οι γιοι κι οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τη ζωή./ Για τη ζωή τους είσαι το μέσο κι όχι η αρχή, κι ας μένουν κοντά σου, δεν ανήκουν σε σένα./ Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου, όχι όμως και τις ιδέες σου, γιατί ιδέες έχουν δικές τους./ Μπορείς να τους δώσεις μια στέγη στο σώμα τους, όχι όμως και στην ψυχή τους, γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο, που εσύ δεν μπορείς να επισκεφθείς, ούτε και στα όνειρά σου./ Μπορείς να προσπαθήσεις να τους μοιάσεις, μην προσπαθήσεις όμως, να τα κάνεις όμοιά σου./ Γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες./ Είσαι το τόξο απ’ το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη./ Κάνε τοξότη, η σαΐτα που κρατάς να σημαίνει χαρά». Kahlil Gibran.
«Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επίκριση, μαθαίνουν να αποδοκιμάζουν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην εχθρότητα, μαθαίνουν να είναι επιθετικά./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στο φόβο, μαθαίνουν να φοβούνται./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον οίκτο, μαθαίνουν να λυπούνται τον εαυτό τους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στο χλευασμό, μαθαίνουν να είναι συνεσταλμένα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ζήλια, μαθαίνουν να ζηλεύουν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη ντροπή, μαθαίνουν να νιώθουν ένοχα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ενθάρρυνση, μαθαίνουν να έχουν αυτοπεποίθηση./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ανεκτικότητα, μαθαίνουν να έχουν υπομονή./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στον έπαινο, μαθαίνουν να εκτιμούν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην αποδοχή, μαθαίνουν να αγαπούν./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην επιδοκιμασία, μαθαίνουν να αγαπούν τον εαυτό τους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην προσφορά, μαθαίνουν να είναι γενναιόδωρα./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ειλικρίνεια μαθαίνουν να είναι φιλαλήθη./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνουν να είναι δίκαια./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην καλοσύνη και το ενδιαφέρον, μαθαίνουν να δείχνουν σεβασμό./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνουν να έχουν πίστη στον εαυτό τους και στους γύρω τους./ Οταν τα παιδιά ζουν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα, μαθαίνουν ότι ο κόσμος είναι φιλικό και ευχάριστο μέρος για να ζουν» Ντόροθυ Λο Νόλτε.
«Κάποτε θα ‘ρθουν να σου πουν/ πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν/ και πως σε θένε,/ έχε το νου σου στο παιδί,/ κλείσε την πόρτα με κλειδί/ ψέματα λένε/ Κάποτε θα ‘ρθουν γνωστικοί,/ λογάδες και γραμματικοί/ για να σε πείσουν./ Εχε το νου σου στο παιδί/ κλείσε την πόρτα με κλειδί/ θα σε πουλήσουν./ Και όταν θα ‘ρθουν οι καιροί/ που θα ‘χει σβήσει το κερί/ στην καταιγίδα/ Υπερασπίσου το παιδί/ γιατί αν γλυτώσει το παιδί/ υπάρχει ελπίδα». (Στιχουργός: Λευτέρης Παπαδόπουλος, Συνθέτης: Μίκης Θεοδωράκης, Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος).
Η 11η Δεκεμβρίου, γενέθλια ημέρα της UNICEF, που ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1946, είναι για την Ελλάδα η Ημέρα του Παιδιού. Και του παιδιού της “αναλώσιμης” καταναλωτικής μας κοινωνίας, προπάντων, όμως, του παιδιού που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, του παιδιού του πολέμου και της ανέχειας, του παιδιού των φαναριών και της προσφυγιάς. «Εχε στο νου σου το παιδί/ γιατί αν γλυτώσει το παιδί/ υπάρχει ελπίδα».
Κάθε μέρα να έχουμε στο νου μας το παιδί»…
Κάθε μέρα να έχουμε στο νου μας το παιδί»…
ΑΝΙΣΤΟΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΚΆΙΝΑ
«Την παλιά εποχή στις φάμπρικες που έβγαζαν το λάδι, κουβαλούσαν τον ελαιόκαρπο με γαϊδάρους ή άλογα. Κάποια φορά έγινε το εξής ωραίο: Από τη φάμπρικα του χωριού πήρε ένας εργάτης με ένα άλογο σε κάποιο σπίτι, να φορτώσει σακιά με ελιές. Φόρτωσε τα σακιά, το άλογο προχώρησε μόνο του, καθυστέρησε λίγο ο εργάτης για ένα κέρασμα, δεν το ακολούθησε αμέσως. Το άλογο, αντί να πάει στη φάμπρικα που έπρεπε, πήγε σε άλλη φάμπρικα. Μόλις το είδαν οι εργάτες, ξεφόρτωσαν τα σακιά κι αμέσως άδειασαν τον καρπό στη χοάνη και τον άλεσαν. Το άλογο, κάποιες φορές, το χρησιμοποίησε ο ιδιοκτήτης εκείνης της φάμπρικας, το έβαζε στον στάβλο και το τάιζε. Είχε μάθει και πήγε εκεί που έτρωγε σανό και γέμι». Μια απ’ τις ιστορίες που είναι στο βιβλίο του Ιάσονα Στ. Μαυροματάκη “Ανιστορώ για την Κάινα”, που μόλις κυκλοφόρησε.
«Την παλιά εποχή στις φάμπρικες που έβγαζαν το λάδι, κουβαλούσαν τον ελαιόκαρπο με γαϊδάρους ή άλογα. Κάποια φορά έγινε το εξής ωραίο: Από τη φάμπρικα του χωριού πήρε ένας εργάτης με ένα άλογο σε κάποιο σπίτι, να φορτώσει σακιά με ελιές. Φόρτωσε τα σακιά, το άλογο προχώρησε μόνο του, καθυστέρησε λίγο ο εργάτης για ένα κέρασμα, δεν το ακολούθησε αμέσως. Το άλογο, αντί να πάει στη φάμπρικα που έπρεπε, πήγε σε άλλη φάμπρικα. Μόλις το είδαν οι εργάτες, ξεφόρτωσαν τα σακιά κι αμέσως άδειασαν τον καρπό στη χοάνη και τον άλεσαν. Το άλογο, κάποιες φορές, το χρησιμοποίησε ο ιδιοκτήτης εκείνης της φάμπρικας, το έβαζε στον στάβλο και το τάιζε. Είχε μάθει και πήγε εκεί που έτρωγε σανό και γέμι». Μια απ’ τις ιστορίες που είναι στο βιβλίο του Ιάσονα Στ. Μαυροματάκη “Ανιστορώ για την Κάινα”, που μόλις κυκλοφόρησε.
Ύστερα από “Το χωριό μας η Κάινα” (2010) και την “Ανθρωπογεωγραφία της Κάινας” (2012), το “Ανιστορώ για την Κάινα”… Αυτός είναι ο τίτλος του τρίτου βιβλίου (μιλάμε για ένα καλαίσθητο τόμο 340 διανθισμένων με πλούσιο φωτογραφικό υλικό σελίδων) του φίλου μου του Ιάσονα. Και στην παρουσίασή του το ερχόμενο καλοκαίρι, στην αυλή του Αγίου Παντελεήμονα με καλό! Αυτό μόνο, προσώρας…
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2018)
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 11 Δεκεμβρίου 2018)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου