ΘΕΛΕΙ ΕΡΕΙΣΜΑΤΑ ΤΟ "ΕΡΕΙΣΜΑ"
«Οσο γνωρίζεις πιο βαθιά, τόσο αγαπάς πιο πλέρια». Και ο στίχος αυτός του Κωστή Παλαμά, διαρκώς στο νου μου, ενώ περιδιάβαζα στις 200 περίπου ιδιαίτερα επιμελημένες σελίδες του τελευταίου, του με αριθμ. 48 τεύχους του περιοδικού “Ερεισμα” που μου έδωσε καιρό τώρα, σχεδόν άμα τη εκδόσει του, το καλοκαίρι του 2018, ο Χρήστος Μαχαιρίδης. “1885: Η πόλις των Χανίων”, του Γ.Π. Καλαϊσάκη, “Τα Βενετσιάνικα μνημεία της Κρήτης” του Μιχάλη Γ. Ανδριανάκη, “Στα χρόνια της Κρητικής Πολιτείας” του Κωνσταντίνου Φουρναράκη, “Η Βίλα της “Βαρώνης Σβαρτς” στη Χαλέπα”, του Μανώλη Μανούσακα, “Ποίηση” του Γρηγόρη Γεωργουδάκη, “Η μαρτυρική αρμενική ψυχή και η αρμενική ποίηση” της Χριστίνας Λιναρδάκη, “Εικαστικά” του Τάσου (Αναστάσιου) Αλεβίζου, “Νίκος Καζαντζάκης” της Ρούλας Βουράκη, “2 Αυγούστου Ημέρα Μνήμης” του Χρήστου Μαχαιρίδη, ένα αφιέρωμα στον Αλέξη Μινωτή και οι στήλες “Α’ Καλλιτεχνικός Διαγωνισμός” και “Σχολιάζοντας την Επικαιρότητα”, τα περιεχόμενα του τεύχους.
Τα παραπάνω σ’ ένα πρώτο επίπεδο. Εχοντας σαν δεδομένα την επιμονή, το μεράκι και το πάθος τού και ποιητή και ιστορικού ερευνητή, ιδιοκτήτη, εκδότη και διευθυντή του. Κόντρα στους ανέμους και στις ανεμικές των καιρών μας που έχουν κάνει παρελθόν όλες τις άλλες ανά την Ελλάδα παρόμοιες εκδόσεις λόγου και τέχνης, όπως μου είπε τις προάλλες σε μια κουβέντα που είχαμε στο βιβλιοπωλείο του. “Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων”. Με τη γνωστή φράση του Δημοσθένη από τον Α’ Ολυνθιακό λόγο του κλείνει την τελευταία σελίδα του περί ου ο λόγος τεύχους του “Ερείσματος”, ο Χρήστος Μαχαιρίδης. Θέλει οικονομικά και όχι μόνο “ερείσματα” το “Ερεισμα” που εκτός όλων των άλλων αποφανίζει τον τόπο μας δίνοντας βήμα στους πνευματικούς δημιουργούς του.
«Η πόλη μη και θρυμματίζεται μέσα στο σύννεφο;/ έχει κάτι δρόμους, που δεν τους ξέρω πια/ κι αυτοί με κοιτάζουν αδιάφορα». Από ένα ποίημα του Γρηγόρη Γεωργουδάκη που δημοσιεύεται στο τελευταίο “Ερεισμα”, που εύχομαι να μην είναι το τελευταίο τελευταίο, οι στίχοι. Καθόλου τυχαία η παράθεσή τους αντί επιλόγου.
"ΕΙΣ ΣΕ ΠΡΟΣΤΡΕΧΩ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ"
«Πάλι μου κλείνει το μάτι/ η ακοίμητη μούσα/ κι εγώ/ κοιτώντας το πορτραίτο της λύπης,/ αφήνω λίγες σταγόνες/ πάνω σε φύλλα ημερολογίων./ Γιατί η χαρά σταμάτησε από καιρό/ να μου φέρνει τραγούδια./ Και ξανά μου μαγνητίζει το χέρι/ η μάγισσα των λέξεων κι αφήνομαι στη γαλήνη του βυθού./ Χιλιάδες χρώματα, όνειρα/ σκοτάδι και φως./ Πάρε με κύμα της άνοιξης/ και ταξιδευτή/ μέτοικο πήγαινέ με/ στις μαγικές μου σπηλιές,/ με καινούρια φορέματα να ντύσω/ τα παλιά μου αγάλματα». Το δεύτερο απ’ τα 40 ποιήματα της ποιητικής συλλογής “Νόστος εαρινός” του Μανόλη Λεφάκη που κυκλοφορήθηκε το τέλος της προηγούμενης χρονιάς απ’ τις εκδόσεις “Ερεισμα”, – Προοιμιακό” ο τίτλος του. “Εις σε προστρέχω, τέχνη της ποιήσεως”. Ο στίχος αυτός του Κ.Π. Καβάφη στο νου μου, ενώ το διάβαζα. Ο ίδιος στίχος μου κράτησε συντροφιά, ωστόσο, μέχρι τέλους. Μέχρι και το τελευταίο, το 40ο ποίημα της συλλογής. Καταφυγή, σκέπη και προστασία η ποίηση για τον ποιητή μας. Αποκούμπι και φάρμακο ταυτόχρονα. “Νόστος εαρινός”, “ωδή πουλιών, νερών και ανέμου”, “βιβλίο αγάπης”, “μια σταγόνα έρωτα”. “Και πουθενά μαύρο”. Εν τέλει. Και για τον αναγνώστη. Ξέρει καλά να χρησιμοποιεί στην ποίησή του τη γλώσσα στη βασική της αποστολή που είναι η επικοινωνία ο Μανόλης Λεφάκης.
“Νοθευμένη άνοιξη” (Αθήνα 1987) ο τίτλος της πρώτης ποιητικής συλλογής του Μανόλη Λεφάκη, που γεννήθηκε στην Κίσσαμο Χανίων, έκανε λαμπρές σπουδές κι υπηρέτησε την εκπαίδευση ως δάσκαλος, ως προϊστάμενος στο Κ.Δ.Α.Υ. (νυν Κ.Ε.Δ.Δ.Υ.) Χανίων και ως σχολικός σύμβουλος. “Η μετοικεσία του ονείρου” η δεύτερη, 15 χρόνια μετά, κι αυτή όπως και η τρίτη αλλά και η μελέτη του “Οταν… ήσουν δάσκαλος – κοινωνικοεκπαιδευτικά δρώμενα στον Ι. Κονδυλάκη”, το 2010. Καλοτάξιδος ο “Νόστος εαρινός”, Μανόλη και σύντομα στην έκδοση και της τέταρτης ποιητικής σου συλλογής!
Χανιώτικα νέα (15.1.2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου