ΚΟΥΝΗΣΕ ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΜΑΝΤΙΛΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ ΔΑΣΚΑΛΕ!
«Κούνησε το άσπρο μαντίλι σου, κύριε δάσκαλε,/ να πέσουν τα χνούδια της νύχτας,/ ν’ αναληφτούν στο φως τα πουλιά,/ ν’ αστράψουν των παιδιών σου τα πρόσωπα,/ να πάνε οι μάνες ανέγνοιες,/ ν’ ανοίξουν όλα τα παράθυρα,/ να βάλουν στ’ ανθογυάλια λουλούδια,/ να φτιάξουν το γλυκό φαΐ/ να κρεμάσουν στους τοίχους τραγούδια» Από το ποίημα του Κώστα Καλαπανίδα “Κούνησε το άσπρο μαντήλι σου, κύριε δάσκαλε”.
 |
| Με τους πρώτους μαθητές μου του 1\Θ Δημ. σχ. Στροβλών στα μέσα της 10\ετίας του 1970 |
Στο Οικοτροφείο Αρρένων Κισσάμου κι ύστερα… στο Δημοτικό Σχολείο Στροβλών Σελίνου, στο Δημ. Σχολείο Πλακαλώνων Κισσάμου, στο Δημοτικό Σχολείου Βαμβακόπουλου Κυδωνίας, στο Δημοτικό Σχολείο Δαράτσου Κυδωνίας, στο 17ο Δημ. Σχολείο Χανίων, στο 1ο Ειδικό Σχολείο Χανίων, στο 9ο Δημ. Σχολείο Χανίων, στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων… Και, βέβαια στη Σχολή Προβατά στο Χαϊδάρι της Αττικής, στη Λακωνική Σχολή Αθηνών και στα Εκπαιδευτήρια Θεοδωρόπουλου στις Κορακιές Ακρωτηρίου… Με την έγνοια να επισκεφθώ σήμερα το πρωί, με τη φαντασία μου, μόλις ξυπνήσω, τα σχολειά που υπηρέτησα για 39 χρόνια τη Δασκαλοσύνη, με πήρε ο ύπνος χθες. Να χαιρετήσω έναν έναν τους μαθητές μου και τους συναδέλφους μου, έπρεπε… Επί τη λήξει της σχολικής χρονιάς, της φετινής σχολικής χρονιάς. Χείμαρρος οι αναμνήσεις!..
«Επήγα στον γιατρό,/ για να τονε ρωτήσω/ αν υπάρχει φάρμακο το 5ο να νικήσω/ Κι εκείνος μου απάντησε/ τι λες, ρε πατριώτη/ το 5ο είν’ ανίκητο σε όλη την Ευρώπη». Να τραγουδάμε στεντορεία τη φωνή το… ποδοσφαιρικής προέλευσης αυτό τραγούδι με τα Πεμπτάκια (τα παιδιά του 5ου Δημ. Σχ. Χανίων) θυμάμαι. Σιγά που δεν θα το έγραφα σαν σχόλιο τις προάλλες, στον τοίχο της συναδέλφισσάς μου Τόνιας Καπετανάκη, στο Βιβλίο των Προσώπων, κάτω από μια ανάρτησή της, για τη σχολική γιορτή που ετοίμασε επί τη λήξει της φετινής σχολικής χρονιάς. Πάντα ωραία ως Ελληνίδα Δασκάλα, Τόνια μου!
«Μάζεψα όλα όσα ήταν στις γωνίες/ κι αποχώρησα,/ χωρίς να κοιτάξω πίσω./ Μέσα σ’ αυτό/ το κλάμα μιας καλής μαθήτριας,/ όταν δεν ήξερε κάποια φορά ορθογραφία·/ το χαμόγελο ενός πατέρα μεροκαματιάρη,/ όταν έμαθε ότι ο γιος του θα ‘ναι σημαιοφόρος·/ τη συγκίνηση μιας νεοδιόριστης δασκάλας,/ όταν πρώτη φορά μπήκε στην τάξη…/ Και, βέβαια, το “Κύριος Διευθυντάς”, όπως με αποκαλούσε ένας καλός γείτονας του Σχολείου». Το ποίημά μου “Μάζεψα”, που το έγραψα επί τη αποχωρήσει μου απ’ τη Δημόσια Εκπαίδευση (όντας διευθυντής στο 5ο Δημ. Σχ. Χανίων).
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΑΝΙΩΤΙΣΣΕΣ ΠΟΙΗΤΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ
«Ο πατέρας μου είχε χάσει το ποδάρι του/ πολεμώντας για την πατρίδα./ Οταν αργότερα πήγαν να τον συλλάβουν/ έβγαλε το ξύλινο ποδάρι/ και το πέταξε κατάμουτρα στους χωροφύλακες./ Οταν τον σήκωσαν από το κελί για εκτέλεση/ φόρεσε το ξύλινο ποδάρι και στάθηκε όρθιος […] Τώρα, μήνες ξαπλωμένος/ στη μονάδα αυξημένης φροντίδας…/ Ακούω τα βράδια το ποδάρι του πατέρα μου/ να πηγαινοέρχεται έξω από το θάλαμο». Από το αφιερωμένο στον Χρήστο Παπουτσάκη (1934 – 2009) ποίημα “”Αντί” για παράσημο” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
«Ο πατέρας μου είχε χάσει το ποδάρι του/ πολεμώντας για την πατρίδα./ Οταν αργότερα πήγαν να τον συλλάβουν/ έβγαλε το ξύλινο ποδάρι/ και το πέταξε κατάμουτρα στους χωροφύλακες./ Οταν τον σήκωσαν από το κελί για εκτέλεση/ φόρεσε το ξύλινο ποδάρι και στάθηκε όρθιος […] Τώρα, μήνες ξαπλωμένος/ στη μονάδα αυξημένης φροντίδας…/ Ακούω τα βράδια το ποδάρι του πατέρα μου/ να πηγαινοέρχεται έξω από το θάλαμο». Από το αφιερωμένο στον Χρήστο Παπουτσάκη (1934 – 2009) ποίημα “”Αντί” για παράσημο” της Μαρινέλλας Βλαχάκη.
«Ο πατέρας είναι ο φόβος/ είναι το δωμάτιο με τις σκιές/ τα χέρια πάνω στο τραπέζι/ η μοναχική πολυθρόνα του κήπου/ ο άνεμος που γυμνώνει τις πέτρες/ η αγωνία τα βράδια που ονειρεύομαι/ ο μακρύς ήχος της θάλασσας που έρχεται σαν βογγητό/ η νύχτα με το σκεπασμένο της σώμα/ η λέξη που ψάχνω να βρω». Το ποίημα “Ο πατέρας” της Ελένης Μαρινάκη.
«Ναι, ο πατέρας μου μιλούσε κάπου κάπου, για τον τόπο του,/ τον άγνωστο πριν τα χρόνια τα τουριστικά,/ μα, κυρίως, ο πατέρας μου σιωπούσε,/ καθόταν μόνος και με ένα στυλό/ ζωγράφιζε από μνήμης, με ακρίβεια εντυπωσιακή,/ το ηφαίστειο της Σαντορίνης/ κρατούσε καλά κοιμισμένο μέσα του αυτό το τρομερό στοιχειό/ της νοσταλγίας του». Από το ποίημα “Ηφαίστειο” της Νεκταρίας Μενδρινού.
«Εχουμε ακόμη ανοιχτούς λογαριασμούς./ Περίμενα να είσαι ο χάρτης μου/ η μέρα που καταπίνει το σκοτάδι/ η συννεφιά στο στερέωμα/ ο καλλιτέχνης που με βγάζει από τη μήτρα./ Ηθελα να μου χαρίσεις τον κόσμο./ Κι εσύ/ δεν κατάλαβες/ πόσο σε χρειαζόμουνα». Το ποίημα “Πατεράδες” της Αιμιλίας Παπαβασιλείου.
Τέσσερις Χανιώτες ποιητές για τη μητέρα, την προπαραμονή της φετινής γιορτής της (βλ. “Χ.Ν.” 5.2019). Τέσσερις Χανιώτισσες ποιήτριες για τον πατέρα, σήμερα, προπαραμονή της γιορτής του που είναι, ως γνωστό, την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου. Για να μην περάσει απαρατήρητη, αλλά και για να μην παραπονεθούν οι πατεράδες, προπάντων αυτοί που βρίσκονται στο άλλο ημισφαίριο της ζωής. Οπως, για παράδειγμα, εσένα πατέρα! Μάνα, μητέρα, μαμά, μαμουλίνα! Κύρη, πατέρα, μπαμπά, μπαπουλίνο!
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 14.6. 2019)
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 14.6. 2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου