"Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ"
Επιστροφή στη “μη με λησμόνει” ηλικία των παιδικών χρόνων. Τότε που παίζαμε τα γειτονόπουλα, αγόρια και κορίτσια, ξυπόλυτα, το “τόπι” στο λεγόμενο Γήπεδο του Γαλάνη (άλλη ιστορία αυτή) κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, που σεργιάνιζε αμέριμνο(;) στον ουράνιο θόλο. Σαν χθες θυμούμαι ένα βράδυ, που είχε Φέγγαρο, πανσέληνο δηλαδή. Μα κι άλλα βράδια που μας άρεσε, όταν τέλειωνε το παιχνίδι (νικήτρια η ομάδα που έφτανε πρώτη στα 10 γκολ), να καθόμαστε στα πρόχειρα πέτρινα πεζούλια (μια πέτρα πάνω στην άλλη) και να ταξιδεύουμε μαζί του. Κι ας φώναζαν κι ας ξαναφώναζαν οι μανάδες μας πως ήταν ώρα μας «ν’ αναμαζωχτούμε» στα σπίτια μας. Σιγά που θα προδίναμε τη Σελήνη -πήγαινα Τετάρτη Δημοτικού όταν έμαθα ότι λένε κι έτσι το φεγγάρι, κι ότι τον Φέγγαρο τον λένε και Πανσέληνο…
«Στον στάβλο ήρθ’ απόψε το φεγγάρι…/ Εκοίταξεν απ’ το παράθυρό του,/ είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,/ το βόδι που μασούσε το σανό του.// Στον κήπο μας ανήσυχα γλιστρούσε,/ ανέβηκε επάνω στη συκιά μας,/ εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας,/ είδε το γάιδαρό μας και γελούσε.// Πήγε στ’ αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,/ άκουσε τα κουδούνια απ’ το κοπάδι,/ χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι/ κι ήπιε πολύ νερό να ξεδιψάσει.// Στης λεύκας μας τα φύλλα παιχνιδίζει,/ στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει./ Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη/ κι ο σκύλος μας ακόμα το γαβγίζει». Μένω στη “μη με λησμόνει” ηλικία των παιδικών χρόνων. Τότε “συνάντησα” και το “Αγροτικό” (αυτός είναι ο τίτλος του παραπάνω ποιήματος) του Ζαχαρία Παπαντωνίου, λίγο μετά τη συνάντησή μου με “Τα ψηλά βουνά” του. Αγαπημένο από τότε για πάντα. Το πόσο μου άρεσε να το “απαγγέλλω” στους μαθητές μου, “όταν ήμουν δάσκαλος” (για να θυμηθώ το γνωστό διήγημα του Ιωάννη Κονδυλάκη) δεν λέγεται. Η Σελήνη στη Γη… Ολα όσα γίνονται στον πλανήτη μας τα βλέπει ο δορυφόρος της, από τότε που “στάθηκε” το Σύμπαν. Κι όλα τα ακούει, δεν το συζητώ. Ιδιαίτερα τους “στεναγμούς” των ερωτευμένων. «Φεγγάρι στο σεργιάνι σου, πάρε τον στεναγμό μου/ και άμε τον στην αγαπώ να νιώσει τον καημό μου». Μια απ’ τις αγαπημένες μαντινάδες των εφηβικών μου χρόνων…
Ένα απ’ τα αγαπημένα βιβλία των εφήβων της εποχής μου, και όχι μόνο, το “Από τη Γη στη Σελήνη” του Ιουλίου Βερν. Μου αρέσει να επιστρέφω κατά καιρούς σ’ αυτό και να φτάνω στο τέλος του μυθιστορήματος, εκεί που το βλήμα εκτοξεύεται με επιτυχία, παρέα με τον Αρντάν, τον Μπάρμικεϊν και τον Τζων Τ. Μάστον. Οπως και στο “Γύρω από τη Σελήνη”, βέβαια, για να “ξαναζώ” τη συνέχεια της επιστημονικής φαντασίας σ’ όλο της το μεγαλείο, όπως την “αποτύπωσε”, εν έτει 1879, ο εκ των θεμελιωτών της. Σιγά το δύσκολο! Μιας σκέψης δρόμος η απόσταση από τη Γη στη Σελήνη…
«Θάλασσα της Ηρεμίας (στη Σελήνη). – Η Σελήνη νικήθηκε! Οι πρώτοι άνθρωποι, Νέιλ Αρμστρονγκ Εντγουιν Ολντριν, βρίσκονται από χθες το βράδυ στη θάλασσα της Ηρεμίας και στις 4.59 το πρωί (ώρα Ελλάδος) πάτησαν το πόδι τους στο Σεληνιακό έδαφος. «Ο Αετός προσσεληνώθη». Αυτές ήταν οι πρώτες λέξεις, που επρόφερε ο άνθρωπος κατά την άφιξή του στη Σελήνη. Ο αστροναύτης Αρμστρονγκ ανεκοίνωσε με τη φράση αυτή την πλήρη επιτυχία της επιχειρήσεως “κατάκτηση της Σελήνης”». Αυτά πριν από 50 χρόνια, σαν αύριο (πηγή: εφ. “ΤΑ ΝΕΑ”, 21 Ιουλίου 1969). Αν μη τι άλλο ο Ιούλιος Βερν επαληθεύτηκε. Σιγά το δύσκολο! Ποιος είπε ότι όλα όσα φανταζόμαστε δεν γίνονται;
Με αφορμή το κοσμοϊστορικό γεγονός της προσσελήνωσης, την πεντηκοστή επέτειο του οποίου “γιορτάζουμε” αύριο, η σημερινή στάση που, όπως την είχα εξαρχής σχεδιάσει, τελειώνει με στίχους του Γιάννη Ρίτσου από τη “Σονάτα του σεληνόφωτος: «Αφησέ με να ‘ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, -δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις./ Αφησέ με να ‘ρθω μαζί σου». Ποιος είπε ότι η Σελήνη, που πρώτη ύμνησε η Σαπφώ, έχει χάσει την ποιητική της αξία;
Χανιώτικα;νέα (Παρασκευή, 19.7.2019)
Χανιώτικα;νέα (Παρασκευή, 19.7.2019)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου