ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΕΠΡΕΠΕΝ ΗΜΙΝ ΙΕΡΕΥΣ"

Μια πάλαι ποτέ ένδοξη επαρχία, περίληψη του κόσμου και νυν δυναμικός Δήμος, ένα χωριό που επιμένει ν’ αντιστέκεται στους καιρούς και στους κάθε λογής ανέμους, κάτω απ’ τον ίσκιο της Μαδάρας κι ένας παπάς που αντανακλά τη λάμψη και την ομορφιά της Ορθοδοξίας… Ο Αποκόρωνας, το Νίππος, ο παπα – Μιχάλης Χριστουλάκης.

Στον απόηχο του “κατευθυνθήτω η προσευχή μου”, ενώπιον της Χάρης του Τιμίου Σταυρού κι ενώ τα τζιτζίκια εξακολουθούσαν να ψάλλουν τον παρακλητικό κανόνα στην Τιμιωτέραν των Χερουβείμ και ενδοξοτέραν των Σεραφείμ, η σύναξη στο κέντρο “Ιπποκορώνιον” του Νίππους, το γλυκό σαν το νιππιανό λάδι βράδυ της 11ης Αυγούστου. Για τον παπα – Μιχάλη Χριστουλάκη, τον εφημέριο των Ενοριών Νίππους και Τζιτζιφέ, εδώ και 55 χρόνια… Γι’ αυτόν η εκδήλωση τιμής κι ευγνωμοσύνης και η συνεστίαση που διοργάνωσαν μια ομάδα Ενοριτών του και οι Πολιτιστικοί Σύλλογοι του χωριού, ο Σύλλογος Γυναικών Νίππους “Περβολίτσια” και ο Σύνδεσμος Νιππιανών Αττικής “Τίμιος Σταυρός” και που άρχισε, με το ριζίτικο τραγούδι “Μυρίζουν οι βασιλικοί” από τον Παντελή Καπαρουδάκη και την παρέα του. Με συντονιστή και κεντρικό ομιλητή τον γράφοντα. Σαν συνέχεια του καθιερωμένου, κάθε Αύγουστο, Παναποκορωνιώτικου Εσπερινού, που έγινε εφέτος στον Τίμιο Σταυρό του Νίππους, από την Ομοσπονδία των Αποκορωνιώτικων Σωματείων Αττικής, σε συνεργασία με τον Δήμο Αποκορώνου, χοροστατούντος του μητροπολίτη μας, του Κυδωνίας και Αποκορώνου κ. Δαμασκηνού.

Μ’ ένα ψηλό κυπαρίσσι του τόπου μας, το πιο ψηλό, είχα παρομοιάσει τον παπα – Μιχάλη, πριν από 12 χρόνια, το 2007, ανήμερα του Σταυρού, όταν ο μητροπολίτης μας του απένειμε το οφίκιο του πρωτοπρεσβυτέρου. Με την έννοια ότι οι ρίζες του κυπαρισσιού πηγαίνουν βαθιά στο χώμα και σταυροδένονται με τις μνήμες. Μα και με την έννοια ότι η κορφή του τοξεύει τον ουρανό. Μεγάλος δάσκαλος του παπα – Μιχάλη, παιδιόθεν, ο ίδιος ο τόπος, ως χώρος μέσα στον οποίο τα πρόσωπα και τα πράγματα συνυπάρχουν σε εικόνες καθημερινής έγνοιας. Ιδιαίτερα, όμως, ο πατέρας του, ο μακαριστός παπα – Χρίστος Χριστουλάκης, η ψυχή του οποίου σίγουρα χαίρεται και αγάλλεται. Κοντά σ’ αυτόν έμαθε να λειτουργεί το κοινωνείν, ορθοτομώντας τον λόγο της Ορθοδοξίας και να ορθοτομεί τον λόγο της Ορθοδοξίας, λειτουργώντας το κοινωνείν. Όντας, πάντα, πρότυπο και υπόδειγμα ορθόδοξου ιερέα. Στην εκκλησία και στην τοπική μικρή κοινωνία. Ως άξιος λειτουργός του Υψίστου, μα και ως συμμέτοχος της όποιας χαράς και της όποιας λύπης των συγχωριανών του…

Κοσμοπλημμύρα! Τόσο στον Τίμιο Σταυρό (μου θύμισε πανηγύρι του παλιού καλού καιρού) όσο (και περισσότερο) στο “Ιπποκορώνιον”. Όλοι οι δρόμοι του Αποκόρωνα στο Νίππος οδηγούσαν εκείνο το βράδυ. Ιδιαίτερα αγαπητός σ’ όλη την πάλαι ποτέ ένδοξη επαρχία των Αποκορώνων κι όχι μόνο στο Νίππος και στον Τζιτζιφέ, ο παπα – Μιχάλης, που για να χρησιμοποιήσω μια φράση του Ηλία Μηνιάτη “λάμπει σαν μεσημέρι στο πρόσωπό του η Ορθοδοξία”. Το είπαν όλοι όσοι μίλησαν γι’ αυτόν, ο καθένας με τον τρόπο του κι όχι μόνο ο γράφων, ως κεντρικός ομιλητής. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αποκορωνιώτικων Σωματείων Αττικής Γιάννης Τερεζάκης (στην εκκλησία) και μετά στο “Ιπποκορώνιον” κατά σειρά: η πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Νίππους “Περβολίτσια” Εύη Κακατσάκη – Πακέ, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Νιππιανών Αττικής “Τίμιος Σταυρός” Στρατής Βρουβάκης, ο και αντιδήμαρχος του Δήμου Αποκορώνου, εκπρόσωπος του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου της Ενορίας Αντώνης Κοτσιφάκης, ο δήμαρχος Αποκορώνου Χαράλαμπος Κουκιανάκης (του επέδωσε και τιμητική πλακέτα), ο γενικός διευθυντής του Ιδρύματος “Ελ. Κ. Βενιζέλος” Νίκος Παπαδάκης, το “πνευματικό” του παιδί Σήφης Κολυβάκης, ο ανιψιός του παπα – Μιχάλη Χρίστος Π. Χριστουλάκης και, βέβαια, ο μητροπολίτης κ. Δαμασκηνός (ένας επιστήθιος σταυρός το δικό του δώρο)…

«Τοιούτος έπρεπεν ημίν ιερεύς», ο τίτλος της περί ης ο λόγος, εκδήλωσης κορυφαίες στιγμές της οποίας υπήρξαν η επίδοση “τίτλου τιμής κι ευγνωμοσύνης” κι ενός πετραχηλιού στον τιμώμενο από τον Λευτέρη Τσουράκη, εκ μέρους της Επιτροπής (που είχε την όλη ευθύνη της διοργάνωσης και της οικονομικής κάλυψης) και βέβαια η απλή αλλά συγκινησιακά φορτισμένη αντιφώνησή του. «Παιδιά δεν έχω αλλά έχω πνευματικά παιδιά, που κοσμούν και την εκκλησία και την κοινωνία και τα ευχαριστώ […] Ευχαριστώ την Επιτροπή για όλα που έκαναν για μένα και θα εξακολουθήσω να λειτουργώ, μέχρι, να βρίσκομαι στη ζωή. Κι επειδή, βαδίζω το τελευταίο στάδιο της ζωής μου αναφωνώ “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον μεν και προσδοκών ανάστασιν νεκρών”». Ο επίλογος της αντιφώνησης του παπα – Μιχάλη!

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 20.8.2019)