ΠΡΙΝ ΑΠΟ 9 ΧΡΟΝΙΑ, ΣΑΝ ΧΘΕΣ

Σάββατο, 30 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Φίλες και φίλοι, καλημέρα!

ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ, κατ’ αρχήν, από σήμερα,  πριν μας μπει, Θεού θέλοντος για τον καθένα μας, καλό Νοέμβρη να ’χουμε, μια που τη Δευτέρα που κάνει... πρεμιέρα, δεν... πετούν στον αέρα τα 'Πεταχτά'. Καλύτερα δυο μέρες πριν, παρά μια μετά, κατόπιν... εορτής, ήταν η σκέψη που επικράτησε.

ΝΟΕΜΒΡΗΣ, λοιπόν, ο ενδέκατος μήνας του τωρινού ημερολογίου, που ωστόσο κάποτε ήταν ένατος και το όνομά του έχει προέλθει ακριβώς από το λατινικό novem που σημαίνει εννιά. Μέχρι το 46 π.Χ. που έγινε η σφαγή... του Αγίου Φεβρουαρίου.

ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΗ και Δεκέμβρη, φύτευε καταβολάδες,παράγγελνε στους γεωργούς, όταν υπήρχαν γεωργοί παλιάς κοπής, η σχετική παροιμία. Μαζί με όλα τ’ άλλα που είχαν να κάνουν τον Νοέμβρη, να σπείρουν το υπόλοιπο στάρι, τον βίκο, τις φακές και τ’ άλλα όσπρια, να ξελακώσουν τ’ αμπέλια ν’ αρχίσουν το λιομάζωμα και να κλαδέψουν όσα δέντρα το χρειάζονταν, ήταν κι αυτό!

ΤΟΝ ΦΕΤΙΝΟ Νοέμβρη, ωστόσο, και μάλιστα μόλις στις 7 έχουμε, αν δεν το πήραμε χαμπάρι τις πρώτες 'καλλικράτειες' εκλογές. Πλάκα κάνω. Ακου να δεις, δεν το πήρατε χαμπάρι! Εδώ και στης... Γρας το Σωρό να βρισκόσαστε, μέσα σ’ ένα σπηλιάρι, θα σας είχαν βρει οι κάθε λογής υποψήφιοι για να ζητήσουν την ψήφο σας!

ΕΚΛΟΓΕΣ, θα ’χουμε, εκτός ειδικών περιπτώσεων, πάντως σίγουρα και στις 14 του μήνα, που όσοι δεν το ξέρετε αυτό, μάθετέ το, είναι τ’ Αγιού Φιλίππου. 'Ο φτωχός ο Φίλιππος/ όλη μέρα δούλευε/ και το βράδυ απόκρευε' έλεγε, σ’ άλλες εποχές, ο λαϊκός άνθρωπος για να δικαιολογηθεί καθώς πιεζόμενος από τον χρόνο ήταν αναγκασμένος να δουλεύει την ημέρα της Χάρης του, ενώ η Εκκλησία την θέλει αργία.
ΤΩΡΑ, το αν θα έχουμε εκλογές εκτός από τον Νοέμβρη και τον επόμενο μήνα, τον Δεκέμβρη, μες στα κρύα, μες στα χιόνια, αυτό δεν ξέρω ποιανού... παπά Ευαγγέλιο είναι. Γιατί το λέω; Μα γιατί εκτός από τον... Παπανδρέου υπάρχουν κι άλλοι... παπάδες εσωτερικού και εξωτερικού, που κρατάνε ο καθένας το χαρτί του. Τέλος πάντων.

ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ τέλειωσε, άντε και λίγα λόγια/ την ώρα τη χειμερινή βάλετε στα ρολόγια! Και σε ρόλο ενός είδους... κόκορα ο μαντιναδολόγος μας, ο Ηλίας ο Σταματάκης. Εδώ μας θυμίζει ότι από αύριο Κυριακή, στις 4 τα ξημερώματα, θα πρέπει να πάμε μια ώρα πίσω τα ρολόγια μας! Να ’σαι, καλά, Ηλία, που μου το θύμισες.

α)'Πειστήρια έχουμε πολλών ειδών: Δύο απ’ αυτά τα γνωστότερα είναι τα αστυνομικά και τα άχραντα. β) Εκ της πρέφας του αναγεννάται, ως άλλος φοίνιξ. γ) Το εμφιαλωμένο νερό προκαλεί εμφιάλτες.' Τρία απ’ τα εικοσιδύο μαθητικά μαργαριτάρια που μου έστειλε μέσω Διαδικτύου ο φίλος δημοσιογράφος, πρώην γενικός γραμματέας Κώστας Μπετινάκης. Να’ σαι καλά, φίλε. Ολα θα βρούνε θέση στα 'Πεταχτά'. Αντί για ανέκδοτο.

'Στου Νοεμβρίου τα καφενεία/ τάβλι, κολτσίνα, πρέφα, πικέτο/ και πότε πότε Αβησσυνία/ - τα ίδια πέρσι, τα ίδια φέτο./ Του Νοεμβρίου τις Κυριακάδες πάμε στην ΑΕΚ με τον Σπυρέτο/ κι ύστερα γκρίνια, βρισιές καυγάδες/ - τα ίδια πέρσι, τα ίδια φέτο./ Πότε κηδεία και πότε γάμος/ βάζουμε σκούρα, κλαίμε, γελάμε./ Τα βάσανά μας δυο χούφτες άμμος/ κι έτσι περνάμε κι έτσι γερνάμε'.
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος. Μουσική: Βασίλης Κουμπής.
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Βιολάρης

XAΙΡΕΤΩ ΣΑΣ ΚΙ ΑΓΑΠΩ ΣΑΣ!
(http//:petaxta.blogspot.com)

ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ, Κακατσάκης

Ανεβαίνουν από τα μικράτα τους την ανηφόρα της μικρής πατρίδας τους, τα βλέπω να κρατούν γερά απ’ τις άκρες με τα δακτυλάκια τους τη γαλανόλευκη, ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, οι μικροί μαθητές της Γαύδου!
Ορθοβαδίζουν ομού με τους δασκάλους τους πάνω στις στράτες μιας από κείνες τις ξέρες γης που “αναπαύονται” στο μπλε της ελληνικότητάς μας!
Ανήμερα 28ης Οκτωβρίου, “40 βήματα” ο δρόμος τους μα, στα μάτια όλων εκείνων -τα χιλιάδες ζευγάρια ματιών- που τα παρακολουθούν -χάρη στη δύναμη του διαδικτύου- να προχωρούν την ανηφόρα, τα βήματά τους μας γεμίζουν πλέρια με φως και συγκίνηση!
Δεν έχουν σημασία οι αναλύσεις των συναισθημάτων τούτες τις στιγμές· καθείς προσλαμβάνει τις έννοιες και τις πράξεις που θωρεί κατά πώς νιώθει!
Η ουσία είναι ότι ημέρες όπως αυτή -28η Οκτωβρίου- τα στοιχειά της φύσης μας ξυπνούν, και μας μεταλάσσουν, κάποιους λιγότερο και άλλους περισσότερο, μας φέρνουν πίσω σε εκείνες τις εποχές των παππούδων και των γιαγιάδων μας που ορθοβάδισαν κρατώντας ψηλά τις έννοιες, τις ίδιες έννοιες κι έγνοιες που και τώρα κοινωνούμε· ανεπαίσθητα, κι ίσως βαθειά μες στο υποσυνείδητό μας!
…Τα παιδιά στη Γαύδο, στην Κάσο, το Καστελλόριζο, στα χωριά του Εβρου στη Νεά Βύσσα, στις Καστανιές, μα και σε όλες εκείνες τις περιοχές κι όπου αλλού που ορίζονται ως ακριτικές, κρατούν τούτη τη ρίζα και μάχονται γι’ αυτή!
Υπενθυμίζοντας της ιστορίας μας τα μονοπάτια, τα δύσβατα μα πέρα για πέρα αληθινά· και ποιος είναι κείνος που δεν το νιώθει και δεν το αισθάνεται;
Και ποιοι είναι κείνοι που τα ξεχνούν σαν περάσουν οι επέτειοι;
Υπάρχει ένα χάσμα που οφείλουμε να το κλείσουμε, τ’ οφείλουμε και σ’ εκείνους που ακόμη στις μέρες μας στην πράξη έχουν τάξει τη ζωή τους να φυλάττουν Θερμοπύλες!
Τους το χρωστούμε…

Χανιώτικα νέα (30.10.2019)

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΤΟΥ ΟΧΙ

Τέλος φθάσαμε την παραμονή των Χριστουγέννων και μετά λύπης μας επληροφορήθημεν ότι θα κάνωμεν Χριστούγεννα εις το πλοίον, διότι θα διελύοντο άπαντα τα εμπεδα. Ανεβλήθη όμως η αποχώρησις και έτσι περάσαμε καλά τα Χριστούγεννά μας. Την 26ην Δεκεμβρίου το απόγευμα μας επεσκέφθη ο στρατηγός και εις διαμαρτυρίαν ενός εθελοντού δεκανέως, όστις παρηπονέθη ότι κατετάγη διά να πολεμήσει και όχι να κάθεται αδρανής εις τα Χανιά, του απάντησε: «Μπράβο, παιδιά, είμαι πεπεισμένος ότι όλοι ανυπομονείτε, αλλά έννοια σας και έφθασε η ώρα! Το βραδάκι μας παρεδόθη οπλισμός και επληροφορήθημεν ότι θα φεύγαμε απόψε. Ετρεξα, λοιπόν, εις το σπίτι και βρήκα την μητέρα μου και τον αδελφόν μου για να τους χαιρετήσω, τους δε φίλους γενικώς τους είχα χαιρετήσει από την παραμονή των Χριστουγέννων».

«Η παρέα μας επροσκολλήθηκε εις 6ο λόχο 34ου Συντάγματος, εδρεύοντος εις Νόκοβον. Εδώ εύραμεν τον στρατιώτη Ερινάκην Παύλον, ράφτην εκ Χανίων, και λάβαμεν τας πρώτας πληροφορίας. Την πρώτη νύκτα όμως, όπου φθάσαμε εις το χωρίον τούτο υπό μεγάλην κόπωσιν και βουτηγμένοι εις την λάσπην και τα νερά, ζητούμε στέγη, ματαίως όμως. Οι Αλβανοί λένε ότι όλα τα διαθέσιμα σπιτάκια τους είναι επιταγμένα υπό των παλαιών στρατιωτών. Εντέλει μας παρέλαβε κάποιος ανθ/γός και μας πήγε σε κάποιο σπίτι, αλλά η νοικοκυρά ήρχισε τα κλάματα, και εμείς την καθησυχάζαμε. Ομως, τη βοήθειά του ανθ/γού, μας πήγε σε κάποιο αχυρώνα με χίλιες παραγγελίες μην πετάξουμε κανένα τσιγάρο και πιάσει φωτιά».

«Υπό βροχήν ραγδαίαν προχωρούμε περνώντας διαδοχικάς τοποθεσίας, εις τας οποίας είχαν μείνει τα απομνημονεύματα σκληρών μαχών. Συρματοπλέγματα εις μέρη, τα οποία μας εφαίνετο ότι εν καιρώ ειρήνης δεν επατούντο από ανθρώπινο ποδάρι, υψώματα κατακόρυφα πέτρινα και χαράδρες με τας κλιτείς λίαν αποτόμους. Συναντούμε και δύο τραυματιοφορείς με ένα φορείο επ’ ώμου και έφερον έναν τραυματία διά το ορεινόν χειρουργείον. Την στιγμή, όμως αυτή ξεψύχησε και, τον έθαψαν επιτόπου. Προχωρούμε, περνάμε δάσος πυκνό με μεγάλα δένδρα, όμοια με τις οξιές της Μακεδονίας, βλέπωμεν αμπριά του εχθρού κατεστραμμένα και νεκρούς εδώ κι εκεί ξαπλωμένους. Εισερχόμεθα εις ζώνην η οποία εβάλετο υπό του εχθρού νυχθημερόν παρενοχλητικώς».

«Ο δεκανέας Καλφάκης δεν εννοεί να σταματήσει και προχωρών τραυματίζεται εις το χέρι. Φωνάζει “ωχ Παναγία μου”! Πλησιάζω να τον βοηθήσω, αλλ’ ο λοχαγός με κυνηγάει με πέτρες. Το ξέρω ότι απαγορεύεται και δεν επιμένω. Πάει αυτός πίσω. Προχωρεί ο Χαλβατζής Γεώργιος ατρόμητος. τον βρίσκει μια σφαίρα εις το στήθος και είπεν ωχ”. Αυτή ήτο η τελευταία σου λέξις, αείμνηστε Γιώργο, δεν είχες μάνα να την φωνάξεις. Δεν πρόφτασες ούτε ένα θείο όνομα να επικαλεσθείς, που τόσον ηγάπας. Επεσες παραδειγματικώς. Ετσι τέλειωσαν τα βάσανά σου, γιατί μόνον βάσανα σου προσέφερεν η κοινωνία. Ορφάνια ο Μικρασιατικός πόλεμος. Θάνατον ο Αλβανικός. Αιωνία σου η μνήμη, Γιώργο μου, και η αλβανική γη που σε σκεπάζει να γίνει ελαφριά».

«Ο διμοιρίτης ανθ/γός Χαντζάρας, υψηλός, λεβεντόπαιδο, περίπου 25 χρονών τολμηρός και φιλοπόλεμος. Κατήγετο εκ Καρδίτσας. Ετραυματίσθη εις το χέρι ενώ επροχώρει με το πιστόλι προτεταμένον και άφησε τα καθήκοντα του εις εμένα που ήμουν μέχρι τώρα βοηθός του. Ερχεται διαταγή εκ του τάγματος να συνεχισθεί η απηνής καταδίωξη του εχρθού μέχρι τελικής εκμηδενίσεώς του. Βαλλόμεθα, όμως, συνεχώς υπό πυκνότατων πλευρικών πυρών και αποδεκατιζόμεθα. Ενας εθελοντής από τα Περιβόλια Χανίων, και ένας λοχίας από το Ηράκλειο αυτός που μάλωσε κάποτε με τους “σωματοφύλακες”, φωνάζουν ιστάμενοι όρθιοι: “Μη φοβάσθε, ρε. Δεν είστε ’σείς απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων;” και άλλα λόγια δικά τους ενθαρρυντικά. Ο λοχίας τραυματίζεται στο χέρι. Ο δεκανέας από έναν άλλο όλμο που έσκασε μπροστά του έγινε ρόγδι από βληματάκια».

Οπισθοχώρησις, βουνά, λαγκάδια, βούρκα, λάσπες, βροχή, πείνα, ψείρα κ.λπ. Περνάμε τα σύνορα φθάνομε εις το Καλπάκι, καθίζομε εις το Κεράσοβον. Περνάμε το Πάσχα εις ένα γεφυράκι για να γλυτώσουμε από τα στούκας. Περνάνε οι γερμανικές φάλαγγες, ενώ μέχρι προ δύο ωρών εβομβαρδιζόμεθα. Εις την Κακαβιά μαίνεται ακόμη λυσσώδης αγών. Τελικά φθάνουν εκεί οι Γερμανοί…

Σημείωση: Αποσπάσματα Από το συγκλονιστικής αφήγησης προσωπικό ημερολόγιο που τηρούσε ο Χανιώτης Σπύρος Ντουντουλάκης (1915-1995) και που μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο από τον γιο του, τον γνωστό δάσκαλο και καλό μου φίλο Κώστα Ντουντουλάκη με τίτλο: “Ημερολόγιο ενός πολεμιστή του Οχι” και υπότιτλο “Από τους πρώτους βομβαρδισμούς των Χανίων ως τ’ αλβανικά βουνά και την περιπετειώδη επιστροφή στην Κρήτη” (εκδόσεις “Έρεισμα”). Περίσσευε η συγκίνηση χθες, ανήμερα της εθνικής μας επετείου στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα της Τράπεζας Χανίων, κατά την παρουσίασή του…

Χανιώτικα νέα (29.10.2019)

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ  ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΟΧΙ

Γράφει ο Γιώργος Κώνστας

Ένα βιβλίο – ανεκτίμητη ιστορική μαρτυρία – ενός αφανή ήρωα του αλβανικού μετώπου “Το Ημερολόγιο ενός πολεμιστή του Όχι”  του Σπύρου Ντουντουλάκη παρουσιάσθηκε χθες στα Χανιά.
Τα βιώματα και η κατάθεση ψυχής του συγγραφέα που έφυγε από τη ζωή στις 28η Οκτωβρίου του 1995 όπως αποτυπώθηκαν στο ημερολόγιό του, εκδόθηκαν σήμερα υπό την επιμέλεια του γιου του Κώστα Ντουντουλάκη και των εκδόσεων “Έρεισμα”.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τους χαιρετισμούς από το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και το Σύνδεσμο Πολιτικών Συνταξιούχων και στη συνέχεια έγινε η παρουσίαση του βιβλίου.
«Το ημερολόγιο αυτό ήταν η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο πατέρας μου σε εμένα και την αδελφή μου. Ηταν το χειρόγραφο το διατηρούσε με θρησκευτική ευλάβεια πάνω στα γεμάτα χιόνι και θάνατο βουνά της Αλβανίας. Σε ανάπαυλες μεταξύ νυκτερινών πορειών και μαχών κάθονταν  και έγραφε τις καταθέσεις της ψυχής του. Το είχα υποσχεθεί στη μνήμη του, καθυστέρησα αλλά επιτέλους αξιώθηκα να το εκδώσω» σημείωσε ο  Κώστας Ντουντουλάκης γιος του συγγραφέας και επιμελητής της έκδοσης.
Ανάμεσα στις πολλές “δυνατές” στιγμές που αποτυπώνει ο συγγραφέας στο βιβλίο του γιος του  ξεχωρίζει « το χαμό  του Γιώργου Χαλβατζή ενός ορφανού, παιδί Μικρασιατών, που ήταν βοσκός στον Ψηλορείτη. Ένας άνθρωπος ηράκλειας δύναμης και αντοχής που ήταν το στήριγμα όλης της ομάδας  ν του πατέρα μου και που χάθηκε στην πρώτη μεγάλη μάχη . Είναι συνταρακτική η νεκρολογία του πατέρα μου. Μπορεί να μην είχε την πένα του Οδυσσέα Ελύτη που συγκλονισμένος από το θάνατο του φίλου του, έγραψε το γνωστό   ποίημα για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, αλλά καταφέρνει να περιγράψει βιωματικά τον ψυχισμό των ανθρώπων της περιόδου αυτής, τις εξάρσεις τους…  Αν πίστευα ότι το βιβλίο    εκφράζει μόνο τον πατέρα μου δεν θα προχωρούσα στην έκδοση. Εκφράζει όλους όσους μαζί με τον πατέρα μου έζησαν τις τραγικές αλλά και μεγαλειώδεις στιγμές του ΄40».



Για τις εκδόσεις “Έρεισμα” ο κ. Χρήστος Μαχαιρίδης επισήμανε πως το βιβλίο αποτελεί το καλύτερο  μνημόσυνο για τον ίδιο τον Σπύρο Ντουντουλάκη και τους συμπολεμιστές του που έχασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας.
«Στο έργο αυτό  αποτυπώνονται αξίες πανανθρώπινες και διαχρονικές όπως η φιλοπατρία, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη και η αγάπη για την ειρήνη και τη ζωή. Είναι ένα  συγκλονιστικό ντοκουμέντο με διαχρονική αξία που προορίζεται για να μιλήσει στους αναγνώστες» δήλωσε η κ. Πηνελόπη Ντουντουλάκη γιατρός, ποιήτρια και συγγραφέας που στάθηκε στη σεμνότητα του συγγραφέα και παρατήρησε πως το βιβλίο   θα μπορούσε να αξιοποιηθεί και μέσα από το θέατρο και τον κινηματογράφο .
Τέλος ο δάσκαλος και λογοτέχνης Βαγγέλης Κακατσάκης στάθηκε  σε δύο ζητήματα. Το συγκινησιακό φορτίο του βιβλίου και την παιδαγωγική του ωφέλεια. «Το βιβλίο είναι συγκινισιακά φορτισμένο γιατί ο συγγραφέας του Σπύρος Ντουντουλάκης μπόρεσε και αποτύπωσε -παρότι απόφοιτος δημοτικού- με ένα εναργέστατο τρόπο και με μια γλώσσα καθαρή, ελληνική όλα όσα έγιναν σε αυτόν τον πόλεμο από την στιγμή που ξεκίνησε από τα Χανιά, τις περιπέτειες του στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας, μέχρι την επιστροφή του στη γενέθλια γη. Είναι συγκινησιακά φορτισμένο γιατί το επιμελήθηκε με ξεχωριστό τρόπο ο γιος του και είναι ένα μνημόσυνο στη  μνήμη του γιατί η παρουσίαση του έγινε στις 28 Οκτωβρίου του 2019 και ο συγγραφέας έφυγε από τη ζωή στις 28 Οκτωβρίου του 1995». Παράλληλα επισήμανε πως ως “ελεύθερο ανάγνωσμα” το βιβλίο μπορεί να διδάσκεται στα σχολεία «για να δουν τα παιδιά πραγματικά πως ήταν ο πόλεμος του ’40 και πως οι απλοί άνθρωποι όπως ο συγγραφέας ένας ράφτης, ένα απλό παιδί του λαού έζησε τα γεγονότα».
Στο βιβλίο εμπεριέχεται πλούσιο φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του συγγραφέα αλλά και αναφορές στη δράση του μέσα στην κατοχή, στο αντάρτικο μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 29. 10. 2019)

ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΕΣ

Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940

[Από το 24σέλιδο αφιέρωμα της εφ. "Χανώτικα νέα" (26.10.2019) , για την 28η Οκτωβρίου]

Γράφει το Γεροντάκι* 

Ητανε μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα και κεινηνά. Λιγοστά ‘τανε βέβαια τα εικοσιτετράωρα απούχανε περάσει από τοτεσάς απού η Ελληνική Ψυχή είχε βροντοφωνάξει το Ιστορικό ΟΧΙ, κι ακλούθηξε το στρατιωτικό ανακοινωθέν απ’ ακούστηκε από το ραδιόφωνο με τη γλαφυρή και κρυστάλλινη φωνή του εκφωνητή “Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πάτριου εδάφους” κι είχε προκαλέσει ρίγη συγκινήσεως στσ’ ακροατές του.

Παντού απλώνουντανε η συνηθισμένη καθημερινή ησυχία τουτηνά την ημέρα. Ήτανε η γι εποχή βέβαια απου οι βοές ήτανε ασυνήθιστες σε τουτονέ το τόπο. Και οι μόνες απου εγροικούντανε σαν ήτανε ευνοϊκός ο καιρός, ήτανε οι σειρήνες τσ’ ελαιουργίας, απου ειδοποιούσανε την αρχή και το τέλος τσ’ εργασίας και τω παποριώ, όντεν ήρχουντανε από το Πειραιά στη Σούδα, γή όντεν εφεύγανε, κι η καμπάνα τσ’ εκκλησίας μας, πρωί και απόγευμα απου ειδοποιούσε τα σκολιαρούδικα για να πάνε στο σκολειό.
Τουτονά το πρωινό εγροικούντανε μόνο οι τρουλίτες απου επεταρίζανε στα γύρω κλαδερά και τραγουδούσανε τσοι δικούς τωνε σκοπούς κι οι γι ελιές απου εμάδιε η μάνα μου που ετραβαγιάρανε πέφτοντας τα σκαλοπάθια του τριποδιού. Παραδίπλα ο αφέντης μου, εμάδιε και κείνος τσοι χαμηλές φούντες κι ετραγούδιε κατά το συνήθιο ντου πότε μαντινάδες, πότε ριζίτικα και πότε τον Ερωτόκριτο όπως εκάνανε ούλοι κεινονά το καιρό, γυναίκες κι άντρες, την ώρα τση δουλειάς. Και για να ξεκαθαρίσω, για όσους παραξενευτούνε κι αναρωτηθούνε γιάειντα τσοι μαδιούσανε και δε τσοι ραβδίζανε τσ’ ελιές, όπως τσοι τωρινούς καιρούς. Γιατί τσοι περασμένους χρόνους, το λάδι ήτανε το χρυσό μαξούλι των αθρώπω και τα ελαιόδεντρα τα βαγιοκλαδίζανε, γι’ αυτό κι είχανε σχεδόν κάθε χρόνο ελιές. Γιατί δε τα μισερώνανε με τα ραβδιά, τσοι ντέμπλες, και τα μηχανάκια, όπως κάνουνε τουτουσές τσοι καιρούς τση βιασύνης. Εγώ τουτηνά την ώρα, μ’ ένα γαλατοκούτι για καλαθάκι, έκανα πως εμάζωνα τσ’ ελιές απου επέφτανε όξω από τσοι παλέτσες. Άξαφνα θωρώ τον αφέντη μου ν’ αφήνει τη φούντα απου εμάδια και λέει: «Μωρέ αεροπλάνα γροικώ!». Και γνοιασμένος εγάηρε όθε το βοριά κι έκανε ηλιοκάλυβο με τη χέρα ντου κι εστράφαινε στον ουρανό. Τοτεσάς άφησα κι εγώ το γαλατοκούτι με τσ’ ελιές παραξενεμένος κι επήγα κοντά του, κι αρχίνιξα κι εγώ να στραφαίνω τον ουρανό. Η γι αλήθεια είναι πως δεν επρόλαβα να ξανοίξω καλά καλά τον ουρανό, κι ακουστήκανε κανονιές. Ητανε τ’ αντιαεροπορικά π’ απολεμούσανε να των ανακόψουνε τη πορεία ντων όθε το φονικό ντωνε προορισμό. Εγώ τουτηνά την ώρα, εσοντήρουνα τα νεφαλάκια απου εσχηματίζουντανε στον ουρανό από τσ’ εκρήξεις. Κι η μάνα μου με τραβόσερνε ν’ ασκιάξω σε κιανένα δεντρό για να με προστατέψει από τα βλήματα. Ωστόσο είχανε πρεμαζωχτεί κι άλλοι χωριανοί από τα γύρω λιόφυτα. Κι εγροίκουνα και λέγανε για το πόλεμο απού μας εκήρυξε η Ιταλία. Τ’ αεροπλάνα εσυνεχίσανε ανενόχλητα τη πορεία ντωνε όθε τη χώρα, γιατί τα αεροπλάνα ήταν σε μεγάλο ύψος και δεν εκιντυνεύανε πρέπει από τ’ αντιαεροπορικά μας. Και σαν εφτάξανε στον προορισμό ντωνε εξεφορτώσανε τσοι φονικές τωνε μπόμπες σε διάφορα σημεία των Χανιών. Απόκεια κι ύστερα, εγροίκουνα τον αφέντη μου ν’ αναρωθιέται απομοναχός του ποια να ‘τανε τ’ αποτελέσματα από το βορβαδισμό. Γι’ αυτό κι όταν εσκολάσαμε επέταξε τα ελιδόρουχα βιαστικά και πήρε το δρόμο για τη χώρα, με τα πόδια φυσικά.
Η μάνα μου, εσυνέχιζε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι για να ετοιμάσει το δείπνο μας και να κάμει όσες δουλειές προλάβει από τσοι πολλές απού ήτανε ακάματες, λόγω τσ’ ολοήμερης απουσίας τση στσ’ ελιές. Οταν εγάηρε ο αφέντης μου από τη χώρα, εμείς εκαθουμέστανε στο τραπέζι για να δειπνήσουμε. Το ταπεινό λυχναράκι εφώτιζε τα γεμάτα από αγωνία και περιέργεια πρόσωπά μας. Η γι αγωνία μας όμως εμεγάλωσε σαν εμπήκε μέσα ο αφέντης μου, απου ήτανε ολοφάνερα ζωγραφισμένη στη μούρη ντου η στενοχώρια.
Τα χαμπέρια ήτανε τραγικά. Στο Μεϊντάνι και στη Σταφιδική, περιοχές τω Χανιώ, ήτανε σκοτωμένοι αθρώποι και σπίθια μεσοβουλισμένα από το βορβαδισμό. Τουτανά ήτανε τα πρώτα μου ακούσματα για τον Πόλεμο του 1940. Γιατί αποκειά κι ύστερα, οι γι εμπειρίες και τα ακούσματά μου κάθε μέρα και πληθαίνανε. Γιατί από ταχιά κιόλας, η μάχιμοι χωριανοί επιστρατεύοντανε, το χωριό άδειαζε από τσ’ άντρες. Οι γι αρραβωνιαστικιές εχωρίζανε από τσ’ αρραβωνιαστικούς των. Οι χαιράμενες από τσ’ άντρες τωνε, τα κοπέλια από τσ’ αφεντάδες τωνε, οι γι αδερφές από τσ’ αδερφούς κι οι μανάδες από τσοι γιους τωνε. Οι γυναίκες εφορτώνουντανε εδά μπλιο στσοι πολυφορτωμένους ώμους τωνε και τσ’ αγροτικές υποχρεώσεις των αντρώ. Κι αναζητούσανε να πάρουνε θάρρος, δύναμη, παρηγοριά κι ελπίδα τσ’ αργαδινές από τα ‘κονοστάσια τω σπιθιώ ντωνε. Γι’ αυτό κι άφτανε από νωρίς τα καντηλάκια τωνε κι εθυμιάζανε κιόλας. Κάθε σούρουπο εσωριάζουντανε στο παραθύρι του καφενέ για ν’ ακούσουνε, γροικάς, τα νέα από το ράδιο. Κι ύστερα αναρωτούσε η μια την άλλη είντα κατάλαβε. Τα πρωινά επολιορκούσανε το ταχυδρόμο, τον κυρ Νίκο, απου επέρνα βιαστικά για να προλάβει για να πάει και στ’ άλλα χωριά, και τσ’ ενημέρωνε συνήθως απ’ αλάργο, με το χαραχτηριστικό, «τίποτα – τίποτα».
Ετσα επερνούσανε οι μέρες κι οι βδομάδες. Με αγωνία, σειρήνες, αεροπορικές επιδρομές, κιντύνους και κακά χαμπέρια, απόκεια κι ύστερα. Ωστενά πούρθε η γι οπισθοχώρηση. Κι ήρθανε, όσοι ‘ρθανε, γιατί πολλοί εθαφτήκαν εκειά στσοι παγωμένους τόπους τσ’ Αλβανίας, μαζί με τα όνειρα και τσ’ ελπίδες τωνε για πάντα. Τουτεσάς τσ’ ώρες περνοδιαβαίνω με τη σκέψη μου τσ’ αγνώστους για μένα τόπους τση Θυσίας σας και καταθέτω τη μεγάλη μου ευγνωμοσύνη και τον απέραντο σεβασμό μου στη μνήμη σας, πανάξιοι Ηρωες τση πατρίδας μας, απου εύχομαι να είναι αιωνία.
Από τσ’ αποδέλοιπους από εγλυτώσανε από τσοι κιντύνους του μετώπου, εμαθαίναμε τσοι ταλαιπωρίες, τσοι κακουχίες και τα βάσανά ντωνε. Κι όμως κάθε φορά απου εγροικούσανε για το Επος τσ’ Αλβανίας, εχαμογελούσανε ικανοποιημένοι απού ήτανε παρόντες και κείνοι σε τουτονά τον αγώνα. Ο συγχωρεμένος αφέντης μου ως και τα βαθιά ντου γεράματα, κάθε φορά απου εγροίκα για τουτονά το πόλεμο αναντράνιζε κι ήλεγε με ιδιαίτερο ρητορικό ύφος το τραγουδάκι ντου: «Στη Τρεμπεσίνα έφταξε η 5η Μεραρχία/ κι εκειά τηνε δείξαμε τση Κρήτης την αξία», κι εχαμογέλα ικανοποιημένος, γιατί ‘κείνος είχε κάμει το καθήκο ντου προς τη πατρίδα. Μπορεί βέβαια να ‘τανε άδικη η γι εισβολή τση πολιτισμένης Ευρώπης κατά τση πατρίδας μας. Μα εξίσου επιβεβλημένο ήτανε το Ηρωικό ΟΧΙ απού εβροντοφώναξε σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Οι συνέπειες και οι θυσίες μεγάλες κι οι εμπειρίες πολλές. Κι όμως οι δυνατοί τση γης συνεχίζουνε να επιβάλλουνε την ειρήνη διά των όπλων. Είναι η αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια η γι αθρώπινη υποκρισία και το θράσος προβάλλονται σαν αρετές.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας.
Ώρα καλή σας αναγνώστες και αναγνώστριές μου

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Ακλούθηξε = Ακολούθησε
Τρουλίτης = Μικρό πουλί φαιόχρωμο με τρουλί (λοφίο) στο κεφάλι
Κλαδερό = Θαμνώδεις εκτάσεις
Τραβαγιάρω = Κάνω φασαρία
Μαξούλι = Εισόδημα
Μιστρώνω = Τραυματίζω
Ντέμπλα = Μακρύ ξύλο για το ράβδισμα των δέντρων
Αφέντης = Ο πατέρας
Γροικώ = Ακούω
Εγάηρε = Εγύρισε
Οθε = Προς
Ηλιοκάλυβο = Προστάτευε με το χέρι ντου τα μάτια του από τον ήλιο
Στραφαίνω = Κοιτάζω
Ξανοίγω = Κοιτάζω
Απολεμώ = Προσπαθώ
Ταχιά = Αύριο
Χαιράμενες = Παντρεμένες
Εδά μπλιο = Τώρα πια
Αναντράνιζε = Ανασηκώνουντανε

* Δεν το ξέρω προσωπικά "Το Γεροντάκι", διαβάζω, όμως πάντα τη στήλη του "Η Γωνιά του Καφενείου", στα Χανιώτικα νέα.

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΝΑ ΤΕΛΟΣ

Πέταξαν τα στεφάνια

των ηρώων μας στις λάσπες…

Έβαλαν τα φωτοστέφανα

των αγίων μας στον βούρκο…

Δίχως ήρωες και αγίους!

Με τον θάνατο να ροκανίζει,

τη μικρή ανησυχία

της τελευταίας καληνύχτας.

Με τα όνειρα να δηλώνουν

καθημερνές συνήθειες.

Δίχως ήρωες κι αγίους!

Γυμνοί κι ανυπεράσπιστοι

στο ανελέητο «κατηγορώ» της ιστορίας.

Με αδειανή τη χούφτα μας

από ηρωισμό και αγιοσύνη…

Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
("Κἀζοβαρ", Έκδ. Γ', " "Πυξἰδα της Πόλης", Χανιά 2018) 

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΤΟ 1940 των ΠΑΙΔΙΩΝ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και με το καλό να γιορτάσουμε την εθνική μας εορτή της 28ης Οκτωβρίου!
“Ο πόλεμος του 1940 μέσα από τα παιδιά με τα παιδιά”, ο τίτλος της ομαδικής εργασίας της τάξης του, της Ε2 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων, που μου έστειλε ο γνωστός στους αναγνώστες του Παιδότοπου δάσκαλος Βαγγέλης Παγωνίδης. Συν πέντε ακόμα μικρότερες (“Αν…”, “Μακάρι”, “Για λίγο φαγητό”, “Φρίκη” και “Επιτέλους ελεύθεροι”, οι τίτλοι τους) και πέντε σχετικές εικαστικές δημιουργίες. Ετοιμο, λοιπόν, το καθιερωμένο αφιέρωμα για την 28η Οκτωβρίου, μ’ ένα απλό τηλεφώνημα!
Ενα ξεχωριστό αφιέρωμα από μια ξεχωριστή τάξη, όπως θα διαπιστώσετε. Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου και στον Δάσκαλο και στους μαθητές! Χρόνια πολλά για την εθνική μας επέτειο!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Ο πόλεμος του 1940 μέσα από τα παιδιά με τα παιδιά!

Πόλεμος και παιδιά! Δυο λέξεις αντίθετες μα πάντοτε επίκαιρες! Ίσως γιατί τα παιδιά είναι τα πρώτα και τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου! Ίσως πάλι γιατί συμβολίζουν το μέλλον και αποτελούν δροσοσταλιές ελπίδας και αισιοδοξίας! Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε φέτος,  εμείς οι μαθητές και μαθήτριες του Ε΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων να δούμε τον πόλεμο του 40 μέσα από τα μάτια των παιδιών της εποχής εκείνης. Αφορμή στάθηκε η περσινή συνάντηση- συνέντευξη με τον κ. Αποστολάκη, δάσκαλο, Λογοτέχνη, λαογράφο που μας επισκέφτηκε στο σχολείο και που ανακάλεσε μνήμες, όντας μαθητής Δημοτικού, σαν κι εμάς, από τα χρόνια του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής στα Χανιά. 

Είδαμε φωτογραφίες με πρωταγωνιστές παιδιά από την έναρξη του πολέμου, συζητήσαμε τις συνθήκες  που βίωναν τα παιδιά, ήρθαμε στη θέση τους και προσπαθήσαμε να νιώσουμε την αγωνία τους για επιβίωση! Φανταστήκαμε και αποτυπώσαμε σε χαρτί πως είναι ένα σχολείο σε περίοδο ειρήνης και πως είναι το ίδιο σχολείο σε περίοδο πολέμου! Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι! Δεν  είναι Fortnite!Καθόλου αστείο, καμία χαρά, κανένα πανηγύρι. Είναι αγωνία, θρήνος, απόγνωση, προσφυγιά, καταστροφή! Και αυτό που βιώσαμε όλοι μας μέσα από την ενδιαφέρουσα αυτή προσέγγιση είναι ότι και σήμερα ακόμα υπάρχουν παιδιά, δίπλα μας, στο διπλανό θρανίο,  που αναγκάστηκαν λόγω πολέμου που κι αυτά όπως και τα παιδιά των φωτογραφιών δεν κατάλαβαν το λόγο που ξεκίνησε ξαφνικά και γιατί έγινε αυτός ο πόλεμος- ο κάθε πόλεμος , αναγκάστηκαν να περπατήσουν νύχτα, να μπλεχτούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, να περάσουν στενά -θανατηφόρα περάσματα και φουρτουνιασμένες θάλασσες ,να ριχτούν σε απόκρημνα βράχια μιας άγνωστης – μα ευτυχώς φιλόξενης χώρας- προκειμένου να επιβιώσουν. Γι’ αυτά τα παιδιά οι φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα (1920-2011), του  Δημήτρη Χαρισιάδη(1911-1993) και της Βούλας Παπαϊωάνου(1898-1990), με θέμα τα παιδιά της κατοχής του 1940, αν και θολές, έμοιαζαν πρόσφατες και τόσο αληθινές. Εξάλλου έχουν ζήσει τόσο κοντά παρόμοιες καταστάσεις που ο τόπος, ο χρόνος και η αιτία έχουν δεν έχουν καμιά σημασία. Ο πόλεμος είναι πόλεμος! Όπου, όποτε κι οπόταν γίνεται! Οι συνέπειες οι ίδιες! Νικητές-ηττημένοι οι ίδιοι! Και η βιωματική αυτή προσέγγιση μας έκανε όλους μας να καταλάβουμε ότι είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε αυτό το υπέρτατο αγαθό που έχουμε, την ευλογία Θεού, τη χάρη του να είμαστε Άνθρωποι και αναπνέουμε ελεύθερα σε μια φτωχή, τίμια και ηρωική χώρα! 

Οι μαθητές κι ο δάσκαλος της Ε΄2 τάξης του 8^ου Δημ. Σχολ. Χανίων

ΑΝ…

Αν δεν είχε γίνει πόλεμος θα είχαμε τρόφιμα να φάμε… Αν δεν είχε γίνει πόλεμος δεν θα περιμέναμε στη σειρά των συσσιτίων, εριμένοντας να έρθει μια κυρία του Ερυθρού Σταυρού ή μια Καλόγρια για να μας βοηθήσει όσο μπορεί… Αν δεν είχε γίνει πόλεμος θα ήμασταν με τις οικογένειές μας, θα τρώγαμε μαζί και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι… Αν…   Δημήτρης Γιαννουλάκης, Παναγιώτης Αλεξίου

ΜΑΚΑΡΙ…

Μακάρι να ήμουν ασφαλής και να είχα ένα σπίτι, τροφή και ένα κρεβάτι να μπορούσα να κοιμάμαι κι όχι πάνω σε γαϊδούρι. Μακάρι να είχα ένα θρανίο δικό μου για να μπορώ να κάνω τα μαθήματά μου. Μακάρι να είχα ένα σχολείο κανονικό και να μη φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Μήπως ζητάω πολλά; Ελίνα Χονδράκη

ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΦΑΓΗΤΟ

Η Ελλάδα είναι σε κατοχή των Γερμανών. Κάθε μέρα αιχμαλωτίζουν πολλούς. Έλληνες και … μετανάστες! Μας κλέβουν τα τρόφιμα και μας αναγκάζουν να καλλιεργούμε τα χωράφια μας για να μην πεινάμε! Μας απειλούν ότι αν δεν τους δώσουμε τα πολύτιμα αντικείμενα θα μας σκοτώσουν! Εγώ και οι φίλοι μου περιμένουμε με τα άδεια πιάτα μας έξω από τα εστιατόρια των κατακτητών ( Γερμανών και Ιταλών) για να φάμε αποφάγια! « Πεινάω, πεινάω» έχει πάψει πια να προφέρεται, έχει γίνει συνήθεια! Η κοιλιά μας έχει φουσκώσει από την πείνα! Το ξέρω ότι θα πεθάνουμε σύντομα όπως και ορισμένοι φίλοι μας και συμμαθητές μας.  Το πεινάμε, κρυώνουμε, φοβόμαστε έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα! Θα προλάβουμε να ζήσουμε ελεύθεροι ή θα παραμείνει μια κρυφή ελπίδα  κι ένα όνειρο απατηλό;  Μάνος Αβερκάκης,  Ειρήνη Κατσιφαράκη, Νικόλ Μακρινάκη, Αλμπιόν Ζίφλε 

                                                                



ΦΡΙΚΗ

Άλλη μια δύσκολή χειμωνιάτικη μέρα! Ευτυχώς είμαστε ακόμα ζωντανοί! Ως πότε δεν ξέρω! Αχ! Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος; Να ζούμε ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια και να μην πεθάνουμε της πείνας και του κρύου; 

Σήλια Μαριολάκη, Ιωάννα Ανδρεαδάκη, Λαγουδάκης Πολύβιος, Λουράκης Μιχάλης., Παπαδάκης Στράτος, Χαροντάκης Μανώλης, Σταυρουλάκης Κωνσταντίνος

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

Οι έλληνες αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους από τους Γερμανούς ένιωσαν ανακούφιση. Επιτέλους είμαστε ελεύθεροι. Μακάρι να μη ξαναζήσουμε αυτά τα δεινά και να είμαστε πάντοτε ελεύθεροι και με ειρήνη! Μας βλέπετε εδώ να έχουμε κατέβει στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε. Είμαι κι εγώ εδώ μαζί με τη μητέτρα μου και την αδερφή μου! Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που κάναμε…

Κωνσταντίνα Ριτζάκη, Εβίτα Νικάκη, Χρύσα Βλαζάκη,Σήλια Νικάκη , Μαρμαριτσάκη Νεφέλη, Κοκολάκη Βικτωρία, Ελληνιτάκη Αικατερίνη, Ανδρεαδάκη Ιωάννα, Βλαζάκη Χρυσούλα

                                                               

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 26. 10.2019)

http://www.haniotika-nea.gr/to-1940-ton-paidion/

ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

ΚΩΣΤΑΣ ΧΩΡΕΑΝΘΗΣ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ






Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο!

Δασκάλα της Ποίησης μα και Ποιήτρια της Δασκαλοσύνης η και καλή μου φίλη δασκάλα – συγγραφέας Ελένη Τσικριτέα – Χωρεάνθη, ποιήματα της οποίας, απ’ την ποιητική της συλλογής “Τραγούδια της γης και του ουρανού”, διανθισμένα με ζωγραφιές της κόρης της Μάριον Χωρεάνθη, φιλοξενήθηκαν στις 5 Οκτωβρίου τ.ε. στον Παιδότοπο. Δάσκαλος της Ποίησης μα και Ποιητής της Δασκαλοσύνης, ωστόσο, και ο αξέχαστος σύντροφός της, ιδιαίτερα γνωστός απ’ τα βιβλία της “Γλώσσας” του Δημοτικού, δάσκαλος – συγγραφέας Κώστας Χωρεάνθης που έφυγε πριν από 23 χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής. Και κεριά στη μνήμη του τα ποιήματά του απ’ την ποιητική του συλλογή “Το δέντρο της γης” που, διανθισμένα με εικόνες της Διατσέντα Παρίση, φιλοξενούνται στη στήλη σήμερα.
Να ‘ναι καλά τόσο η φίλη δασκάλα – ποιήτρια Ελένη Χωρεάνθη για την ανταπόκριση στο αίτημά μου, όσο και ο κοινός μας φίλος συντ. δάσκαλος, πρώην προϊστάμενος της Δ/νσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων Μανόλης Βολουδάκης που ήταν ο συνδετικός κρίκος της γνωριμίας μας…
Σας χαιρετώ με αγάπη
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος

Το δέντρο της γης

Κλωνάρι ανάδωσε δεντρί

κι όλη τη γη, καρπό βαρύ,

στα πέρατα κρεμάει.

Κι αν είν’ η ρίζα του κρυφή,

στην αψηλή του την κορφή

η λευτεριά πετάει!

Πρωινές χαρές

Άνθισαν πρωινές χαρές

στης αυγούλας το μπαλκόνι.

Λίγες ώρες λαμπερές

- ήλιε μου, χρυσό στημόνι -

είν’ η ζωή τους και νυχτώνει.

Δειλινό – καημός κρυφός - 

κλείνουνε τα πέταλά τους.

Μα κρατάνε στάλα φως

- ήλιε μου, με τους θανάτους -

μες στ’ αδύναμα κλωνιά τους.

Βλέπουν φωτεινό όνειρο

μες στη νύχτα την ψυχή τους

πως στον κόσμο το χλωρό

- ήλιε, με κουβάρια μίτους -

γύρισε ξανά μαζί τους.

Οι χαρές οι λιόφωτες

σε παιδιών μπαλκόνια αχτίδες.

Έτσι ανθίζουν κι οι ματιές

- ήλιε μου, με τις πλεξίδες -

σ’ όσα πρόσωπα κι αν είδες!

Περιγιάλι

Περιγιάλι καθαρό

σε νησάκι απόμακρο

- του πελάγου το ζαφείρι

να το πιεις μες στο ποτήρι.

Ξωκλησάκι ταπεινό

που χωράει τον ουρανό

- κι απ’ το μαύρο κυπαρίσσι

στάζει η μοναξιά σα βρύση.

Μόλις ανασαίνει η γη

κι η θαλασσινή σιγή

ξαποσταίνει στα χαλίκια

και μαυρολογάει στα φύκια.

Θαλασσινό

Πάμε απ’ το δρόμο του γιαλού

το φωτεινό, ματάκια μου,

να βγούμε στο λιμάνι,

στην ακροθαλασσιά.

Πάμε να δούμε από μακριά

(γελάσετε, ματάκια μου)

τη βάρκα του να φτάνει

στην ποθητή στεριά.

Πάμε να δούμε από κοντά

(μην τρέμετε, ματάκια μου)

τη βάρκα του να πλέει

με φουσκωτό πανί…

Μ’ άκου το κύμα πώς λαλεί,

(δακρύσετε, ματάκια μου)

το κύμα άκου τι λέει,

πως πια δε θα φανεί…

Σιγοβρέχει

Απόψε πάλι σιγοβρέχει

κι έχει η βροχή τραγούδι στήσει

πάνω απ’ τις στέγες τις παλιές.

Σκοπός που τελειωμό δεν έχει

σαν από κελαδίστρα βρύση

κυλάει με χίλιες δυο λαλιές.

Απόψε πάλι σιγοβρέχει

στη γειτονιά μια γκρίζα θλίψη

στάζει το κλάμα τ’ ουρανού.

Και το θολό νερό που τρέχει

να στοχαστεί δεν έχει σκύψει

παιδιού κεφάλι κανενού.

Απόψε πάλι σιγοβρέχει

μόνη η ερημιά κατοικεί μέσα

στα παλιά σπίτια του χωριού.

Μα πόσα μυστικά κατέχει

με την υγρή του αέρα ανάσα,

το σάλεμα του κλωναριού…

                                                               ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κώστας Χωρεάνθης (1936 Χίος-1996 Παλαιό Φάληρο), γεννήθηκε στη Χίο από γονείς Μικρασιάτες πρόσφυγες. Εκπαιδευτικός, ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος, κριτικός και μεταφραστής. Μετέφρασε αρχαίους Έλληνες και Γάλλους συγγραφείς. Υπηρέτησε τη Δημόσια Εκπαίδευση και συνέβαλε στη συγγραφή των βιβλίων του Δημοτικού Σχολείου «Η γλώσσα μου». Συνεργάστηκε με τα εγκυρότερα λογοτεχνικά και παιδαγωγικά περιοδικά της Αθήνας. Το ποιητικό του έργο «Κοσμάς ο Αιτωλός», ένα Ορατόριο με δομή Τραγωδίας, μελοποιήθηκε από τον αείμνηστο Σωκράτη Βενάρδο και παρουσιάστηκε στην Αθήνα, στο Θέρμο, στο Μεσολόγγι, στα Χανιά και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας.

       Από το ανεξάντλητο αρχείο του έχουν εκδοθεί και κυκλοφορούν περί τα είκοσι  πέντε (25) έργα, οκτώ (8) ποιητικές συλλογές(η μία για παιδιά), δώδεκα (12) μελέτες (11 ιστορικές μονογραφίες + 1 λογοτεχνική μελέτη), ένα μυθιστόρημα για παιδιά και εφήβους, και πέντε (5) μεταφράσεις βιβλίων.  

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 2.11.2019)

http://www.haniotika-nea.gr/kostas-choreanthis-tragoydia-toy-dentroy-tis-gis/