ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

Ε2 ΤΑΞΗ 8ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ

ΤΟ 1940 των ΠΑΙΔΙΩΝ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο και με το καλό να γιορτάσουμε την εθνική μας εορτή της 28ης Οκτωβρίου!
“Ο πόλεμος του 1940 μέσα από τα παιδιά με τα παιδιά”, ο τίτλος της ομαδικής εργασίας της τάξης του, της Ε2 τάξης του 8ου Δημ. Σχ. Χανίων, που μου έστειλε ο γνωστός στους αναγνώστες του Παιδότοπου δάσκαλος Βαγγέλης Παγωνίδης. Συν πέντε ακόμα μικρότερες (“Αν…”, “Μακάρι”, “Για λίγο φαγητό”, “Φρίκη” και “Επιτέλους ελεύθεροι”, οι τίτλοι τους) και πέντε σχετικές εικαστικές δημιουργίες. Ετοιμο, λοιπόν, το καθιερωμένο αφιέρωμα για την 28η Οκτωβρίου, μ’ ένα απλό τηλεφώνημα!
Ενα ξεχωριστό αφιέρωμα από μια ξεχωριστή τάξη, όπως θα διαπιστώσετε. Από καρδιάς οι ευχαριστίες μου και στον Δάσκαλο και στους μαθητές! Χρόνια πολλά για την εθνική μας επέτειο!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης,
δάσκαλος

Ο πόλεμος του 1940 μέσα από τα παιδιά με τα παιδιά!

Πόλεμος και παιδιά! Δυο λέξεις αντίθετες μα πάντοτε επίκαιρες! Ίσως γιατί τα παιδιά είναι τα πρώτα και τα μεγαλύτερα θύματα του πολέμου! Ίσως πάλι γιατί συμβολίζουν το μέλλον και αποτελούν δροσοσταλιές ελπίδας και αισιοδοξίας! Για όλους αυτούς τους λόγους αποφασίσαμε φέτος,  εμείς οι μαθητές και μαθήτριες του Ε΄2 του 8^ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων να δούμε τον πόλεμο του 40 μέσα από τα μάτια των παιδιών της εποχής εκείνης. Αφορμή στάθηκε η περσινή συνάντηση- συνέντευξη με τον κ. Αποστολάκη, δάσκαλο, Λογοτέχνη, λαογράφο που μας επισκέφτηκε στο σχολείο και που ανακάλεσε μνήμες, όντας μαθητής Δημοτικού, σαν κι εμάς, από τα χρόνια του πολέμου και της Γερμανικής κατοχής στα Χανιά. 

Είδαμε φωτογραφίες με πρωταγωνιστές παιδιά από την έναρξη του πολέμου, συζητήσαμε τις συνθήκες  που βίωναν τα παιδιά, ήρθαμε στη θέση τους και προσπαθήσαμε να νιώσουμε την αγωνία τους για επιβίωση! Φανταστήκαμε και αποτυπώσαμε σε χαρτί πως είναι ένα σχολείο σε περίοδο ειρήνης και πως είναι το ίδιο σχολείο σε περίοδο πολέμου! Ο πόλεμος δεν είναι παιχνίδι! Δεν  είναι Fortnite!Καθόλου αστείο, καμία χαρά, κανένα πανηγύρι. Είναι αγωνία, θρήνος, απόγνωση, προσφυγιά, καταστροφή! Και αυτό που βιώσαμε όλοι μας μέσα από την ενδιαφέρουσα αυτή προσέγγιση είναι ότι και σήμερα ακόμα υπάρχουν παιδιά, δίπλα μας, στο διπλανό θρανίο,  που αναγκάστηκαν λόγω πολέμου που κι αυτά όπως και τα παιδιά των φωτογραφιών δεν κατάλαβαν το λόγο που ξεκίνησε ξαφνικά και γιατί έγινε αυτός ο πόλεμος- ο κάθε πόλεμος , αναγκάστηκαν να περπατήσουν νύχτα, να μπλεχτούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, να περάσουν στενά -θανατηφόρα περάσματα και φουρτουνιασμένες θάλασσες ,να ριχτούν σε απόκρημνα βράχια μιας άγνωστης – μα ευτυχώς φιλόξενης χώρας- προκειμένου να επιβιώσουν. Γι’ αυτά τα παιδιά οι φωτογραφίες του Κώστα Μπαλάφα (1920-2011), του  Δημήτρη Χαρισιάδη(1911-1993) και της Βούλας Παπαϊωάνου(1898-1990), με θέμα τα παιδιά της κατοχής του 1940, αν και θολές, έμοιαζαν πρόσφατες και τόσο αληθινές. Εξάλλου έχουν ζήσει τόσο κοντά παρόμοιες καταστάσεις που ο τόπος, ο χρόνος και η αιτία έχουν δεν έχουν καμιά σημασία. Ο πόλεμος είναι πόλεμος! Όπου, όποτε κι οπόταν γίνεται! Οι συνέπειες οι ίδιες! Νικητές-ηττημένοι οι ίδιοι! Και η βιωματική αυτή προσέγγιση μας έκανε όλους μας να καταλάβουμε ότι είναι χρέος μας να διαφυλάξουμε αυτό το υπέρτατο αγαθό που έχουμε, την ευλογία Θεού, τη χάρη του να είμαστε Άνθρωποι και αναπνέουμε ελεύθερα σε μια φτωχή, τίμια και ηρωική χώρα! 

Οι μαθητές κι ο δάσκαλος της Ε΄2 τάξης του 8^ου Δημ. Σχολ. Χανίων

ΑΝ…

Αν δεν είχε γίνει πόλεμος θα είχαμε τρόφιμα να φάμε… Αν δεν είχε γίνει πόλεμος δεν θα περιμέναμε στη σειρά των συσσιτίων, εριμένοντας να έρθει μια κυρία του Ερυθρού Σταυρού ή μια Καλόγρια για να μας βοηθήσει όσο μπορεί… Αν δεν είχε γίνει πόλεμος θα ήμασταν με τις οικογένειές μας, θα τρώγαμε μαζί και θα ζούσαμε ευτυχισμένοι… Αν…   Δημήτρης Γιαννουλάκης, Παναγιώτης Αλεξίου

ΜΑΚΑΡΙ…

Μακάρι να ήμουν ασφαλής και να είχα ένα σπίτι, τροφή και ένα κρεβάτι να μπορούσα να κοιμάμαι κι όχι πάνω σε γαϊδούρι. Μακάρι να είχα ένα θρανίο δικό μου για να μπορώ να κάνω τα μαθήματά μου. Μακάρι να είχα ένα σχολείο κανονικό και να μη φοβάμαι να βγω από το σπίτι. Μήπως ζητάω πολλά; Ελίνα Χονδράκη

ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΦΑΓΗΤΟ

Η Ελλάδα είναι σε κατοχή των Γερμανών. Κάθε μέρα αιχμαλωτίζουν πολλούς. Έλληνες και … μετανάστες! Μας κλέβουν τα τρόφιμα και μας αναγκάζουν να καλλιεργούμε τα χωράφια μας για να μην πεινάμε! Μας απειλούν ότι αν δεν τους δώσουμε τα πολύτιμα αντικείμενα θα μας σκοτώσουν! Εγώ και οι φίλοι μου περιμένουμε με τα άδεια πιάτα μας έξω από τα εστιατόρια των κατακτητών ( Γερμανών και Ιταλών) για να φάμε αποφάγια! « Πεινάω, πεινάω» έχει πάψει πια να προφέρεται, έχει γίνει συνήθεια! Η κοιλιά μας έχει φουσκώσει από την πείνα! Το ξέρω ότι θα πεθάνουμε σύντομα όπως και ορισμένοι φίλοι μας και συμμαθητές μας.  Το πεινάμε, κρυώνουμε, φοβόμαστε έχουν γίνει καθημερινή ρουτίνα! Θα προλάβουμε να ζήσουμε ελεύθεροι ή θα παραμείνει μια κρυφή ελπίδα  κι ένα όνειρο απατηλό;  Μάνος Αβερκάκης,  Ειρήνη Κατσιφαράκη, Νικόλ Μακρινάκη, Αλμπιόν Ζίφλε 

                                                                



ΦΡΙΚΗ

Άλλη μια δύσκολή χειμωνιάτικη μέρα! Ευτυχώς είμαστε ακόμα ζωντανοί! Ως πότε δεν ξέρω! Αχ! Πότε θα τελειώσει ο πόλεμος; Να ζούμε ελεύθεροι και με αξιοπρέπεια και να μην πεθάνουμε της πείνας και του κρύου; 

Σήλια Μαριολάκη, Ιωάννα Ανδρεαδάκη, Λαγουδάκης Πολύβιος, Λουράκης Μιχάλης., Παπαδάκης Στράτος, Χαροντάκης Μανώλης, Σταυρουλάκης Κωνσταντίνος

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ!

Οι έλληνες αμέσως μετά την απελευθέρωσή τους από τους Γερμανούς ένιωσαν ανακούφιση. Επιτέλους είμαστε ελεύθεροι. Μακάρι να μη ξαναζήσουμε αυτά τα δεινά και να είμαστε πάντοτε ελεύθεροι και με ειρήνη! Μας βλέπετε εδώ να έχουμε κατέβει στους δρόμους για να πανηγυρίσουμε. Είμαι κι εγώ εδώ μαζί με τη μητέτρα μου και την αδερφή μου! Δε θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά που κάναμε…

Κωνσταντίνα Ριτζάκη, Εβίτα Νικάκη, Χρύσα Βλαζάκη,Σήλια Νικάκη , Μαρμαριτσάκη Νεφέλη, Κοκολάκη Βικτωρία, Ελληνιτάκη Αικατερίνη, Ανδρεαδάκη Ιωάννα, Βλαζάκη Χρυσούλα

                                                               

Χανιώτικα νέα (Σάββατο, 26. 10.2019)

http://www.haniotika-nea.gr/to-1940-ton-paidion/