ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

"ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"

"Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος/ δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι/ για την ειρήνη και για το δίκιο./ Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,/ τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές/ το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες/ – μα ούτε βήμα πίσω./ Κάθε κραυγή σου μια πετριά/ στα τζάμια των πολεμοκάπηλων/ κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία./ Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή./ Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια/ αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται/ την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες/ μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα/ αύριο οι άνθρωποι θα χάνουνται στη νύχτα του πολέμου/ έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς/ εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα/ θα γίνουν στάχτη κάτω απ’ τις οβίδες./ Δεν έχεις καιρό/ δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου/ αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος». Από το ποίημα “Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” του Τάσου Λειβαδίτη.

Στο τελευταίο σκαλί της σκάλας, που οδηγεί στην ανθρωπιά, ο άνθρωπος που επειδή θέλει να λέγεται άνθρωπος, δεν έχει καιρό για τον εαυτό του… Εκεί τον θέλει απευθυνόμενος, έχω την αίσθηση, πρωτίστως στον εαυτό του κι ύστερα ξεχωριστά στον καθένα από μας, ο ποιητής. Αδύνατο θα μου πείτε και δεν θα διαφωνήσω. Eνα δυνατό, πολύ δυνατό “αδύνατο”, ωστόσο, που μας ενδυναμώνει, πρέπει να μας ενδυναμώνει και να μας κρατά όρθιους στα μετερίζια της ανθρωπιάς.

Μέγα θέμα την περασμένη εβδομάδα η ανακοίνωση της κίνησης “Ενωμένοι Μακεδόνες” για διοργάνωση μπάρμπεκιου, με χοιρινό και αλκοόλ, προχθές Κυριακή έξω από το hotspot στα Διαβατά της Θεσσαλονίκης. Κατά της λαθρομετανάστευσης λέει… Για «μια ανύπαρκτη οργάνωση η οποία ζητά 5 λεπτά δημοσιότητας», έκανε λόγο, μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό “Alpha” η βουλευτής Χανίων Ντόρα Μπακογιάννη για να τονίσει στη συνέχεια ότι «δεν υπάρχει νόμος που να σε κάνει άνθρωπο». Αυτή η φράση με παρέπεμψε στο ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, στίχοι του οποίου φιλοξενούνται σ’ αυτήν τη Στάση. Στον απόηχο των όσων έγιναν ή δεν έγιναν τελικά. Στων όσων ειπώθηκαν, ανεξαρτήτως προθέσεων, και στων όσων αποσιωπήθηκαν. Χωρίς να παραβλέπω ότι παραείναι σύνθετο το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα για τη χώρα μας… Μπορείς να λέγεσαι άνθρωπος, προκαλώντας τους εξαθλιωμένους συνανθρώπους σου; Ρητορικό το ερώτημά μου…

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΗΦΗΣ ΜΙΧΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Στην αρένα της Παμπλόνας./ Στη φιέστα του Σαν Φερμίν/ Δεν βασανίζουν τους ταύρους/ Στην Γρανάδα, που όλοι τραγουδήσαμε/ Εκεί στην Ανδαλουσία, σκοτώσανε τον Φεντερίκο./ Για έναν τόσο μεγάλο ποιητή δεν υπάρχει τάφος/ Μετέβη εκ του θανάτου εις την ζωήν». Το ποίημα “Στην Αρένα”, από την ομώνυμη ποιητική συλλογή (εκδ. “Ραδάμανθυς”, Χανιά 2019) του Σήφη Μιχελογιάννη.

Και ποιητής, εκτός όλων των άλλων ο γνωστός, προπάντων ως πολιτικός, πρώην βουλευτής Χανίων, συμπολίτης μας Σήφης Μιχελογιάννης. Καλά καλός ποιητής, όπως αποκαλύπτεται, στην περί ης ο λόγος ποιητική του συλλογή που παρουσιάστηκε την περασμένη Τετάρτη 6 Νοεμβρίου, στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα “Πολυχρόνης Πολυχρονίδης” του Πνευματικού Κέντρου Χανίων, από τον πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου Κρήτης – συγγραφέα Γιάννη Φίλη, τη φιλόλογο – συγγραφέα Ρούλα Βουράκη και τον ίδιο, πλαισιωμένη μουσικά με γνωστά ποιοτικά τραγούδια που τραγούδησε ο Τάσος Ψαλιδάκης, έχοντας στο πιάνο τον Γιώργο Σαλτάρη. Για μια πνευματική πανδαισία, με συντονίζουσα τη γνωστή φιλόλογο – διευθύντρια του ΓΕΛ Σούδας Μαρία Μαράκη ο λόγος. (Στη φωτογραφία από αριστερά: Μ. Μαράκη, Σ. Μιχελογιάννης, Γ. Φίλης και Ρ. Βουράκη)

“Απόστολος” του καζαντζακικού λόγου (είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της Διεθνούς Εταιρείας Φίλων Νίκου Καζαντζάκη, αντιπρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος και Υπεύθυνος Τομέα Κρήτης, μην ξεχνιόμαστε) ο Σήφης Μιχελογιάννης, επόμενο να είναι βαθιά επηρεασμένος απ’ αυτόν. Και δικός του δρόμος ο ανήφορος, άλλη επιλογή δεν έχει… Και δικό του ιδανικό η ελευθερία.

«Ενιωθες ότι η μέρα αγαπούσε την αυγή που ροδίζει/ Εβλεπες ότι ο σκίουρος λατρεύει το δέντρο/ που στηρίζει τα βήματά του. Ηξερες ότι η γη δεν γυρίζει γύρω από σένα./ Από ένα παράθυρο κοίταζες τη θάλασσα,/ τα δέντρα, τον ήλιο, τα πουλιά που πετούσαν./ Ήθελες να σώσεις όλα ετούτα/ τα θαύματα του κόσμου/ Ήθελες να σώσεις τον άνθρωπο/ Δεν ακούσαμε την κραυγή σου/ Τρομάξαμε γιατί δεν έλπιζες τίποτα/ Τώρα όμως ξέρουμε./ Ήθελες να είσαι ελεύθερος./ Ήσουν έτοιμος για νέες οδύσσειες». Το ποίημα “Στον Νίκο Καζαντζάκη” του Σήφη Μιχελογιάννη.

Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 12.11.2019)