ΠΟΙΗΣΗ

Το χαμόγελο του Διάκου

Για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει, 

τώρα π’ ανθίζουν τα κλαδιά και βγάζ’ η γη χορτάρι.

Άλλοι λένε ότι το τραγούδησε,

πριν αρχίσουν να τον σουβλίζουν 

ζωντανό οι Τούρκοι

στην Πλατεία της Λαμίας

κι άλλοι ότι το ψιθύρισε, 

λίγο πριν ξεψυχήσει.

Τους ακούει από το Πάνθεο των Ηρώων

που τον τοποθέτησαν, 

και οι μεν και οι δε, 

ο Αθανάσιος Διάκος. 

Το ξέρει ότι δεν είναι δικά του λόγια,  

ωστόσο, του αρέσει 

που τα έβαλαν στο στόμα του-

ήθελε να τα είχε πει. 

Κι όπως τα κλαδιά που άνθιζαν τότε-

τα κλαδιά ενός ασπάλαθου ήταν-     

χαμογελά. 

ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ 

(Από την ποιητική συλλογή "Τα χελιδόνια του μοναχού" 

που κυκλοφορεί ηλεκτρονικά σε λίγες μέρες)