ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Σαν μεθαύριο, Μεγάλη Τρίτη, 30 Απριλίου του 2013, έφυγε στα 102 του χρόνια για το άλλο ημισφαίριο της ζωής ο Παππούς, ο μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης ο Χριστιανός. Ημουν κι εγώ εκεί, στην εξόδιο ακολουθία του, που εψάλη, δύο μέρες αργότερα, τη Μεγάλη Πέμπτη, στον Μητροπολιτικό Ναό της Κίσσαμος πόλης, για να χρησιμοποιήσω μια αγαπημένη φράση της φίλης μου της Φωτεινής Σεγρεδάκη. Οχι, δεν έκλαιγε γοερά το συρρεύσαν απ’ όλες τις γωνιές της Κρήτης κι από διάφορα μέρη της Ελλάδος πλήθος την ημέρα εκείνη του αποχαιρετισμού. Βουβό το κλάμα του. Δεν κλαίνε οι άνθρωποι στην Κοίμηση των Αγίων, απλά την ευγνωμοσύνη που νιώθουν γι’ αυτούς διαβάζεις στα μάτια τους, έγραψα στα “πεταχτά”, δύο μέρες μετά. Αγιος στη λαϊκή συνείδηση, πολύ πριν “αναληφθεί” στους ουρανούς ο Παππούς. Ο Ιππότης του Σταυρού, “Ο Φτωχούλης του Θεού”, “Ο Οραματιστής Πραγματοποιός Επίσκοπος”, ο “Ειρηναίος της ειρήνης”, ο “Ειρηναίος της καρδιάς μας”. Ο Αγιος Ειρηναίος ο Χριστιανός… Χώρος προσκυνήματος ο τάφος του, όπως και το πατρικό του σπίτι στο Νεροχώρι Αποκορώνου και το φτωχικό του “ενδιαίτημα” στην οδό Δρομονέρου της Χαλέπας απ’ όπου η ψυχή του πέταξε για τα ουράνια…

Μνημονεύομεν Ειρηναίον Γαλανάκη…. Σ’ ενεστώτα και σε μέλλοντα χρόνο το ρήμα. Και γι’ αυτά που είπε και έγραψε, έτσι όπως αυτός τα είπε και τα έπραξε. Τι σημασία έχει αν τον γνωρίσαμε ή αν δεν τον γνωρίσαμε από κοντά. Ολοι ανήκουμε στο ποίμνιο της αγάπης του. Ολοι έχουμε ανάγκη των πρεσβειών του. Πρεσβευτής του ουρανού στη γη, εν όσω ήταν ανάμεσά μας ο Παππούς. Πρεσβευτής της γης στον ουρανό από την ημέρα της εκδημίας του…

«Ηταν γύρω στα 1960. Μια μέρα γύρισε ο κ. Αννουσάκης από την Αμερική και πήγε στον Επίσκοπο Ειρηναίο στο Καστέλι Κισσάμου και του λέει: “Σεβασμιότατε, ο Αγιος Σπυρίδωνας με βοήθησε πολύ και θέλω να επιχρυσώσω την εικόνα του”. “Μα οι Αγιοι ήσαν φτωχικά ντυμένοι, γιατί βοηθούσαν τους πτωχούς. Ούτε ο Θεός, ούτε οι Αγιοι θέλουν ασήμια και χρυσάφια. Οι άνθρωποι έχουν τις ανάγκες. Να βάλεις τα χρήματα που θέλεις, έχω μαζέψει κι εγώ μερικά, να κάνομε ένα γηροκομείο…”. Ετσι ξεκίνησε κι έγινε το Αννουσάκειο Γηροκομείο στο Καστέλλι Κισσάμου». «Γύρω στα 1965 που και τα πέντε οικοτροφεία λειτουργούσαν ασφυκτικά -πάνω από 500 παιδιά- ένα βράδυ, καθώς ο Ειρηναίος ανέβαινε τη σκάλα στη Μητρόπολη, ένα παιδί του φώναξε “Σεβασμιότατε, Σεβασμιότατε, τα παπούτσια σας είναι τρύπια, να πάρετε καινούρια!” “Μα αν αγοράσω καινούρια, εσείς αύριο δεν θα ’χετε να φάτε!”» Δυο απ’ τις Αναφορές στον Ειρηναίο Γαλανάκη που κάνει ο επίσης μακαριστός αδελφός του Αθανάσιος Γαλανάκης στο βιβλίο του “Μηνύματα ορθόδοξης ομολογίας και πίστης”, εκδ. “Ερεισμα”, (Χανιά 2016).

Κορωνοϊκά… στα πεταχτά





«Η δυστυχία του να είσαι Ελληνας», ο τίτλος του πιο πολυδιαβασμένου και του πιο γνωστού απ’ τα βιβλία που έγραψε ο Νίκος Δήμου. «Η ευτυχία του να είσαι Ελληνας», ο τίτλος που έγραψε τις προάλλες (Παρασκευή 24 Απριλίου) στην εφημερίδα μας ο και καλός μου φίλος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών Σήφης Μπουζάκης. Στο πώς αντιμετωπίσαμε μέχρι τώρα, ως κράτος και ως κοινωνία την επικίνδυνη πανδημία, αναφέρεται ς ο δεύτερος. Προσυπογράφω. Οντως πορευτήκαμε “ωραίοι ως Ελληνες”. Ωστόσο ο ερώτημα, όπως γράφει και ο φίλος μου ο Σήφης παραμένει. Θα εξακολουθήσουμε να λειτουργούμε και να λειτουργούμαστε στο “εμείς” και την επόμενη μέρα που θα κινδυνεύομε μετά απ’ τον “λοιμό”, από “λιμό” και εν τέλει από καταποντισμό;

Τον γάιδαρο τον φάγαμε στην ουρά θα κολλήσουμε; Αυτή η παροιμία μου ήρθε στο νου όταν άκουσα ότι προτείνονται μέχρι τις 4 Μαΐου τα περιοριστικά μέτρα λόγω κορωνοϊού. Αναμενόμενη η παράτασή τους άλλωστε… Σιγά που θα μας άφηναν να κυκλοφορήσουμε το Παρασκευο-Σαββατοκύριακο της Πρωτομαγιάς!

«Πιστός στο ραντεβού του/ στους τηλεοπτικούς δέκτες/ με τους απανταχού Ελληνες/ εδώ και σαράντα μέρες/ ακριβώς στις 6 το απόγευμα/ ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας./ Φορώντας, πάντα,/ κάτω απ’ τα στρογγυλά γυαλιά του,/ τη θλίψη του χαμόγελού του./ Τόσα τα κρούσματα απ’ τον ιό,/ τόσοι οι διασωληνωμένοι,/ τόσοι -ένας κόμπος στο λαιμό-/ οι θάνατοι.// Σήμερα δεν έχουμε/ κανένα καταγεγραμμένο θάνατο/ είπε χθες, Τετάρτη 22 Απριλίου/ δίχως τον κόμπο στο λαιμό,/ ο καθηγητής./ Φορώντας, πάντα/ κάτω απ’ τα στρογγυλά γυαλιά του,/ τη θλίψη του χαμόγελού του -/ πολλά τα καταγεγραμμένα θύματα/ κι άγνωστο “τι τέξεται η επιούσα”». Το ποίημα του γράφοντος “Η θλίψη του χαμόγελου” του γράφοντος, από την ανέκδοτη ποιητική του συλλογή “Ιχνηλατώντας”.

http://www.haniotika-nea.gr/mnimi-agioy-eirinaioy-toy-christianoy/