ΕΥΔΟΚΙΑ

"ΚΟΙΤΑΖΕΙ ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ"

Γράφει η Ευδοκία Σκορδαλά - Κακατσάκη

 Ο στίχος είναι από το δημοτικό τραγούδι του Αϊ Γιώργη. Γνωστή η υπόθεσή του. Ένας δράκος έχει κάνει κατοχή σε μια πηγή, και δεν αφήνει «σταλιά νερό να κατεβεί στη Χώρα»  Άνθρωποι, ζώα και σπαρτά  πεθαίνουν  από λειψυδρία. Μόνη λύση, μια φοβερή θυσία που απαιτεί το θεριό! Θέλει λέει, με αντάλλαγμα λίγο νερό, να του δίνουν ένα κορίτσι  καθημερινά  για  να δειπνά!  Τραγική η θέση των ανθρώπων. Ανυπεράσπιστοι κι αδύναμοι, υποκύπτουν στις ορέξεις του. Βάζουν σε κληρωτίδα τα ονόματα των κοριτσιών τους! Όλα! Ακόμα  και  το όνομα της μοναχοθυγατέρας του βασιλιά!  Το τραγούδι του Αϊ Γιώργη, τραγούδι, ποίημα και παραμύθι μαζί, είναι γεμάτο, όπως κάθε… αληθινό παραμύθι, με αλήθειες.  Διαχρονικές αλήθειες του, η  πάλη του καλού με το κακό. Η αδυναμία και ο φόβος του ανθρώπου μπροστά στον  θάνατο. Οι θυσίες του για την απόκτηση των αγαθών. Στην προκειμένη περίπτωση του νερού, την πηγή ζωής! Η  κοινή μοίρα των ανθρώπων. Η λαχτάρα τους για ισονομία!  Όλοι, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, πρέπει  να πληρώσουν το αντίτιμο του αγαθού! Πονούν και  σπαράζουν οι γονείς που αναγκάζονται να θυσιάσουν τα παιδιά τους. Το ίδιο κάνει κι ο βασιλιάς, όταν κληρώνεται για την θυσία η κόρη του, «απού την είχε η μάνα της μοναχορηγοπούλα!»  Άνθρωπος είναι. Πατέρας.  Πονάει. Κλαίει, δέρνεται, παρακαλά. Δίνει το βασίλειό του για το παιδί του! Του κάκου!  Εξαίρεση δεν γίνεται!  Κι έτσι, «στολίζουνε απ’ το ταχύ ως το βράδυ!» την βασιλοπούλα και την οδηγούν στο θεριό. Την αφήνουν μόνη της και φεύγουν! Κι ενώ εκείνη, αγωνιά περιμένοντας  το θεριό , που για την ώρα κοιμάται, εμφανίζεται ο  ΑΪ Γιώργης! Της ζητάει να τον αφήσει ν’ αποκοιμηθεί στα γόνατά της, κι όταν ξυπνήσει το θεριό, να τον  «αλαφροξυπνήσει»  για να το σκοτώσει! Πιστεύει ο ποιητής λαός μας πως κι οι Άγιοι έχουν ανάγκη ύπνου και ξεκούρασης, για να μπορούν να ανταποκρίνονται  στις επικλήσεις μας! Η βασιλοπούλα έντρομη,  όταν βλέπει τον δράκο να έρχεται κατά πάνω της, φωνάζει  τον Άγιο. Εκείνος ξυπνά, αρπάζει  τ’  άρματά του, « γυρίζει στ’ ανατολικά και κάνει το σταυρό του/ και το κοντάρι σήκωσε και μπήγει στο λαιμό του!» Πανίσχυρο το σημείο του Σταυρού! Ο αρματωμένος  Άγιος, κάνει τον σταυρό του, επικαλούμενος  την βοήθεια του Θεού για να νικήσει το θεριό!                                                                                                            Σήμερα, όλη η ανθρωπότητα βρίσκεται στο έλεος μιας πανδημίας. Όλοι, χωρίς καμιά εξαίρεση, βρισκόμαστε στην κληρωτίδα του φοβερού δράκου, που ονομάζεται κορωνοϊός. Αόρατος, γρήγορος, ύπουλος, χτυπά στα τυφλά, χτυπά με μανία και θερίζει ζωές. Κι όλοι μας, με κομμένη ανάσα  παρακολουθούμε τον αγώνα που κάνουν « στα μαρμαρένια αλώνια»  οι άνθρωποι με τις μάσκες και τις λευκές και πράσινες μπλούζες. ΟΙ γιατροί, οι νοσηλευτές, όλο το προσωπικό των νοσοκομείων όπου γης. Πραγματικοί ήρωες. Σημερινοί Αϊ Γιώργηδες! Μα πάνω απ’ όλα, άνθρωποι  που φοβούνται. Είναι φυσικό να φοβούνται. Για τους ίδιους, για  τους αγαπημένους τους.                                                                                                                                     «Φοβάμαι. Πιο πολύ όμως φοβάμαι για την γυναίκα και την κόρη μου, που είναι γιατροί σε άλλα νοσοκομεία…» έλεγε με ραγισμένη φωνή κάποιος γιατρός  σ’ έναν δημοσιογράφο. Φοβούνται. Όμως,  πιστοί στον ιπποκράτειο όρκο τους, στέκονται στην πρώτη γραμμή και αγωνίζονται. Για όλους εμάς. Για την υγεία και την ζωή μας. Εμείς, τους θαυμάζουμε,  υποκλινόμαστε στην μεγαλοψυχία τους, τους χειροκροτούμε. Και   ΜΕΝΟΥΜΕ  ΣΠΙΤΙ! Βοηθώντας έτσι, να σταματήσει η εξάπλωση της επιδημίας. ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ! Κι όπως ο Αϊ Γιώργης κάνουμε γι αυτούς τον σταυρό μας!  Και παρακαλούμε τον Θεό, να τους προστατεύει. Να είναι βοηθός τους στον υπεράνθρωπο αγώνα που κάνουν ενάντια στον μισητό δράκο που λέγεται κορωνοϊός. Να βγουν απ’ αυτόν αλώβητοι όλοι! Και νικητές!