ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

«Στην αρχή ακούστηκε μια υπόκωφη βοή σαν θαλασσομούγκρισμα αλαργινό που γρήγορα εξελίχθηκε σε άγριο καταλυτικό βόμβο από μηχανές, σε κάτι πέρα και πάνω από τα μέτρα που είχα συνηθίσει.

Ενα τρομερό ηχητικό τόξο κάλυπτε το μισό ουράνιο θόλο προς τον βορρά και βιαστικά προχωρούσε και προς τ’ άλλα σημεία του ορίζοντα, δυναμώνοντας ακατάπαυστα και συγκλίνοντας από παντού, πνίγοντας κάθε καταφυγή στο φυσικό σύμπαν. Πρώτη φορά καταλάβαινα πως και από μόνος του ο ήχος, μπορούσε να γίνει απειλή για τη ζωή και την ίδια τη Γη. Είχα τώρα κι ένα παράξενο αίσθημα πως ζάρωνα και μίκραινα πολύ, τόσο που κινδύνευα πως δεν υπάρχω πια. Σ’ αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση σήκωσα τα μάτια κι είδα πως τ’ αεροπλάνα που είχαν σκιάσει πάνω μου ένα μεγάλο μέρος τ’ ουρανού, είχαν αρχίσει ν’ αφήνουν σαν νιφάδες τ’ αλεξίπτωτα, να φέρνουν γύρους, να πολυβολούν και να ρίχνουν βόμβες, ένα πανδαιμόνιο – συντέλεια κοσμική». Κίμων Φαραντάκης (Από το βιβλίο “Τα χρόνια του χάλκινου ουρανού”, εκδ. Σ. Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, 1993).

«Η κόλαση άρχισε στις 8 το πρωί την αξέχαστη εκείνη Τρίτη (20 Μάη 1941). Εξεκούφαινε η βοή κι έπεφταν κι όλο έπεφταν τα γερμανικά όρνια. Και τότε έγινε πάλι, αυτό που γίνεται κάθε φορά, από τα πανάρχαια χρόνια στο ξακουστό νησί. Ολος ο κόσμος βρέθηκε στο πόδι από τους ασπρομάλληδες παππούδες, ως τα παιδιά τ’ ανήλικα και τις γυναίκες. Πρωτόγονα όπλα στη σιδερένια κρητική γροθιά, αποδεκάτιζαν τους παντοδύναμους επιδρομείς. Με παμπάλαια κρητικά σκουριασμένα ντουφέκια, με μαχαίρια, με δρεπάνια, με ξύλα και με πέτρες, έκαναν την υποδοχή στους βάρβαρους οι αδούλωτοι…» Κ. Χρυσουλάκη – Πάτερου (Από το βιβλίο της “Ματωμένα χρόνια – 1941 – 1945, Χανιά 1991).

«Καίγονται πολιτείες και χωριά/ κι η θάλασσα./ Ραγίζει η μέρα και θρυμματίζεται/ πάνω στο γόνατο/ της θλίψης,/ της μοναξιάς και της αδουλοσύνης/ σύμμαχος/ σκόνη πυκνή τινάζεται στο ύψος/ να κρύψει τ’ αποτρόπαιο έγκλημα/ τον χάρο που τραβά γενιές, σειρές – σειρές/ την παληκαροσύνη.// Μέσα στις πλατείες κουρσάροι στοιχίζουνε/ άντρες/ κι αντίκρυ/ μαύρες μπούκες/ δείχνουνε το κανάλι απ’ τη ζωή στον θάνατο./ Φαρδιά τα στήθια/ κι ανατριχιά ελπιδοφόρα η φωνή:/ “Ζήτω η Λευτεριά” και τον αντίπαλο σκεπάζουν/ οι ομοβροντίες/ και τις ομοβροντίες/ ο αντίλαλος/ ως σήμερα». Γρηγόρης Γεωργουδάκης (Από την ποιητική συλλογή “Μέταλλα και Νερά”, Χανιά 1978).

ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ… ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ

Κανονικά οι θείες λειτουργίες στους ανά την Ελλάδα ενοριακούς ναούς από την περασμένη Κυριακή, 17 Μαΐου. Κανονικά οι γάμοι, οι βαφτίσεις, οι κηδείες και τα μνημόσυνα. Ας πούμε κανονικά, όπως επιβάλλει η νέα κανονικότητα. Εν πάση περιπτώσει, ας κάνουμε κανονικά τον σταυρό μας και… του Κυρίου δεηθώμεν!

Ο πόλεμος της επιστήμης εναντίον της Covid-19 συνεχίζεται. Ενα εμβόλιο το ζητούμενο. Οσο πιο γρήγορα βρεθεί, τόσο πιο γρήγορα θα πάει εκεί που ήρθε την αφεντιά του. Ωστόσο οι νυχτερίδες και τα άλλα αλλόκοτα θηλαστικά, κάνουν τα δικά τους κουμάντα. Ειδικότης των η παραγωγή ιών. Από καταβολής κόσμου, μέχρι της συντελείας των αιώνων.

Ηρακλείς του ευρωπαϊκού οικοδομήματος το παίζουν Μέρκελ και Μακρόν. Τα μίλησαν και τα συμφώνησαν, χωρίς τη συμμετοχή κάποιων άλλων σημαντικών “ξενοδόχων”, όπως των Αυστριακών για παράδειγμα. Η συνέχεια… επί της οθόνης. Οι τηλεδιασκέψεις συνεχίζονται. Και σαν δόσεις παρηγοριάς… στους αρρώστους, μέχρι να βγει η ψυχή τους…

«Πρώτα είπαν/ πως θέλουν να τα κλαδέψουν/ και τα έκοψαν/ σχεδόν μέχρι εδάφους./ Μετά είπαν/ πως θέλουν να τα σκάψουν/ και τα ξερίζωσαν,/ γεμίζοντας με λάκκους τα χωράφια./ Όλα έγιναν με συνοπτικές διαδικασίες,/ σε δυο φάσεις/ όπως προέβλεπε το σχέδιο/ για την καταπολέμηση του αόρατου ιού/ που μόλυνε όλα, χωρίς καμιά εξαίρεση,/ κατά τα λεγόμενά τους, τα λουλούδια,/ που ήταν κάτω απ’ τα 50 εκατοστά του μέτρου/ πλην των χαμομηλιών./ Τα ταπεινότερα των λουλουδιών/ καταφύγιο των μελισσών/ για τη λειτουργία της επικονίασης./ Ηλίου φαεινότερον/ η αποτυχία του σχεδίου». Το ποίημα “Στα χαμομήλια” του γράφοντος (από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή “Ιχνηλατώντας”).

Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 22.5.2020)