ΠΑΙΔΟΤΟΠΟΣ

E1 ΤΑΞΗ 2ου ΔΗΜ. ΣΧ. ΧΑΝΙΩΝ
ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΝΤΑΣ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Καλοί μου φίλοι, καλό Σαββατοκύριακο
Έξι ποιήματα και έξι ζωγραφιές για την πιο γλυκιά λέξη του κόσμου, στον σημερινό Παιδότοπο με αφορμή την αυριανή γιορτή της, 2η Κυριακή του Μάη.
Ενα ποίημα της Ευδοκίας Σκορδαλά – Κακατσάκη και πέντε ποιήματα μιας άλλης εποχής, του Στέλιου Σπεράντσα, του Γεωργίου Βιζυηνού, του Γεωργίου Αθάνα, του Ζαχαρία Παπαντωνίου και του Χάρη Σακελλαρίου, από παλιά αναγνωστικά του Δημοτικού διανθισμένα με τέσσερις ζωγραφιές σημερινών παιδιών της Ε1 τάξης του 2ου Δημ. Σχ. συγκεκριμένα. Πολλά, κατάπολλα τα ευχαριστώ μου στη γνωστή μας και από άλλες εργασίες των μαθητών της δασκάλα της τάξης Ελένη Ιορδανίδου για τη συνεργασία, κάτω απ’ τις γνωστές δύσκολες καταστάσεις. Να χαίρεστε τις μανούλες σας και να σας χαίρονται, καλά μου Πεμπτάκια του 2ου Δημ. Σχ. της Πόλης μας! Ολα τα παιδιά να χαίρεστε τις μαμάδες σας!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης, δάσκαλος

Απορία

Παίρνω φως απ’ τη ματιά σου

και χαρά απ’ την καρδιά σου 

κι άστρο γίνομαι λαμπρό.

ήλιος και φεγγοβολώ!

Ήλιος μοιάζω και αστέρι

στων ματιών σου τον καθρέφτη

κι ανθισμένη πασχαλιά 

στη δική σου αγκαλιά!

Μες τα χάδια σου κοιμάμαι

και ξυπνώ μες τα φιλιά σου

κι απορώ, μαμά, πού βρίσκει

τόση αγάπη η καρδιά σου!

Ευδοκία Σκορδαλά –Κακατσάκη

(Από την ποιητική συλλογή «…και στη μέση η χαρά», που βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά»)

Η γιορτή της μάνας
Μανούλα, όλα τα λουλούδια
στό άγνό μας περιβόλι
σήμερα κάνουν σκόλη,
πού σκόλη έχεις καΐ σύ.

Κι εγώ πήγα στά πιό άμορφα,
τά σύναξα ένα ενα
και τά ‘φερα γιά σένα,
μανούλα μου χρυσή.

Πάρ’ τα. Στο κάθε φύλλο τους
φιλάκια σάν βροχούλα:
Κάθε φιλί κι εύχούλα
μέ λόγια μυστικά.

Κι αν θές, μανούλα, αγνότερο
λουλούδι στη γιορτή σου,
νά, πάρε τό παιδί σου
και φίλα το γλυκά.
Στέλιος Σπεράντζας

Πώς να πειράξω τη μητέρα

Πώς νά πειράξω τή μητέρα,
να κάνω νά μου λυπηθεί
πού όλη νύχτα κι ολη μέρα
για τό καλό μου προσπαθεί;

Πώς ν’ αρνηθώ ή ν’ αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στή γή δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σάν αυτή;

Αύτη στά στήθη τά γλυκά της
μέ είχε βρέφος απαλό,
μ’ έκάθιζε στά γόνατα της
καΐ μ’ έμαθε νά ομιλώ.

Αυτή μέ τρέφει και μέ ένδύνει
ολο τον χρόνον πού γυρνά
Και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σάν αρρωστήσω, ξάγρυπνα.

Αυτή, σάν πέσω και χτυπήσω,
φιλα νά γιάνει την πληγή,
αύτη τί πρέπει εγώ νά αφήσω
και τί νά κάμω μ’ οδηγεί.

Πώς τό λοιπόν τέτοια μητέρα
νά κάμω νά μοϋ λυπηθή
πού ολη νύχτα κι όλη μέρα
γιά τό καλό μου προσπαθεί;

Γ. Βιζυηνός

Μητέρα
Οταν ή πρώτη σου φωνή το στόμα σου άνοιξει
τό βρεφικό τό κλάμα σου ποιος έρχεται νά πνίξη
μέ πρώτο πρώτο φίλημα, μέ πρώτη καλημέρα;
Ποιος άλλος; ή Μητέρα!

Και όταν άρρωστη, χλωμή ή κεφαλή σου γέρνή
ποιος βάλσαμο στον ύπνο σου μέ τά φιλιά της φέρνει;
Ποιος σέ κοιμίζει μέ φωνή αγγέλου γλυκύτερα:
Ποιος άλλος; ή Μητέρα!

Κι όταν αθώα παιδική χαρά σέ χαιρετάει
ποιος τη χαρά σου δέχεται και ποιος χαμογελάει
σιμά, σιμά σου πάντοτε και νύχτα και ήμερα;
Ποιος άλλος; ή Μητέρα!
Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Υμνος στη μητέρα

Για σέ τό πρώτο κλάψιμο,
για σέ τό πρώτο γέλιο –
εσύ ’σαι το θεμέλιο,
πού χτίζεται ή ζωή.

Για σέ τό πρώτο φίλημα,
για σένα ή πρώτη κρίση –
έσύ ‘σαι ή θεία βρύση,
πού λούζεται ή ψυχή.

Για σέ το πρώτο φίλημα,
για σέ τό πρώτο χάδι –
έσύ ’σαι τ’ άγιο υφάδι,
πού υφαίνεται ή ζωη.

Για σέ τό πρώτο βάδισμα,
γιά σένα ή πρώτη αγκάλη —
εσύ ’σαι ό ήλιος πάλι,
πού λάμπει στην ψυχή.

Γιά σέ τό πρώτο τάξιμο,
γιά σέ τό πρώτο δώσμα,
έσύ ’σαι τ’ άγιο κλώσμα,
πού κλώθεται ή ζωή.
Γιώργος Αθάνας

Η μάνα
Σαν τή μάνα δεν είν’ άλλο
μες στον κόσμο πιο μεγάλο,
πιό ‘μορφο και πιο γλυκό.
Κι άπ’ τό πιο ακριβό πετράδι
πιο ακριβό είν’ ένας της χάδι,
θερμό χάδι, αγγελικό.

Στη χαρά μα και στη λύπη
πότε από κοντά μας λείπει;
Πότε αύτη μας λησμονά;
Άπ’ την κούνια κι ώς την κλίνη
τή στερνή μας, μόνο εκείνη
πάντοτε για μας πονα.

Κι αν σκληρά μας λησμονήσουν
και μονάχους μας αφήσουν
δλοι, φίλοι και γνωστοί,
βράχος δίπλα μας θα μένει
ή μανούλα ή αγαπημένη,
ή μανούλα, μόνο αύτη.

Κι όταν φύγουμε μακριά της,
μας ακολουθεί ή καρδιά της
ή θερμή της, άγια ευχή.
Μας θερμαίνει, μας σκεπάζει
σά φτερούγα άπ’ τό χαλάζι
της ζωής και τή βροχή.

Και γι’ αυτό, όπου κι αν γυρίσει
παντού «Μάνα» θά γροικήσεις
κάθε στόμα να λαλεί..
«Μάνα» τό παιδί φωνάζει,
«Μάνα!» ό γέρος και στενάζει
και μέ πόνο τήν καλεί…
Χάρης Σακελλαρίου

http://www.haniotika-nea.gr/zografizontas-poiimata-gia-ti-mitera/