ΕΝ ΤΗ ΚΟΙΜΗΣΕΙ…
«Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα». (Σε μετάφραση: Απόστολοι που μαζευτήκατε εδώ στο χωριό της Γεθσημανή, από τα πέρατα του κόσμου, κηδεύσατε το σώμα μου, και Συ Γιε μου και Θεέ μου παράλαβε το πνεύμα μου). Τα τελευταία λόγια της Παναγίας πριν παραδώσει την ψυχή της στον Γιο της, σύμφωνα με το εξαποστειλάριο της Κοίμησης…
«Πολύ συγκινητικά και ανθρώπινα περιγράφεται η θανή της Παναγίας στο συναξάρι της. Ας δούμε πώς μας το παρουσιάζει η Αικατερίνη Τσοτάκου – Καρβέλη στο βιβλίο της “Λαογραφικό Ημερολόγιο – Οι δώδεκα μήνες και τα έθιμά τους”: «Όταν ο Χριστός αποφάσισε να πάρει μαζί του τη Μητέρα του, της έστειλε τρεις μέρες νωρίτερα τον άγγελό του να της το πει. Εκείνη, χαρούμενη που θα συναντούσε το παιδί της, πήγε πρώτα στο Όρος των Ελαιών να προσευχηθεί, όπου τα δέντρα έγειραν και τη χαιρέτησαν. Γύρισε σπίτι, ετοίμασε το κρεβάτι της κι όσα νεκρικά θα της χρειάζονταν, άναψε κεριά και κάλεσε γείτονες και συγγενείς να παραβρίσκονται στο θάνατό της. Τους έκανε γνωστό το μήνυμα του αγγέλου και τους έδειξε κι ένα κλαδί φοινικιάς, που εκείνος της άφησε. Άρχισαν τα κλάματα οι γυναίκες, αλλά η Παναγία τις παρηγορούσε ότι καθόλου δε θα ξεχάσει τον κόσμο. Μοίρασε και τα λιγοστά της φορέματα στις φτωχές. Ύστερα ακούστηκε μια βροντή, σύννεφα σκέπασαν το σπίτι και να οι μαθητές του Χριστού που συνάχτηκαν από τα πέρατα της οικουμένης για τη θανή της. Η Παναγία έτοιμη, έπεσε στην κλίνη της και παρέδωσε το πνεύμα. Οι ίδιοι οι απόστολοι σήκωσαν το νεκροκρέβατο την ώρα της πομπής και την έθαψαν στον κήπο της Γεθσημανή».
««Εν τη γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας· εν τη κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες, Θεοτόκε. Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής και ταις πρεσβείαις ταις σαίς λειτρουμένη εκ θανάτου τας ψυχάς ημών». (Σε μετάφραση: Στη Γέννηση (του Χριστού) φύλαξες την παρθενία, στην Κοίμησή (Σου) δεν εγκατέλειψες, Θεοτόκε. Μεταφέρθηκες προς τη ζωή, εσύ που είσαι μητέρα της ζωής και με τις πρεσβείες μας λυτρώνεις τις ψυχές μας από τον θάνατο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΝΑ
«Κοίμηση και όχι θάνατος, αρχή και όχι τέλος, η σημερινή γιορτή της Παναγίας, στην ορθόδοξη παράδοση, μα και στη συνείδηση του λαού μας. Διάχυτη ακόμα και εν μέσω κορωνοϊού αυτή η αίσθηση. Πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα η Μεγάλη Μάνα, για τους απανταχού Έλληνες, στην εικόνα της Κοίμησής της. Με τη σιωπή της!
««Έχει χαρακτηριστεί πλέον ως ιστορικό δεδομένο η μεταφυσική αλλά ταυτόχρονα και ορατή σχέση που έχει αναπτυχθεί επί αιώνες, μεταξύ του Ρωμιού και της Παναγίας του. Γεγονότα, μαρτυρίες και παραδόσεις λαϊκές αναδεικνύουν τη μοναδικότητα αυτής της σχέσης σε όλα τα επίπεδα». Τα παραπάνω έγραφε παραμονές Δεκαπενταύγουστου (13.8.1993, εφ. “Καθημερινή”), ο Γρηγόρης Καλοκαιρινός στο άρθρο του “Παναγιά και Ρωμιοσύνη – μια ξεχωριστή σχέση”. Κάνοντας λόγο για την πάνω από 1700 χρόνια σχέση των σημείωνε ότι ο διαχρονικός Ρωμιός “έχει καθημερινό διάλογο μαζί της. Κουβεντιάζει, αντιδικεί, πολλές φορές και την βλασφημεί… Κι ύστερα -αυτό το ύστερα έχει σημασία- την αναζητεί με λαχτάρα: “Παναγία μου!” “Ανοίγει δρόμους με τη σιωπή της η Παναγία”, επισημαίνει. “Γιατί η Παναγία […] είναι το μόνο πρόσωπο στην ιστορία που κάλυψε κάθε ανάγκη και απάντησε σε αναρίθμητα ερωτήματα, χωρίς να πει λέξη”…
«Σιωπηλή Παναγία! Άλλο ένα όνομα στα χιλιάδες που υπάρχουν (5.500 έχει καταγράψει στο βιβλίο του “Θεοτοκωνύμια” ο μακαριστός Ιωάννης Ιωσ. Σηφάκης) για τη Μεγάλη Μάνα.
ΕΙΚΟΝΑ: ΦΩΤΗΣ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 14. 8.20200)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου