Έφυγε σήμερα, την ημέρα των γενεθλίων της, στα 75 της χρόνια, η Εύη Κακατσάκη - Πακέ, που έζησε τα πρώτα 15 και τα τελευταία 15 της χρόνια στο Νίππος Αποκορώνου και τα ενδιάμεσα στην Αθήνα και στο Παρίσι, ὀπου ήταν φημισμένη σχεδιάστρια υψηλής μόδας . Γυναίκα σύμβολο για όλους όσοι είχαμε την τύχη να την γνωρίσουμε η και ιδρύτρια και πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Νίππους "Περβολίτσια", αγαπημένη μου πρώτη εξαδέλφη. Ιδιαίτερα για τους κατοίκους του Νίππους και γενικότερα του Αποκόρωνα.
ΕΦΥΓΕ Η ΕΥΗ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ – PACKEU
Θλίψη στον Αποκόρωνα, αλλἀ και ευρύτερα σκόρπισε ο θάνατος της Εύης Κακατσάκη = Packeu, προέδρου του ιδιαίτερα δραστήριου Συλλόγου Γυναικών Νίππους «Περβολίτσια», που εκείνη ίδρυσε. Η Εύη Κακατσάκη έφυγε στι 30 Σεπτεμβρίου, με ανέβρυσμα στον εγκέφαλο, στα 75 της χρόνια, στο Νοσοκομείο Mentiteraneo της Αθἠνας όπου είχε εισαχθεί μια μέρα πριν. Η εκλιπούσα έζησε τα πρώτα 15 και τα τελευταία 15 χρόνια της στο Νίππος και τα ενδιάμεσα στην Αθἠνα και στο Παρίσι, όπου ήταν φημισμένη σχεδιάστρια υψηλής μόδας. Ο τελευταίος χαιρετισμός θα γίνει στην Αθήνα την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου. «Η Εύη άφησε το δικό της ανεξίτηλο στίγμα στην ερύτερη κοινωνία ως ενεργό μέλος», δήλωσε ο δήμαρχος Αποκορώνου Χαράλαμπος Κουκιανάκης και συμπλήρωσε: “ Σκόρπιζε παντού την αγάπη και θα την θυμούμαστε με αγάπη»
(Δημοσιεύτηκε στην εφ. ¨Χανιώτικα νέα", 1.10.2020)
Στρατής
ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ
Ευχαριστώ από καρδιάς όλους που με τον οποιοδήποτε τρόπο δήλωσαν τη
συμπαράστασή τους για το αιφνίδιο φευγιό στο άλλο ημισφαίριο της ζωής της αγαπημένης
μας Εύης Κακατσάκη - Packeu, Προέδρου του Συλλόγου Γυναικών Νίππους "Περβολίτσια". Και κ μέρους των παιδιών της, του Μίνωα (Minos Hubert), του Πάρι (Pariw Packeu) και του Δάφνη (Dafnis Packeu), αλλά και
της ευρύτερης οικογένειάς μας. Ιδιαίτερες εyχαριστίες στο Προσωπικό της ΜΕΘ του
Νοσοκομείου Χανίων και ονομαστικά στους γιατρούς Ξενοφώντα Κοτσιάκη,
Αντώνη Κρασουδάκη και Αγγελίνα Ξυνή για την ανθρωπιά τους.
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος - λογοτέχνης
| 7:44 μ.μ. (πριν από 51 λεπτά) |  | ||
| ||||
Το πρόωρο φευγιό της Εύης μ' έχει συγκλονίσει, δεν μπορούσα να το
πιστέψω την Τετάρτη απόγευμα που πήρα τηλέφωνο να της ευχηθώ για τα
γενέθλιά της ότι θα ήταν ο Δάφνις που θα μου ανακοίνωνε το θλιβερό νέο.
Ήταν σαν να έχασα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο, γιατί έτσι την ένιωθα. Για
μένα, η Εύη ήταν το Νίππος μετά τον πατέρα μου, μ' έμπασε στη ζωή και
στην ιστορία του χωριού. Χάρη στην Εύη το χωριό ξαναζωντάνεψε, ήταν μια
ανάσα. Ο σύλλογος με τις δραστηριότητές του, τις γιορτές, τις εκδρομές,
ένωσε τους ανθρώπους του Νίππους. Η δε Βιβλιοθήκη είναι πολυτιμότατη,
έχει βιβλία που δεν υπάρχουν πια στο εμπόριο και σπάνια υπάρχουν στις
βιβλιοθήκες, ακόμη και η Δημοτική των Χανίων που είναι πλουσιότατη
κάποια δεν τα έχει. Μέσα από τα βιβλία γνώρισα κόσμους που δεν γνώριζα.
Και κυρίως μέσα από την πλήρη συλλογή της Κρητικής Εστίας, μέσα από τις
δραστηριότητες που είχε το Ραφιόλι. Τι να πω δεν ξέρω. Απώλεια μεγάλη
για τα παιδιά και τα εγγόνια της, για τ' αδέρφια της, για σας τους
συγγενείς, για το χωριό. Όταν καταλαγιάσει όλο αυτό και συνέλθουμε και
από το κακό που μας βρήκε τη χρονιά τούτη, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι
στη μνήμη της. Και βέβαια να κάνουμε κάτι για τη βιβλιοθήκη. Είμαι στη
διάθεσή σας για ό,τι σκεφτείτε. Τα βιβλία τα έχω καταχωρίσει σε μια βάση
δεδομένων που έχω φτιάξει και έτσι έχουμε τον κατάλογο (με τα στοιχεία
των βιβλίων καθώς και τα ονόματα των δωρητών), λίγα μόνο που έβαλε τον
τελευταίο χρόνο πάρει, και βέβαια δεν προλάβαμε ν' ανοίξουμε την κούτα
(ή κούτες, δεν ξέρω) που έφερε ο Στρατής το καλοκαίρι.
Έγραψα κάτι στο ιστολόγιο, θα γράψω περισσότερα από τις εκδηλώσεις, τις
εκδρομές και την εμπειρία με τη Βιβλιοθήκη. Έχω πολλές φωτογραφίες,
αρκετές τις ανέβαζα στο ιστολόγιο του Συλλόγου, έχω κι άλλες, δεν ξέρω
αν θα ήθελαν τα παιδιά της κάτι από το υλικό αυτό.
Να είστε καλά να τη θυμάστε, να τη θυμόμαστε όλοι.
Σε χαιρετώ
Κατερίνα
--
Katerina Toraki https://www.toraki.gr/
| 8:20 μ.μ. (πριν από 15 λεπτά) | | ||
| ||||
ΨΗΦΙΣΜΑ
Ο Σύλλογος Γυναικών Νίππους «Περβολίτσια» εκφράζει τη
θλίψη
των μελών του για τον ξαφνικό θάνατο της
ΕΥΗΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗ – PACKEU
Ιδρυτικού μέλους και Προέδρου του Συλλόγου μας.
Μια γυναίκα από το χωριό μας που έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι,
γύρισε στον τόπο που αγάπησε και πρόσφερε απλόχερα την αγάπη της.
Δραστήρια, ακούραστη, καλωσυνάτη, δημιουργική.
Εις ένδειξη τιμής κι ευγνωμοσύνης οι Γυναίκρες του Νίππους θα τελέσουν
το 40ήμερο μνημόσυνό της
Από τον Σύλλογο
Γυναικών Νίππους «Περβολίτσια»
Αδελφούλα
μου, έφυγες… Έφυγες ξαφνικά από κοντά μας,
για πάντα. Στεναχώρια, θλίψη, πόνος. Δεν είναι το ίδιο όπως εκείνο το
καλοκαιρινό σούρουπο στις Βρύσες, που σε ψάχναμε με αγωνία στις ρεματιές,
φωνάζοντας τ’ όνομά σου… Είχε σκοτεινιάσει. Ο πατέρας πήρε το λύχνο και
ανακάλυψε τα ίχνη από τα πατουσάκια σου στην παχιά σκόνη στο δρομάκι. Και
ακολουθώντας τα έφτασε στο Νίπος, στην αγαπημένη μας θεία Ευανθία… Κι από
τεσσάρων ετών έγινες Νιπιανή και δεν έπαψες ποτέ να το αγαπάς.
Θυμάμαι,
όταν μετά το Γυμνάσιο ήρθες στην Αθήνα. Ένιωσα μεγάλη χαρά που θα μέναμε μαζί.
Μικρή αδελφούλα σε έλεγα κι ας ήσουν μεγάλη και όμορφη κοπέλα.
Θυμάμαι πόσο
αγαπούσες τους ανθρώπους… και το καημένο
γατάκι που είχες υιοθετήσει, με πόση αγάπη το φρόντιζες… Θυμάμαι το κλάμα που
έκανες όταν το βρήκαμε σφηνωμένο στην τρύπα που μπαινόβγαινε στην αυλή, γιατί
είχε μεγαλώσει και δεν χωρούσε πια… έκλαψα κι εγώ λίγο μαζί σου…
Θυμάμαι ένα
χειμώνα, που έκανε παγωνιά και γύρισες στο σπίτι χωρίς την όμορφη ζακέτα που
φορούσες. Σε ρώτησα πού είναι η ζακέτα σου και μου είπες: «Ήταν μια γυναίκα που
έτρεμε από το κρύο και της την έδωσα γιατί δεν είχα λεφτά να τη βοηθήσω…». Έτσι
απλά, έδινες, πάντα έδινες…
Θυμάμαι τα
πάρτυ που οργάνωνες, με βερμούτ, λίγα φιστίκια και πολύ κέφι. Κι όταν χάλασε το
πικάπ, τραγουδούσαμε εμείς κι ας ήμασταν φάλτσοι…
Θυμάμαι μια
εκδρομή στη Χαλκίδα, το κέφι που δημιούργησες. Ο οδηγός σταμάτησε στην άκρη του
δρόμου και εχόρευε μαζί μας… Όμορφα χρόνια, πολύ όμορφα κι ας ήταν φτώχεια…
Θυμάμαι που
με παρότρυνες να γραφτώ στους Λαμπράκηδες, πόσο ενθουσιασμένη ήσουν, ότι θα
φτιάχναμε τον κόσμο, αν οργανωνόμασταν όλοι οι νέοι…
Θυμάμαι την πρώτη μαραθώνια πορεία με τις ατέλειωτες χιλιάδες ανθρώπων που συμμετείχαν… πόσο ενθουσιασμένη ήσουν…
Εγώ είχα βγάλει το πουκάμισο, κάηκα από τον ήλιο και
το βράδυ μού ‘βαζες γιαούρτι και αγγουρόφυλλα στην πλάτη…
Ήσουν
παρούσα σε όλες τις κινητοποιήσεις, εγώ δεν ακολουθούσα πάντα…
Κι ένα πρωί
του Απρίλη άλλαξαν όλα. Μου είπες «δεν τους αντέχω αυτούς, θα φύγω από την
Ελλάδα». Το πάλεψες πολύ, τα κατάφερες σε μερικούς μήνες. Στεναχωρήθηκα πολύ,
δε θα είχα πια την αδελφή μου, το φιλαράκι μου… Σε θαύμαζα πάντα, είχες ταλέντο
στο σχέδιο, στη ραπτική και μ’ αυτό το όπλο δούλεψες στους μεγαλύτερους οίκους μόδας στη Γαλλία. Δημιούργησες οικογένεια,
έκανες τρία εξαίρετα παιδιά. Τα έκανες ν’ αγαπούν την Ελλάδα, ν’ αγαπούν τους
συγγενείς, ν’ αγαπούν τους ανθρώπους…
Και σαν εκπλήρωσες το σκοπό σου σα μάνα, γύρισες στην πρώτη σου αγάπη, το Νίπος. Και δόθηκες ολοκληρωτικά για να καλυτερεύσεις τη ζωή των ανθρώπων… Και το κατάφερες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου