ΚΟΡΩΝΟΙΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
Οδηγίες πολλές και διάφορες προς… ναυτιλομένους. Για όλους μας, δηλαδή, που πλέουμε… στα άγρια πελάγη της πανδημίας. Από τη γιατρό – ποιήτρια Ελένη Περγάντου, στο σημερινό της ποίημα που παρατίθεται στο τέλος. Εντέλει, όπως το λες, “Μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει”, καλή μου φίλη.
«Ανάθεμα στον κορωνιό, που τα ‘χει καταφέρει/ και στων ανθρώπων τις ζωές, τη μοναξιά να φέρει./ Πώς να χαρούνε τις γιορτές/ αφού δεν θα μπορούνε/ να σμίξουν οι δικολογιές τα κάλαντα να πούνε/ Κάντε κι εσείς μια προσευχή, η κρίση να περάσει/ και με φιλάκια, αγκαλιές ο κόσμος να χορτάσει». Παραπονεμένες οι σημερινές, εν είδει ρίμας, μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. Βεβαίως και τις προσυπογράφω, αλλά καρφάκι δεν του καίγεται του Τρισκατάρατου.
«[…] Αναρρώνουμε στο σπίτι!/ Με αθλητικά, με κουζινικά/ Με φρούτα, με μπαχαρικά/ Με ψάρια, κρέατα, λαχανικά…/ Κάνουμε άσκηση online/ Βλέπουμε φίλους μας στο Skype/ και στο zoom,/ σκανάρουμε όλα μας τα προβλήματα/ Διαγράφουμε όλες τις αμαρτίες μας/ ζουμάρουμε στα συναισθήματα/ Και σε όμορφα στόματα, μύτες/ Μάτια και λέξεις καταπραϋντικές…// Αναρρώνουμε στο σπίτι!/ Σύζυγοι, σύντροφοι, γονείς, παιδιά…/ Ίσως να είχαμε ανάγκη το εντός/ Το φρένο, το συγύρισμα, το ξεδιάλεγμα/ απλώς…/ Αργή η πορεία της ίασης-/ Σε πανδημία ως είθισται!/ Κι αν η ανάρρωση θέλει επιτάχυνση./ Μόνο η αγάπη μπορεί να μας σώσει». Από το ποίημα “Παγκόσμια ανάρρωση” της Ελένης Περγάντου.
ΜΑΘΗΤΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΞΕΝΙΤΕΙΑ ΑΧΙΛΛΕΩΣ
«Ο λαός των Αχαιών νοσεί από τον παροξυσμό αλαζονείας του άρχοντος Αγαμέμνονος. Η ανωμαλία της ύβρεως φέρνει στο προσκήνιο τον Απόλλωνα που έρχεται να τους καλέσει σε μετάνοια, πρώτα άμεσα και προσωπικά, εξαπολύων θανατηφόρα βέλη διά του τόξου του, και έπειτα έμμεσα διά του μάντου Κάλχαντος, χρησμοδοτών πρόταση εξαγνισμού και λύτρωσης. Με τα φαρμακερά του βέλη κατακαίει τον λαό του εναγούς βασιλέως, ο αργυρότοξος άναξ. Καθισμένος απανευθενεών διαφθείρει από μακριά, ο εκηβόλος θεός. Εννήμαρ στοχεύει την αστοχία, ο αναμάρτητος τοξότης. Ερωτώμενος απαντά με τον κρατερόν του μύθου, ο μαντοσύνην παρέχων. Τότε ο βασιλέας Αγαμέμνων “διαλέγει” να ακούσει τον λόγον του θεού, προκειμένου ο λαός του να απαλλαγεί από το θανατικό και να είναι σώος». Απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου “Ξενιτεία Αχιλλέως” της Γεωργίας Βαμβουνάκη – Raffan (εκδ. ΔΟΜΟΣ).
Στη μνήμη του Ζήσιμου Λορεντζάτου, που τη βοήθησε, κατά δήλωσή της, «τόσο με το γραπτό του έργο, όσο και με την προσωπική του παρουσία», έχει αφιερώσει η γνωστή για την πολυποίκιλη κοινωνική της δραστηριότητα φιλόλογος – συγγραφέας το περί ου ο λόγος βιβλίο της. Ευλογημένη η στιγμή που μου το δώρισε τον Σεπτέμβρη που πέρασε και τρις ευλογημένη εκείνη που άρχισα να το διαβάζω ξανά και ξανά, εν μέσω κορωνοϊού, τις προάλλες. Ως μαθητής της (το εννοώ) στο σχολειό της «αυλής του Ομήρου», με το μολυβάκι μου διαρκώς εν εγρηγόρσει.
«Το βιβλίο παρακολουθεί το προσωπικό δράμα του Αχιλλέα, όπως εξελίσσεται σε κάποιες ραψωδίες της Ιλιάδας, αδιάσπαστα δεμένο με τα πάθη της κοινότητας των Τρώων, των Ελλήνων, και του κόσμου γενικότερα. Ένα κοίταγμα του καθαρού ποιητικού “λόγου” του Ομήρου μέσα στο φως του ιερού, το οποίο διαπότιζε ολόκληρη τη ζωή του ομηρικού ανθρώπου του αδιαλείπτως πορευομένου, ικετεύοντος και προσδοκούντος». Τα που αναγράφονται στο οπισθόφυλλο της “Ξενιτείας Αχιλλέως”. Δεν το συζητώ ότι θα επανέρχομαι συχνά σ’ αυτήν…
Η και γνωστή ιδιαίτερα για την ίδρυση του “Μύρτιλλου”, μιας καινοτόμου αυτοδύναμης εργασιακής και εκπαιδευτικής μονάδας, που το 90% των εργαζομένων της ανήκει σε άτομα με αναπηρία, συγγραφέας Γεωργία Βαμβουνάκη – Raffan γεννήθηκε στα Χανιά το 1955. Σπούδασε Κλασική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στο UCL του Λονδίνου. Για 22 χρόνια εργάσθηκε ως φιλόλογος στα Χανιά, στην Αθήνα και στο Εδιμβούργο. Σ’ αυτές τις τρεις πόλεις εξακολουθεί να μοιράζεται η ζωή της.
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 18.12.2020)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου