[…] Θυμάμαι τα πριν τη Μάχη, τους βομβαρδισμούς στη Σούδα, όπως θυμάμαι και την πτώση των αλεξιπτωτιστών. Μάλιστα όταν έπεφταν οι αλεξιπτωτιστές εγώ βρισκόμουν κάτω από μια αχλαδιά. Τα αεροπλάνα πετούσαν πολύ χαμηλά φαινόντουσαν και οι πιλότοι. Ύστερα είδα αλεξιπτωτιστές να πέφτουν προς την περιοχή της Αγιάς. Πρέπει να σημειωθεί ότι υπήρχε ένα στρατόπεδο Ιταλών αιχμαλώτων μεταξύ Σκινέ και Χλιαρού. Οι Γερμανοί έριχναν βόμβες περιμετρικά της περιοχής του στρατοπέδου, πιθανόν για να δραπετεύσουν οι Ιταλοί και να τους συνδράμουν. Δεν γνωρίζω αν ο σκοπός επετεύχθη, πάντως από τις βόμβες τραυματίστηκαν αρκετοί Ιταλοί στρατιώτες, τους οποίους περιέθαλψε ο πρακτικός γιατρός Καραπατάκης, όπως έμαθα εκ των υστέρων. Κάποιες από τις βόμβες έπεσαν και μέσα στο χωριό. Πιο πέρα από την αχλαδιά που βρισκόμουν εγώ υπήρχαν κάποιοι χωριανοί οι οποίοι ασχολούνταν με αγροτικές δουλειές. Μου εξήγησαν τα σχετικά με την πτώση των αλεξιπτωτιστών και έφυγαν. Εγώ παρέμεινα εκεί μόνος μου, λίγο ακόμα. Περί το μεσημέρι, όταν εκόπασε η από αέρος έφοδος, επέστρεψα στο σπίτι μας. Στον δρόμο είδα κάποιον χωριανό, τον Αλκιβιάδη Μαραγκουδάκη, να κρατά ένα όπλο και να κατευθύνεται με γοργό βήμα εκεί που είχαν πέσει τα αλεξίπτωτα [….] Αφήγηση: Βουράκης Ελευθέριος του Γεωργίου, έτος γενν. 1920, τόπος Σκινές. (Από το βιβλίο “Η μνήμη και η στάχτη VII” της Πηνελόπης Ι. Ντουντουλάκη, έκδοση Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων, Χανιά Μάιος 2010).
28 Μαΐου 1943. Στο χωριό της μάνας μου βαθιά στα βουνά, είχαν προχθές μνημόσυνο για τους σκοτωμένους. Κι η μάνα μου με σήκωσ’ απ’ τη νύχτα και περπατήσαμε τρεις ώρες δρόμο στα φαράγγια για να βρεθούμε στη λειτουργία. Φτάσαμε λίγο πριν τελειώσει. Εκείνη την ώρα η εκκλησιά ήταν γεμάτη κόσμο, ακατάστατη κι όλο φωνές. Ένας παππούς γκρίνιαζε στο εγγόνι του και μάσαγε αντίδωρο νωθρά: «Φα’ το μωρέ γρήγορα να σου δώσει κι άλλο ο παπάς, μπουνταλά». Από το πίσω μέρος ακούστηκε ένας αναστεναγμός και μια φωνή: «Τον ανθό ανθό μαζώνει ο κερατάς ο Χάρος». Κείνη τη στιγμή γονάτιζε κι ο παπάς μπρος στην Αγια Τράπεζα. Έπεσε άτσαλα, αδέξια, κι έσκυψε πολύ σα να ‘γερνε σε οργωμένη γη για να φυτέψει δέντρο. Όπως ήταν εκεί σκυμμένος και ψέλλιζε μιαν ευχή, του φώναξε ένας γενειασμένος, όλο αγριάδα και τρέλα στα μάτια: «ρίξε, παπά και κανέν’ ανάθεμα για τους σκυλογερμανούς». Ο παπάς τον αγριοκοίταξε, μα ύστερα αποκρίθηκε εκεί γονατιστός ακόμη: «Ανάθεμα το κακό που τρυπώνει μες στον άνθρωπο και τονε κάνει σκορπιό και λύκο». Από το αφήγημα “Τα χρόνια του Χάλκινου ουρανού” (εκδ. Σ.Ι. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ, Αθήνα 1993) του Κίμωνα Φαραντάκη.
«Χίτλερ, να μην το καυχηθείς πως πάτησες την Κρήτη,/ ξαρμάτωτη την ηύρηκες κι ελείπαν τα παιδιά της,/ στα ξένα πολεμούσανε πάνω στην Αλβανία,/ μα πάλι πολεμήσανε». Από το βιβλίο “Ριζίτικα, τα δημοτικά τραγούδια της Κρήτης” (Χανιά 2010) του δασκάλου – λαογράφου Σταμ. Α. Αποστολάκη.
Μάης 1941, Μάης 2021… Μια μαρτυρία, ένα κεφάλαιο από αφήγημα κι ένα ριζίτικο (το πιο γνωστό απ’ τα σχετικά) συνθέτουν το σημερινό αφιέρωμα της στήλης για την 80η Επέτειο της Μάχης της Κρήτης. Σαν χθες… Σαν σήμερα…
ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
«Να κάνουμε εμβόλια όσο γοργά μπορούμε/ απ’ τον δυνάστη Κοβητά να ελευθερωθούμε». Ξεκάθαρος και χωρίς κανένα αστερίσκο ο φίλος ιερωμένος στην παραπάνω μαντινάδα που μου υπαγόρευσε, μαζί με άλλη μια, από το τηλέφωνο. «Τις μάσκες να πετάξουμε και να χαιρετηθούμε/ μ’ αγαπημένα πρόσωπα, γλυκά ν’ αγκαλιαστούμε», μας λέει στη δεύτερη. Αν δεν… δεν!
“Υπό έλεγχο η πανδημία”… Και βέβαια συμφωνώ με τον πρωτοσέλιδο τίτλο των “Χανιώτικων νέων” (Τρίτη 18 Μαΐου), κύριε διευθυντά. Κανένας εφησυχασμός, ωστόσο, δεν δικαιολογείται. Ο πόλεμος εναντίον του επάρατου εχθρού δεν έχει ακόμα λήξει. Μέχρι τελικής πτώσεώς του. Δεδομένη εάν και εφόσον…
Και βέβαια θα πρέπει να επανέλθει και η στήλη στην… κανονικότητα. Όπερ μεθερμηνευόμενον σημαίνει ότι… “πάπαλα” τα “Κορωνοϊκά στα πεταχτά”. Για να δούμε…
«Θα πενθώ πάντα, μ’ ακούς; για σένα που κόλλησες/ μόνος, στον Παράδεισο, να μην κολλήσω εγώ,/ θα γυρίσει αλλού τα μικρόβια/ της παλάμης, η Μοίρα, σαν μεταδοτικά/ Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός/ Πώς αλλιώς, αφού αρρωσταίνουν οι άνθρωποι./ Θα παραστήσει ο Κορωνοϊός τα σωθικά μας/ Και θα χτυπήσει τον κόσμο η πανδημία/ Με το δριμύ του μαύρου θανάτου». Έτσι μας λέει ο Σπύρος Κυριάκης (hhtp:\\provocateur.gr) θα έγραφε το ποίημα “Μονόγραμμα”, αν ζούσε επί κορωνοϊού ο Οδυσσέας Ελύτης.
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 21.5.2021)
https://www.haniotika-nea.gr/chitler-na-min-to-kaychitheis/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου