ΕΥΘΥΒΟΛΑ ΚΑΙ ΜΗ

 ΤΑ ΚΡΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΩΜΑΤΑ

Γράφει ο Νεκτάριος Ευ. Κακατσάκης

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει για τους βετεράνους της Μάχης της Κρήτης!

Κυρίως για τους συμμάχους που κάθε χρόνο και όσο τους επέτρεπαν τα χρόνια στις πλάτες έρχονταν στο νησί μας για να τιμήσουν τους πεσόντες συμπολεμιστές τους!

Ογδόντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνο τον Μάη και πλέον ελάχιστοι από αυτούς βρίσκονται εν ζωή αλλά και πάλι, αυτοί οι ελάχιστοι προσπαθούν να παρίστανται είτε στη Κρήτη είτε σε εκδηλώσεις που διοργανώνονται στα μέρη τους, όπως στην Αυστραλία!

Για πάρα πολλούς από αυτούς, η συμμετοχή τους τότε στην πολυθρύλητη Μάχη της Κρήτης αποτελεί το ύψιστο παράσημο της ζωής τους! Αποτελεί την πιο σημαντική εμπειρία που αποκόμισαν σε όλο το βίο τους, κάτι το οποίο έχουν μεταδώσει και στους απογόνους τους!

Μάλιστα στις χώρες τους έχουν συσταθεί και σύλλογοι από απογόνους τους που είναι ιδιαίτερα ενεργοί διαφυλάσσοντας κυρίως στη μνήμη τους τα ιστορικά γεγονότα αλλά και την ενεργό συμμετοχή σε αυτά των προγόνων τους!

Από την άλλη, και για πολλούς διαφορετικούς λόγους εμείς εδώ, έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε την ίδια αντίληψη για τους δικούς μας… βετεράνους!

Όλους εκείνους που και πολέμησαν και σκοτώθηκαν, και αντιστάθηκαν, και εκτελέστηκαν και αιχμαλωτίστηκαν και επέζησαν!

Άραγε τι τιμές να τους πρέπουν; Ισως και να μην τις χρειάζονται! Ωστόσο αυτό που τους οφείλουμε, δεν παύει να το κουβαλούμε ως ένα χρέος ανεξόφλητο!

Όπως χρέος μας είναι και να ξέρουμε την ιστορία τους, τη δική μας ιστορία

Χανιώτικα νέα (Τετάρτη, 26.5.2021)