Στον Sergio Itzhak Minerbi που την ενέπνευσε με το έργο του I. Minerbi “una famiglia ebraica ferrarese” και την παρότρυνε να ολοκληρώσει την έρευνά της για την απώτερη καταγωγή τους, αφιερώνει το βιβλίο της “Το αίνιγμα”: Από τον Τόμας Μπέκετ στην Αθήνα του 21ου αιώνα, η για χρόνια γραμματέας του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος Ντόνα – Λίλιαν Καπόν. Κατά τη δήλωση της στην προμετωπίδα του βιβλίου. Για ένα ιδιαίτερα επιμελημένο “ντοκουμενταρισμένο” και διανθισμένο με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, 232 σελ. μεγάλου σχήματος βιβλίο, που κυκλοφόρησε το 2020 απ’ τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΠΟΝ. Πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται σαν ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο η συγγραφέας αναζητά τη μία απ’ τις τέσσερις ρίζες του γενεαλογικού δέντρου της σε βάθος χρόνου. Για ένα βιβλίο “πανόραμα” θα λέγαμε, της πολιτισμικής, θρησκευτικής, οικονομικής και κοινωνικής ιστορίας του εβραϊσμού της Κρήτης, κοιτίδα του οποίου υπήρξαν, ως γνωστό τα “Χανιά”, όπως γράφει στον πρόλογο του ο ιστορικός, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου Γιώργος Κόκκινος. Κυρίως όμως, για ένα βιβλίο στοίχημα με τον εαυτό της, που έβαλε η συγγραφέας του και το κέρδισε.
«Θέλοντας σε μια αποφασιστική καμπή της ζωής της η συγγραφέας, να ανακαλύψει το παρελθόν της οικογένειας της, τελείως ανυποψίαστη γι’ αυτά που θα συναντήσει, ρίχνεται σε μια δαιδαλώδη αναζήτηση που θα την οδηγήσει σε άγνωστα μονοπάτια και θα τη φέρει κοντά σε εμβληματικά πρόσωπα της Ιστορίας. Η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία και αποδεικνύει πως στην ουσία ο κόσμος όλος είναι ένας και αδιάσπαστος, κι έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Το τελευταίο μέρος του βιβλίου συνθέτει μια πινακοθήκη μελών της ίδιας οικογένειας, που αρχικά έζησαν στην Ιταλία και στη συνέχεια μετακινήθηκαν προς την Ελλάδα κατά τον 17ο αιώνα. Η διήγηση εδώ διαπνέεται από τρυφερότητα και νοσταλγία για έναν κόσμο πια χαμένο». Τα που διαβάζω στο οπισθόφυλλο του βιβλίου, αφού έφτασα στην τελευταία σελίδα του.
Το παρελθόν μιας οικογένειας, που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Το παρελθόν μιας οικογένειας που ρίζωσε και στην πόλη μας (γνωστή η οικογένεια Μινέρβου) και πολλά μέλη της χάθηκαν στο διάβα των αιώνων. Και βέβαια, το παρελθόν των Εβραίων της πόλης μας που χάθηκαν στο ναυάγιο του “Τάναϊς”, όπως τόσο παραστατικά το περιγράφει στο μυθιστόρημα του “Όταν οι θάλασσες σωπαίνουν”, ο κορυφαίος σήμερα των Κρητών συγγραφέων Νίκος Ψιλάκης, που με “γνώρισε” με την αρχόντισσα Ντόνα- Λίλιαν Καπόν, η μητέρα της οποίας ήταν Μινερβοπούλα.
Η Ντόνα- Λίλιαν Καπόν είναι γόνος παλιάς ελληνοεβραϊκής οικογένειας. Σπούδασε γαλλική και αγγλική φιλολογία, δίδαξε ως καθηγήτρια για πολλά χρόνια και ειδικεύτηκε στις μεταφράσεις ιατρικών κειμένων. Διετέλεσε επί σειρά ετών μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων της Ισραηλίτικης Κοινότητας Αθηνών και του Κεντρικού Συμβουλίου Ελλάδος από τη θέση της Γενικής Γραμματέως. Το 2018 η Ντόνα- Λίλιαν Καπόν τιμήθηκε με ειδική πλακέτα από τον ελληνικό εβραϊσμό, σε αναγνώριση του πολύπλευρου έργου της και της στήριξης που προσέφερε στη δημιουργία του Μουσείου Ολοκαυτώματος Ελλάδος.
ΚΟΡΩΝΟΪΚΑ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
“Έκανα το εμβόλιο να πάθω ανοσία/ κι ας λένε οι ενάντιοι πως ειν’ ανοησία/ Όλα τα λογαριάζουνε πως είναι παραμύθια/ πως παίζονται συμφέροντα, μας κρύβουν την αλήθεια”. Τα που μας λέει στις σημερινές του μαντινάδες ο φίλος ιερωμένος. Ξεκάθαρος στις απόψεις του, όπως πάντα, άλλωστε.
Ο κορωνοϊός είναι εδώ… Πλανώνται πλάνην οικτράν, όσοι νομίζουν ότι μας άδειασε τη γωνιά. Και βέβαια, όσοι νομίζουν ότι θα την αδειάσει σύντομα. Μέχρι να χτιστεί το τείχος ανοσίας, ας αφήσουμε λοιπόν την “ανοησία” της μη προφύλαξης. Φύλαγε τα ρούχα σου, για να ‘χεις τα μισά. Ένα το κρατούμενο, που πρέπει πάντα να το έχουμε υπόψη κι όχι μόνο στη συγκεκριμένη περίπτωση.
«Άνεργα τα παπούτσια/ Δυσκίνητες οι αντοχές/ Αναρωτιούνται οι φανοστάτες γιατί έκλεισαν τα μπαρ/ Πλησίασαν οι άνθρωποι πιο κοντά στα παράθυρά τους/ ένας σκύλος βγάζει βόλτα το αφεντικό του/ Του ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά […] Δεν ξέρω κανέναν που να γλύτωσε από τον εαυτό του/ Μόνο που κάποιοι δεν το έμαθαν ακόμα/ Κι ο χρόνος έχει ήδη σταματήσει/ Οι τοίχοι έχουν τώρα πολλά να πουν/ Κι η μοναξιά ξέμεινε από ρούχα/ Κοιτάζεται κάθε φορά στον καθρέπτη/ και κάθε φορά βλέπει/ Εσένα».
Απόσπασμα από το ποίημα “Quatantine” της Γιάννας Τσιβελέκη (Πηγή: www.polein.gr) με την επισήμανση ότι γράφτηκε πέρυσι, την περίοδο της πρώτης καραντίνας.
https://www.haniotika-nea.gr/to-ainigma-tis-ntona-lilian-kapon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου