Στην ιστορία μιας νεαρής χωρισμένης γυναίκας και κατ’ επέκταση στην ιστορία κάθε γυναίκας που ζει ακόμα κάτω από τη σκιά μιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας και πληρώνει την ελευθερία με την εξαπάτηση του εαυτού της και την ταπείνωση, αναφέρεται η Ιρλανδή συγγραφέας Έντνα Ο Μράιαν στο βιβλίο της «Ο Αύγουστος είναι κακός μήνας», που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα απ’ τις εκδόσεις «Γλάρος το 1979, σε μετάφραση του Νίκου Ντόκα. Πολύ στο μυαλό μου τις τελευταίες μέρες ο τίτλος του, μαζί με μια φράση του Ουμπέρτο Έκο από ένα άρθρο του, που μας λέει ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις…
Αύγουστος, ο φετινός Αύγουστος, στη Βόρεια Εύβοια… Σ’ ένα απ’ τα καμένα χωριά της. Μια γυναίκα, απροσδιόριστης ηλικίας, βλέπει παντού γύρω της τα καμένα κι έχει ξεσπάσει σε λυγμούς. Μόνη. Παρελθόν το όποιο βέβαιο, μέχρι πριν από μια ώρα, παρόν της. Τα πεύκα που έδιναν ψωμί σ’ αυτήν και στην οικογένειά της δεν έχουν πια αυτή τη “δυνατότητα”. Ζητείται συγγραφέας…
Αύγουστος, ο φετινός Αύγουστος στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν… Στο αεροδρόμιο της πόλης, όπου χιλιάδες άνθρωποι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο ν’ ανέβουν σ’ ένα αεροπλάνο και να φύγουν απ’ τη χώρα, πριν φτάσουν οι Ταλιμπάν που έρχονταν ανενόχλητοι. Μεταξύ των άλλων, που σκαρφαλώνουν στους τοίχους του αεροδρομίου, κι ένα κοριτσάκι, θα ‘ναι δεν θα ‘ναι 10 χρονών. Στις διαθέσεις ενός υποτιθέμενου συγγραφέα η συνέχεια της ιστορίας, της όποιας ιστορίας…
Αύγουστος, ο φετινός Αύγουστος στην Αϊτή… Επί των ατελείωτων ερειπίων, μιας απ’ τις πόλεις της, όπως τα άφησε ο τελευταίος σεισμός – τέρας, των 7,2 ρίχτερ. Κορυφαία του χορού που θρηνεί μια γυναίκα, πάνω κάτω 50 χρονών, κρεμασμένη στον λαιμό ενός άνδρα (φωτό). Τους σεισμούς τους ακολουθούν οι “λιμοί”, οι “λοιμοί” και οι “καταποντισμοί”, το ξέρει! Ας το έχει αυτό υπόψη του ο όποιος συγγραφέας…
Δεν είναι «κακός μήνας» μόνο ο Αύγουστος, δεδομένο αυτό. Και “καλές” και “κακές” οι όποιες ειδήσεις του, γιατί και, βέβαια, υπάρχουν ειδήσεις, κατά τη διάρκειά του -με τη ματαιοδοξία των δημοσιογράφων και όχι με τον Αύγουστο είχε να κάνει η περίφημη φράση του μεγάλου σύγχρονου Ιταλού διανοητή…
ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ
«Ο καύσωνας στη μια μεριά κι εσύ από την άλλη/ κι είμαι στη μέση μοναχή (ός) κι έχω καψώσει πάλι», μας λέει η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη στην πρώτη της σημερινή μαντινάδα. Για να συνεχίσει στη δεύτερη: «Μες στου σεβντά τον καύσωνα, για σένα σιγολιώνω και με δροσίζεις μάτια μου μ’ ένα φιλί σου μόνο». Άλλο πράγμα ο καύσωνας του έρωτα, άλλο πράγμα! Καλοδεχούμενος!
Του παραδώσαμε αέρα του κορωνοϊού στα Χανιά. Μαζί ζούμε, μαζί τρώμε και πίνουμε. Και… δώσε αέρα του χωριάτη, ν’ ανεβεί και στο κρεβάτι, όπως λέει η παροιμία.
Να πηγαίνω για μπάνιο στο Καλάμι, να κάθομαι κάτω από το αρμυρίκι και ν’ αποξεχνιέμαι, διαβάζοντας για πολλοστή φορά «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Όπως τότε, προ αμνημονεύτων ετών, πάνω στον βολόσυρο, κάνοντας την “δούλα” μου στ’ αλώνι… Ένας απ’ τους ορισμούς της ευτυχίας!
«“Γιάννη, γιατί έκοψες το πεύκο;/ γιατί; γιατί;”/ “Αγέρας θάναι”, λέει ο Γιάννης/ και περπατεί.// Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι/ βγαίνει φωτιά·/ να ‘βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,/ μια ρεματιά!// Μες στο λιοπύρι,/ μες στον κάμπο/ να ένα δεντρί…/ Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου δροσιά να βρει.// Το δέντρο παίρνει τα κλαδιά του/ και περπατεί!/ “Δε θ’ ανασάνω” λέει ο Γιάννης/ Γιατί; γιατί; […] Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!/ πότε ήρθε; πώς;/ Άγιε, σταμάτησε τον λόγο/ που τρέχει εμπρός.// “Άγιε τον δρόμο δεν τον βγάνω/ -με τι καρδιά;-/ θέλω να πέσω να πεθάνω,/ εδώ κοντά”.// Πέφτει σα δέντρο απ’ το πελέκι…/ βογκάει βαριά./ Μακριά του στάθηκε το δάσος,/ πολύ μακριά.// Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι/ φωνή καμιά./ Στ’ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,/ στην ερημιά». Το ποίημα «Η κατάρα του πεύκου» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 20.8.2021)
https://www.haniotika-nea.gr/o-aygoystos-einai-kakos-minas/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου