«Κύριε,/ Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω/ που φέρω το όνομα της δασκάλας,/ που εσύ έφερες, όταν ήσουν στη γη./ Δώσε μου τη μοναδική αγάπη για το σχολειό μου/ που ούτε το κάψιμο της ομορφιάς να είναι ικανό/ να κλέψει τη τρυφεράδα μου απ’ όλες τις στιγμές. […]
Δώσε μου απλότητα και βάθος/ λύτρωσέ με απ’ το να είμαι/ περίπλοκη ή κοινότοπη στο καθημερινό μου μάθημα./ Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια/ πάνω από το στήθος μου με τις πληγές/ μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου./ Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες/ τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου./ Ελάφρυνε το χέρι μου στη τιμωρία και απάλυνέ το ακόμα πιο πολύ στο χάδι./ Να μαλώνω με πόνο/ να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!/ Κάνε να γεμίσει με πνεύμα/ το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου./ Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου/ η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα./ Η καρδιά μου να είναι κολώνα του/ και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή/ από τις κολώνες και το χρυσάφι των πλούσιων σχολείων». Από το ποίημα “Προσευχή της δασκάλας” της γνωστής με το ψευδώνυμο Γκαμπριέλα Μιστράλ, Χιλιανής ποιήτριας, εκπαιδευτικού και φεμινίστριας Λουσίλας Γοδόι Αλκαγιάγκα (1889 – 1957) που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ σε μετάφραση Μαριάννας Τζανάκη.
«Οι δάσκαλοι,/ δεν είμαστε μόνο συνδικαλιστές του μισθού/ είμαστε δημιουργοί και φορείς πολιτισμού./ Δεν είμαστε αγαθοί και καταναλωτές ιδεολογιών/ είμαστε ερευνητές της αλήθειας και παραγωγοί ιδεών./ Δεν είμαστε επαγγελματίες διδακτικοί εγχειριδίων./ Είμαστε ποιητές τεχνών και βιβλίων./ Δεν είμαστε το μακρύ χέρι καμιάς εξουσίας./ Είμαστε οι αφουγκραστές της λαϊκής αγωνίας./ Δεν είμαστε ανατροπείς της ειρηνικής κοινωνίας./ Είμαστε οι θεμελιωτές της υπεύθυνης ελευθερίας./ Δεν είμαστε συμβασιούχοι της αρετής./ Είμαστε οι πρόμαχοι της αξιοπρέπειας και της τιμής. Δεν είμαστε της εκπαίδευσης ρηχοί τεχνικοί./ Είμαστε των παιδιών του λαού οι δασκάλοι. Το πρώτο ποίημα απ’ την ποιητική συλλογή του δασκάλου – ποιητή Κώστα Καλαπανίδα “Είπε ο Δάσκαλος”.
«Πάλι στην έδρα εγώ/ και στο θρανίο εσύ,/ παιδί της ελπίδας/ Μη φοβάσαι!/ Δεν θα σου πω “πάψε!”/ όταν μου ζητήσεις να μάθεις/ την αλήθεια./ Δεν θα σε χαρακτηρίσω ανώριμο/ όταν μου πεις/ πως έχεις δικές σου ιδέες./ Δεν θα σου ζητήσω να προσευχηθείς/ σε έναν ακίνδυνο Θεό/ χρήσιμο στην καταναλωτική μας κοινωνία./ Μη φοβάσαι!/ Μαζί θα μπούμε στον ναό/ που ήρθε ο Χριστός με το μαστίγιο στο χέρι/ και πέταξε έξω τους εμπόρους./ Μαζί θα σκύψουμε να μαζέψουμε/ τις πεταμένες λέξεις/ και θα δώσουμε/ το νόημα που έχουν./ Μαζί θα αποκυλίσουμε/ “τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου”». Το ποίημά μου “Δάσκαλος” απ’ την ποιητική συλλογή “Όταν γίνεις ποίημα” ( εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χανιά 2013).
«Προβαίνει ο Γέρω- δάσκαλος κι οι θύμησες γυρνούνε: / Ξανοίξε, Δάσκαλε, αρμαθιές προβαίνουνε στον δρόμο/ για γρύκα ποδοβολητάς, φωνές παιδιών και γέλια/ κι ελόγου σου να στέκεσαι αυγή τσ’ αυγής στη θύρα/ κι ως αρχινά το μάθημα πάλι ν’ αναθιβάλλεις/ για τη πατρίδα βάσανα κι αγώνες ματωμένους/ θυσίες για τη λευτεριά κι ήρωες ξεχασμένους/ με κλονισμένη τη φωνή και με καρδιά σφιγμένη/ μιλάς κι όλοι σωπαίνουνε, μιλάς κι όλοι δακρύζουν./ Ξάνοιξε Δάσκαλε και δες, στην αστραπή του χρόνου/ οι μνήμες ζωντανεύουνε και πάλι εδώ γυρνούνε/ πάλι στον χωματόδρομο φωνές παιδιών βουίζουν./ Κανείς δεν λείπει σήμερο, απ΄ τ’ ανθισμένο σμάρι./ Δάσκαλε, πάντα του Θεού να σ’ ευλογεί η χάρη». Ποίημα για τον Χανιώτη δάσκαλο Βασίλη Ιγγλεζάκη από τη γιατρό – λογοτέχνη Πηνελόπη Ντουντουλάκη.
«Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!/ Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, μην τ’ αρνηθείς./ Θυσίασε το, ως τη στερνή πνοή σου!/ Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!/ Κι αν λίγη δύναμη μες στο κορμί σου μένει/ Μην κουρασθείς./ Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη./ Θεμέλια βάλε τώρα πιο βαθιά,/ ο πόλεμος βα νην μπορεί να τα γκρεμίσει.// Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλά σ’ έχουνε λησμονήσει;/ Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί/ Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,/ Υπομονή! Χτίζε, σοφέ της κοινωνίας το παλάτι!» Το ποίημα “Στον Δάσκαλο”, του Κωστή Παλαμά.
«Ο Δάσκαλος λειτούργημα χωρίς αμφιβολία/ τη γνώση του απλόχερα μοιράζει στα σχολεία./ Της επιστήμης το δεντρί ο Δάσκαλος ποτίζει/ της Γνώσης τους χρυσούς καρπούς στους μαθητές χαρίζει». “Ο Δάσκαλος” το θέμα και της μαντιναδολόγου μας Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη σήμερα.
Ποιητικό αφιέρωμα στον Δάσκαλο σήμερα. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών που καθιερώθηκε να εορτάζεται το 1994 απ’ την ΟΥΝΕΣΚΟ
Χανιώτικα νέα (Τρίτη, 5.10.2021)
https://www.haniotika-nea.gr/o-daskalos-leitoyrgima-choris-amfivolia/
https://www.facebook.com/kakatsakes/posts/10220228486838541?comment_id=10220232793946216¬if_id=1633517908329645¬if_t=feed_comment&ref=notif
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου