ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

 "ΤΡΙΓΩΝΟ ΟΡΘΟΓΩΝΙΟ Η ΖΩΗ ΜΟΥ" 

Όταν μια μάνα χάνει το παιδί της και ο ενεστώτας γίνεται παρατατικός… Όπως η μάνα του “Επιτάφιου” του Γιάννη Ρίτσου, που μοιρολογά καταμεσής ενός δρόμου της Θεσσαλονίκης μια μέρα του Μάη του 1936, το σκοτωμένο παιδί της: «Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων, καρδούλα της καρδιάς μου,/ πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ, της ερημιάς μου,/ πώς κλείσαν τα ματάκια μου και δε θωρείς που κλαίω/ και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;». Όπως η “Μάνα του Χριστού” στο ομώνυμο ποίημα του Κώστα Βάρναλη, που λέει στον γιο της: «Καθώς κλαίει σαν της παίρνουν το τέκνο η δαμάλα,/ ξεφωνίζω και νόημα δεν έχουν τα λόγια./ Στύλωσε μου τα δυο σου τα μάτια μεγάλα:/ τρέχουν αίμα τ’ αστήθια, που βύζαξες γάλα». Όπως η μάνα του Παύλου Ζαμπέτη, ενός από τα παλληκάρια του Δασκαλογιάννη, που όταν σκοτώθηκε στη Σφακιανή Επανάσταση του 1770, εναντίον των Τούρκων, αφού άφησε πάνω στο λείψανο την πλεξίδα της κόρης της, τον μοιρολόισε και για τη μάνα του: «Γιε μου, θλιφτή παραγγελιά σου φέρνω από τα όρη/ χαιρετισμό μιας άμοιρης που να ‘ρθει δεν ημπόρει./ Ξανθά μαλλιά π’ ανάθρεφε επά και χρόνια τόσα/ να στρώνει προσκεφάλι σου και ιδέ πώς αποδώσα./ Κάθε κλωνί κι απαντοχή και κάθε τρίχα ελπίδα/ μα εψές ούλες τσ’ απαντοχές τσι σύγκοψ’ η ελπίδα» (Νίκος Αγγελής: Δασκαλογιάννης).

Και βέβαια όπως την ποιήτρια Αγγελική Σιδηρά, στη συλλογή της “Οίμοι, λέγουσα”, με μια ουσιώδη, ωστόσο, διαφορά, γιατί ενώ “οι λυγμοί τής σκάβουνε τα σπλάχνα”, αυτή αισθάνεται χρεωμένη να μη μείνει στον όποιο σπαρακτικό μοιρολόι, αλλά να μετατρέψει σε ποιήματα, σε μια σειρά από στάσιμα, τους “σταλαγμίτες” των δακρύων της και τους “σταλακτίτες” του πόνου της. «Το κλάμα που δεν έκλαψα/ σε ιδρώτα μεταλλάσσεται./ Σταλάζει απ’ τους μυριάδες/ πόρους του δέρματος μου./ Κλαίει το σώμα μου./ Κι όσο για την ψυχή μου;/ Οι λυγμοί της σκάβουνε/ τα σπλάχνα μου. Χτίζουν εντός μου/ σταλακτίτες, σταλαγμίτες». Τα που μας λέει στο με τίτλο “Μετάλλαξη” δεύτερο ποίημά της. Για να δηλώσει στο τέλος: «Μεταμορφώνομαι αργά αργά/ σε πέτρα». Μια πέτρα “χρεωμένη” να στάζει “λάλον ύδωρ” συμπληρώνω.

Ωστόσο, η ζωή συνεχίζεται, όπως συνεχίζεται, και η ποιήτρια – μάνα, η μάνα – ποιήτρια, διορθώνω, βγάζει με διάφορες αφορμές ή και χωρίς αφορμές τα σώψυχα της. Και γιατί το βάρος που σηκώνει είναι ασήκωτο, αλλά και για να μας κάνει κοινωνούς του πόνου της, που τον έχει πια μόνιμο σύντροφο. Κοινωνικό γεγονός η γλώσσα: «Τρίγωνο, ορθογώνιο η ζωή μου./ Η μια πλευρά της το μετά/ η άλλη το πριν/ και υποτείνουσα η άθλια στιγμή», μας λέει στο τέλος του ποιήματος “Τρίγωνα κάλαντα”, στο οποίο θυμάται τον Αλέξη της παιδάκι κι ύστερα ντυμένο Άγιο Βασίλη. «Μια στιγμή μονάχα,/ ένας γδούπος/ που χώρισε στα δυο τη ζωή μου./ Στο πριν και στο μετά». Τα που μας λέει σε ένα άλλο ποίημα της στο “Ασυνέχεια”. Και να το πυθαγόρειο θεώρημα πάλι στο νου μου: «Το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογωνίου τριγώνου ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο άλλων καθέτων πλευρών…».

Σημείωση: Το δεύτερο απ’ τα πέντε μέρη της εργασίας μου για την τελευταία (13η) ποιητική συλλογή “Οίμι λέγουσα” της καλής μου φίλης ποιήτριας Αγγελικής Σιδηρά. Με αφορμή το βάρβαρο φευγιό του Άλκη απ’ τη ζωή η δημοσίευση στις “Στάσεις”. Ολόκληρη η εργασία μου γράφτηκε για το λογοτεχνικό περιοδικό “Ο Σίσυφος”, στο αφιέρωμα (επιμέλεια: Γρηγόρης Τεχλεμετζής) για το σύνολο έργο της ποιήτριας (τεύχος 19, Δεκέμβριος 2021) μαζί με 21 άλλες, σχετικές, εργασίες Ελλήνων Λογοτεχνών.

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 

Ο ΚΗΠΟΣ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ ΚΑΤΑ ΧΑΡΗ ΣΤΡΑΤΙΔΑΚΗ -  ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ - ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ...

 

 

“Δημοτικός Κήπος Χανίων – Ιστορία και λειτουργίες ενός χώρου αστικού πρασίνου”… Ένα ακόμα ξεχωριστό βιβλίο – λεύκωμα για τα Χανιά από τον γνωστό Ρεθεμνιώτη πολυγραφότατο συγγραφέα, τέως σχολικό σύμβουλο Χάρη Στρατιδάκη. Κι αυτό απ’ τις εκδόσεις “Πυξίδα της Πόλης” του Μαθιού Φραντζεσκάκη. Τέσσερα χρόνια μετά τις “Ιστορικές Περιηγήσεις στα Χανιά”. Τι δώρο κι αυτό απ’ τον φίλο μου τον Χάρη με τις πολλές χάρες! Καλοτάξιδο!

 

 

«Πόλεμος είναι απλώς η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»… Συχνά πυκνά η περίφημη αυτή αποστροφή του Κλαούζεβιτς στον νου μου τις τελευταίες μέρες με αφορμή τα της Ουκρανίας. Κάπου κάπου και η αντίστροφη της. Πολιτική (διεθνής) είναι απλώς η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα…

 

 

«Θλίψη και αγανάκτηση, νιώθουν όσοι μαθαίνουν,/ τα στυγερά εγκλήματα που γύρω μας συμβαίνουν», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Για να συμπληρώσει: «Αυτοί που τον συνάνθρωπο άπονα βασανίζουν,/ ισόβια στη φυλακή να μείνουνε αξίζουν.// Θανάσιμο αμάρτημα κάνουν πώς το μπορούνε/ ψυχές αθώες άδικα να τις κακοποιούνε». Προσυπογράφω… Προσυπογράφουμε… Φτάνει όμως αυτό;

 Χανιώτικα νέα (Παρασκευή, 18.2.2022)

https://www.haniotika-nea.gr/trigono-orthogonio-i-zoi-moy/