ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΔΩ, ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΕΚΕΙ

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΤΟΝ ΝΙΠΠΟ 

Στα φωνήεντα του “Κύριε ελέησον”/ θα κρεμαστούν κι αυτή τη χρονιά/ οι ψυχές των πεθαμένων μας,/ με το που θα βγούμε/ απ’ το κοιμητήριο τού Αγίου Αθανασίου,/ με τον επιτάφιο μπροστά,/ παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής./ Ο καπνός από το θυμιατήρι του παπά/ η διάρκεια της συμπόρευσης.// Ωστόσο στην αυλόπορτα του Τιμίου Σταυρού,/ θα σταματήσουν -ως είθισται- οι ψαλμωδίες/ και οι ψυχές -ούσες μετέωρες-/ δεν έχουν άλλη επιλογή/ παρά να γυρίσουνε, όπως κάθε χρόνο, πίσω,/ στη μόνιμη κατοικία τους.// Ζώσες και λάμπουσες/ θα συνεχίσουνε κι εφέτος/ -μέχρι να χαράξει η μέρα-/ να βεγγερίζουνε πάνω στα μνήματα/ λέγοντας ιστορίες από τα παλιά… Το ποίημα μου (ελαφρά παραλλαγμένο) “Μεγάλη Παρασκευή” από την ποιητική συλλογή “Τα χελιδόνια του μοναχού” (εκδ. “Πυξίδα της πόλης”, Χάνια 2018).

Μεγάλη Παρασκευή, φυσικά στον Νίππο -πού αλλού;- η πρώτη Μεγάλη Παρασκευή που θυμάμαι. Ξυπνούμε λίαν πρωί, πριν χαράξει η μέρα με τον αδερφό μου, η μάνα μας ωστόσο λείπει απ’ το σπίτι. Έχει πάει να θυμιάσει στο Άγιο Πνεύμα, στον Άη Γιώργη τον Δαφνίτη, στον Άη Γιώργη της Πλατέας, στη Μεσοχωριανή Παναγία και βέβαια, στον Άγιον Αθανάση.

Είμαστε αρκετά μεγάλοι πια, έξι χρονών εγώ, έναν χρόνο πιο μικρός ο Αντώνης και ξέρουμε μέσες άκρες το “τυπικό” της ημέρας. Η δεύτερη δουλειά της μάνας μας σήμερο είναι να μας λούσει με το νερό που θα βράσει με τα νερατζόφυλλα στον μεγάλο τέντζερη. Τα μάτια μας θα τσούζουν, κι αυτό το ξέρουμε, όμως, δεν θα κλάψουμε. Μόνο για τον Χριστό που τον σταυρώσανε οι “κακοί αθρώποι” κλαίνε σήμερο. Γι’ αυτό χτυπούν λυπητερά οι καμπάνες, γι’ αυτό στολίζουν τον επιτάφιο οι κοπελιές στον Τίμιο Σταυρό, γι’ αυτό θα πούνε το βράδυ τη “Ζωή εν τάφω”, γι’ αυτό πάμε απόψε στο νεκροταφείο του Αγίου Αθανάση. Γι’ αυτό δεν πρέπει να γελούμε, δεν παίζουμε, δεν τρώμε λάδι… Ωστόσο, λέμε και ξαναλέμε τα “Πάθη του Χριστού” που μας έμαθε η μάνα μας και “προπονούμαστε” να τα πούμε στα σπίτια του χρόνου που θα είμαστε μεγάλοι. «Σήμερο μαύρος ουρανός, σήμερο μαύρη μέρα/ σήμερο ούλοι χλίβονται και τα βουνά λυπούνται/ Σήμερο έβαλαν βουλή οι άνομοι Εβραίοι,/ οι άνομοι και τα σκυλιά κι οι τρισκαταραμένοι/ για να σταυρώσουν τον Χριστό, των Πάντων Βασιλέα»…

Κι εφέτος, όπως με τη δύναμη του Θεού, κάθε χρόνο εκτός απ’ τα δυο χρόνια που ήμουν φαντάρος, Μεγάλη Παρασκευή στο Νίππος. Και για να πάμε, αφού ψάλλουμε τα εγκώμια στον Τίμιο Σταυρό, στο κοιμητήριο του Αγίου Αθανάση, όπου μας περιμένουν, όπως κάθε χρόνο οι προαπελθόντες…

ΚΑΙ... ΣΤΑ ΠΕΤΑΧΤΑ 

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΕΠΙΤΑΦΙΟ - ΤΑ ΒΟΥΒΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΤΡΑΧΙΑ - ΣΤ' ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

(ΝΙΠΠΟΣ, ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ 2022... ΜΟΛΙΣ ΣΤΟΛΙΣΤΗΚΕ) 

Μπροστά στον Επιτάφιο με δέος ας σταθούμε/ το θείο Πάθος μια στιγμή να αναλογιστούμε», μας λέει στην πρώτη σημερινή της μαντινάδα η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη.«Το θείο πάθος συγκινεί τη Χριστιανοσύνη/ Τον σταύρωσαν όμως Αυτός συγχώρεση τους δίνει», μας λέει στη δεύτερη. «Την εβδομάδα των Παθών ατμόσφαιρα θλιμμένη,/ την ώρα της Ανάστασης ο κόσμος περιμένει», μας λέει στην τρίτη. Καλή Ανάσταση, Νεκταρία! Καλή Ανάσταση σε όλες και όλους, καλές μου φίλες και καλοί μου φίλοι!

Εκτοπισμένος εδώ και μέρες απ’ τις πρώτες θέσεις των ειδήσεων στην τηλεόραση ο πόλεμος στην Ουκρανία. Χαμένος κάπου στις μέσα σελίδες των εφημερίδων. Ανύπαρκτος σχεδόν εξαρχής στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μια αναφορά και… στα πεταχτά της στήλης… Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζεται απ’ τα… βουβάλια, και ότι συνεχίζεται η “πληρωμή” απ’ τα βατράχια του βάλτου, για να θυμηθώ τον Μπρεχτ.

«Στ’ Όσιου Λουκά το μοναστήρι, απ’ όσες/ γυναίκες του Στειριού συμμαζεύτηκαν/ τον Επιτάφιο να στολίσουν, κι όσες/ μοιρολογήτρες ώσμε του Μεγάλου/ Σαββάτου το ξημέρωμα αγρυπνήσαν,/ ποια να στοχαστή -έτσι γλυκά θρηνούσαν!-/ πως κάτου απ’ τους ανθούς, τ’ ολόαχνο σμάλτο/ του πεθαμένου του Άδωνη ήταν σάρκα/ που πόνεσε βαθιά/ Γιατί κι ο πόνος/ στα ρόδα μέσα, κι ο Επιτάφιος Θρήνος,/ κι οι αναπνοές της άνοιξης που μπαίναν/ απ’ του ναού τη θύρα/ αναφτερώναν το νου τους στης Ανάστασης το θάμα,/ και του Χριστού οι πληγές σαν ανεμώνες/ τους φάνταζαν στα χέρια και στα πόδια,/ τι πολλά τον σκεπάζανε λουλούδια/ που έτσι τρανά έτσι βαθιά ευωδούσαν». Από το ποίημα “Στ’ Όσιου Λουκά το μοναστήρι” του Άγγελου Σικελιανού.

Χανιώτικα νέα (Μ. Παρασκευή, 22.4.2022) 

https://www.haniotika-nea.gr/megali-paraskeyi-sto-nippos/